Αναζήτηση

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Απάντηση στο Νιόνιο

Απάντηση στο Νιόνιο


«Είμαι δεκαεξάρης, σας γαμѾ τα Λύκεια»
Λαϊκισμός λαϊκοέντεχνος

Ο Διονύσης Σαββόπουλος σε συνέντευξή του στο «Ποντίκι» (10/3) δηλώνει εμφαντικά. «Τιμώ τον Πάγκαλο αλλά δεν τα φάγαμε μαζί». Για να τιμά τον κ. αντιπρόεδρο, προφανώς έχει το λόγο του, ως προς το δεύτερο όμως σκέλος της δήλωσής του υπάρχουν συγκεκριμένες ενστάσεις:

Αγαπητέ Νιόνιο, δυστυχώς μαζί τα φάγατε. Αυτοί ως εξουσία που συναλλάσσεται και εξαγοράζει, εσύ ως ευφυέστατος πλην θεσμικός καλλιτέχνης που παρέσχες αφειδώς στο σύστημα το άλλοθι που είχε ανάγκη. Επειδή έχει περάσει θλιβερά πολύς καιρός από ...
το «Βρώμικο Ψωμί», την ελεγεία του Κοεμτζή, ή τον «Πολιτευτάκια». Αλλά ακόμη και από την εποχή που χλεύαζες τον τύπο εκείνο με την πιτυρίδα, το μούσι και το τσαντάκι, τον ενημερωμένο από τον Κακαουνάκη ή τους κωλοέλληνες που λίγο ρατσιστικά αμαύρωναν την αρχαιοελληνική (σου) καθαρότητα.Έπειτα ήρθαν τα μητσοτάκ, οι κολεγιές με την κυρία Μαρίκα, οι κρατικές, εθνικοπατριωτικές συναυλίες με τον υπουργό Βαρβιτσιώτη -είχες βλέπει και το γιό σου φαντάρο- αλλά και οι απίστευτα χαριτωμένες μεν, παπαροειδείς δε κοινότητες των Ελλήνων που με ορθοδοξίες και άλλες κοινοτοπίες φτιάχνουν άλλους γαλαξίες κλπ. Μετά ήρθε ο Μυλοπόταμος και οι Φιλιππινέζες συν τα πατριαρχεία. Εν ολίγοις ως main stream καλλιτέχνης κατάφερες, νόμισες, να έχεις και τον σκύλο και τη πίτα ακέραιους. Είναι έτσι όμως; Τι σχέση έχει ο Νιόνιος του «Κύτταρου» και του «Ροντέο» με το Μέγαρο και Παλλάς; Μονάχα το αναλλοίωτο στυλ ενός ταλέντου που ξέρει οβιδιακά να μεταλλάσσεται για να βρίσκεται πάντα στην επικαιρότητα. Να γιατί τα φάγατε μαζί. Προς θεού δεν υπαινίσσομαι αρπαχτές ή ποινικά κολάσιμες πράξεις. Υποστηρίζω ευθέως ότι κι εσύ υπήρξες από νωρίς τμήμα της συγκάλυψης. Της αποσιώπησης και της κυρίαρχης συναίνεσης οι οποίες καταδίκασαν αυτόν τον τόπο στη νιρβάνα της άγνοιας και στο σκοτάδι του «έχει ο Θεός». Σ΄ εκείνο το γιαλαντζί εκσυγχρονισμό δηλαδή όπου όλα αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν, αρκεί να μην θιγεί το star system και τα κυρίαρχα ιδεολογικά στερεότυπα. Αυτόν τον φασιστοειδή, πολυσυλλεκτικό λαϊκισμό, τέλος, που εξίσωσε την ποιότητα ζωής με τη χυδαία κατανάλωση και την τέχνη με τη φαντασμαγορία ή την άνευ όρων διασκέδαση. Αυτόν πληρώνουμε τώρα. Και ως προς αυτό φταίμε όλοι. Αφού οι κεφαλές του τόπου κοιτούσαν απλώς την καριέρα τους. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Όσων έγκαιρα προέβλεψαν την κρίση αποκαλύπτοντας και κριτικάροντας τους μηχανισμούς που την προκαλούσαν. Και γι αυτό υπέστησαν περιθωριοποιήσεις αποκλεισμούς κλπ. Μπορείς να το φανταστείς, εσύ ο αγαπημένος των ΜΜΕ, με το κάπως αφ΄ υψηλούς υφάκι; Διανοητές ή δημιουργοί όπως ο Παναγιώτης Κονδύλης ή ο προφητικός Βλάσης Κανιάρης του «Ελλάδα αλίμονο» από το 1980, ήσαν δια βίου αποσιωπημένοι από τα κυρίαρχα έντυπα και κάποια τσογλάνια της δημοσιογραφίας, Η λίστα λ.χ. των κομμένων από τον ΔΟΛ υπήρξε περιώνυμη. Αντίθετα οι εύκολες γραφίδες ή οι καλλιτέχνες – διακοσμητές, όλοι δηλαδή οι σημαιοφόροι μιας συγκίνησης σε τιμή ευκαιρίας, πρωταγωνιστούσαν. Αστειάκια, εξυπναδούλες, δηθενιές, κασσανδρισμοί εκ του ασφαλούς και στον ρόλο του Χορν ο Φασουλής. Επίσης, άλλοι «διεθνείς» μας συγγραφείς ή δαφνοστεφανωμένοι ποιητές της αριστεράς έπαιρναν αιωνόβιες εκπομπές στη τηλεόραση –για να ταυτίζεται στο διηνεκές η κουλτούρα με τη νύστα–, χρυσοφόρες θέσεις στο κράτος του ωραίου και παράλληλα έναν φωτοστέφανο που τους θεοποιούσε εν ζωή με το αζημίωτο. Να γιατί σταμάτησε να γράφει ο Μανόλης Αναγνωστάκης αν θυμάσαι, να γιατί αναχώρησαν αυτοβούλως ο Χειμωνάς κι ο Λάγιος, να γιατί μαράζωσαν εκτός κρατικών επιχορηγήσεων ο Νίκος Νικολαίδης ή ο Άρης Ρέτσος ενώ αντίθετα ο Δημήτρης Λιγνάδης ή Κακαουνάκης γελοιοποιούν την Επίδαυρο και δεν κουνιέται φύλλο!

Μεγάλε τραγικέ, της τέχνης, ρετιρέ

ευάερο, ευήλιο, διαμπερέ! (sic).

Τι πνεύμα! Τι δράμα, λοιπόν, η σιωπή των αμνών - διανοούμενων! Ο άλλος πικρόχολος Σαλονικιός φίλος σου Χριστιανόπουλος το είπε καλά. «Φανταστείτε που έχει φτάσει ο τόπος όταν θεωρούν μεγάλους ποιητές τη Δημουλά κι εμένα!». Εκεί φτάσαμε. Όλοι με όλα. Και με τον Κωστάκη και με τον Γιωργάκη. Και με τους «ομιχλιστές» και με τα κατά παραγγελίαν βραβεία ή το κρατικό χρήμα. Και κυρίως με ένα νεποτισμό που συνεχίζεται, αδιαμφισβήτητος, κι ένα υπουργείο πολιτισμού γεμάτο ανέμπνευστους κλειδοκράτορες που απλώς μοιράζουν πολιτιστικό χρήμα. Κανείς δεν αντιστέκεται; Αντιστεκόταν το «Αντί» γι΄ αυτό είχαμε καταντήσει γραφικοί οι συντάκτες του. Αντιστέκονται ακόμη κάποιοι δημοσιογράφοι που είναι εργαζόμενοι αλλά όχι υπάλληλοι του αφεντικού τους. Ούτε, πολύ χειρότερα, συνέταιροι. Όπως ο Στάθης ή ο Κ. Αγγελόπουλος ή ο πρόωρα αποσυρμένος -από αηδία- Βασίλης Καββαθάς. Καταλαβαίνεις βέβαια γιατί μου λείπει ο Μάνος Χατζιδάκις και ο ποιητικός – διαβρωτικός λόγος του. Η οξύτατη, παρέμβαση του στα κοινά που ήταν αριστοκρατική άλλα ποτέ αφ υψηλού. Τελικά όλοι όσοι αντιστέκονται είναι αριστοκράτες. Σαν τον Δήμο Θέο ή τον Κωστή Παπαγιώργη ή τον Δημήτρη Αληθεινό ή τον Νίκο Μπάικα ή τον συνθέτη Χάρη Βρόντο (απολυμένο πλέον από το Γ΄ πρόγραμμα)!

Έτσι λοιπόν σήμερα η αποστροφή σου για τους κωλοέλληνες επειδή είναι αφ υψηλού αλλά δεν αγγίζει την ουσία της νόσου, μου θυμίζει την σιδερωμένη έκφραση της Όλγας Τρέμη. Και δεν τσιμπάω. Όχι άλλη, μεταλλαγμένη ΚΝΕ πια στο δημόσιο βίο. Νιόνιο, υπήρξες ο πιο προικισμένος της γενιάς σου και έχεις γράψει συνταρακτικά πράγματα. Αλίμονο, σήμερα η μουσική σου προκαλεί συγκίνηση ή και νοσταλγία. Σίγουρα πάντως αμηχανία. Σου θυμίζω την Καλομοίρα στο Ηρώδειο του Μητρόπουλου και της Wiener Philarmoniker. Και ποτέ πια σοκ. Και αυτό είναι άδικο. Πρωτίστως για σένα…

ΥΓ 1
Τρώγαμε στο ουζερί του καπετάν Μιχάλη, στη Φειδίου, ο Γουδέλης, ο Καββαθάς και ο Βεριόπουλος όταν μας αιφνιδίασε μια εξαιρετική πλανόδια μπάντα. Ρουμάνοι και Αλβανοί αδελφωμένοι. Τι ρούμπες, τι σουίνγκ, τι αυτοσχεδιασμοί! Τι ηρωικό πράγμα τελικά η καθημερινότητα! Μαγεία. Αυτούς πρέπει να τους επιχορηγεί το ΥΠΠΟ, πέταξε ο Βασίλης και γελάσαμε. Τώρα όμως που καλοσκέφτομαι δεν είναι αστείο. Οι μπάντες αυτές διατηρούν ακόμη εκείνο τον αυτοσχεδιαστικό τρόπο της χαράς που τόσο λείπει στα μαραζωμένα μας στέκια. Θυμάσαι Νιόνιο;

Κι επίσης επειδή ισορροπούν ρωμαλέα πάνω στη τεντωμένη κλωστή της τέχνης και της επιβίωσης.

ΥΓ 2
Τελικά και από το υπόγειο φαίνεται η θάλασσα. Ευτυχώς. Μόνος που πέρασε πολύς καιρός χωρίς να γίνει το θαύμα σε αυτόν το τόπο. Τι κι αν κατεβαίνει ο Άγγελος; Βρίσκει στέρφα τη λίμνη.

ΥΓ 3
Όταν έμπαινε ο Δούρειος Ίππος, οι Τρώες έβλεπαν μπάλα στην τηλεόραση. Όπως και τώρα...

Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

Η ακαταμάχητη γοητεία του λαϊκισμού.


Του Μάκη Καραγιάννη                             Δοκίμιο για τη χρεοκοπία των μυαλών και των συνειδήσεων
Η ελληνική κοινωνία αγουροξυπνημένη από τον λήθαργο της μπελ εποκ ενός καταναλωτικού ευδαιμονισμού που στηρίχτηκε στον υπερδανεισμό, αναζητά οργισμένη εξιλαστήρια θύματα. Το ελληνικό δημόσιο χρεοκόπησε. Όμως εκείνο που μας διαφεύγει είναι ότι ταυτόχρονα χρεοκόπησαν οι Δήμοι, οι συνεταιρισμοί, τα νοσοκομεία, τα ΜΜΕ. Εν τέλει, χρεοκόπησε όχι το δημόσιο αλλά ένας ολόκληρος τρόπος σκέψης, οργάνωσης και πολιτικής στην οποία στηρίχτηκε η μεταπολίτευση. Δεν πρόκειται για οικονομική χρεοκοπία αλλά για την χρεοκοπία των μυαλών και των συνειδήσεων.

