Αναζήτηση

Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

«Οικονομική μαφία το ΔΝΤ»





Μαξ Κάιζερ
Την ίδια στιγμή που η Ελλάδα διασύρεται και λοιδορείται από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, ο Μαξ Κάιζερ, ένας από τους πιο ριζοσπαστικούς και τολμηρούς οικονομικούς αναλυτές, στέκεται στο πλευρό μας και μιλά ανοιχτά για «οικονομική μαφία» και «οικονομικούς τρομοκράτες» που οδήγησαν την χώρα στην καταστροφή.
Γνωρίζοντας άριστα τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα, καθώς υπήρξε χρηματιστής στην Γουόλ Στρητ για περίπου 25 χρόνια, ο Μαξ Κάιζερ, που είχε προβλέψει με απόλυτη ακρίβεια την οικονομική κατάρρευση της Ισλανδίας, ζητά την σύλληψη των τραπεζιτών της Goldman Sachs και προτρέπει τους Έλληνες να διεξάγουν δημοψήφισμα για την προσφυγή της χώρας μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Παρουσιαστής οικονομικών εκπομπών στα μεγαλύτερα τηλεοπτικά δίκτυα του κόσμου, ανάμεσα στα οποία το BBC, το Αγγλικό Αλ Τζαζίρα και το Russia Today, ο Μαξ Κάιζερ μιλώντας στο «ΘΕΜΑ», χαρακτηρίζει ανούσια τα μέτρα της ελληνικής κυβέρνησης, υποστηρίζοντας πως τα πραγματικά μέτρα θα μας τα επιβάλει το Δ.Ν.Τ. Θεωρεί πως η Ελλάδα είναι μια χώρα που θα θυσιαστεί από τις διεθνείς αγορές και προτρέπει τους Έλληνες να εμποδίσουν αυτήν την προοπτική.
Είναι το Δ.Ν.Τ μονόδρομος για την Ελλάδα, ή υπάρχουν εναλλακτικές οδοί;
Ο μονόδρομος για την Ελλάδα αυτή τη στιγμή πρέπει να είναι η σύλληψη των τραπεζιτών της Goldman Sachs και όλων όσων συμμετείχαν στην χάλκευση της ελληνικής οικονομίας το 2000, που μπήκατε στο ευρώ. Το επόμενο βήμα, η εθνικοποίηση των τραπεζών, όπως έκανε η Σουηδία το 1993. Το Δ.Ν.Τ είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεστε. Θα χάσετε την κυριαρχία σας. Ασκεί οικονομική τρομοκρατία. Χρησιμοποιεί οικονομικά όπλα μαζικής καταστροφής. Θα σας βιάσει με τέτοιον τρόπο, που δεν θα έχετε νιώσει ποτέ χειρότερο πόνο.
Υπάρχει η άποψη πως το Δ.Ν.Τ δεν είναι ο «κακός λύκος» αλλά η μοναδική λύση για την Ελλάδα;
Αν κάποιος σας κάψει το σπίτι για να σας πουλήσει μετά κάρβουνο θα το θεωρούσατε λογικό; Αυτό ακριβώς έκανε και η Goldman Sachs στην ελληνική οικονομία. Σας έκαψαν σαν εμπρηστές και τώρα έρχονται και σας λένε μην ανησυχείτε θα σας δώσουμε κάρβουνο. Είναι εξωφρενικό. Το Δ.Ν.Τ διεμήνυσε στην Ελλάδα πως αν το χρειαστεί θα έρθει για βοήθεια. Τα επενδυτικά hedge funds της Γουόλ Στρητ επιτίθενται στην αγορά ομολόγων της Ελλάδας για να κατευθύνουν την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας. Και ο λόγος που το κάνουν είναι απλός. Να αναγκάζουν τον ελληνικό λαό να ζητήσει τη βοήθεια του Δ.Ν.Τ. Και το Δ.Ν.Τ θα πει, αφού μας φωνάξατε για βοήθεια εμείς απλώς ήρθαμε. Οι τραπεζίτες της Γουόλ Στρητ συνεργάζονται απόλυτα με το Δ.Ν.Τ. Είναι μια οικονομική μαφία και τα hedge funds είναι οι εκτελεστές. Οι έρευνες για την Goldman Sachs στις Η.Π.Α αλλά και στην Ευρώπη δείχνουν το μέγεθος της μαφίας. Είναι αναμεμειγμένοι σε παράνομες δραστηριότητες σε όλον τον κόσμο.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση που βρίσκεται; Πως εξηγείτε την αντιμετώπιση της Γαλλίας και της Γερμανίας;
Η Γερμανία είναι στην πλευρά των τραπεζιτών της Γουόλ Στρητ. Δεν ενδιαφέρεται για την Ελλάδα ή το ευρώ. Το ευρώ αντικατέστησε ένα φθηνό μάρκο ώστε να διατηρήσει ανταγωνιστικές τις εξαγωγές της. Όσο η Ελλάδα είναι το πρόβλημα, το ευρώ πέφτει και η Γερμανία ευνοείται.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ ανταγωνίζονται το δολάριο. Δυστυχώς η κρίση θα καταστρέψει το ευρώ. Οι τραπεζιτικοί τρομοκράτες της Γουόλ Στρητ, έχουν σκοπό μετά την Ελλάδα, να καταστρέψουν την Πορτογαλία και να συνεχίσουν. Η καταστροφή του ευρώ θα βοηθήσει το δολάριο να παραμείνει το μοναδικό διεθνές νόμισμα, το μοναδικό «αποθεματικό νόμισμα». Αν μια χώρα θέλει να αγοράσει πετρέλαιο, πρέπει πρώτα να αγοράσει δολάρια. Αν μια χώρα θέλει να αγοράσει χαλκό, πρέπει πρώτα να αγοράσει δολάρια. Γιατί αυτά και αρκετά ακόμα προϊόντα πωλούνται μόνο σε δολάρια. Αυτό σημαίνει πως οι Η.Π.Α κερδίζουν διαρκώς. Όλος ο κόσμος είναι υποχρεωμένος να αγοράζει συνεχώς δολάρια. Το ευρώ λοιπόν απείλησε την αυτοκρατορία του δολαρίου. Ήταν λογικό αυτό να μην αρέσει στους τραπεζίτες της Γουόλ Στρητ. Χρησιμοποιούν την κρίση για να καταστρέψουν το ευρώ. Οι Έλληνες πρέπει να σταθούν ενάντια στους τραπεζίτες, όπως κάνανε οι Ισλανδοί.
Τι προτείνετε; Πώς θα καταφέρουμε να ζητήσουμε δάνεια από τις αγορές;
Να κάνετε δημοψήφισμα. Όπως στην Ισλανδία. Οι Ισλανδοί αποφάσισαν με 93% να μην δώσουν σε μερικούς τραπεζίτες 5 δις ευρώ. Πρέπει εσείς οι Έλληνες να αποφασίσετε αν θέλετε το Δ.Ν.Τ στη χώρα σας. Η κυβέρνησή σας δεν έχει αυτήν την εντολή. Σας θεωρούν ανόητους και δεν ζητάνε τη γνώμη σας; Θεωρούν πως είστε μωρά και δεν έχετε δικαίωμα λόγου; Πως δεν μπορείτε να αποφασίσετε για τις ζωές σας; Ζητείστε δημοψήφισμα. Θέλετε το Δ.Ν.Τ στη χώρα σας ή όχι; Εσείς έχετε τη δύναμη. Πρέπει να παλέψετε, να αγωνιστείτε. Αν δεν γίνει δημοψήφισμα τότε να γίνουν εκλογές. Να εθνικοποιήσετε άμεσα όλες τις τράπεζές σας, να δημιουργήσετε δύο ή τρεις κρατικές τράπεζες και να αναδομήσετε την οικονομία σας. Μην πάτε μακριά. Κοιτάξτε το μοντέλο που εφάρμοσε η Σουηδία το 1993.

Η ΕΔΕΚ καταδικάζει το Ισραηλινό Έγκλημα


Το Κ.Σ. ΕΔΕΚ καταδικάζει το πρωτοφανές απεχθές έγκλημα του Ισραήλ να βομβαρδίσει αμάχους που επέβαιναν σε πλοιάρια που κατευθύνονταν προς το αποκλεισμένο λιμάνι της Γάζας για να προσφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια προς τον αποκλεισμένο Παλαιστινιακό λαό.

Πρόκειται για εγκληματική ενέργεια που προκαλεί αποτροπιασμό και φρίκη κάθε πολιτισμένου ανθρώπου σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η δολοφονία αμάχων με αυτό τον απεχθή τρόπο συνιστά τρομοκρατική κρατική ενέργεια και έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που θα πρέπει να τύχει της απόλυτης καταδίκης της διεθνούς κοινότητας.

Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, η Ευρωπαϊκή Ένωση και άλλοι διεθνείς και περιφερειακοί οργανισμοί οφείλουν όχι απλώς να καταδικάσουν την εγκληματική ενέργεια αλλά να πάρουν και συγκεκριμένες αποφάσεις για κυρώσεις εναντίον του κράτους του Ισραήλ.

Το Κ.Σ. ΕΔΕΚ καλεί τα στελέχη και τα μέλη του να συμμετάσχουν σε όλες τις προγραμματισμένες εκδηλώσεις καταδίκης της βάρβαρης αυτής Ισραηλινής ενέργειας.

