Ο Μικρός εμφύλιος και οι Βερσαλλίες

του Άρη Δαβαράκη 

• 

Αυτό που ζούμε πια όλοι μας, ο καθένας με τον τρόπο του, είναι πρωτοφανές και ανατρεπτικό. Μέσα σε ένα χρόνο και μετά από δυό τουλάχιστον δεκαετίες σπατάλης και κομφορμισμού (από και προς κάθε κατεύθυνση), η Ελλάδα αρχίζει πάλι να μοιάζει σαν να μην είναι μία χώρα, ένα έθνος, μια πατρίδα – αλλά ένας «κοινός τόπος» μέσα στον οποίον συμβιώνουν τυχαία και αλληλοσπαράζονται εντελώς διαφορετικά δείγματα του ανθρωπίνου είδους που δεν τα συνδέει τίποτα ανθεκτικό (Ιστορία, Γλώσσα, Παράδοση, Παιδεία, Πίστη, Κοινοί στόχοι, όραμα για αύριο το πρωί και για το μέλλον, συνέχεια του είδους, απόγονοι, παιδιά).

Αρκεί να σταθώ για λίγο εδώ στο protagon.gr, να διαβάσω κάποια κείμενα και κάποια σχόλια, για να δώ ξεκάθαρα ότι δεν ακούμε πια ο ένας τον άλλον ούτε τον «διαβάζουμε» - επειδή είμαστε πολύ θυμωμένοι και πολύ τρομαγμένοι. Δεν ξέρουμε κυριολεκτικά τι θα μας ξημερώσει, βλέπουμε εκπροσώπους άλλων κρατών να έρχονται να επιτηρήσουν τα υπουργεία μας και στην ουσία να «δώσουν οδηγίες» στις κρατικές μας υπηρεσίες, ακούμε επίσημα και από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό μας ότι έχουμε εκχωρήσει «μέρος» των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων έναντι δανείων, βγαίνουμε ειρηνικά στο δρόμο  με τα μικρά μας παιδιά να διαδηλώσουμε (Οδυσσέας Ιωάννου) και βρισκόμαστε μπροστά σε μια πραγματικότητα που δεν την είχαμε καν διανοηθεί, ακούμε τι έχει να μας πει ένας νέος άνθρωπος που εκτιμούμε και εμπιστευόμαστε (Σταύρος Θεοδωράκης ) και, παρά την τεράστια εμπειρία μας, μένουμε με ανοιχτό το στόμα - και κάποιοι από μας αρχίζουν να συζητάνε σοβαρά ακόμα και για το ποιος πρέπει να έχει το μονοπώλιο στη βία (Γιώργος Νικολόπουλος ) σε περίπτωση που η σύγκρουση «εχόντων» και «μη εχόντων» προχωρήσει, απειλώντας τα κεκτημένα ένθεν κακείθεν. Η πλατεία είναι γεμάτη και χρειάστηκε μια βιαιότατη (παρα)κρατική παρέμβαση καταστολής για να «τρομάξουν» τουλάχιστον οι γέροι και όσοι έχουν παιδιά και, από την άλλη, η «εκλεγμένη εξουσία», βουλευτές, υπουργοί, κόμματα, Κοινοβούλιο, όλο το πακέτο, έντρομοι και θυμωμένοι συγχρόνως «εκπρόσωποι», δεν ξέρουν που να κρυφτούν και δεν μπορούνε να πάνε να πιούνε έναν καφέ χωρίς να υποστούν μια πρωτοφανή και πολύ φορτισμένη (έστω και «λεκτική») βία για την οποίαν δεν ήταν βέβαια προετοιμασμένοι.

Τι άλλο θέλουμε για να καταλάβουμε ότι ο «μικρός εμφύλιος» έχει ήδη ξεκινήσει και ότι πρέπει να προετοιμαζόμαστε, ο καθένας από εκεί που βρίσκεται και ανάλογα με τι έχει να υπερασπιστεί, για τα χειρότερα; «Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω» έλεγε ο ιδεολογικός άρχων του χάους που ζούμε, Ανδρέας Παπανδρέου. Είναι λοιπόν ειλικρινά περιττό (και χάσιμο χρόνου) να ταμπουρωνόμαστε πίσω από τις Βερσαλλίες των Υπουργείων και των επιτελών τους, των εκδοτικών συγκροτημάτων που καταρρέουν ή κατέρρευσαν ήδη ή του «Δημοσίου» (ΔΕΗ ας πούμε ή οικονομικές υπηρεσίες)  που είναι παρελθόν και επισήμως πια και να προσπαθούμε να μην πούμε και να μην δούμε την αλήθεια – γιατί δεν μας αρέσει.

Η Ελλάδα αλλάζει αυτές τις μέρες, τις εβδομάδες, τους τελευταίους και τους αμέσως επόμενους μήνες, ριζικά. Αντί λοιπόν να πεισματώνουμε και να αρνιόμαστε την πραγματικότητα, ας σηκώσουμε τα μανίκια, ας οργανωθούμε, ας συγκρουσθούμε, ας επιταχύνουμε τις, ούτως ή άλλως, δρομολογημένες εξελίξεις. Και (προτείνω τώρα εγώ) ας αφήσουμε τις ανοησίες τύπου «που ήσουνα εσύ όταν ο Σημίτης έλεγε βούρ στο Χρηματιστήριο Ελληναράδες μου» - γιατί δεν βγαίνει τίποτα. Ας δούμε τα πράγματα ως έχουν. Ας κοιτάξουμε στα μάτια τον Γερμανό που θα είναι αύριο στο Υπουργείο για να επιβλέπει τον Υπουργό μας και ας κοιταχτούμε και μεταξύ μας όσο πιο «συγχωρητικά» γίνεται (που δεν γίνεται, το ξέρω) και, στην τελική, ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη χωρίς εξοπλισμούς από τα Hondos και «μάσκες» όλων των ειδών.

Ήρθε η ώρα να πάρουμε θέσεις. Η μάχη προχωράει και οφείλουμε όλοι όσοι "είμαστε ακόμα ζωντανοί" να τοποθετηθούμε και να συμβάλλουμε όσο μπορούμε στην θετική, τελικά έκβαση (ή, έστω, τον κατα το δυνατόν, "έλεγχο" - αν το προλαβαίνουμε) του μικρού αυτού εμφυλίου που, ας μην κρυβόμαστε, είναι ήδη σε εξέλιξη...