Τα ΜΜΕ δεν αναγνώρισαν τη μεγαλύτερη είδηση των τελευταίων 40 χρόνων. Το κρίσιμο ερώτημα είναι γιατί δεν την αντιλήφθηκε η Αριστερά. Η αριστερά που είναι μέρος αλλά και η αιτία του προβλήματος. Ακόμη και στην ύστερη φάση, όταν βρισκόμασταν στο χείλος της χρεοκοπίας πρότεινε 100.000 διορισμούς στο δημόσιο. Τη «γη της επαγγελίας» για τον έλληνα της μεταπολίτευσης. Όμως, δεν μπορούμε να κάνουμε πολιτική ερήμην των αριθμών. Τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα, όπως έλεγε κι ο Βλαδίμηρος....

Κι έτσι η πρώτη ανάγκη που προβάλλει δραματικά για τους αριστερούς να κατανοήσουν. Να ερμηνεύσουν τα γεγονότα στο νέο πλαίσιο. Εν τέλει, η ανάγκη για ένα «Νέο Διαφωτισμό» που θα μας απαλλάξει όχι από τα χρέη αλλά τον τρόπο σκέψης που μας χρεοκόπησε.

Νομίζω ότι η ρίζα του προβλήματος είναι η κυρίαρχη ιδεολογία την οποία αναπνέει σύμπασα η ελληνική κοινωνία: ο ανδρεοπαπανδρεϊκός λαϊκισμός της μεταπολίτευσης με τον οποίο συμβιβάστηκε και υιοθέτησε αριστερά. Το ιδεολόγημα των μη προνομιούχων. Ένα διαταξικό συνονθύλευμα που περιλαμβάνει όλους τους έλληνες απέναντι σε ένα κράτος που θεραπεύει αδιακρίτως πάσαν νόσον, ικανοποιεί όλα τα αντιφατικά αιτήματα, μοιράζει προνόμια και επιδόματα. Είναι η ιδεολογία, με την αλτουσεριανή έννοια, που έβαλε τη σφραγίδα της στη μεταπολίτευση. Της σχέσης μας δηλαδή με την πραγματικότητα. Τον τρόπο με το οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο.

Έ
νας λαϊκισμός που ακυρώνει την ευθύνη του πολίτη και τη θέση της πολιτικής παίρνουν εκείνα τα προεκλογικά πάρτυ στις πλατείες με τους χιλιάδες συνενόχους, που κραδαίνουν τις πλαστικές σημαίες του πελατειακού κράτους της μεταπολίτευσης. Ναι. Είναι αυτοί οι «αγανακτισμένοι πολίτες» που δεν έκαναν ποτέ την αυτοκριτική τους και τώρα παριστάνουν τις «μωρές παρθένες». Που κίνητρό τους ήταν ο πιο χυδαίος ατομισμός για νομιμοποιήσουν το αυθαίρετο εις βάρος του περιβάλλοντος, το καλό επίδομα εις βάρος των αδύνατων, τον διορισμό εις βάρος εκείνου που δεν έγλειφε. Η πολιτική ήταν ένα γιουρούσι για την κατάληψη του κρατικού ταμείου που ικανοποιούσε όλα τα βίτσια και τις ανάγκες με τα δανεικά των ευρωπαίων. Πού ήταν αλήθεια οι συνειδήσεις των "αγανακτισμένων πολιτών" όταν συνέβαιναν όλα αυτά; Ποιος εξέλεξε, όχι μία αλλά δεκάδες φορές, όλους αυτούς μας χρεοκοπούσαν; Φτάσαμε έτσι, όπως λέει ο Γιάννης Βούλγαρης, από την αριστερά της θυσίας, στην αριστερά των
επιδομάτων.      STEVENIKO
   

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

Πισώπλατο χτύπημα



 
Από την "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία", 20.3.2011

Εδώ και λίγες Κυριακές είχα σχολιάσει τη στάση του ΚΚΕ στα πανεπιστήμια, υποστηρίζοντας ότι φέρει βαρύτατες ευθύνες για το γεγονός ότι δεν κουνιέται φύλλο, τη στιγμή που βρισκόμαστε απέναντι στην κορύφωση της επίθεσης κατά του δημοσίου πανεπιστημίου.

Την προηγούμενη Κυριακή δημοσιεύτηκε στον «Ριζοσπάστη» μια σχετική ανακοίνωση της ΚΝΕ δίχως μάλιστα, περιέργως, να προσδιορίζεται ποιο όργανό της την εξέδωσε. Η ανακοίνωση αυτή αποτελεί ένα βαρυσήμαντο κείμενο ιστορικής σημασίας για το ίδιο το ΚΚΕ και την αριστερά γενικότερα.

Πρόκειται για το πλέον σημαντικό κομματικό ντοκουμέντο, μετά το τελευταίο συνέδριο του κόμματος. Και όχι τυχαία, αναφέρομαι στο κόμμα και όχι στην νεολαία του διότι είμαι βέβαιος ότι αυτή η ανακοίνωση-απόφαση βγήκε καθ΄ υπαγόρευση του πρώτου.

Ενώ λοιπόν ορθότατα τίθεται ως στόχος «να μην περάσει ο νέος νόμος-πλαίσιο, το μνημόνιο της Παιδείας», ο οποίος «στοχεύει το πανεπιστήμιο - Α.Ε. με δίδακτρα και φέρνει επίσημα τις επιχειρήσεις στις σχολές», επιλέγεται ως μέσο επίτευξης αυτού του στόχου η συγκρότηση μιας παράλληλης από όλο το υπόλοιπο φοιτητικό κίνημα οργανωτικής δομής η οποία θα είναι απόλυτα ελεγχόμενη από το κόμμα.

Με άλλα λόγια τη στιγμή που θα έπρεπε με νύχια και με δόντια να σφυρηλατηθεί, παρά τις υπαρκτές διαφορές, η κοινή δράση των αριστερών προοδευτικών δυνάμεων, το ΚΚΕ τις αντιπαραβάλλει μέσω της δημιουργίας εκ μέρους του ξεχωριστών συλλόγων, ξεχωριστών συνελεύσεων, ξεχωριστού κινήματος, αντιμετωπίζοντας συλλήβδην όλες τις άλλες εκτός αυτού δυνάμεις ως μη ταξικές, αν όχι ως ταξικούς αντιπάλους, εφόσον αυτές πέρα των άλλων «ναρκοθετούν κάθε προσπάθεια συμπόρευσης με το ταξικό εργατικό κίνημα (δηλαδή), το ΠΑΜΕ».

Μάλιστα, τίθεται και συγκεκριμένη προθεσμία (3 μήνες) για την ολοκλήρωση της δημιουργίας της παράλληλης αυτής δομής, αποδεικνύοντας και με αυτόν τον τρόπο ότι αυτή αντιμετωπίζεται σεχταριστικά ως εσωτερική υπόθεση του κόμματος και όχι ως υπόθεση του μαζικού κινήματος, στο οποίο το κόμμα θα πρέπει να επιδιώκει να κατακτήσει την ηγεμονία.

Τι ακριβώς αποφασίστηκε; Σε κάθε πανεπιστημιακό τμήμα ή και ίδρυμα, να δημιουργηθούν από τις δυνάμεις που πρόσκεινται στο ΚΚΕ, άλλοι, διαφορετικοί σύλλογοι από τους υπάρχοντες.

Μέχρι τότε, δηλαδή ουσιαστικά μέχρι το τέλος του ακαδημαϊκού έτους, και με δεδομένο ότι και οι γενικές συνελεύσεις των φοιτητών θεωρείται ότι «είναι παρωδία» (θα είχε ενδιαφέρον να μαθαίναμε από πότε, μια και μέχρι πέρυσι η ΚΝΕ-Πανσπουδαστική συμμετείχε ενεργά σε αυτές), η ΚΝΕ θα ακολουθήσει μεν τον καθάριο μοναχικό δρόμο της μονοφωνίας των καλόγερων του μεσαίωνα, η δε μεταρρύθμιση της κυρίας Διαμαντοπούλου θα έχει ολοκληρώσει το τέλος του πανεπιστημίου.

Και επειδή ναι μεν η ηλιθιότητα μπορεί να μην εκληφθεί ως αμάρτημα, όπως μας καλεί να πράξουμε ο Ντοστογιέφσκι , από την άλλη όμως όταν πρόκειται για την ηγεσία ενός πολιτικού κόμματος, αν μη τι άλλο με την εμπειρία του ΚΚΕ, δεν μπορεί παρά να έχει τα όριά της, είναι προφανές ότι εν προκειμένω, είτε στην καλύτερη περίπτωση θυσιάζεται το φοιτητικό κίνημα στο όνομα μιας κοντόφθαλμα αναμενόμενης ενδυνάμωσης της υπό απομαζικοποίηση κομματικής νεολαίας, είτε στη χειρότερη περίπτωση στρώνονται συνειδητά ροδοπέταλα στην κυρία Διαμαντοπούλου.

Στην κάθε περίπτωση επειδή το ουσιώδες δεν είναι ούτε μια δίκη προθέσεων, ούτε και διακηρύξεων, η πραγματικότητα είναι ότι οδηγούμαστε στο δεύτερο. Αντικειμενικά λοιπόν πρόκειται για πισώπλατο χτύπημα κατά του φοιτητικού κινήματος, και για άλλη μια φορά για αριστερή φρασεολογία συνδυασμένη με καραμπινάτη δεξιά παρέκκλιση.

Αλλά η σπουδαιότητα αυτής της ανακοίνωσης ξεπερνά το χώρο των ΑΕΙ και της εκπαίδευσης γενικότερα και τούτο διότι πολύ φοβάμαι ότι αποτελεί πρόκριμα του τι μέλλει γενέσθαι και στον εργατικό χώρο, όπου ήδη οι αυτοπροσδιοριζόμενες από το κόμμα ταξικές δυνάμεις αντιμετωπίζουν όλους τους υπόλοιπους ως λεπρούς αποδράσαντες από κάποια Σπιναλόγκα.

Ολα τα παραπάνω, έστω κι αν αυτό φαντάζει αντιφατικό στους εξ ιδίων τα αλλότρια κρίνοντες, σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνουν ότι ο κόσμος του ΚΚΕ πρέπει να αντιμετωπίζεται όπως αντιμετωπίζει το ίδιο όσους διαφοροποιούνται από αυτό. Ακόμη σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να σταματήσουμε να επιδιώκουμε την κοινή δράση ακόμη και με το ίδιο το ΚΚΕ, έστω κι αν αυτό θεωρεί ότι αυτή «έχει απορριφθεί από την ίδια τη ζωή».

Από την άλλη όμως, η επιδίωξη της κοινής δράσης σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να σημαίνει την απεμπόληση του δικαιώματος κριτικής προς το ΚΚΕ, έστω κι αν το ίδιο υποτιμώντας τη νοημοσύνη των μελών του, την ταυτίζει με αντικομμουνισμό, ακριβώς για να διεγείρει τα κομματικά αντανακλαστικά τους, λες και πρόκειται για φανατικούς θρησκευόμενους και όχι για ορθολογικά σκεπτόμενους αριστερούς πολίτες.

Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

Γράμμα σ’έναν Iάπωνα φίλο


 


Αγαπητέ Τακέσι,

Δεν σε γνώρισα ποτέ, αλλά νομίζω πως μπορώ σε κάποιο βαθμό να σε φανταστώ. Έχεις περίπου την ίδια ηλικία με μένα, και μέχρι χθες πίστευες πως είχες οριστικοποιήσει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόσουν τον κόσμο και τη ζωή σου. Μεγάλωσες με την εφιαλτική μνήμη της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, υπήρξες άλλωστε εγγόνι και γιός θυμάτων . Αυτός ήταν και ο βασικότερος λόγος για τον οποίο μετακόμισες νωρίς στο Τόκυο, πολλά χιλιόμετρα μακριά από την πηγή αυτής της ακατάπαυστα οδυνηρής υπενθύμισης. Εκεί σπούδασες, εκεί γνώρισες τη γυναίκα σου, εκεί γεννήθηκαν οι δυο σου κόρες, φοιτήτριες πια.