Δήλωση Βάσου Λυσσαρίδη


Η εγκληματική δολοφονία ειρηνιστών που στόχο είχαν ανθρωπιστική βοήθεια προς τους Παλαιστίνιους προκαλεί την οργή κάθε δημοκρατικού πολίτη και καταδικάζεται καθολικώς.
Αυτής της μορφής οι ενέργειες προβάλλουν τον χαρακτήρα του καταπιεστικού Ισραηλινού καθεστώτος και ενδυναμώνουν την αλληλεγγύη προς τον μαρτυρικό λαό της Παλαιστίνης.
Κανένας λαός δεν δέχεται στέρηση πατρίδων.
Ο αγώνας των Παλαιστινίων τελικά θα δικαιωθεί.
Αυτή τη δύσκολη ώρα όλοι αισθανόμαστε Παλαιστίνιοι.

Το τέλος του Ευρώ;



euro-vs-dollar-largeΤον 20ο αιώνα ζήσαμε την κυριαρχία του δολαρίου σε όλο το μεγαλείο του. Τον 21ο αιώνα η κυριαρχία του δολαρίου απειλήθηκε και συνεχίζει να απειλείται σοβαρά από τη θέσπιση του ευρώ.
Το ευρώ (ενιαίο νόμισμα) αποτελεί προϊόν της συνθήκης του Μάαστριχτ και σηματοδοτεί θεσμικά την έναρξη εφαρμογής της οικονομικής και νομισματικής ένωσης, η οποία πραγματοποιήθηκε με απόφαση που ελήφθη το 1998. Η συνθήκη του Μάαστριχτ, αλλά ούτε και οι επόμενες του Άμστερνταμ και της Νίκαιας, προέβλεπαν κάποιο μηχανισμό στήριξης του νέου νομίσματος από τυχόν «επιθέσεις» ή «προσβολές». Στο σημείο αυτό πρέπει να αναγνωρίσουμε τη μεγάλη επιτυχία του Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος κατάφερε να ενεργοποιήσει μέσα σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα τις βασικές δυνάμεις της Ευρωζώνης, δημιουργώντας έναν μηχανισμό στήριξης των «αδύναμων κρίκων» στη μεγάλη σύγκρουση δολαρίου και ευρώ. Διότι, ξεφλουδίζοντας το «κρεμμύδι» της κρίσης των ημερών, στην καρδιά του θα βρούμε τη σύγκρουση δολαρίου και ευρώ.

Η κρίση ξεκίνησε από την Ελλάδα για πολλούς και διαφορετικούς μεταξύ τους λόγους. Κυρίως, γιατί στερείται ικανών αναχαιτιστικών οικονομικών και πολιτικών δυνάμεων που θα μπορούσαν να προβλέψουν έγκαιρα και να αντιμετωπίσουν τα επερχόμενα. Αντιθέτως, όλα δείχνουν ότι οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις εντός Ελλάδας συνεργάστηκαν με την Goldman Sachs για να προκύψει η κρίση που όλοι μας ζούμε σήμερα. Οι συνεντεύξεις του οικονομικού αναλυτή Max Keiser τον τελευταίο καιρό είναι εξόχως αποκαλυπτικές. Για τη δημιουργία της κρίσης  λειτούργησαν ενορχηστρωμένα πλείστες δυνάμεις οικονομικές και πολιτικές εκατέρωθεν του Ατλαντικού, με συμπεριφορές καιροσκοπικές και κερδοσκοπικές. Επιπλέον, η συγκυρία ευνοεί ποικίλα συμφέροντα, ώστε με μια δυναμική προσπάθεια και κεραυνοβόλους χειρισμούς να δοθούν λύσεις και να προωθηθούν τετελεσμένα σε ένα σύνολο ζητημάτων (εθνικά τα χαρακτήρισε προ διμήνου ο Πρωθυπουργός).
 
Στο χείλος του γκρεμού
 
Η σημερινή κρίση είναι πρωτοφανής για τα μεταπολεμικά δεδομένα της χώρας και, όπως υποστηρίζει ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Προβόπουλος, δεν μπορεί ν΄ αντιμετωπιστεί με λογικές άλλων εποχών. Με δεδομένες τις συνθήκες αυτές, κρίνει ότι το αίτημα ενεργοποίησης του μηχανισμού χρηματοδοτικής στήριξης είναι ιδιαίτερα θετική εξέλιξη.
 
Είναι γεγονός, πάντως, ότι στο σημείο που έχουμε φτάσει, μοναδική σανίδα σωτηρίας που μας είχε απομείνει ήταν το ΔΝΤ. Η ταυτόχρονη ενεργοποίηση της Κομισιόν και της ΕΚΤ μάλλον θετικά θα πρέπει να αντιμετωπιστεί και δικαιολογείται, διότι για πρώτη φορά το ΔΝΤ επελαύνει σε χώρα της Ευρωζώνης. Επίσης θετικά θα πρέπει να εξεταστεί η συγκυρία να ηγείται ο Γάλλος Ντομινίκ Στρος-Καν στο ΔΝΤ, που προσβλέπει στην Προεδρία της Γαλλίας, διότι δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι το μεγαλύτερο τμήμα του χρέους το δανειστήκαμε από γαλλικών συμφερόντων τράπεζες και μικρότερο από τις γερμανικές. Έτσι εξηγείται κατά μέγα μέρος και η εγκάρδια συμπεριφορά του Ν. Σαρκοζί απέναντι στον κ. Παπανδρέου. Γάλλος είναι και ο Πρόεδρος της ΕΚΤ Ζαν Κλοντ Τρισέ, ο οποίος επανειλημμένα έχει λάβει θετικές θέσεις για την ελληνική οικονομική κρίση, υποστηρίζοντας σε κάποια αποστροφή του λόγου του ότι «ακόμα και κουρελόχαρτα να είναι τα ελληνικά ομόλογα, εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να τα αγοράσουμε». Θετική στάση για τη στήριξη της Ελλάδας έδειξε και ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
 
Όλοι οι σημαντικοί παράγοντες της Ε.Ε. έχουν λάβει θετική στάση απέναντι στη στήριξη της Ελλάδας, πλην μερίδας των Γερμανών συντηρητικών. Όχι φυσικά επειδή αγάπησαν ξαφνικά την Ελλάδα. Άπαντες έχουν κατανοήσει πλήρως τον κίνδυνο που αντιμετωπίζει η Ευρωζώνη. Έχουν κατανοήσει έστω και αργά τον πόλεμο που υφίσταται το ευρώ.
 
Ο νομπελίστας Γ. Στίγκλιτς και το τέλος του ευρώ
 
Ο νομπελίστας της Οικονομίας Γιόζεφ Στίγκλιτς προέβλεψε ότι το τέλος του ευρώ είναι πιθανό αν η Ευρώπη δεν καταφέρει να διευθετήσει τα «θεμελιώδη θεσμικά προβλήματά» της. Ερωτηθείς από το ραδιοσταθμό BBC 4, ο Στίγκλιτς δήλωσε πως το σχέδιο βοήθειας Ε.Ε. - ΔΝΤ προς την Ελλάδα, που συνδυάσθηκε μ' ένα σχέδιο λιτότητας, την αυστηρότητα του οποίου επέκρινε, δε θα μειώσει τη διάθεση των κερδοσκόπων να στοιχηματίζουν στην εξασθένηση της ζώνης του ευρώ.
 
«Όταν δούμε πόσο δύσκολο υπήρξε για την Ευρώπη να υιοθετήσει μια κοινή θέση για να βοηθήσει μία από τις μικρότερες χώρες, θα αντιληφθούμε πως, αν μια χώρα λίγο μεγαλύτερη έχει δυσκολίες, είναι πιθανό η Ευρώπη να δυσκολευτεί ακόμη περισσότερο», δήλωσε ο νομπελίστας. «Συνεπώς, πιστεύω ότι η ελπίδα πως (αυτή η βοήθεια) θα εμποδίσει τις κερδοσκοπικές πιέσεις, είναι πιθανόν αβάσιμη: μπορεί να λειτουργήσει για κάποιο χρόνο, όμως μακροπρόθεσμα, όσο τα θεμελιώδη θεσμικά προβλήματα παραμένουν, οι κερδοσκόποι θα γνωρίζουν ότι παραμένουν και, στο βαθμό που οι αδυναμίες της Ευρώπης θα επιδεινώνονται, πιστεύω πως θα χαίρονται». Καθώς τον ρωτούσαν αν αυτό σημαίνει το τέλος του ευρώ, ο Στίγκλιτς απάντησε: «Είναι ίσως το τέλος του ευρώ». Αν η Ευρώπη «δε διευθετήσει τα θεμελιώδη θεσμικά προβλήματά της, το μέλλον του ευρώ θα είναι ίσως πολύ σύντομο», κατέληξε.
 
Ο περίεργος ρόλος του Τζ. Σόρος
 
Ο χρηματιστής Τζορτζ Σόρος που δε χάνει ευκαιρία να μιλήσει για την οικονομική κρίση και να  λάβει θέση «υπέρ» της παροχής βοήθειας στην Ελλάδα, δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι κατέφθασε στην Αθήνα λίγες μόλις ημέρες μετά την νίκη του ΠΑΣΟΚ, όπου είχε συνομιλίες με αρκετούς παράγοντες της πολιτικής ζωής της χώρας. Και φυσικά, ο ρόλος του Σόρος στη Βαλκανική (Αλβανία, Σερβία, Σκόπια) και όχι μόνον, είναι αρκετά γνωστός, όπως γνωστός είναι και ο ρόλος του την τελευταία δεκαετία στην Ελλάδα, αλλά και οι σχέσεις και τα συμφέροντα με τα οποία συνδέεται και εξυπηρετεί στην αντίπερα του Ατλαντικού όχθη. Λέγεται, μάλιστα, ότι έχει χρεωθεί εδώ και πολλά χρόνια -για λογαριασμό συγκεκριμένων πολυεθνικών συμφερόντων- την Ελλάδα, προωθώντας συγκεκριμένα προγράμματα σε πολιτιστικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο. Γνωστός παράγοντας του ελληνικού τραπεζικού κατεστημένου, για να αποδείξει τη δύναμη του  Σόρος και του εξουσιαστικού μπλοκ που εκπροσωπεί, έλεγε προ ετών ότι «με ένα φαξ του Σόρος άρχισε να ανεβαίνει το Χρηματιστήριο και με ένα φαξ άρχισε η πτώση».
 
Πριν από επτά χρόνια η ελληνοαμερικανική επιθεώρηση «Καμπάνα» έγραφε, χωρίς ποτέ να διαψευστεί, ότι ο Σόρος προωθούσε συγκεκριμένο πρόγραμμα σχετικά με την Ελλάδα, που αφορούσε κυρίως στην αγορά εδαφών που θα φτάσουν το 30% των εκτάσεων, στην εξαγορά των ελληνικών τραπεζών, στην εκμηδένιση της ελληνικής βιομηχανίας, στη μείωση της αγροτική παραγωγής, στην εξαγορά των μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων και μεταβολή της Ελλάδας σε κέντρο φθηνού τουρισμού. Συνεχίζοντας, το ίδιο δημοσίευμα ανέφερε ότι Έλληνες εργάτες και διανοούμενοι θα διευκολύνονται να μεταναστεύσουν στις βαλκανικές και στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, ενώ οι λαθρομετανάστες θα καταλάβουν τους ακατοίκητους χώρους της ελληνικής υπαίθρου.
Πριν από επτά χρόνια τα παραπάνω έδειχναν υπερβολικά και τα αντιμετωπίζαμε με επιφύλαξη. Σήμερα, όμως, έχοντας ακούσει και δει μύρια όσα, κρίνοντας με μεγαλύτερη σύνεση και νηφαλιότητα, διαπιστώνουμε ότι αποτελούν κομμάτια ενός παζλ που στήθηκε πριν χρόνια και αφήνει τα ίχνη του σαν τα πετραδάκια του Κοντορεβυθούλη.
 
Ο εκνευρισμός ενός Βρετανού ευρωβουλευτή
 
Μεγάλη έκπληξη προκάλεσαν τα λεγόμενα του Βρετανού ευρωβουλευτή Nigel Paul Farage, που μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο, απευθυνόμενος στον Πρόεδρο της Ε.Ε. κ. Βαν Ρομπάϊ, αναρωτιόταν «ποιος σας ψήφισε; Ποιος μηχανισμός;» και στη συνέχεια διαπίστωνε: «Προτίθεστε να γίνετε ο δολοφόνος της ευρωπαϊκής δημοκρατίας και της εθνικής κυριαρχίας των ευρωπαϊκών χωρών…», «δείχνετε μίσος στην ιδέα της ύπαρξης εθνικής κυριαρχίας στα κράτη…», «από τότε που αναλάβατε την προεδρία δεν έχουμε δει τίποτα άλλο εκτός από το να γίνεται η Ελλάδα ένα προτεκτοράτο…».
 
Το 2009 είναι το πρώτο έτος της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης
 
Το ξέσπασμα του Βρετανού ευρωβουλευτή θα φαινόταν σαν «κεραυνός εν αιθρία», αν δεν είχε προηγηθεί ομιλία του ιδίου του Βαν Ρομπάϊ στις 21 Νοεμβρίου 2009, στην οποία τόνιζε  ότι «το 2009 είναι το πρώτο έτος της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης με τη δημιουργία του G20 στη μέση της οικονομικής κρίσης. Η διάσκεψη για το κλίμα στην Κοπεγχάγη αποτελεί ένα ακόμη βήμα προς την Παγκόσμια Διαχείριση του πλανήτη μας…».
 
Το εξιλαστήριο θύμα
 
Το σχετικό παζλ συμπληρώνεται με τα πολύ διαφωτιστικά του Μπομπ Τσάπμαν, εκδότη του International Forecaster, σε συνέντευξη που είχε με την Helen Skopis στις 9 Απριλίου, δύο μόλις ημέρες πριν ανακοινώσουν τη στήριξή τους στην Ελλάδα οι Υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης: «Ο λόγος που χρησιμοποιείται η Ελλάδα ως αποδιοπομπαίος τράγος ή εξιλαστήριο θύμα, είναι για να συνέλθουν (οι χώρες της Ευρωζώνης), να επανακάμψουν στα νομίσματά τους και να τα υποτιμήσουν. Από την υποτίμηση θα προκύψει ύφεση που θα γονατίσει όλες τις οικονομίες. Τότε ο στόχος των διεθνιστών είναι να γίνει μια Παγκόσμια Κυβέρνηση. Αυτό επιδιώκουν. Αυτό βιώνουμε. Δεν είναι βλάκες αυτοί. Δεν πράττουν στην τύχη. Αυτά τα σχέδια προετοιμάζονται πολλά χρόνια πριν εκτελεστούν… Μιλάμε για τον απόλυτο, τον ολοκληρωτικό έλεγχο. Το χρήμα είναι δευτερεύον...».
Η περίοδος που ζούμε είναι δύσκολη. Οι αντίπαλοι των υπερατλαντικών συμφερόντων δε δείχνουν για τη στιγμή ότι μπορούν να τους ανταγωνιστούν στην κούρσα της παγκόσμιας εξουσίας. Τα συμφέροντα που συνασπίζονται γύρω από αυτό που πολύ γενικά ονομάζουμε «αμερικανικό επεκτατισμό», φαίνεται να προχωρούν δυναμικά και να καθορίζουν την πορεία της σύγκρουσης δολαρίου - ευρώ. Το βέβαιο είναι ότι δε θα σταματήσουν εκεί. Απλά το δολάριο είναι η σημαία τους και πρέπει να αποκτήσει τη χαμένη του αίγλη. Αυτό όμως εξαρτάται από την ισχύ της αντίστασης των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ήδη ετοιμάζονται ανάλογες επιθέσεις με αυτήν της Ελλάδας στην Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία και στη Βρετανία. Αν είναι δυνατόν! Και όμως απειλείται ακόμα και η παλιά αυτοκρατορία. Ζει στο πετσί της πρωτοφανείς επιθέσεις συνασπισμένων κερδοσκόπων. Η Γερμανία, από την άλλη, φρονίμως πράττοντας, γνωρίζοντας το παιχνίδι που γίνεται εδώ και χρόνια, φρόντισε να εξασφαλίσει ενεργειακή ροή από τη Ρωσία και να κάνει σοβαρές μπίζνες με την Κίνα. Δύσκολα θα την αγγίξουν τα κερδοσκοπικά παιχνίδια. Εμείς, πόσο θα αντέξουμε και τι μέρες ξημερώνουν για την πατρίδα; Έχουν γνώση οι φύλακες;  Ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, κ. Προβόπουλος, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου, προεξόφλησε ότι η κρίση που ήδη ζούμε δεν μπορεί ν΄ αντιμετωπιστεί με λογικές άλλων εποχών. Ας ελπίσουμε πως είμαστε στο σωστό δρόμο. Ας ελπίσουμε πως κολυμπάμε προς τη σωστή ακτή. Το ΔΝΤ και η Ε.Ε. μας πέταξαν το σωσίβιο.
 
Υ.Γ. Και για να μην ξεχνιόμαστε: στη διεθνή πολιτική σκηνή δεν υπάρχουν φίλοι ή εχθροί. Υπάρχουν μόνον συμφέροντα. Ο «πράσινος» εδώ και χρόνια Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, απευθυνόμενος στους Ευρωπαίους εταίρους μας, τοποθετήθηκε με περισσή σαφήνεια: «Είμαστε υποκριτές. Τους τελευταίους μήνες η Γαλλία πούλησε στην Ελλάδα έξι φρεγάτες για 2,5 δισ. ευρώ, ελικόπτερα για 400 εκατ. και Ραφάλ προς 100 εκατ. το ένα. Η Γερμανία πούλησε έξι υποβρύχια προς ένα δισ. ευρώ... αν είμαστε σοβαροί να εγγυηθούμε στους Έλληνες τα σύνορά τους...».
 
Αυτό που ξέχασε να πει ο μάλλον συμπαθής Κον Μπεντίτ, είναι ότι στις συμφωνίες «κάτω από το τραπέζι» η Γαλλία θα έχει να λαμβάνει από μερτικό από τις ελληνικές τράπεζες που θα ενταχθούν υπό την ομπρέλα τής γαλλικών συμφερόντων «Εμπορικής», ενώ η Γερμανία θα έχει να λαμβάνει από την ενεργειακή πίτα σε όλο της το εύρος.
 

Κυριακή 30 Μαΐου 2010

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ: Η ΠΡΩΤΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου


“Δεν θα πεθάνουμε για το Ντάντσιχ», έλεγαν οι Γάλλοι πριν εβδομήντα χρόνια. «Δεν θα πληρώσουμε για τους ‘Ελληνες», λένε σήμερα οι Γερμανοί. Κι αν στο μεταξύ, η δύναμη του χρήματος αντικατέστησε τη δύναμη των όπλων στην Ευρώπη, δεν την έκανε λιγότερο θανατηφόρα (και τελικά αυτοκαταστροφική).