Έζησες, λοιπόν, στην ανθούσα πρωτεύουσα και στήριξες με τη ακάματη εργασία σου την οικοδόμηση του αλήστου μνήμης οικονομικού θαύματος (ακόμα θυμάσαι την κάπως ρεβανσιστική υπερηφάνειά σου για το γεγονός ότι η χώρα σου επούλωνε με τρομακτική ταχύτητα τις πληγές της και φάνταζε σαν η μοναδική οικονομία που μπορούσε να αναμετρηθεί κάποτε με την πανίσχυρη υπερδύναμη που τόσο σας τραυμάτισε). Κατόπιν ήρθε η μακροχρόνια ύφεση, που συρρίκνωσε αρκετά τις προσδοκίες σου. Μικρό το κακό. Ακόμη και διολισθαίνουσα, η Ιαπωνία είχε μονιμοποιηθεί για τα καλά στη θέση μιας από τις σημαντικότερες δυνάμεις του πλανήτη κι εσύ, ένας αρκετά ευκατάστατος υπάλληλος, δεν κινδύνευες πλέον απ’ όσα είχαν συνταράξει τους προηγούμενους. Το οικογενειακό σου παρελθόν, άλλωστε, είχε μπολιάσει με κάμποση γείωση την έτσι κι αλλιώς ανατολική θυμοσοφία σου.

Καθηλωμένος τώρα μπροστά στην τηλεόραση, παρακολουθείς με γουρλωμένα μάτια από απόσταση καθόλου ασφαλή, (κι ας σε διαβεβαίωναν στην αρχή για το αντίθερο) τη νέα ραδιενεργό εμφάνιση της Ιστορίας, βασισμένη σε αλλιώτικες αιτίες και απολύτως διαφορετικό σενάριο. Η εγκατάσταση πληθώρας πυρηνικών σταθμών στη χώρα σου, αυτό που πολλοί γεροντότεροι συμπατριώτες σου αποκάλεσαν Ύβρι, αποτέλεσε το πεδίο έκφρασης μια καινούριας τραγωδίας, διόλου μεθοδευμένης αυτή τη φορά από κάποιον ανελέητο εχθρό. Φυσική, φυσικότατη ήταν τώρα η τρομακτική δύναμη που έθεσε σε κίνηση τον νέο πυρηνικό τρόμο. Κι ας δήλωναν οι μεταλλαγμένοι πολιτικοί και επιστήμοντες και οι άπληστοι μεγαλοεπιχειρηματίες σας πως κάτι τέτοιο αποκλείεται στις δικές τους εγκαταστάσεις. Ούτε κι εσύ, άλλωστε, την περίμενες τη συμφορά. Γελούσες μάλιστα με τις αφελείς προειδοποιήσεις των κινδυνολόγων, που έτσι κι αλλιώς λιγόστευαν προιόντος του χρόνου.

Συνέβη όμως, πράγμα που αποδεικνύει πως όντως μπορούσε να συμβεί. Κι αυτό με τη σειρά του σημαίνει πως σίγουρα θα επαναληφθεί και στο μέλλον, σε άλλους τόπους και χρόνους. Μέχρι να καταλάβετε- μέχρι να καταλάβουμε- πως τα σκατόψυχα, αγοραία, κερδομανή τέρατα που κυβερνάνε απ’ άκρου σ’ άκρο τον κόσμο μας γίνονται όλο και πιο επικίνδυνα για τον πλανήτη και την ανθρώπινη συνιστώσα του. Μέχρι να αποφασίσετε- μέχρι να αποφασίσουμε- πως αν δεν τα ξεράσουν κάποτε οι δονήσεις του δικού μας οργισμένου Εγκέλαδου, τα κύματα των δικών μας απελευθερωτικών τσουνάμι, η προσδοκία μιας πραγματικής ζωής πριν απ’ το θάνατο δεν θα’ χει πολύ περισσότερο νόημα από την αφελή θεολογική πίστη περί της συνέχισής της μετά απ’ αυτόν.

Ν.Κουνενής

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΤΟΥ ΕΠΙΔΡΑΣΗ





Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, ιδρυτικού, ηγετικού στελέχους του ΠΑΚ (Πανελλήνιου Απελευθερωτικού Κινήματος) και του ΠΑΣΟΚ (Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος)[1]
Αθήνα, 14.1.2011