Η επίθεση κατά της Ελλάδας από ισχυρές “γεωοικονομικές” δυνάμεις, τις δυνάμεις του πλήρως απελευθερωμένου χρηματιστικού κεφαλαίου, μιας υπό εκκόλαψη Αυτοκρατορίας του Χρήματος, έχει μια τεράστια, παγκόσμια σημασία, που υπερβαίνει κατά πολύ το μέγεθος αυτής της μικρής χώρας. Είναι η πρώτη από μια σειρά μαχών, που θα καθορίσουν το μέλλον των ευρωπαϊκών κρατών και εθνών, το μέλλον της ιδέας μιας ενωμένης, ανεξάρτητης, κοινωνικής Ευρώπης, της δημοκρατίας και του πολιτισμού μας.

Το ερώτημα που επιχειρείται να απαντηθεί στην Ελλάδα είναι ποιος θα πληρώσει το συσσωρευθέν χρέος της παγκόσμιας οικονομίας, περιλαμβανομένου του χρέους που συσσωρεύθηκε για τη σωτηρία των μεγάλων τραπεζών το 2008. Θα το πληρώσει ο πληθυσμός των ανεπτυγμένων χωρών, με την κατάργηση των κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων τριών αιώνων, του ευρωπαϊκού πολιτισμού δηλαδή; Θα το πληρώσουν οι τρίτες χώρες; Θα το πληρώσουμε με την καταστροφή του περιβάλλοντος; Θα κυριαρχήσουν οι τράπεζες στα κράτη ή τα κράτη στις τράπεζες;

Θα μπορέσει η Ευρώπη να ξανακυριαρχήσει στο τέρας του χρηματιστικού κεφαλαίου, επαναφέροντας ρυθμίσεις ροών κεφαλαίου, λελογισμένου προστατευτισμού, αναπτυξιακή πολιτική, συμβάλλοντας στην οικοδόμηση ενός πολυπολικού κόσμου, δίνοντας έτσι ένα παράδειγμα παγκόσμιας αξίας, ή θα καταστραφεί σε άγριες εσωτερικές διαμάχες, στερεώνοντας τον παραπαίοντα ηγεμονικό ρόλο των ΗΠΑ σήμερα, ίσως άλλων αύριο, αν όχι παγκόσμιο ή περιφερειακούς ολοκληρωτισμούς;

Η ελληνική κρίση

Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και η ‘Ενωσή τους, που διέθεσαν κολοσσιαία ποσά για τη σωτηρία των τραπεζών, επιβάλλουν τώρα στην Ελλάδα τη λήψη μέτρων που συνιστούν τη μεγαλύτερη κοινωνική οπισθοδρόμηση στην ιστορία της χώρας, με την εξαίρεση της γερμανικής κατοχής του 1941-44, αλλά και την σπρώχνουν στη μεγαλύτερη ύφεση εδώ και δεκαετίες, στερώντας την από κάθε αναπτυξιακή προοπτική για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα. Κάτι που, en passant, κινδυνεύει να καταστήσει αδύνατη την αποπληρωμή του χρέους της, κινδυνεύει δηλ. να κάνει την Ελλάδα Λήμαν Μπράδερς της νέας φάσης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που άρχισε το 2008.

‘Εχουμε φτάσει στο σημείο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να δανείζει τις ευρωπαϊκές τράπεζες με 1%, προκειμένου αυτές να δανείσουν με 6% ή 7% το ελληνικό κράτος. Συμβάλλοντας έτσι στην κερδοσκοπική επίθεση εναντίον της Ελλάδας και του ευρώ, επικεφαλής της οποίας είναι οι … αμερικανικές
Τράπεζες, και πρώτη μεταξύ όλων η Γκόλντμαν Ζακς (αλλά στην οποία επίσης συμμετέχουν και μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες)! Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αρνούνται  ταυτόχρονα να εκδώσουν ευρωομόλογα, που θα επέτρεπαν στην Ελλάδα να δανειστεί με λογικούς όρους.


Πως η ελληνική ηγεσία οργανώνει την ήττα της χώρας

Η ελληνική πολιτική ελίτ, από τη δική της πλευρά, αδυνατεί εδώ και καιρό να συμπεριφερθεί ως εθνική ελίτ, έχοντας εναποθέσει την οικονομική πολιτική της χώρας στις Βρυξέλλες και την εξωτερική στην Ουάσιγκτων. «Πρέπει να ευθυγραμμίσουμε τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα με τα συμφέροντα των πλουσίων και των ισχυρών», ήταν το δόγμα του Πρωθυπουργού Σημίτη, που διαδέχθηκε τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1996. Δεδομένου ότι τα εθνικά συμφέροντα έχουν αντικειμενικό χαρακτήρα, το έργο που ανέθεσε στον εαυτό της, δια του «νέου ΠΑΣΟΚ», η ελληνική ελίτ, έμοιαζε με αυτό του Προκρούστη. Σήμερα, η ελληνική κοινωνία καλείται να πληρώσει το τίμημα.

Σπάνια στην ελληνική ιστορία το χάσμα ήταν τόσο αβυσσαλέο όσο σήμερα ανάμεσα στην ελίτ και την πολιτική τάξη από τη μια, τα λαϊκά στρώματα από την άλλη. Σπάνια η ελληνική ελίτ είχε χάσει τόσο πολύ την ικανότητα να σκέφτεται σε όρους του έθνους που εκπροσωπεί και οι διανοούμενοι της δεν είχαν τόσο πολύ “εξαγορασθεί” από τις δυνάμεις είτε του “ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού”, είτε της πιο κλασικής στην Ελλάδα υποτέλειας στην Ουάσιγκτον (ενίοτε και με ολίγο άρωμα «αριστερού αντιεθνικισμού»). Αλλά και σπάνια οι υποκείμενες τάξεις ήταν τόσο στερημένες δυνατότητας άρθρωσης πολιτικού λόγου και ιδεολογικής απάντησης στην επίθεση που δέχονται.

Επί τουλάχιστο ένα τέταρτο αιώνα, στην Ελλάδα και όχι μόνο, κατεδαφίζονται συστηματικά όλες οι συλλογικές αξίες, είτε της αριστεράς είτε της δεξιάς, είτε της παράδοσης είτε της νεωτερικότητας. Οι αξίες της κοινωνικής αλληλεγγύης και του σοσιαλισμού, οι αξίες του έθνους, του πατριωτισμού και του χριστιανισμού λοιδωρούνται και εξευτελίζονται στην πράξη.

Ο ‘Ελληνας Φάουστ έδωσε την ψυχή του για ένα τζιπ 4χ4. Τώρα και το τζιπ και πολύ περισσότερα του παίρνουνε, και κυρίως από αυτούς που δεν φταίνε τίποτα, από εκατομμύρια εργατικών και εντίμων Ελλήνων, που δεν έκαναν περιουσίες από το τίποτα και που έμειναν παγωμένοι, χωρίς τρόπο άμυνας, χωρίς  αναλυτικά εργαλεία να καταλάβουν τι συμβαίνει, καθώς το τσουνάμι των “αγορών“ ετοιμάζεται να καταστρέψει, ιδίως αν δεν αντιδράσουν άμεσα, μαζικά, δυναμικά, συγκροτημένα, τη ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων, σε μια Ελλάδα και μια Ευρώπη που κυριαρχείται από ένα ξετσίπωτο Εγώ.

Ούτε η αριστερά, ούτε τα συνδικάτα, ούτε η «εθνική» δεξιά σε ελληνικό, όπως και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, είναι προετοιμασμένες για αυτό που έρχεται. Η δομή των αιτημάτων τους παρέμενε μέχρι πρόσφατα, αν όχι και σήμερα, μια καλύτερη αναδιανομή για τους μεν, μια στοιχειώδης υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων για τους δε. Προϋποθέτει κατ’ ουσίαν τη βιωσιμότητα του συστήματος που θεωρητικώς αντιμάχονται. Δεν είναι το αίτημα μιας ριζικής αναμόρφωσης του συστήματος, ένας αυθεντικός ριζοσπαστικός μεταρρυθμισμός.

Στην Ελλάδα, η Γκόλντμαν Ζακς οργάνωνε την επίθεση κατά της χώρας, ανοίγοντας, στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του Σεπτεμβρίου, λογαριασμό για την ελληνική χρεωκοπία στην αγορά CDS. Την ίδια ώρα το μεν ΠΑΣΟΚ υποσχόταν μια νεοκεϋνσιανή διαχείριση, με το σύνθημα Παπανδρέου «υπάρχουν λεφτά», αν και επρόκειτο πιθανώς για απλή απάτη, τμήμα διεθνούς συνωμοσίας για να φθάσει η χώρα στο ΔΝΤ, τα δε κόμματα της αριστεράς ζητούσαν μεγάλες αυξήσεις και διορισμό εκατό χιλιάδων νέων δημοσίων υπαλλήλων, αντί να προειδοποιήσουν για την κρίση χρέους, την πιθανότητα επίθεσης στη χώρα και να προτείνουν μέτρα αντιμετώπισής της! Στελέχη και ηγεσίες ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, “επαναστατικής” αριστεράς και συνδικάτων, δεν είχαν ούτε μισή ουσιαστική κουβέντα να πουν για τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, ούτε μισή πρωτοβουλία να πιστωθούν.

Υποσυνείδητα, αριστερά και συνδικάτα πίστευαν περισσότερο από τους τραπεζίτες στην ευστάθεια του συστήματος κι οπωσδήποτε δεν είχαν καμία διάθεση και αυτοπεποίθηση να ασχοληθούν με τη ριζική μεταρρύθμισή του. Είχαν προ πολλού ενσωματωθεί κατ’ ουσίαν σε αυτό και ενδόμυχα πίστευαν ότι ζούσαν στον καλύτερο δυνατό κόσμο, από τον οποίο, όχι από κάποια «επαναστατική δράση των μαζών», περίμεναν να τους αναγνωρίσει τη χρησιμότητά τους. Τώρα, καθώς οι πολύ πιο ρεαλιστικές τράπεζες περνάνε στην κατεδάφιση του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους και της δημοκρατίας, αλλά και των ευρωπαϊκών κρατών, από τα οποία αφαιρούν όλο το περιεχόμενο, αφήνοντας μόνο την ταμπέλα, όσες πολιτικές δυνάμεις της ηπείρου δεν έχουν ακόμα παραδοθεί στο χρηματιστικό κεφάλαιο, μοιάζουν ιδεολογικά, πολιτικά και ψυχολογικά αφοπλισμένες.

«Παράφρων» μεταβλητή της ιστορίας, η κυβέρνηση διαχειρίζεται την κρίση κατά χαοτικό τρόπο που την βαθαίνει και την καθιστά πολύ πιο επικίνδυνη, μέσω μια σειράς μηχανισμών που θυμίζουν έντονα τον μηχανισμό αυτοκτονίας του σοβιετικού συστήματος. Δεν γνωρίζουμε τη συμβολή σε αυτό το αποτέλεσμα του τεραστίου αριθμού ατύπων Αμερικανών συμβούλων, που έχουν διεισδύσει στα άδυτα των αδύτων όλων των τομέων της ελληνικής εξουσίας. Η κυβέρνηση εκλαμβάνει τους εχθρούς ως φίλους και τους φίλους ως εχθρούς, αντί να αναζητά πολιτική υποστήριξη στα λαϊκά στρώματα της χώρας που παραδοσιακά στήριξαν το ΠΑΣΟΚ, αναζητά αναγνώριση και αξιοπιστία στις δυνάμεις που επιτίθενται στη χώρα. Το γεγονός ότι είναι το ΠΑΣΟΚ που ασκεί αυτή την πολιτική έχει προκαλέσει τεράστια σύγχυση στην κοινωνία και έχει συμβάλει στην παράλυση που έχει προκαλέσει ένας πιθανώς σχεδιασμένος ψυχολογικός πόλεμος που συνεχίζεται επί μήνες κατά του ελληνικού λαού, σε μια προσπάθεια να του καταστρέψει την αυτοπεποίθηση και την εκτίμηση στη χώρα και το έθνος του. Η εχθρική προς το έθνος ιδεολογία του μεταΠΑΣΟΚ, στην οποία δυστυχώς προσχώρησε ένα τμήμα της αριστεράς, και ένα άλλο δεν την πολέμησε, είναι το κερασάκι στην τούρτα, αφού η επίθεση του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου στρέφεται καταρχήν και κατεξοχήν εναντίον του κράτους έθνους, με την απομύζηση όλων των δημοκρατικών, αναδιανεμητικών και κοινωνικά προστατευτικών λειτουργιών που του έχουν απομείνει.

Ο ηγετικός πυρήνας της σημερινής κυβέρνησης αποτελείται από “ανθρώπους του Νταβός”, και μάλιστα της πιο φιλοαμερικανικής και «αντιεθνικιστικής» εκδοχής που έχει ποτέ παρουσιασθεί στην Ελλάδα (επικεφαλής μάλιστα ενός πολύ «εθνικού» και αντιαμερικανικού κόμματος, σε μια από τις αναμέτρητες αντιφάσεις που αναδεικνύει η ελληνική κρίση.) ‘Όταν λέμε «άνθρωποι του Νταβός» εννοούμε άνθρωποι που όντως πιστεύουν στη ρητορεία του Νταβός, και νομίζουν ότι θα κερδίσουν την εύνοια του Νταβός με την επανάληψη αυτής της ρητορείας. Που παίζουν δηλαδή πόκερ με κοράκια, νομίζοντας ότι είναι φίλοι τους που τους μαθαίνουν χαρτιά. Διακρίνονται από την τραγική όσο και γελοία αυταπάτη ότι θα τους λυπηθούν τα διεθνή
Κέντρα που τους θεωρούν δικούς τους.

Πέραν του ότι μπέρδεψε εχθρούς και φίλους, η σημερινή κυβέρνηση δεν πολυπιστεύει στη χώρα και δεν μπορεί να οργανώσει την άμυνά της, όπως φαίνεται ούτε τους όρους της παράδοσής της δεν μπορεί καλά-καλά να διαπραγματευθεί. Χρειάστηκε πχ. να μάθει από τους Νιου Γιορκ Τάιμς, τη Λιμπερασιόν, το Μαριάν, τον  γαλλικό και ελληνικό τύπο, ότι ο βασικός της διεθνής οικονομικός σύμβουλος, η αμερικανοεβραϊκή τράπεζα Γκόλντμαν Ζακς είχε οργανώσει την κερδοσκοπική επίθεση κατά της Ελλάδας και ότι είναι μια τράπεζα-βαμπίρ, που καταστρέφει τους πελάτες της αφού τους απομυζήσει!

Χωρίς αμφιβολία η Ελλάδα, για λόγους ιστορικούς, είναι η χώρα με τις πιο αδύνατες δομές στην ευρωζώνη και η μόνη μαζί με την Κύπρο (με την οποία άλλωστε αλληλεξαρτάται απολύτως) που αντιμετωπίζει εξωτερική απειλή. Η ιδιαίτερη ιστορία και τα προβλήματα της Ελλάδας την κάνουν αρκετά ξεχωριστή περίπτωση στο ευρωπαϊκό περιβάλλον, όχι όμως ακριβώς εξαίρεση. Αντίθετα, είναι εδώ το πεδίο όπου, ακριβώς εξαιτίας των «ιδιορρυθμιών» της χώρας, των ειδικών προβλημάτων και της αδυναμίας των δομών της, εξαιτίας επίσης της υποχρέωσής της να «σηκώνει» το γεωπολιτικό και οικονομικό βάρος αντιμετώπισης μιας αναθεωρητικής Τουρκίας δίπλα της, εμφανίζονται με μεγαλύτερη ένταση και σαφήνεια τάσεις που είναι παρούσες σε όλη την Ευρώπη. Οι ιδιαιτερότητες της Ελλάδας φωτίζουν καλύτερα τη δράση των μεγάλων δυνάμεων που έχουν τεθεί σε κίνηση. Η ελληνική κρίση καταδεικνύει έτσι, με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο τον ακραίο παραλογισμό στον οποίο έχει οδηγήσει τόσο η πλήρης απελευθέρωση του χρηματιστικού κεφαλαίου, των ανταλλαγών εμπορευμάτων και των ροών κεφαλαίου, που οικοδομείται παγκοσμίως εδώ και 30 χρόνια, όσο και η, κρίσιμης σημασίας, ευρωπαϊκή της πραγμάτωση, η υπαρκτή ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Θα αποτελέσει φοβερή τραγωδία για τον ελληνικό λαό αν, εξαιτίας του χαοτικού και εγκληματικού τρόπου με τον οποίο η ελληνική ηγεσία αντιμετωπίζει την κρίση, η καταστροφή της Ελλάδας προσφέρει την αναγκαία ενέργεια για μια μεταρρύθμιση της ευρωζώνης, που θάναι πολύ καθυστερημένη για να επωφεληθεί η Ελλάδα.


Γερμανία κατά Ευρώπης

Πριν από είκοσι χρόνια, άρτι ενοποιηθείσα, η Γερμανία, στην πρώτη πράξη “στρατηγικής ενηλικίωσής” της, “αποτέλειωσε” την πολυεθνική, ομοσπονδιακή Γιουγκοσλαβία, επιβάλλοντας στους εταίρους της την αναγνώριση των τελείως αυθαίρετων και μη αποδεκτών συνόρων των Δημοκρατιών της. Το αποτέλεσμα ήταν, πρώτον, μια αλυσσίδα πολέμων που κατέστρεψαν τη Βαλκανική, χωρίς να λύσουν κανένα της πρόβλημα, δεύτερο, ο θάνατος, εν τη γενέσει της, της κοινής εξωτερικής-αμυντικής πολιτικής της Ευρώπης και, τρίτο, η πανηγυρική επιστροφή των ΗΠΑ σε ρόλο απολύτου κυρίαρχου στη ΝΑ Ευρώπη.

‘Όλα αυτά όμως θα μοιάζουν με απλό πταίσμα, συγκρινόμενα με όσα μπορεί να συμβούν τώρα, ως αποτέλεσμα του δογματικού και ακραία εγωϊστικού και κοντόφθαλμου τρόπου με τον οποίο το Βερολίνο, υπερασπίζεται τους κανόνες του Μάαστριχτ, διατεθειμένο, κατά τα φαινόμενα, να ρίξει έναν ή περισσότερους εταίρους του, και μάλιστα του “σκληρού πυρήνα”, της Ευρωζώνης, στον “Καιάδα” μιας  οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής.