Η σημερινή δραματική κατάσταση της πατρίδας μας είναι άμεσα συνυφασμένη με την πολιτική που εφάρμοσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, όσο απίστευτο και φανταστικό και αν φαίνεται αυτό. Έχω γράψει πολλά βιβλία και πολλές αναλύσεις για να εξηγήσω το φαινόμενο αυτό, αλλά συνήθως βρίσκομαι μπροστά σε ένα απροσπέλαστο τείχος, που έχτισαν οι διαπλεκόμενοι εξωθεσμικοί παράγοντες (οι λεγόμενοι κατά το λαϊκόν «νταβατζήδες», εντός και εκτός Ελλάδας).
Όμως χωρίς την αποκαθήλωση από το βάθρο του, δεν πρόκειται η Ελλάδα να βγει από την βαθιά και πολυποίκιλη κρίση που την διαπερνά σ' όλους τους τομείς και σ' όλα τα επίπεδα. Γιατί σε τελευταία ανάλυση η κρίση δεν είναι πρωταρχικά οικονομική και πολιτική, ή μάλλον δεν είναι καν οικονομική ή πολιτική, αλλά καθαρά πολιτισμική και ακούει στο όνομα «δ ι α φ θ ο ρ ά», δηλαδή κατάπτωση των ηθικών αξιών μιας κοινωνίας.
Αυτήν την διαφθορά καλλιέργησε συνειδητά και επέβαλε πανούργα ο Ανδρέας Παπανδρέου, για να πετύχει την κατάκτηση και τη νομή της εξουσίας, ως αυτοσκοπού.
Το ερώτημα είναι: Είναι δυνατό μια πολιτική προσωπικότητα να μπορεί να προξενήσει γενικά μια τόσο μεγάλη καταστροφή; Η απάντηση: Μόνη της ασφαλώς όχι. Αλλά μόνη της μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις και τους συσχετισμούς εκείνους, που θα την οδηγήσουν στην επιτυχία του σκοπού της.[2]
Οι μεγάλες προσωπικότητες στην ιστορία είχαν αυτή τη δύναμη και τη δυναμική. Σε ένα βαθμό και στο μέγεθος της Ελλάδας ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν μια τέτοια προσωπικότητα. Κατάφερε να σαγηνέψει από τη μια και να ελέγξει από την άλλη έναν ολόκληρο λαό και να θεμελιώσει τις μετέπειτα αρνητικές εξελίξεις. Ακόμη και τα θετικά μέτρα (π.χ. η αναγνώριση της εθνικής αντίστασης κ.λπ) χρησιμοποιήθηκαν σκόπιμα για την εξυπηρέτηση της μοναδικής του επιδίωξης, δηλαδή της εξουσίας ως αυτοσκοπού. Γι' αυτό και κάποιος ισχυρίστηκε ότι ή Ελλάδα θα ήταν σε πολύ καλύτερη μοίρα, χωρίς την παρουσία του Ανδρέα Παπανδρέου.
Η κύρια αιτία για την υπερχρέωση της χώρας και την παρακμιακή της πορεία, που καταγράφεται από τη μεταπολίτευση, αλλά κυρίως - για να ακριβολογούμε από το 1981 κι' εντεύθεν - συνίσταται στο καταναλωτικό μοντέλο που καθιέρωσε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και εφάρμοσαν οι επόμενες κυβερνήσεις ανεξαιρέτως. Σ' αυτήν την πορεία συνέπραξαν και τα εκάστοτε κόμματα της αντιπολίτευσης, αποδεχόμενα στην πράξη την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση στην χείριστή της μορφή. Δηλαδή ουσιαστικά, η πλειοψηφία των πολιτικών, οικονομικών, συνδικαλιστικών και πνευματικών δυνάμεων της Ελλάδας.
Το καταναλωτικό όμως αυτό μοντέλο προϋπέθετε για να εφαρμοστεί τον εκμαυλισμό των συνειδήσεων, δηλαδή την πλήρη διαφθορά και την καταρράκωση και οποιουδήποτε συστήματος κοινωνικών, πολιτικών και ηθικών αξιών της κοινωνίας, με τελικό στόχο την καταναλωτική αποκτήνωση της. Από αυτήν την παρακμιακή πορεία δεν εξαιρείται φυσικά διόλου και η Αριστερά. Εξαιρέσεις υπάρχουν παντού και πάντοτε.
Η Ελλάδα είναι σύμφωνα με πιστοποιημένα στοιχεία από την Ευρωπαϊκή Ένωση η πιο διεφθαρμένη χώρα της Ευρώπης και φυσικά πολύ πέραν αυτής.
Η κατάρρευσή της ταυτίζεται με την κατάρρευση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού. Μάλιστα πολλοί περιπαικτικά θεωρούν την Ελλάδα της μεταπολίτευσης ως το τελευταίο κράτος του υπαρκτού σοσιαλισμού, λόγω των ίδιων ή παρεμφερών φαινομένων εκείνου του συστήματος και αυτού που εφάρμοσε κυρίως το ΠΑΣΟΚ, με τον άκρατο κρατισμό και παρακρατισμό: (μια κρατικοδίαιτη γραφειοκρατική κάστα με τις παραφυάδες της. Ένα κράτος, αν μπορούμε να μιλάμε για κράτος και όχι για φέουδο, που έγινε παρακράτος της δυναστείας και της ρεμούλας των κομματικών γραφειοκρατικών ηγεσιών και της κάστας των κρατικοδίαιτων φιλελεύθερων, σοσιαλφιλελεύθερων και αριστεροφιλελεύθερων πολιτών, με μόνη ιδεολογία τον αδίστακτο ατομικό πλουτισμό σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Το αποδεικνύουν οι πολυποίκιλες των ευνοουμένων από το ΠΑΣΟΚ κυρίως και δευτερευόντως από τη Νέα Δημοκρατία συντεχνίες, που καταλήστεψαν τον τόπο.[3]
Αυτό πρακτικά σημαίνει την προϊούσα διάλυση της κοινωνικής συνοχής και της μετατροπής των Ελλήνων πολιτών σε εξατομικευμένα, εγωιστικά καταναλωτικά προϊόντα της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης.
Το ερώτημα που ανακύπτει πάλι είναι: Τις πταίει. Το ερώτημα αυτό επιμερίζεται σε μερικά άλλα ερωτήματα, όπως: Υπάρχει συλλογική ευθύνη της κοινωνίας και αν ναι, πως ιεραρχείται αυτή; Δηλαδή, για να το κάνουμε πιο λιανά: Φταίμε όλοι, φταίνε μερικοί, φταίνε τα κόμματα, φταίνε τα συνδικάτα, φταίνε τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, φταίει η πνευματική μας ηγεσία, φταίνε τα ΜΜΕ; Τα «φάγαμε όλοι μαζί», όπως λέει με την συνηθισμένη του αλαζονεία και αμετροέπεια ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου Θεόδωρος Πάγκαλος;
Η απάντηση δεν είναι ούτε αυτονόητη ούτε απλή, γιατί, αν φταίμε όλοι, τότε όλοι πρέπει να πληρώσουμε και όλοι να «βάλουμε πλάτη», όπως λέγεται από επίσημα κυβερνητικά χείλη και τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου, που ζητά τώρα και κοινωνική συναίνεση, για να βγούμε, υποτίθεται, από την κρίση.
Η άποψή μου είναι ότι υπάρχει συλλογική ευθύνη, με την έννοια ότι άλλοι εφάρμοσαν τη συγκεκριμένη πολιτική και εισέπραξαν απ' αυτή την πολιτική, άλλοι συνέπραξαν και συμμετείχαν αναλογικά στο φαγοπότι, ενώ άλλοι δεν συνέπραξαν και δεν επωφελήθηκαν από την καταλήστευση του δημόσιου πλούτου, του ιδρώτα του φορολογούμενου πολίτη, αλλά δεν έπραξαν τα δέοντα για να αποτρέψουν αυτήν την εξέλιξη, είτε από ανικανότητα είτε από αφέλεια, είτε από κακώς εννοούμενο συμφέρον, είτε γιατί πίστεψαν στις υποτιθέμενες καλές προθέσεις τους, λόγω πλύσης εγκεφάλου από τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, που υπηρετούν το παρασιτικό ντόπιο και ξένο κεφάλαιο σε βάρος του ελληνικού λαού και των εθνικών συμφερόντων.
Από ακριτομυθίες μαθαίνουμε ότι οι ελεγκτές του ΔΝΤ και της ΕΚΤ έμειναν κατάπληκτοι και δεν μπορούσαν να πιστέψουν τα μάτια τους για το μέγεθος της διαφθοράς και της ρεμούλας του κρατικού μηχανισμού, που αποτελεί θαύμα, πώς δεν είχε καταρρεύσει νωρίτερα. Φαίνεται πως η παραοικονομία, που το διατηρούσε να επιπλέει, αρχίζει κι' αυτή να εξαντλείται.
Όμως για να ερμηνεύσουμε τα αίτια της κρίσης δεν επαρκεί να αναφερθούμε στα φαινόμενα, αλλά να εισχωρήσουμε στις βαθύτερες αιτίες και να προσωποποιήσουμε τις ευθύνες στους κατ' εξοχήν υπεύθυνους: Ποιοι είναι αυτοί άραγε;
Η απάντηση η δική μου: Ο πρώτος διδάξας είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου, για να ακολουθήσει μετά ο Μητσοτάκης, ο Σημίτης, ο Κ. Καραμανλής και τέλος ο Γιώργος Παπανδρέου, που θα βάλει την ταφόπλακα.
Γιατί όμως ο Ανδρέας Παπανδρέου; Απλούστατα, γιατί από αυτόν και εξαιτίας της πολιτικής του μπήκαν τα θεμέλια για την όλη αρνητική εξέλιξη σε όλους τους τομείς της πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής και πολιτισμικής ζωής του τόπου.
Αυτός δρομολόγησε την παρακμιακή πορεία της Ελλάδας, την οποία υφιστάμεθα σήμερα.
Αυτός είναι που θεμελίωσε το καταναλωτικό μοντέλο, που αποτέλεσε την απαρχή της μετέπειτα κακοδαιμονίας. Ένα καταναλωτικό μοντέλο, που θεοποίησε το χρήμα και που βασίστηκε στη σπατάλη του δημόσιου χρήματος, στον παρασιτισμό και τον δανεισμό και όχι στην παραγωγή και την ανάπτυξη.[4] Ένα μοντέλο που από τα πριν ήταν καταδικασμένο, να αποτύχει, (όπως τα μοντέλα του υπαρκτού σοσιαλισμού), όταν θα είχαν εξαντληθεί πια τα περιθώρια της φορολόγησης και του υπερδανεισμού, για να καλύψει τις παροχές στους ημετέρους, τους διαπλεκόμενους, τους έχοντες και κατέχοντες, τις οποίες καλούνται να πληρώσουν οι επόμενες γενιές, αν ποτέ στο μέλλον μπορούν να ξεφύγουν από τον φαύλο κύκλο.[5]
Οι άλλοι απλώς ακολούθησαν το παράδειγμά του και έγιναν βασιλικότεροι του βασιλέως.
Αυτός είναι που εφάρμοσε πρώτος την αναξιοκρατία, απομακρύνοντας όλα τα αξιόλογα και έντιμα στελέχη και δημιουργώντας την αυλή των καιροσκόπων, απατεώνων και λωποδυτών. Αυτούς ήθελε δίπλα του και αυτούς επέλεξε. Υπάρχουν βέβαια πάντοτε και οι εξαιρέσεις, που βέβαια πάντα επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Εμείς που από τις γραμμές του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ αγωνιστήκαμε, είχαμε άλλες προτεραιότητες: Να δημιουργήσουμε μια άλλη ηθική και πνευματική ποιότητα και ένα άλλο ήθος, που θα βασιζόταν στην αξιοκρατία.
Το Κίνημα που ονειρευόμασταν και το αποτυπώσαμε στη διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη, θέλαμε να δράσει παιδευτικά με οράματα, ιδανικά και αξίες. Αντ' αυτού επέλεξε ο Ανδρέας Παπανδρέου άλλη πορεία που βόλευε την εξουσιομανία του.
Πρόδωσε τις αρχές μας.
Είναι αυτός που από τη μια διέλυσε την παιδεία, τον φοιτητικό και εργατικό συνδικαλισμό και αντ' αυτού δημιούργησε τις αντικοινωνικές συντεχνίες και από την άλλη ενσωμάτωσε και αφομοίωσε την Αριστερά στο σύστημα, στο στρεβλό αυτό καπιταλιστικό σύστημα, βάζοντας στο περιθώριο όσους αντιστέκονταν. Συντελέστηκε μια, όπως την αποκαλώ, φαουστική συναλλαγή με τις λεγόμενες προοδευτικές και αριστερές δυνάμεις.[6]
Το τίμημα για την Αριστερά, για τις προοδευτικές δυνάμεις και για την Ελλάδα γενικά ήταν καταστροφικό, γιατί η δική του πολιτική μας οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στο ΔΝΤ.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου όχι μόνο εξαπάτησε την Αριστερά, εκμεταλλευόμενος την εαμική παράδοση και τη δράση της ΕΔΑ, με το αζημίωτο. Την ενσωμάτωσε και την διέφθειρε μέσα από το καταναλωτικό πρότυπο που εφάρμοσε. Οι εαμικές και εδαϊτικες αξίες, ιδανικά και οράματα ενταφιάστηκαν μέσα στην καταναλωτική αποκτήνωση.[7] Όσοι ευνοήθηκαν είναι δύσκολο να το παραδεχτούν και να ασκήσουν κριτική στον ίδιο. Θέλησε να κάνει συμμέτοχους στο έγκλημα με το αζημίωτο (τα λεφτά δεν ήταν δικά του), όλα τα κόμματα και την πλειοψηφία του ελληνικού λαού (τα δύο τρίτα του ελληνικού λαού, που εκλέγουν και τα δύο κόμματα εξουσίας).
Αυτός είναι και ο βασικός λόγος, γιατί η κριτική στο σύστημα ξεκινάει το πολύ από την εποχή Σημίτη, ενώ ο κύριος υπεύθυνος που ανέδειξε και τον Σημίτη και τους υπολοίπους, είναι ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια, που την απωθούν στο ασυνείδητο όσοι ευνοήθηκαν. Αν υπάρχουν εξαιρέσεις, αυτές επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Αυτός είναι που εκμαύλισε όλο τον λεγόμενο προοδευτικό και αριστερό χώρο, διορίζοντας τον σε θέσεις και αξιώματα, για να τον χρησιμοποιεί κατά το δοκούν.[8]
Αυτός είναι που πανέξυπνα χρησιμοποίησε την αριστερή διανόηση για να σώσει το αστικό σύστημα, γιατί η δεξιά διανόηση είχε χρεοκοπήσει.
Αυτός είναι και ο λόγος που ελάχιστοι τολμούν να του ασκήσουν κριτική, γιατί σχεδόν όλοι έχουν συμπράξει μαζί του και έχουν και την σχετική ευθύνη. Θέλουν να τον χρησιμοποιούν μάλιστα ως άλλοθι, με την έννοια ότι όλοι οι άλλοι φταίνε εκτός από τον ίδιο, ενώ αυτός είναι ο κύριος υπεύθυνος, για όλες τις μετέπειτα αρνητικές εξελίξεις έως σήμερα.
Όσο το είδωλο του Ανδρέα Παπανδρέου και της δυναστείας Παπανδρέου δεν ξηλώνεται από το βάθρο του, όπως αναλογικά έγινε με τα αγάλματα των καθεστωτικών ηγετών στα καταρρεύσαντα κομμουνιστικά καθεστώτα, όσο δεν αποκαθηλώνεται το είδωλό του, δεν πρόκειται αυτός ο τόπος να δει θεού πρόσωπο, όπως λέει και ο λαός.[9] Και όταν μιλάμε για είδωλα εννοούμε ότι πρέπει να ξηλωθεί όλο το σύστημα του εκμαυλισμού της ελληνικής κοινωνίας, με την οποία την διαμόρφωσε.
Η δημιουργία της νοοτροπίας της καταναλωτικής αποκτήνωσης που δημιούργησε (βλ. σκυλάδικα κ.λπ, η Αλεξανδράτου αναδεικνύεται σε «ηθικό» πρότυπο της ελληνικής κοινωνίας), εξαχρείωσαν τα ήθη, απάλειψαν από τον τόπο κάθε δημιουργική προσπάθεια για ένα καλύτερο μέλλον. Η νοοτροπία της ελάσσονος προσπάθειας και της ισοπέδωσης των πάντων προς τα κάτω, αφαίρεσε κάθε δημιουργική προσπάθεια. Δεν υπήρξε τομέας της δημόσιας ζωής που να μην εκφυλίστηκε. Η συντεχνιακή νοοτροπία που δημιούργησε κατέστρεψε τον κοινωνικό ιστό. Ο αθέμιτος πλουτισμός σε βάρος του κοινωνικού συνόλου αναδείχτηκε μαζί με το χρήμα ως η μεγαλύτερη «σοσιαλιστική» κοινωνική αξία.
Η παρακμή ήταν προδιαγεγραμμένη και ο κατήφορος ασταμάτητος.[10] Δεν είναι μόνο τα οικονομικά στοιχεία του χρέους που μας προσφέρουν ένα δείγμα της επερχόμενης καταστροφής. Ήταν η απαξίωση και ο εκφυλισμός όλων των αξιών, πάνω στις οποίες εδράζεται οποιαδήποτε υγιής κοινωνία.
Στην Ελλάδα, για να το πούμε υπερβολικά και ας φαίνεται αντιφατικό, δεν φταίει το καπιταλιστικό σύστημα, για να μη μιλούμε για σοσιαλισμούς και πράσινα άλογα, φταίει το γεγονός ότι δε λειτούργησε αυτό το σύστημα, το καπιταλιστικό σύστημα, για να μιλάμε και για κάτι πάρα πέρα.
Άν δούλευε ο καπιταλισμός, έστω και κατά προσέγγιση προς τις σκανδιναβικές χώρες, τότε ασφαλώς και δεν θα είχαμε όλα αυτά τα αρνητικά φαινόμενα.
Δεν θα είχαμε σαφώς σοσιαλισμό. Όμως δεν θα καταλήγαμε στη χειρότερη μορφή του νεοφιλελευθερισμού, δηλαδή στο ΔΝΤ και στα δεινά που μας επιφυλάσσει. Αντιθέτως θα είχαμε δημιουργήσει έναν παράδεισο, που θα τον ζήλευαν οι πιο προηγμένες καπιταλιστικές χώρες. Αυτός ο ευλογημένος από τη φύση τόπος που λέγεται Ελλάδα, θα αποτελούσε υπόδειγμα, αν δεν είχε όλους αυτούς που την οδήγησαν στον γκρεμό.
Η κύρια αιτία λοιπόν εν κατακλείδι οφείλεται στους ανάξιούς της ηγέτες, κατά κύριο λόγο. Από κει και πέρα ο καθένας έχει τις ευθύνες του, είτε γιατί συνέβαλε μαζί τους στην παρακμιακή πορεία από ιδιοτέλεια, είτε γιατί προσδοκούσε κάποια μελλοντική εύνοια, είτε γιατί δεν τους εμπόδισε, γιατί σε ένα δημοκρατικό καθεστώς, όπως και να είναι αυτό, υπάρχει πάντοτε εναλλακτική λύση. Δεν υπάρχουν ποτέ μονόδρομοι, όπως θέλει να μας προπαγανδίσει ο Γιώργος Παπανδρέου και τα διάφορα παπαγαλάκια, κάνοντας μας πλύση εγκεφάλου.
Η δημοκρατία, και αυτό είναι αλήθεια δεν έχει αδιέξοδα. Από τα πράγματα είναι πια φανερό ότι κανένας δεν ήταν άξιος να διαμορφώσει και εφαρμόσει αυτήν την εναλλακτική λύση.
Μια πολιτική και οικονομική ολιγαρχία οδήγησε την Ελλάδα κυρίως μέσω της διαφθοράς, από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου, στην καταστροφή, ώστε τώρα να αποζητούμε τους «βαρβάρους» για να μας βάλουν σε τάξη.[11]
Τα δύο τρίτα του ελληνικού λαού που εντάχτηκαν και πήραν μέρος στη λεηλασία του κράτους από το παρακράτος του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, ζουν και βασιλεύουν ακόμη. Τώρα μόλις αρχίζει σταδιακά να δημιουργείται η κοινωνία τους ενός τρίτου, γιατί με την οικονομική κρίση και την παράδοσή μας στο ΔΝΤ αρχίζει να σπάει η ραχοκοκαλιά της μεσαίας τάξης και να τρίζουν τα θεμέλια και άλλων κοινωνικών ομάδων. Ούτως ή άλλως ήταν στο σχέδιο. Βέβαια εκείνοι που πλήρωναν πάντοτε και τώρα θα πληρώσουν πάλι τα σπασμένα, είναι εκείνοι που δεν πήραν μέρος στο πλιάτσικο και το μεγάλο φαγοπότι. Απλώς θα χειροτερεύσει ακόμη περισσότερο η κατάστασή τους. Ενώ πρώτα ζούσαν στην φτώχεια, τώρα θα περιπέσουν στην εξαθλίωση.
Εν κατακλείδι το δικομματικό παρακράτος του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, δηλαδή η παρασιτική άρχουσα αστική τάξη της Ελλάδας, απομύζησε εναλλάξ τον ελληνικό λαό, και αφού τον καταλήστεψε τον παρέδωσε στο ΔΝΤ για τα περαιτέρω.
Μόνο που τώρα υπάρχει και ο κίνδυνος εθνικών καταστροφών.
Αναστροφή αυτής της πορείας μπορεί να αρχίσει και έχει ελπίδες μόνο με την κατάργηση της δυναστείας Παπανδρέου και των συνοδοιπόρων.[12]

[1] Πολλοί που θα διαβάσουν αυτή την ανάλυση πολύ πιθανόν να σχηματίσουν τη γνώμη ότι πρόκειται για κάποιον, ο οποίος έχει εμπάθεια ή εμμονή για την ενοχή του Ανδρέα Παπανδρέου στα τεκταινόμενα, τουλάχιστον από την μεταπολίτευση έως σήμερα. Αυτούς όλους θέλω να τους προειδοποιήσω ότι ουδέν ψευδέστερον τούτου. Οι αποκαλύψεις προέρχονται από έναν άνθρωπο, που ξέρει τις ρίζες του κακού από μέσα, τις έχει αναλύσει σε βιβλία και άρθρα του και διαθέτει, χωρίς υποκριτική ταπεινοφροσύνη, το θάρρος (χωρίς αυτό δε γίνεται) να πει την αλήθεια, γιατί δεν εξαρτάται από καμιά σκοπιμότητα, όχι μόνο οικονομική, κοινωνική ή πολιτική, αλλά κυρίως ηθική. Σε απλά ελληνικά: Δεν έχει λερωμένη τη φωλιά του. Θα με ενδιέφερε φυσικά, γραπτώς και επωνύμως, η αντίθετη άποψη, ώστε γνωρίζοντάς την, να την αναλύσω και την αντικρούσω.
[2] Βλέπε: Μέγας Αλέξανδρος, Ναπολέων, Λένιν, Χίτλερ, Μάο Τσε Τουνγκ κ.λπ. Συνήθως η Αριστερά αρνείται αυτή την εκδοχή, διαπράττοντας ένα σοβαρό λάθος στη θεωρία της.
[3] Στις συντεχνίες συγκαταλέγω και τα κόμματα.
[4] Γνωστό είναι το γνωστό: «Είπαμε ένα δωράκι, αλλά όχι και 500 χιλιάδες!».
[5] Ο Ανδρέας Παπανδρέου παρέλαβε το δημόσιο χρέος στο 29,7% τους ΑΕΠ και το πήγε στα τέλη του 1989 στο 69,7%. Παρ' όλο τον πακτωλό των χρημάτων τότε από την Ευρωπαϊκή Ένωση υπερδιπλασίασε το δημόσιο χρέος για να το ρίχνει στην κατανάλωση και να εξαγοράζει ψήφους από τους υπηκόους του. Όλοι τους στη συνέχεια και με το δικό του παράδειγμα ξεπούλησαν την Ελλάδα στα εξωθεσμικά κέντρα εντός και εκτός Ελλάδας.
[6]
[7] Το έπαιξε πατριώτης, για να ξεγελάει του αφελείς. Δεν μπορεί όμως να ξεχάσει κανείς το Νταβός που περιόρισε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο και έβαλε «στο ράφι» την Κύπρο. Δεν μπορεί να ξεχάσει κανείς την ενδιάμεση συμφωνία με τα Σκόπια, μεταθέτοντας το πρόβλημα στο μέλλον για να έχει την ησυχία του, ενώ μπορούσε τότε να το λύσει. Δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι κατήργησε την εμπόλεμη κατάσταση με την Αλβανία, χωρίς να θέσει όρους προηγουμένως για την προστασία της ελληνικής μειονότητας. Δεν τόλμησε μετά το 1982, όταν ήταν παντοκράτορας, να εφαρμόσει ην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, που αποτόλμησε κάτω από ανείπωτα πιο δύσκολες συνθήκες να εφαρμόσει ο Τάσος Παπαδόπουλος.
Δεν τον ένοιαζε παρά μόνο η εξουσία και η καλοπέρασή του. Θεωρούσε ότι τους Έλληνες με λίγη ή μεγάλη ρητορεία περί πατριωτισμού και αριστερών συνθημάτων, θα μπορούσε να τους ξεγελάσει, όπως και το κατάφερε. Σ' αυτά ήταν ασύγκριτος μαέστρος. Μοίραζε τα δανεικά δεξιά και αριστερά για να έχει όλους στο χέρι και να κάνει ότι θέλει.
[8] Βλ. άρθρο μου στο ιστολόγιό μου και στο περιοδικό Άρδην, τεύχος 78, Δεκέμβριος -Φεβρουάριος 2010 με τίτλο: «Οι συμβιβασμένοι και προσεταιρισμένοι»
[9] Βλ. άρθρο του καθηγητού Τζέιμς Πέτρας, συμβούλου του Ανδρέα Παπανδρέου 1981- 84 με τίτλο:
«Η κατάρα των τριών Παπανδρέου» στο ιστολόγιό μου: www.damonpontos.gr καθώς και μια σειρά σχετικών αναλύσεων και μελετών, για όποιον θέλει πραγματικά να μάθει την αλήθεια.
[10] Την κατηφορική πορεία είχα καταγράψει ήδη από τις αρχές του ΠΑΣΟΚ, ακόμη δηλαδή σε ανύποπτο χρόνο, στο βιβλίο μου: «ΠΑΚ -ΠΑΣΟΚ, μύθος και πραγματικότητα, εκδόσεις «Βέγας», Αθήνα 1977. Έκτοτε στα βιβλία μου και σε πάμπολλες αναλύσεις, που μπορεί να τις δει κανείς στο ιστολόγιό μου.
[11] «Αν Παπανδρέου και Σαμαράς δεν κάνουν τίποτα, υποθέτουμε δεν είναι γιατί δεν το σκέφτηκαν, αλλά γιατί οι εγκληματήσαντες και δωροδοκηθέντες δεν είναι δυο-τρεις, είναι «χίλιοι δεκατρείς». Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να πληρώσει το «μάρμαρο». Έχουν τον τρόπο να απειλήσουν, να εκβιάσουν, να πάρουν κι άλλους μαζί τους. Αν οι πολιτικοί αρχίσουν να ξηλώνουν το πουλόβερ, κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς πουλόβερ, κόμματα, υπουργούς, βουλευτές. Αντί να αποδείξουν τη δυνατότητα αυτοκάθαρσης του πολιτικού συστήματος, θα αποκαλύψουν την έκταση της ηθικοπολιτικής του αποσύνθεσης. Λέγοντας «μαζί τα φάγαμε», ο κ. Πάγκαλος θέλει να αποτρέψει την επικίνδυνη αναζήτηση αυτών που «τα έφαγαν». Υπάρχει όμως και ένας επιπλέον λόγος που το πολιτικό σύστημα δεν θέλει κάθαρση: δεν μπορεί να αποκαλύψει τη διαφθορά χωρίς να θίξει σπουδαία συμφέροντα ξένων τραπεζών, εταιρειών, κυβερνήσεων και δανειστών μας. Η εσωτερική διαφθορά και η ξένη εξάρτηση των ελληνικών "ελίτ" είναι στενότατα συνδεδεμένες. Όταν ετέθη, πριν από πολλά χρόνια, θέμα κατάσχεσης του Ινστιτούτου Γκαίτε για αποζημίωση των θυμάτων του Διστόμου, ένας Γερμανός διπλωμάτης δήλωσε στη Γκάρντιαν: Ας το κάνουν αυτό οι Έλληνες και θα δούμε κι εμείς που πάνε τα ΚΠΣ».
Στην πολύ πετυχημένη του ανάλυση για τη διαφθορά ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος σε άρθρο του, που αξίζει να διαβαστεί, δεν εισδύει στις βασικές αιτίες της διαφθοράς και στα πρόσωπα, φορείς αυτής της διαφθοράς (konstantakopoulos.blogspot.com). Είναι συγκεκριμένοι εκείνοι που διέφθειραν την ελληνική κοινωνία. Η αοριστία στην ονομασία των υπευθύνων, δε βοηθά αποτελεσματικά στην κάθαρση από την «ύβρι» της διαφθοράς, που αποτελεί την μητέρα των δεινών των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. (του ενός τρίτου της ελληνικής κοινωνίας).
[12] Ήδη δύο δυναστείες βρίσκονται στο λυκόφως της πολιτικής, Απομένει η τελευταία δυναστεία, που ολοκληρώνει το δράμα. Η κάθαρση θα αρχίσει μετά τη συντριβή κα την εξαφάνισή της από το πολιτικό προσκήνιο.

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Ιθύνων νους του πραξικοπήματος εναντίον του Μακαρίου ο Χρ.Λαμπράκης


Αποκαλύψεις του βουλευτή του ΔΗΚΟ στην Ολομέλεια της Βουλής στο πλαίσιο συζήτησης για το Φάκελο της Κύπρου.
Ο βουλευτής του ΔΗΚΟ, ανέγνωσε ενώπιον της Ολομέλειας έγγραφο το οποίο εμπλέκει τον Χρ. Λαμπράκη στο εγχείρημα ανατροπής του Μακαρίου.