Τώρα, με την “ελληνική”, αύριο με την “ισπανική”, “πορτογαλλική” ή κάποια άλλη κρίση, το διακύβευμα δεν είναι απλώς η κοινή ευρωπαϊκή πολιτική και η μοίρα των Βαλκανίων, αλλά η ίδια η ιδέα της ενωμένης Ευρώπης που κινδυνεύει να πεθάνει, μαζί με το κοινό νόμισμά της, όπως ήδη σημειώνουν οι πιο οξυδερκείς πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές στην Ευρώπη και διεθνώς. Αν το 1990-91, η γερμανική πολιτική εδραίωσε τον… ρόλο των ΗΠΑ στην ΝΑ Ευρώπη, η σημερινή γερμανική πολιτική οδηγεί στην σταθεροποίηση για δεκαετίες του κλονιζόμενου σήμερα ηγεμονικού τους ρόλου στα ευρωπαϊκά, αν όχι παγκόσμια πράγματα. Αλλά και στερεί την Ευρώπη από την πιθανότητα να παίξει, στηριγμένη στις ιδέες και τον πολιτισμό της, ένα πρωτοποριακό ρόλο στην τόσο απαραίτητη αναμόρφωση του παγκόσμιου συστήματος.

Τέτοια κολοσσιαία, ιστορικά σφάλματα δεν είναι πρωτόγνωρα στη γερμανική ιστορία: σήμερα το Βερολίνο υπερεκτιμά την οικονομική του δύναμη, όπως υπερτίμησε τη στρατιωτική του στις δεκαετίες του 1910 και 1930, συμβάλλοντας στην καταστροφή της Ευρώπης και της ίδιας της Γερμανίας με τους δύο παγκοσμίους πολέμους. {1}

Το Βερολίνο είναι το κυρίως ωφελημένο από την καθιέρωση του κοινού νομίσματος και τον τρόπο λειτουργίας της ΕΕ, αρνείται όμως τώρα να “βάλει το χέρι στην τσέπη” για να στηρίξει τους πιο αδύναμους. Δεν υπερασπίζεται την Ευρώπη ούτε εξωτερικά, απέναντι στις επιθέσεις των κυριαρχούμενων από τους Αγγλοαμερικανούς διεθνών τραπεζών και του χρηματιστικού κεφαλαίου, που ονομάζονται ευσχήμως “αγορές”. Δεν την υπερασπίζεται ούτε εσωτερικά, όχι μόνο αρνούμενη να συμπαρασταθεί, αλλά και λοιδορώντας έναν υποτιθέμενο εταίρο της, την Ελλάδα, τη στιγμή που αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης.

Η Γερμανία έχει δίκηο όταν υποστηρίζει ότι, ενεργώντας έτσι, υπερασπίζεται τους κανόνες του Μάαστριχτ, που απαγορεύουν κάθε αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια μεταξύ των μελών της ΕΕ και επιβάλλουν, εις τον αιώνα τον άπαντα, μια νομισματική πολιτική που δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο. Οι κανόνες αυτοί ανταποκρίνονται στα γερμανικά συμφέροντα, όπως τα αντιλαμβάνονται οι κυρίαρχοι τουλάχιστο κύκλοι του Βερολίνου και, κυρίως, ανταποκρίνονται στα συμφέροντα των τραπεζών και εν γένει κατόχων χρηματιστικού κεφαλαίου. Τα δικά τους κέρδη εγγυάται το Μάαστριχτ, σε συνδυασμό με το οικοδόμημα πλήρους απελευθέρωσης των ανταλλαγών κεφαλαίου και εμπορευμάτων, που απαγορεύουν άμεσα και έμμεσα  στους Ευρωπαίους να ασκήσουν πληθωριστική, κεϋνσιανή, αντικυκλική πολιτική όταν χρειάζεται, αλλά και να αμυνθούν απέναντι στον εξωτερικό οικονομικό ανταγωνισμό, από τις ΗΠΑ ή την Κίνα. 

Υποστηρίζοντας όμως, ορθώς, ότι τη σημερινή πολιτική της την υπαγορεύει το ίδιο το Μάαστριχτ, που πρέπει να τηρείται ως Ευαγγέλιο, το Βερολίνο αποκαλύπτει άθελά του τον τερατώδη χαρακτήρα του σημερινού ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος, κοινή λογική φτάνει, για να καταλάβει ότι καμιά ‘Ενωση, κανενός είδους, ανθρώπων, λαών, κρατών, οτιδήποτε, δεν μπορεί να μακροημερεύσει στηριγμένη στην … απαγόρευση της αλληλεγγύης! Οι λαοί της Ευρώπης δεν συγκατατέθηκαν στην ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης για να … καταστραφούν, συγκατατέθηκαν για να αποκτήσουν περισσότερη ασφάλεια και ευημερία.

Στέλνοντας τους εταίρους της να … κόψουν το κεφάλι τους στην πρώτη δυσκολία, η γερμανική ηγεσία απονομιμοποιεί η ίδια, σε μεγάλο βαθμό, και την ιδέα της ενωμένης Ευρώπης και την ιδέα του κοινού νομίσματος και τη δική της φιλοδοξία να ηγείται της Ευρώπης. Τι νόημα έχει μια ‘Ενωση που κινητοποίησε όλα της τα μέσα για να σώσει τις τράπεζες που προκάλεσαν την κρίση του 2008 και αρνείται να το κάνει για να σώσει έναν ευρωπαϊκό λαό, που απειλείται από τις διασωθείσες με δημόσιο χρήμα τράπεζες; Ο μόνος λόγος που απομένει στα πληττόμενα μέλη της ευρωζώνης να παραμένουν σε αυτή, είναι ο φόβος από τις συνέπειες μιας αποχώρησης (και διάφορα ιδιοτελή συμφέροντα ιθυνόντων κύκλων τους). Για πόσο καιρό όμως θα είναι επαρκής, ιδίως στην πιθανή περίπτωση εμβάθυνσης της οικονομικής κρίσης, που θα οδηγήσει σε “λατινοαμερικανοποίηση” μεγάλων περιοχών της Ευρώπης; ‘Όπως και στον Εικοστό Αιώνα, η Γερμανία θα πληρώσει και η ίδια τελικά το τίμημα του εγωϊσμού της, πολιτικά υπονομεύοντας τον ρόλο της, οικονομικά στραγγαλίζοντας τους αγοραστές των προϊόντων της. Αλλά κινδυνεύει να το συνειδητοποιήσει όταν θα είναι πολύ αργά για να επανορθώσει.  (3)

Είναι προφανές ότι η ελληνική κρίση δεν έχει να κάνει μόνο ή κύρια με τα πολύ σοβαρά εσωτερικά προβλήματα της χώρας και το ίδιο το υπάρχον πολιτικό της σύστημα, πηγή απέραντης διαφθοράς και ίσως σημαντικότερη από την Τουρκία απειλή για τη χώρα. Αυτοί είναι παράγοντες που προσδιορίζουν τη μορφή, τον χρόνο εκδήλωσης, τις δυνατότητες απάντησης στην κρίση, δεν είναι όμως εκεί το αίτιό της, όπως αποδεικνύει η εμφάνισή της στην Ισπανία, την Πορτογαλία και αλλού. Στην Ελλάδα μπορεί να εκδηλώνεται ως κρίση δημόσιου χρέους, στην Ισπανία ιδιωτικού, εκδηλώνεται όμως παντού. Αντανακλά την μακροχρόνια αδυναμία των πιο αδύνατων μελών της ‘Ενωσης να ανταπεξέλθουν στο περιβάλλον αφενός μιας νομισματικής πολιτικής κομμένης και ραμμένης στα μέτρα της Γερμανίας και των διεθνών τραπεζών, αφετέρου στην άρση κάθε εξωτερικού προστατευτικού φραγμού της ευρωζώνης.

Η «εσωτερική» λειτουργία του κοινού νομίσματος, ελλείψει αντισταθμιστικών μηχανισμών, οδηγεί σε διαρκή μεταφορά υπεραξίας από τον ευρωπαϊκό νότο στον βορρά. Η «εξωτερική» λειτουργία μιας ευρωζώνης που έχει οικειοθελώς απαγορεύσει στον εαυτό της κάθε προστασία από τον βορειοαμερικανικό και κινεζικό ανταγωνισμό, οδηγεί στην καταστροφή της ευρωπαϊκής παραγωγικής ικανότητας, αρχής γενομένης από τους πιο αδύνατους. Η βιομηχανία μας μεταναστεύει από τη Βόρειο Ελλάδα στα Βαλκάνια, οι τουρίστες αποφεύγουν τη χώρα του ακριβού ευρώ, προτιμώντας τα τουρκικά παράλια (4). Το πρόβλημα θα επιδεινωθεί με τον τερματισμό οσονούπω των πολιτικών συνοχής. Το ελληνικό δομικό πρόβλημα ασφαλώς παρόξυνε την ευρωπαϊκή κρίση και μας έφερε στο επίκεντρό της, αλλά δεν είναι αυτό που δημιούργησε την κρίση.