Τον ιδιοκτήτη του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη και εκδότη των εφημερίδων «Το Βήμα» και «Τα Νέα» Χρήστο Λαμπράκη, κατονόμασε ως ιθύνοντα νου του πραξικοπήματος εναντίον του Μακαρίου στις 15 Ιουλίου 1974, ο βουλευτής του ΔΗΚΟ Ζαχαρίας Κουλίας.

Μιλώντας στην Ολομέλεια της Βουλής στο πλαίσιο συζήτησης για το Φάκελο της Κύπρου, ο Ζαχαρίας Κουλίας ανέγνωσε έγγραφο που κατέθεσε στην at hoc Επιτροπή για τον Φάκελο της Κύπρου, ο Χάρης Βωβίδης, γραμματέας του τότε προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, σύμφωνα με το οποίο, τρεις μέρες πριν το πραξικόπημα στην Κύπρο πραγματοποιήθηκε στην Ελλάδα σύσκεψη των ηγετών του εγχειρήματος ανατροπής του Μακαρίου.

Συγκεκριμένα η σύσκεψη πραγματοποιήθηκε, στην εξοχική έπαυλη του Χρήστου Λαμπράκη στον Πόρο. Επικεφαλής της συσκέψεως, σύμφωνα με το έγγραφο, ήταν ο εκδότης Χρήστος Λαμπράκης, τον οποίον ο κ. Κουλίας χαρακτήρισε ως .... 
πολιτικό νου του πραξικοπήματος και σε αυτή μετείχαν ο δικτάτορας Δημήτρης Ιωαννίδης και επιτελείς του, o εφοπλιστής Ποταμιάνος, ενώ από την Κύπρο πήγε στον Πόρο και συμμετείχε στη σύναξη ο Νίκος Σαμψών, ο οποίος ανέλαβε «πρόεδρος» της πραξικοπηματικής κυβέρνησης μετά την ανατροπή του Μακαρίου στις 15 Ιουλίου του 1974.

Ο Χρήστος Λαμπράκης πέθανε στις 21 Δεκεμβρίου του 2009 στην Αθήνα, σε ηλικία 75 ετών.

Εκτός από ιδιοκτήτης του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη με δύο εφημερίδες και είκοσι και πλέον εβδομαδιαία και μηνιαία έντυπα, ο Λαμπράκης δημιούργησε και το Μέγαρο Μουσικής, που ήταν αποτέλεσμα των προσπαθειών της ομάδας των Φίλων της μουσικής στην ίδρυση της οποίας πρωτοστάτησε.

Ο Χρήστος Λαμπράκης θεωρείτο ως παράγοντας δημοκρατικών πεποιθήσεων και πνεύμα ανήσυχο και είναι χαρακτηριστικό ένα απόσπασμα, που γράφτηκε για τον ίδιο την ημέρα του θανάτου του από το ειδησιογραφικό site “in.gr”, για τον Λαμπράκη: «Οι πολιτικές περιπέτειες της Ελλάδας, η καθημερινή μάχη για τα δημοκρατικά ιδεώδη και για την αλήθεια, που σάλπιζαν τα έντυπά του και πρόβαλλε ο ίδιος, δεν τον άφησαν άτρωτο. Η χούντα των συνταγματαρχών τον φυλάκισε και κυριολεκτικά στραγγάλισε την κυκλοφορία των εφημερίδων και των περιοδικών του».

ΠΟΣΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΑΔΕΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΝ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΧΩΡΑ;

http://press-gr.blogspot.com/



Όσο κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν οι "φωστήρες" του υπουργείου Υγείας ότι η προμήθεια των φαρμάκων από τα νοσοκομεία από δήθεν απόρους είναι δωρεάν, όσο κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν ότι πολλά από αυτά τα φάρμακα πωλούνται εις την ημεδαπή και την αλλοδαπή στην «μαύρη», όσο κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν ότι τα «συνεργεία» καθαρισμού των νοσοκομείων έχουν παραχωρηθεί σε νταβατζήδες έναντι αδράς αμοιβής, όσο κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι η φύλαξη των νοσοκομείων έχει ανατεθεί πλουσιοπάροχα σε άλλους νταβατζήδες που αυτοονομάζονται «εταιρίες security», όσο κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι οι προμηθευτές τροφίμων των νοσοκομείων κονομάνε το κάτι τις τους, όσο συνεχίζουν να δέχονται υπερκοστολογημένα υγειονομικά υλικά και φάρμακα για τα νοσοκομεία, όσο, όσο, όσο…
τόσο περισσότερο θα επιβαρύνουν, οι «φωστήρες», τον κρατικό προϋπολογισμό
και τότε οι διάφοροι «καθηγητές» τύπου Μόσιαλου, Τούντα, Κυριόπουλου, Λιαρόπουλου… θα βρίσκουν πρόσφορο έδαφος να προτείνουν τις μπαρούφες τους σαν λύσεις για την μείωση των εξόδων στο Υπουργείο Υγείας:
Απολύσεις μόνιμου προσωπικού, μειώσεις μισθών και επιδομάτων, συγχωνεύσεις νοσοκομείων, το 3ευρω να γίνει 5αευρω, και άλλες μαλακίες.

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

ΘΕΟΣ: ΕΝΑ ΠΡΟΪΟΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ


 

Οι θρησκευτικές απόψεις 
τού Εinstein
 

     Σε μία επιστολή του προς τον Eric Gutkind το 1954, είχε γράψει -μεταξύ άλλων- ο Einstein: «...Η λέξη θεός είναι δεν είναι για μένα τίποτε περισσότερο από ένα προϊόν τής ανθρώπινης αδυναμίας. Η Βίβλος... είναι μια συλλογή πρωτόγονων παιδιάστικων θρύλων. Για εμένα, η εβραϊκή θρησκεία, όπως όλες οι άλλες θρησκείες αποτελεί την ενσάρκωση των πιο παιδαριωδών προκαταλήψεων... Όσο για τούς εβραίους, ένας εκ των οποίων είμαι κι εγώ, δεν έχουν διαφορετική ποιότητα από τούς άλλους ανθρώπους... δεν μπορώ να διακρίνω γιατί θεωρούνται “οι περιούσιοι”...».


                                                                                                   Τοny Manero

Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

Τίποτα δεν πάει χαμένο - Χ. Αλεξίου, Λοΐζος, Ρασούλης

Ο Μανώλης Ρασούλης πήρε το καπέλο του…


  • Το τελευταίο ταξίδι του Μανώλη Ρασούλη όπως φαίνεται δεν ήταν εύκολο, αφού τον βρήκαν μετά από δέκα μέρες νεκρό, όπως ανακοίνωσε ο ιατροδικαστής Ματθαίος Τσούκας.
  • Τραγική κατάληξη ενός φίλου, που την έννοια της ανατροπής την είχε ως φιλοσοφία ζωής και έκανε πράξη όσα είχε στο μυαλό του και τον απασχολούσαν.
  • Το παρατηρεί κανείς και στα τραγούδια του. Ελεύθερος λόγος, ποιητικός, γεμάτος συναισθηματισμό και γήινη μυρωδιά μεσογειακού τοπίου. Δείχνει πως η στιχουργία του ήταν βιωμένη από ένα απέραντο λιβάδι γνώσης και στοχασμού…
  • Ίσως ήταν από τους πιο λαϊκούς διανοούμενους που έχω γνωρίσει στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού και τον θυμάμαι από παλιά, στο περιβάλλον του Μάνου Λοΐζου, εκεί στη Φιλοθέη, όταν πήγαινα στο σπίτι του.
  • Εκεί τον είχα πρωτογνωρίσει, πριν από τα «Δήθεν» και το «Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ», όταν πρόβαλλε η προσωπικότητά του και άρχισε να γίνεται επίκεντρο προσοχής στο χώρο του τραγουδιού.

  • Κανείς μας δεν πίστεψε πως θα ήταν περαστικός και η παρουσία του συγκυριακή. Αντιθέτως, κατάφερε να δημιουργήσει εκφραστική «σχολή» τόσο στο μεταπολιτευτικό λαϊκό τραγούδι, όσο και στην ερωτική μπαλάντα.
  • Ξεφυλλίστε τους στίχους απ’ τα τραγούδια του και είμαι σίγουρος πως θα συναντήσετε φράσεις και νοήματα τόσο καθημερινά που όμως περνούν από την ποιητική ευαισθησία ενός σουρεαλιστή της καθημερινότητας, που κατάφερε να επεξεργαστεί απλά και απέριττα όλα όσα απασχολούν τον κοινό βίο και την κοινωνία μας.
  • Ενεργός πολίτης ο Ρασούλης, ποτέ δεν κάθισε στα αυγά του. Με τα άσπρα γένια, το καπέλο και την χαρακτηριστική φυσιογνωμία του μοναχικού, πάντα είχε μια σκέψη για να μας προβληματίσει και να μας κάνει να σκεφτούμε διαφορετικά…
  • Μαχητής επίμονος σε ό,τι θεωρούσε στραβό και αντιδραστικό, κρατούσε τις θέσεις του αμετακίνητος και αποφασιστικός.
  • Μια ζωή μέσα στη δική του Αριστερά, αναζητούσε επίμονα δρόμους που θα τον έφερναν σε θέση να κατανοήσει τα ανθρώπινα και τα επίγεια της ζωής.

  • Όσες φορές τον συναντούσα με έκανε να νιώθω πως η ουτοπία των πάντων ήταν ο λόγος της δικής του απομόνωσης και της μοναχικότητας που τον διέκρινε.
  • Το τραγούδι, ήταν γι αυτόν ο τρόπος να εκτονώσει τις σκέψεις και τις διαπιστώσεις του για την ίδια τη ζωή.
  • Τον θυμάμαι γύρω στο ’85, όταν ήρθε στο ΄Β πρόγραμμα της Ραδιοφωνίας (οπου εγώ τότε ήμουν υπεύθυνος του μουσικού προγράμματος) για να μου δώσει να ακούσω ένα δείγμα δουλειάς από δυο νέους φέρελπεις όπως τους ονόμαζε τότε. Αναφερόταν στους αδελφούς Κατσιμίχα και υπερασπιζόταν τον πρώτο τους δίσκο (Ζεστά ποτά) που είχε κάνει ο ίδιος την παραγωγή.
  • Θυμάμαι, πως μου έκανε ανάλυση γιατί η Ελλάδα, το ελληνικό τραγούδι, είχαν ανάγκη από νέο αίμα και τι εκπροσωπούσε η δουλειά εκείνη. Αργότερα κυκλοφόρησε ο δίσκος από τη ΕΜΙ που τρελάθηκε στις πωλήσεις…
  • Η ιδιόμορφη γλώσσα του Ρασούλη χτυπάει κόκκινο πολλές φορές. Έτσι και στον δίσκο αυτόν, παραθέτω απόσπασμα από το εισαγωγικό του σημείωμα:
  • «…Η τραγουδοποιία είναι ένας καθρέφτης ή το νησί της Κίρκης. Αν δεν ενδιαφέρεσαι για το είναι σου, είναι εύκολο να υποκύψεις. Σε τρώνε οι μορφές-γκρέμλινς. Στον γοητευτικό και επικίνδυνο κόσμο των υπερούσιων θείων μπουρμπουληθρών που ονομάζονται τραγούδια, έχω τους λόγους μου να πιστεύω και να ελπίζω πως θα διατηρήσουν το φυσικό τους βελούδινο νακ και νάναι πάντα στο στόμα τους το τραγούδι της ζωής και μοιραία η ηχώ του: τα τραγούδια της έκφρασης. Για τους όσους δεν προφύλαξαν την ανθρώπινη ανθρωπιά τους σαν άνθρωποι, λέω κι από δω τη φράση-ξόρκι: ζαμάν φου μπιρλέρο, φτου κι απ’ την αρχή.»

  • Δεν περιορίζεται ασφαλώς σε κειμενάκια που συνοδεύουν τους δίσκους. Πέρα από αξιόλογες στιχουργίες, αλλά και άλλες (που είναι ήσσονος σημασίας), αφιερώνει χρόνια ολόκληρα για να γράψει τα βιβλία του «Η μπαλάντα του Ισαάκ», «Μεγάλος ήρωας σε μικρή χαρτοσακούλα», «Κβο βάντις, στάτους κβο», «Οι Εβραίοι είναι Έλληνες -Κρήτες», «Εδώ είναι του Ρασούλη», «Τι είδε ο Βουκεφάλας», «Κρυμμένη αρμονία- ομιλίες πάνω στον Ηράκλειτο».
  • Δεν γνωρίζω κατά πόσο οι σκέψεις του Ρασούλη έχουν απλωθεί στο χώρο των ανθρώπων του βιβλίου, αλλά ούτε αυτό έχει σημασία. Ο τραγουδοποιός Ρασούλης με τα τραγούδια του, μας έβαλε σε στίχους και μελωδίες που έγιναν συνθήματα ουσίας (Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τρένο- Τίποτα δεν πάει χαμένο- Ναι στο ναι και ναι στο όχι- Όλοι δικοί μας είμαστε-Πότε Βούδας, πότε Κούδας κ.α.)
  • Επί δεκαετίες μας τροφοδότησε με τραγούδια που -σε πολλές των περιπτώσεων- με άφηναν άφωνο από το έντονο στοιχείο μιας ατμόσφαιρας που -ομολογώ- ενοχλούσε την ακουστική συνήθειά μου, θεωρώντας πως ο φίλος αυτός ξεπερνάει όρια που εγώ αδυνατώ να ξεπεράσω…
  • Την ίδια στιγμή αντιλαμβανόμουν πως τα τραγούδια αυτά, όπου υποβόσκει και ένα κλίμα νυχτερινής μαγαζίλας, γίνονται σουξέ και τραγουδιούνται από το ευρύ κοινό… Καταλάβαινα πως ο φίλος μου είχε δει κάτι πριν από μένα που το επεξεργάστηκε το εύστροφο μυαλό του. Πως-τέλος πάντων- κατάφερνε να μεταβάλλεται ως ένας λαϊκός τραγουδοποιός, αυτός ο απόλυτα διανοούμενος της δυτικής και ανατολικής φιλοσοφίας…

  • Τον έζησα στις κινητοποιήσεις για τη διατήρηση του παλαιού εργοστασίου και τα studios της Columbia, εκεί στη Ριζούπολη, που αγωνιζόταν (έστω με εριστικό τρόπο) να αποδείξει πως ο Σιωνισμός είναι πίσω από την εκμετάλλευση των στρεμμάτων γης και δεν επιτρέπει στο υπουργείο να χαρακτηρίσει τον χώρο ως ιστορικό, ώστε να γίνουν τα εγκατελελημένα οικήματα Μουσείο του ελληνικού τραγουδιού, θέση που υπερασπιστήκαμε λίγοι τραγουδοποιοί, αφού οι πολλοί και διάσημοι λακίσανε για να μη θιγούν τα συμφέροντα του Μάτσα, που κατέχει εκεί 14 στρέμματα γης… Ο μακαρίτης ήταν άκρως επιθετικός και επίμονος στις καταγγελίες του.
  • Ο Μανώλης, παρόλο που ήταν λιγομίλητος, ήταν ακούραστα καταγγελτικός και δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Η ζωή τον μετακίνησε στη Θεσσαλονίκη (όπως και τον Κουγιουμτζή), περνώντας τα τελευταία είκοσι χρόνια εκεί, όπου τα πράγματα είναι ίσως πιο απόμακρα, μακριά από το σινάφι της δισκογραφίας που κάνει τους ανθρώπους πιο ανταγωνιστικούς.
  • Νιώθω πως θέλω να τελειώσω αυτό το κείμενο, θυμωμένος που γράφω για τη μόνιμη απουσία πλέον ενός ανθρώπου κοντινού, με κοινές μνήμες και εμπειρίες, αφού υπήρξαμε κατά διαστήματα συνταξιδιώτες και χαιρόμουν όταν τον έβλεπα απολαμβάνοντας τις ατάκες του, τις σκέψεις, ακόμα και τις πολλές παραξενιές του…
  • Τι άλλο να γράψω; τον βλέπω να θυμώνει (και πάλι) για το χάλι του κόσμου και για τα αδιέξοδα. Δεν του άξιζε του ίδιου μια τέτοια φυγή.
  • Έρημος, μόνος και νεκρός επί δέκα μέρες! Θαρρείς και υπογράμμισε τη μοναξιά που επέλεγε πάντα ως στάση ζωής.
  • Για εμάς τους φίλους του, ο τρόπος αυτού του θανάτου, (δέκα μέρες νεκρός στο σπίτι) ισοδυναμεί με εγκατάλειψη και η θλίψη μας χτυπάει κόκκινο…
  • Δεν φανταζόμασταν πως αυτός ο λαϊκός διανοούμενος της εποχής μας θα είχε τέτοια τραγική κατάληξη και οι φράσεις του στα τραγούδια του παίρνουν τώρα σάρκα και
    οστά…

Γ. Παπανδρέου: ο τελευταίος καλός φίλος του Σιωνισμού και του ΔΝΤ


 
Του James Petras
Ομότιμου Καθηγητή Κοινωνιολογίας στο State University της Νέας Υόρκης.
 
Εν μέσω της αραβικής εξέγερσης σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, και την ώρα που ακόμα και η Ε.Ε. έχει δημόσια καταδικάσει τον ισραηλινό αποκλεισμό στη Γάζα και τις παράνομες κατασχέσεις εδαφών από το Ισραήλ στη Δυτική Όχθη και την...
Ανατολική Ιερουσαλήμ, ο Έλληνας πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, υποσχέθηκε σε αντιπροσωπεία Αμερικανοεβραίων ηγετών που τον επισκέφθηκε, πως θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να εξασθενίσει την αντίθεση της Ε.Ε. και να προωθήσει τα Ισραηλινά οικονομικά, διπλωματικά και πολιτικά συμφέροντα στην Ευρώπη. 
Αμερικανοί Σιωνιστές που πρόσφατα επέστρεψαν από επίσκεψή τους στην Αθήνα, περιέγραψαν τον Παπανδρέου ως τον πιο επιδεκτικό («δουλοπρεπή») Ευρωπαίο ηγέτη που θυμούνται να έχουν συναντήσει το τελευταίο διάστημα. 

Η δουλική υποταγή του Παπανδρέου στα Ισραηλινά συμφέροντα περιλαμβάνει την υπόσχεσή του, στην αντιπροσωπεία των διαπρεπών Aμερικανών Σιωνιστών, πως θα χρησιμοποιήσει την επιρροή του για να πιέσει τη νέα στρατιωτική χούντα στην Αίγυπτο να συνεχίσει να τηρεί τις συμφωνίες που είχε συνάψει ο Μουμπάρακ με το Ισραήλ (European Jewish Press 2/11/11), συμφωνίες που περιλαμβάνουν τον αποκλεισμό της Γάζας και την υποστήριξη των ισραηλινών στρατιωτικών επιθέσεων στο Λίβανο, τη Συρία και τους Παλαιστίνιους. Με άλλα λόγια, ο Παπανδρέου στηρίζει ανοιχτά την έως πριν λίγο καιρό συνεργασία της Αιγύπτου με το Ισραήλ στις μυστικές δολοφονίες και τις απαγωγές Αράβων μαχητών.
Ο Παπανδρέου επιδεικνύει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την προώθηση των εξαγωγών του Ισραήλ στην Ευρωπαϊκή αγορά, απ' ό,τι για την προώθηση των εξαγωγών της χώρας που φαινομενικά εκπροσωπεί. 
Υποσχέθηκε στην αντιπροσωπεία της Διάσκεψης των Προέδρων των Μεγαλύτερων Αμερικανοεβραϊκών Οργανώσεων πως «θα ενσωματώσει το Ισραήλ στην Ευρωπαϊκή αγορά» (European Jewish Press 2/11/11) την ίδια ώρα που συρρικνώνει την ελληνική οικονομία κατά 10% στο διάστημα 2009-11 και διπλασιάζει την ανεργία στη χώρα από το 8% στο 16%. 

Η κατάφωρη δουλικότητα του Παπανδρέου στο Ισραήλ και τις αμερικανικές σιωνιστικές δομές ισχύος είναι εμφανής στην εγκάρδια υποδοχή και τις πρόσφατες συμφωνίες του με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Νετανιάχου και τον υπουργό Εξωτερικών, τον διαβόητο σιωνιστή φασίστα Άβιγκντορ Λίμπερμαν, τον ίδιο Λίμπερμαν που υπερασπίζεται την ολοκληρωτική εκδίωξη των Παλαιστινίων από τη Δυτική Όχθη. Κανένας Έλληνας πρωθυπουργός από την εποχή που ιδρύθηκε το σιωνιστικό κράτος, δεν έχει στο ενεργητικό του μια τέτοια παράξενη επίδειξη ενεργής συνεργασίας με τις Ισραηλινές αποικιακές αξιώσεις στη Μέση Ανατολή. Κανένας Ευρωπαίος ηγέτης δεν έχει τόσο ανυπόμονα και με τέτοιο ζήλο προωθήσει τα αιτήματα των Αμερικανικών Σιωνιστικών Οργανώσεων.

Το πιο εντυπωσιακό, όσον αφορά τη δουλικότητα του Παπανδρέου στα ισραηλινά και αμερικανοσιωνιστικά συμφέροντα, είναι πως κρατά αυτή τη στάση την ίδια στιγμή που το μεγαλύτερο μέρος του υπόλοιπου κόσμου, από την Ευρώπη, την Τουρκία, τον Λίβανο και τη Λατινική Αμερική, ως τη Βόρεια Αφρική (Αίγυπτος, Τυνησία) και τη μεγάλη πλειοψηφία των Αράβων απομονώνουν το Ισραήλ. Με άλλα λόγια, ο Παπανδρέου υιοθετεί μια φιλο-ισραηλινή πολιτική που απομακρύνει την Ευρώπη, απομονώνει την Ελλάδα από τουλάχιστον εκατό εκατομμύρια Άραβες και υπονομεύει τις ελληνικές γεωργικές εξαγωγές (εσπεριδοειδών) στην αγορά της Ε.Ε.

Η πεισματική και ιδιαίτερα επιβλαβής εξωτερική πολιτική του Παπανδρέου ταιριάζει αρμονικά με την εξαιρετική εμμονή του για επιβολή πολιτικών αποπληρωμής του χρέους που υπαγορεύονται από το ΔΝΤ και τους τραπεζίτες της Ε.Ε. και των ΗΠΑ.
 
Η συμπεριφορά του είναι ιδιαίτερα κυνική, την ώρα που η νέα κυβέρνηση της Ιρλανδίας απειλεί να κηρύξει παύση πληρωμών, εάν δεν μειωθεί το χρέος της χώρας. 
Στη σφοδρή του επιθυμία να αποκτήσει την εύνοια των υπερατλαντικών τραπεζιτών, ο Παπανδρέου έχει συστηματικά αντλήσει δισεκατομμύρια ευρώ μέσω της περικοπής μισθών και συντάξεων κατά 20% και τα έχει μεταφέρει στα χρηματοκιβώτια των τραπεζιτών. Στην εξέλιξή τους οι πολιτικές του Παπανδρέου έχουν διπλασιάσει τα ποσοστά ανεργίας, έχουν συρρικνώσει την οικονομία και υπονομεύουν κάθε μελλοντική ανάπτυξη στον ορίζοντα της επόμενης δεκαετίας. Ο Έλληνας πρωθυπουργός απέρριψε τη φόρμουλα της Αργεντινής, που αντιμέτωπη με μια παρόμοια κρίση το 2001-02 αθέτησε την υποχρέωσή της έναντι του χρέους, αντί να βαθύνει τη φτώχεια. Με πρόεδρο τον Κίρσνερ, η Αργεντινή επαναδιαπραγματεύθηκε το χρέος της, «κουρεύοντας» τις πληρωμές κατά 75% και επιβάλλοντας μορατόριουμ. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την ανάκαμψη της Αργεντινής από την κρίση και διατήρησε ρυθμό ανάπτυξης της τάξης του 7% για περισσότερο από μια δεκαετία, ενώ ταυτόχρονα περιόρισε την ανεργία από το 22% σε λιγότερο από 6%.
Εάν ο Παπανδρέου ενεργεί σαν πειθήνιος αγγελιοφόρος του Ισραήλ και της σιωνιστικής πέμπτης φάλαγγας στην Αμερική, χαρακτηρίζεται και ως πρόθυμος και επιθετικός «εισπράκτορας» των υπερπόντιων τραπεζών. Θα περάσει στην ιστορία με δημόσιο όνειδος ως πρόθυμος συνεργάτης στα ισραηλινά εγκλήματα πολέμου, βαστάζος των άνισων συμφωνιών με την Αίγυπτο στην εξωτερική του πολιτική και ως αυτός που επέβαλε τις αρπακτικές οικονομικές πολιτικές που οδήγησαν στη φτώχεια εκατομμύρια Έλληνες.