Τα προβλήματα αυτά δεν τα αντιμετωπίζει μόνο η Νότια Ευρώπη, τα διακρίνει και τα αντιμετωπίζει  και η περισσότερο κεντρική, μητροπολιτική Γαλλία. Και είναι αυτή η χώρα, η πολιτική, αν η Γερμανία είναι η βιομηχανική, καρδιά της Ευρώπης που, φυσιολογικά, τα νοιώθει πιο γρήγορα. Είναι στη ρίζα της απόρριψης από τον γαλλικό λαό του ευρωσυντάγματος το 2005. Σημαντικοί Γάλλοι διανοούμενοι, όπως οι Τοντ, Σαπίρ, Κασσέν κ.α. έκτοτε έχουν επισημάνει το αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται η ευρωζώνη, ως ειδική, ευρωπαϊκή εφαρμογή του καθεστώτος πλήρους απελευθέρωσης των ανταλλαγών και του χρήματος, πρωτόλεια μορφή μιας ολοκληρωτικής “Αυτοκρατορίας του Χρήματος” που καλείται να συμπληρώσει και να συνοδεύσει την πιο κλασική “Aυτοκρατορία των ‘Οπλων”, που σταμάτησε η αντίσταση των Μουσουλμάνων στο Ιράκ, τον Λίβανο το Αφγανιστάν και την Παλαιστίνη. Για «αυτοκρατορία» άλλωστε δεν έκανε ήδη λόγο ο κ. Μπαρόζο και για τις υπηρεσίες του στη στήριξη της αμερικανικής επίθεσης κατά του Ιράκ δεν έγινε κυρίως και θλιβερά γνωστός;

Μέχρι τώρα, οι ιδέες μεταρρύθμισης της ευρωζώνης δεν μπορούσαν να εφαρμοσθούν, γιατί δεν υπήρχε πίσω τους επαρκής πολιτική βούληση. Θα είναι μεγάλη  κατάρα, τραγωδία για τον ελληνικό λαό αν, εξαιτίας του τρόπου που το ελληνικό πολιτικό σύστημα διαχειρίζεται τη χώρα, πληρώσει με το τίμημα της καταστροφής του την αναγκαία ενέργεια για μια μεταρρύθμιση του ευρώ, που ίσως θα γίνει, αν γίνει, όταν θα είναι πολύ αργά για να επωφεληθούμε από αυτή.

ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΓΕΩΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Σε ότι αφορά πάντως τη γεωπολιτική διάσταση του ζητήματος, οι Γερμανοί ιθύνοντες μοιάζουν να μην αντιλαμβάνονται τα διδάγματα της δικής τους ιστορίας, της αδυναμίας τους δηλαδή, στις δεκαετίες που προηγήθηκαν του α’ παγκοσμίου πολέμου να εισπράξουν τα οφέλη από τις επιστημονικές και τεχνολογικές προόδους τους. Ο Καπιταλισμός-καζίνο, που δημιούργησε η απορρύθμιση των τελευταίων δεκαετιών και στον οποίο συγκατατέθηκαν με ιδιοτέλεια και χαρακτηριστική έλλειψη στρατηγικής οξυδέρκειας, είναι αγγλοαμερικανικό παιδί. Κανείς παίκτης, όσο καλός και δυνατός κι αν είναι, δεν κέρδισε ποτέ τον ιδιοκτήτη του καζίνου!

Διερωτάται κανείς αν υπάρχει ένας στρατηγικός σχεδιασμός πίσω από την κρίση που ξέσπασε τώρα με το ευρώ, τη στιγμή που βρισκόταν στο κατώφλι του να γίνει παγκόσμιο αποθεματικό. Πόσο μάλλον όταν η Goldman Sachs ήταν πίσω από την επίθεση κατά της Ελλάδας. Συγκατατιθέμενοι με το Μάαστριχτ σε μια Ευρώπη-«δικτατορία των τραπεζών», οι Γερμανοί επωφελήθηκαν από την οικονομική τους υπεροχή, επέτρεψαν όμως ταυτόχρονα να στηθεί μια τεράστια δυνητική παγίδα, που τώρα ενεργοποιήθηκε, κατά της ενωμένης Ευρώπης. Επόμενο όμως και πολύ λογικό ήταν να συμβούν αυτά τα πράγματα, όταν αρχιτέκτονας της ευρωπαϊκής νομισματικής πολιτικής δεν ήταν άλλος από τον άνθρωπο της Γκόλντμαν Ζακς ‘Οτμαρ ‘Ισσινγκ!

Βλέπουμε ίσως λοιπόν σήμερα να ξεδιπλώνεται ο  στρατηγικός σχεδιασμός, αυτός δηλαδή που ολοκληρώνει γεωπολιτική και γεωοικονομία, πίσω από την αρχιτεκτονική του Μάαστριχτ. Η κρίση ήταν εγγεγραμμένη στο Μάαστριχτ, με δύο ακραίες απολήξεις. Είτε τη μετατροπή της Ευρώπης σε υποτελή ολοκληρωτική δομή, είτε τη διάλυσή της στα εξ ων συνετέθη, ή πάντως την παραμονή της σε μια κατάσταση σπαραγμού από τα εσωτερικά της προβλήματα, που την εμποδίζει να αυτονομηθεί από τις ΗΠΑ και να επιβληθεί στο παγκόσμιο, ιδίως, αλλά όχι μόνο αμερικανοεβραϊκό χρηματιστικό κεφάλαιο.

Η πολιτική του Βερολίνου μοιάζει να κυριαρχείται από την ελπίδα ότι θα τα καταφέρει καλύτερα με την παγκοσμιοποίηση, παρά διεκδικώντας για λογαριασμό μιας αναμορφωμένης Ευρώπης πραγματική ισοτιμία με τις ΗΠΑ, στα πλαίσια ενός πολυπολικού κόσμου ρυθμισμένων ροών κεφαλαίου και εμπορίου. ‘Ισως ακριβώς γιατί ακόμα είναι ισχυρή η ανάμνηση των ηττών του όταν επεδίωξε ανοιχτά την ηγεμονία του. Μοιάζει όμως έτσι να λησμονεί ότι η παγκοσμιοποίηση κυριαρχείται από τον χρηματοπιστωτικό τομέα και όχι από τη βιομηχανία που είναι το δικό της πλεονέκτημα. Κινδυνεύει στο τέλος να βρεθεί στην ίδια θέση με αυτή που βρέθηκε περί τα τέλη του «μεγάλου» φιλελεύθερου αιώνα, στις παραμονές του α’ παγκοσμίου πολέμου.

Οι Γερμανοί ιθύνοντες σκέπτονται πιθανώς ότι μια «αποβολή» ή ο εξαναγκασμός σε αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη, θα μπορούσε να είναι μια λύση, που θα επέτρεπε αφενός να «παραδειγματισθούν» τα υπόλοιπα μέλη της, αφετέρου θα αύξαινε την ομοιογένεια ενός σκληρού ευρωπαϊκού πυρήνα που έχει «ξεχειλώσει». Η ιδέα μιας «Ευρώπης πολλών ταχυτήτων» και ομόκεντρων κύκλων, όπως την εξέφρασε στο παρελθόν ο Karl Lammers, παραμένει δημοφιλής στη Γερμανία. Μόνο που οι κύκλοι μπορεί να αποδειχθούν τελικά ετερόκεντροι.

Βεβαίως, για την Ελλάδα, αλλά και άλλα μέλη της ευρωζώνης το πρόβλημα θα τεθεί αφ’ εαυτού και μάλλον γρηγορότερα και όχι αργότερα. Μόνο αν η ευρωζώνη μεταρρυθμισθεί σύντομα και σε βάθος έχει νόημα η παραμονή της Ελλάδας και άλλων κρατών. Αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μία ή περισσότερες αποχωρήσεις θα έχουν για τη Γερμανία τα πλεονεκτήματα στα οποία ίσως αποβλέπει.

Το Βερολίνο θα διακινδυνεύσει, με μια τέτοια πολιτική, να βυθίσει την ευρωζώνη και την ΕΕ σε τρομερή κρίση. Ταυτόχρονα , θα οδηγήσει σε μείζονα στρατηγική ήττα της Ευρώπης στην Ανατολική Μεσόγειο, συμβάλλοντας στην κεντρική αμερικανική στρατηγική επιδίωξη στην περιοχή. Που είναι η συγκρότηση μιας αμερικανοτουρκικής ζώνης επιρροής από την Αδριατική μέχρι τον Καύκασο και την Κύπρο. Μια τέτοια ζώνη, στην οπτική «κατάληψης του κέντρου» της «στρατηγικής σκακιέρας» κατά Μπρζεζίνσκι, θα παρεμβάλλεται μεταξύ Ευρώπης και υδρογονανθράκων της Μέσης Ανατολής, μεταξύ Ρωσίας και «θερμών θαλασσών». Θα συμμετέχει επιπλέον στην Ευρωπαϊκή ‘Ενωση. Θα είναι δηλαδή ένα από τα κέντρα μιας Ευρασίας κυριαρχούμενης από τις ΗΠΑ, ένα μέσο «στρατηγικής παράλυσης» της Ευρώπης και μια βάση για την αναχαίτιση της Ρωσίας. Θάπρεπε στην Ευρώπη να γνωρίζουμε, αλλά είναι συζητήσιμο αν θέλουμε να το γνωρίζουμε, από την εποχή των εκθέσεων Βούλφοβιτς και Τζερεμάια, ότι κεντρική στρατηγική επιδίωξη της Ουάσιγκτον είναι η μη ανάδειξη ανταγωνιστικών προς αυτή δυνάμεων, με την εφαρμογή πολιτικών που θέτουν από τώρα εμπόδια σε μια τέτοια μελλοντική ανάδειξη, όπως και η παρεμβολή εμποδίων σε συνεργασίες ή συμμαχίες πόλων του διεθνούς συστήματος. (2)


Σημειώσεις

Και στον προηγούμενο αιώνα και τώρα, η γερμανική εργατική τάξη ακολουθεί δυστυχώς με παραδειγματική πειθαρχία την ιθύνουσα τάξη της, ακολουθεί μια πολιτική προδοσίας των ταξικών συμφερόντων της που θα πληρώσει πολύ ακριβά, όπως και στο παρελθόν. Τα γερμανικά συνδικάτα αποδέχονται τη συμπίεση των αμοιβών, έναντι της διατήρησης της απασχόλησης, αδιαφορώντας για το μακροχρόνιο αδιέξοδο. Η πειθαρχία, ως ενσάρκωση κοινωνικού ορθολογισμού, η μεγαλύτερη επιτυχία των Γερμανών μοιάζει να γίνεται πάλι διαβατήριο αυτοκαταστροφής με έναν τρόπο που μόνο ένας Χέγγελ θα μπορούσε να περιγράψει! Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ επίσης έχει περιγράψει πολύ καλά πως κάποτε οι Εβραίοι αδιαφόρησαν γι’ αυτό που πάθαιναν οι κομμουνιστές, οι εργάτες γι’ αυτό που συνέβαινε στους Εβραίους, ώσπου στο τέλος δεν υπήρχε κανείς να υπερασπίσει τους ίδιους.