Έχοντας αποδεκατίσει την ελληνική οικονομία με τη μεταφορά δισεκατομμυρίων στο εξωτερικό και υπονομεύοντας τις οικονομικές σχέσεις με τις αραβικές χώρες, ο Παπανδρέου προσφέρει προς πώληση σε Κινέζους, Ισραηλινούς και στους επενδυτές και κερδοσκόπους της Γουόλ Στριτ τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις, μεταφορές, λιμάνια, ενέργεια και τηλεπικοινωνίες. Η ειρωνεία είναι πως ο Γιώργος Παπανδρέου, γιος του πρώην πρωθυπουργού της χώρας Ανδρέα Παπανδρέου, θα αντιστρέψει κάθε μία και όλες τις πολιτικές του πατέρα του, ειδικά εκείνες που αφορούσαν τη Μέση Ανατολή.
Το 1981, μετά την εκλογή του στην πρωθυπουργία της Ελλάδας, ο Ανδρέας Παπανδρέου με κάλεσε στην Αθήνα για να συζητήσουμε τις πολιτικές και το πρόγραμμα της μελλοντικής του κυβέρνησης. Το πρώτο που μου τόνισε ήταν η σημασία την υποστήριξης του παλαιστινιακού αγώνα και το πόσο επιτυχής ήταν η συνάντησή του με τον Γιάσερ Αραφάτ, που τον επιβράβευσε με ένα περίστροφο το οποίο και μου έδειξε. Ένα χρόνο αργότερα, όταν επέστρεψα στην Ελλάδα για να διευθύνω και να αναπτύξω ένα ερευνητικό κέντρο, ο Ανδρέας Παπανδρέου με κάλεσε να κολυμπήσουμε μαζί. Μας συνόδευαν μια δεκάδα μέλη των υποβρυχίων δυνάμεων ασφαλείας, που επιτηρούσαν τα παράλια φοβούμενοι μια πιθανή συνομωσία δολοφονίας από τη Μοσάντ, σύμφωνα με αυτά που μου είπε, ως αντίποινα για την αλληλεγγύη προς τους Παλαιστίνιους και το Λίβανο.
Μερικές ημέρες αργότερα περισσότεροι από 50.000 Έλληνες με επικεφαλής την υπουργό Πολιτισμού Μελίνα Μερκούρη, συμμετείχαν σε διαδήλωση αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό και καταδίκης του ρόλου του Ισραήλ στην αιματηρή σφαγή 2.000 γυναικών και παιδιών στα προσφυγικά στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα. Η αντίθεση αυτή ανάμεσα στις δύο γενιές Παπανδρέου δεν θα μπορούσε να είναι πιο απόλυτη. Ενώ ο Ανδρέας έβλεπε την Ελλάδα σαν μια γέφυρα ανάμεσα στην Ευρώπη και τον ανατολικό αραβικό κόσμο, ο Γιώργος την βλέπει σαν νταβατζή των ισραηλινών επιχειρηματικών συμφερόντων στην Ευρώπη και μεσάζοντα για την κυριαρχία τους στη Μέση Ανατολή. Οι Σιωνιστές έχασαν έναν παλιό πελάτη στο πρόσωπο του Μουμπάρακ και κέρδισαν ένα νέο στο πρόσωπο του Παπανδρέου.
Όπως ο Μουμπάρακ, έτσι και ο Γιώργος Παπανδρέου, συνδυάζει τη δουλικότητα απέναντι στους ιμπεριαλιστές μέντορές του με την υπεροψία και τη βαρβαρότητα απέναντι στους Έλληνες υπηκόους του. Όπως φάνηκε στην περίπτωση της Αιγύπτου, θα χρειαστεί από τον ελληνικό λαό κάτι παραπάνω από διαδηλώσεις και περιστασιακές απεργίες για να αποκαθηλώσουν έναν πιστό υπάλληλο της αυτοκρατορίας. Αλλά, όπως πολύ καλά έδειξε το Κάιρο, είναι εφικτό!
Οι επισημάνσεις στο κείμενο δικές μας, αν και σ' ένα τέτοιο κείμενο - "φωτιά" δεν ξέραμε τι να πρωτοεπισημάνουμε.
(από Δρόμος της Αριστεράς, e-parembasis)

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

ΚΡΗΤΗ ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΑ: Έφυγε» ο Μανώλης Ρασούλης

ΚΡΗΤΗ ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΑ: Έφυγε» ο Μανώλης Ρασούλης: "Νεκρός βρέθηκε στο σπίτι του στη Θεσσαλονίκη ο συνθέτης Μανώλης Ρασούλης. Τα αίτια του θανάτου του παραμένουν προς το παρόν αδιευκρίνιστα..."

Η δίκη εξελισσόταν μέσα μα η δικαιοσύνη ήταν απ’ έξω

Pitsirikos


Την περασμένη Πέμπτη οι δικαστές βγήκαν στο δρόμο και διαδήλωσαν έξω από τον Άρειο Πάγο. Ήταν έξυπνο εκ μέρους των δικαστών να πραγματοποιήσουν διαδήλωση – συγκίνησε πολύ το λαό ο αγώνας τους.
Στην Ελλάδα του Μνημονίου, δεν είναι και πολλές οι επαγγελματικές ομάδες που δεν έχουν πραγματοποιήσει έστω μια διαδήλωση. Οι δικαστές δεν είχαν αντιδράσει καθόλου, οπότε η διαδήλωση που πραγματοποίησαν ήταν πολύ χρήσιμη, αν και –ας είμαστε ειλικρινείς-οι δικαστές διαδήλωσαν μόνο για το ξεκάρφωμα. Για τα μάτια του κόσμου - «Διαδηλώνουμε, άρα είμαστε κι εμείς αδικημένοι».
Μετά τη διαδήλωση των δικαστών, μειώνονται αισθητά πια οι επαγγελματικές ομάδες που δεν έχουν διαδηλώσει κατά της κυβερνητικής πολιτικής. Απομένει να διαδηλώσουν για τα δικαιώματά τους και οι πολιτικοί. Την περιμένω την διαδήλωση των πολιτικών – με πρώτους και καλύτερους τους πολιτικούς του ΠΑΣΟΚ.
Οι πολιτικοί μπορούν να διαδηλώσουν μαζί με τους μεγαλοεκδότες, τους καναλάρχες, τους μεγαλοεργολάβους και τους εφοπλιστές – έχουν πληγεί πολύ αυτά τα επαγγέλματα. Να διαδηλώσουν λοιπόν όλοι μαζί στο Σύνταγμα -μπροστά από τη Βουλή- και να έχουν γύρω τους για προστασία τους μπάτσους τους και τους μπράβους τους.
Τι ζητούν, όμως, οι δικαστές από την πολιτεία; Ζητούν να μην εντάσσονται οι νεοεισερχόμενοι στον κλάδο δικαστικοί λειτουργοί στο ΙΚΑ, γιατί αυτή η διάταξη είναι αντισυνταγματική. Μπα, τι μου λες; Αυτή η διάταξη είναι αντισυνταγματική; Και οι διατάξεις που αφορούν τους υπόλοιπους εργαζόμενους τι ήταν; Αντισυνταγματικές ήταν κι αυτές αλλά αυτές δεν σας ενόχλησαν. Να σας θυμίσω πως είστε δικαστές – δεν είστε τροχονόμοι. Το Σύνταγμα δεν ισχύει μόνο για τους δικαστές – ισχύει για όλους τους πολίτες. Κι εσείς ζητάτε να τηρηθεί το Σύνταγμα μόνο για εσάς.
Το δεύτερο αίτημα των δικαστών είναι «να σεβαστεί η πολιτεία τη Συνταγματική Επιταγή (σ.σ. νάτο πάλι το Σύνταγμα) για ισονομία και ισοκυρία των τριών Λειτουργιών του Κράτους, της Εκτελεστικής, της Νομοθετικής και της Δικαστικής». Εντάξει, δίκαιο το αίτημα των δικαστών – είναι, άλλωστε, και «Συνταγματική Επιταγή». Πώς, όμως, θα επιτευχθεί αυτή ή ισονομία; «Με την διατήρηση του ειδικού μισθολογίου και την κατοχύρωση των συντάξεων στα επίπεδα της βουλευτικής αποζημίωσης». Κύριοι δικαστές, είστε πολύ ταλιροφονιάδες – εγώ σας είχα για ανώτερους ανθρώπους.
Το τρίτο αίτημα των δικαστών από την πολιτεία είναι να καλύψει άμεσα τις κενές οργανικές θέσεις Δικαστικών Λειτουργών και Δικαστικών Υπαλλήλων – μάλλον θέλουν να χώσουν στα δικαστήρια τα παιδιά τους, τα ανίψια τους, τα εγγόνια τους και καμιά γκόμενα.
Είναι αξιοσημείωτο πως στα αιτήματα των δικαστών δεν υπάρχει ούτε ένα αίτημα που να αφορά την κατάντια της Δικαιοσύνης στη χώρα μας. Προφανώς, είναι πολύ ευχαριστημένοι από τα αποτελέσματα της δουλειάς τους και την στάση που τήρησαν απέναντι στα σκάνδαλα. Ούτε που τους περνάει από το μυαλό πως -πριν χρεοκοπήσει μια χώρα- έχει ήδη χρεοκοπήσει η Δικαιοσύνη της. Και μάλιστα, ούτε ένας δικαστής δεν είχε την αξιοπρέπεια να παραιτηθεί.
Βέβαια, ίσως επίτηδες οι δικαστές δεν κάνουν καμία αναφορά στον εξευτελισμό της Δικαιοσύνης στα αιτήματά τους. Μπορεί να θέλουν να περάσουν το μήνυμα πως είναι κι αυτοί πτωχούληδες. Δεν έχουν άλλα κρυφά έσοδα οι δικαστές – από το μισθό τους ζουν…
Όταν ο Θεόδωρος Πάγκαλος δήλωσε πως «μαζί τα φάγαμε», κανένας δικαστής δεν αντέδρασε – κανείς τους δεν θίχτηκε. Βέβαια, ο κ. Πάγκαλος –μπροστά στη θύελλα αντιδράσεων που προκάλεσε η δήλωσή του- διευκρίνισε πως το «μαζί τα φάγαμε» αφορούσε μόνο τους δημόσιους υπαλλήλους.
Ίσως, αυτός να είναι ο λόγος που οι δικαστές δεν θίχτηκαν από το «μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου: Οι δικαστές δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Οι δικαστές είναι ιδιωτικοί υπάλληλοι…
(Έξυπνο ξεκάρφωμα λοιπόν η διαδήλωση των δικαστών, αλλά –επειδή τους αγαπάω- θα τους θυμίσω κάτι: «Προσοχή στο γορίλα».)