H ψυχανάλυση θα μπορούσε να μας βοηθήσει να καταλάβουμε τον μηχανισμό με τον οποίο μια συντριβή, του τύπου που υπέστησαν οι Γερμανοί το 1945, μοιάζει να τους στέρησε τη δυνατότητα να χωνέψουν, να μεταβολίσουν την ιστορία των τραγωδιών που υπέστησαν και επεφύλαξαν στη διαδρομή τους. Μοιάζει έτσι να μην μπορούν να μεταβάλουν ουσιαστικά τα αυτό και ετεροκαταστροφικά χαρακτηριστικά τους, που τους οδηγούν να επαναλαμβάνουν με άλλο τρόπο τον εαυτό τους. Η Γερμανία και η Ευρωπαϊκή ‘Ενωση έχουν την οικονομική ισχύ να συντρίψουν την Ελλάδα, όπως οι ναζί το έκαναν το 1941. Μόνο που οι συνέπειες για την Ευρωπαϊκή ‘Ενωση, όταν θάρθουν, δεν θα είναι λιγότερο σημαντικές, λιγότερο καταστροφικές από αυτές που υπέστη η Σοβιετική ‘Ενωση για τη συντριβή της Ουγγαρίας και της Τσεχοσλοβακίας. Εξαιτίας του 1956 και του 1968 δεν υπάρχει σήμερα η ΕΣΣΔ και το ΚΚΣΕ!

Η καμπάνια εναντίον των «τεμπέληδων Ελλήνων» στον γερμανικό και δευτερευόντως βρετανικό τύπο πήρε πρωτοφανείς διαστάσεις και έναν χαρακτήρα καθαρά σαδιστικό και ρατσιστικό. Από την καμπάνια αυτή μαθαίνουμε όμως περισσότερα για τη Γερμανία και λιγότερα για την Ελλάδα. Το περιοδικό Φόκους π.χ. χρησιμοποίησε την Αφροδίτη της Μήλου για να λοιδωρήσει και να εξευτελίσει τους ‘Ελληνες. Η ανθρωπότητα όμως, όσο υπάρχει, είναι πιθανότερο να θυμάται την Αφροδίτη της Μήλου παρά το εμπορικό κέντρο της Σόνυ που διάλεξε να χτίσει η Γερμανία στη θέση του τείχους, σύμβολο ενός εγωϊστικού, απόλυτου Τίποτα που απειλεί τώρα να σκοτώσει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Ευτυχώς βέβαια, υπάρχουν και μερικοί Γερμανοί που σώζουν την τιμή της πατρίδας τους, όπως ο Λόταρ Μπίσκι, συμπρόεδρος του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που καυτηρίασε αυτή την καμπάνια ως δηλωτική της «κακής πλευράς» του έθνους του, αυτής που θα προτιμούσαμε όλοι να μας δοθεί μια ευκαιρία να ξεχάσουμε.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι η καμπάνια αυτή που επιτίθεται στα σύμβολα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, της χώρας που είτε αρέσει στους Γερμανούς, είτε όχι, γέννησε τις ιδέες της Πόλης, του Πολίτη, της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας, είναι η πιο βαθειά ένδειξη ότι έχουμε μπει σε μια περίοδο πορείας προς την βαρβαρότητα. Μετά την αμφισβήτηση των αξιών και επιτευγμάτων της Ρωσικής Επανάστασης, του σοσιαλισμού, των εθνικοαπελευθερωτικών, αντιαποικιακών κινημάτων, βαδίζουμε προς την αμφισβήτηση του Διαφωτισμού και της Αστικής Δημοκρατίας. Ποια Δημοκρατία άλλωστε όταν οι πιο κρίσιμες αποφάσεις για τον ελληνικό λαό λαμβάνονται εκτός Ελλάδας;  

Ο γερμανικός τύπος αναφέρεται εκτενώς στα προβλήματα διοίκησης και διαφθοράς της Ελλάδας, πολύ λιγότερο όμως στις εκτεταμένες δωροδοκίες της εταιρείας Ζήμενς προς τα δύο μεγάλα ελληνικά κόμματα. Χάρη σε αυτές η Γερμανία πήρε πλήθος δημοσίων έργων, εξαγόρασε τις καλύτερες ελληνικές επιχειρήσεις, εφοδίασε τον ελληνικό στρατό με άρματα Λέοπαρντ που θα έκαναν ευτυχή τον Γκουντέριαν, αλλά δεν είναι πολύ χρήσιμα στους ‘Ελληνες στρατηγούς. Ακόμα και τώρα, οι Γερμανοί υποχρέωσαν την πανικόβλητη κυβέρνηση μιας απειλούμενης χώρας να αγοράσει από τα ναυπηγεία τους ένα υποβρύχιο που οι ‘Ελληνες στρατιωτικοί αρνούνταν να πάρουν γιατί γέρνει, αλλά και ζήτησαν, σε αντάλλαγμα των όποιων δανείων ή εγγυήσεων συγκατατεθούν τελικά να δώσουν, προνομιακή μεταχείριση στα ζητήματα ανανεώσιμων ενεργειών και το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας.

Ο γερμανικός τύπος παραλείπει επίσης να αναφερθεί στο ότι η Γερμανία δεν έχει καταβάλει αποζημιώσεις στη χώρα για τις φοβερές καταστροφές που υπέστη στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ούτε καν επέστρεψε τον χρυσό και αρχαιότητες που πήρε. ‘Όταν στις αρχές της δεκαετίας τα θύματα των ναζί απείλησαν με κατάσχεση το κτίριο του Ινστιτούτου Γκαίτε στην Αθήνα, ένας οργισμένος Γερμανός διπλωμάτης απειλούσε, με δήλωσή του στη Γκάρντιαν, ότι αν οι ‘Ελληνες επιμείνουν στην κατάσχεση, θα δούμε κι εμείς που πηγαίνουν τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης. Η ελληνική διαφθορά για την οποία τόσο αγανακτούν σήμερα στη Γερμανία, όχι μόνο ήταν πασίγνωστη στο Βερολίνο, αλλά και ήταν και προνομιακό εργαλείο γερμανικής πολιτικής και ελληνικής υποτέλειας.

(2) Η επιστροφή της Ελλάδας στο καθεστώς αμερικανικής αποικίας είναι το βέβαιο αποτέλεσμα τυχόν υλοποίησης αυτού του σεναρίου. Κι αυτό όχι στην χειρότερη περίπτωση. Η χειρότερη περίπτωση είναι η σταδιακή μεταβολή της Ελλάδας από χώρα σε χώρο, όπου οι κοινωνικές καταστροφές, οι πιέσεις στην εθνική συνοχή, η μετανάστευση των Ελλήνων θα την μετατρέψουν σταδιακά σε μια πολυεθνική αποθήκη ανθρώπων, μια «βάση κινέζικων μεροκάματων» χρήσιμη σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, αφαιρώντας από τον ελληνικό λαό ουσιαστικά, αν όχι και τυπικά, την κυριαρχία σε ένα από τα στρατηγικότερα μέρη της υφηλίου.

Η Ελλάδα καλείται ήδη εδώ και πάνω από μία δεκαετία να υποστεί όχι μόνο τις οικονομικές και κοινωνικές, αλλά επίσης και τις στρατηγικές συνέπειες της διαρκούς διεύρυνσης της ΕΕ, «λύνοντας» με παραχωρήσεις ελληνικής κυριαρχίας και την αυτοδιάλυση του κυπριακού κράτους τις ελληνοτουρκικές «διαφορές», κύριο εμπόδιο στον δρόμο της ‘Αγκυρας προς την ΕΕ.  Η αντιμετώπιση όμως της τουρκικής απειλής ήταν, υποτίθεται, ένας από τους βασικούς λόγους της ελληνικής ένταξης στην ΕΕ και την ευρωζώνη, αλλά και η αιτία τεράστιων εξοπλιστικών δαπανών της Ελλάδας.

Μια από τις καταπληκτικές, εξωφρενικές όψεις της ελληνικής υποτέλειας είναι ότι η Αθήνα υποστήριξε με φανατισμό και εναντίον των εθνικών και κοινωνικών συμφερόντων της την αμερικανική και νεοφιλελεύθερη πολιτική διεύρυνσης της ΕΕ και μάλιστα προς την Τουρκία. ‘Όταν μάλιστα η Μέρκελ και οι Γάλλοι, θέλοντας να αλλάξουν το ναι που είχαν πει στην τουρκική ένταξη, απευθύνθηκαν στον Καραμανλή και τον Παπαδόπουλο, προτείνοντας να χρησιμοποιήσουν τα ελληνικά και κυπριακά θέματα για να σταματήσουν την Τουρκία, Αθήνα και Λευκωσία προτίμησαν την υποτέλεια. Αργότερα ήρθε ο Παπανδρέου του οποίου είναι κεντρική μεγάλη ιδέα η τουρκική ένταξη!

Με δύο λόγια τι έγινε; Το Βερολίνο, καταλαβαίνοντας ότι μετά τη μεγάλη διεύρυνση η ΕΕ γίνεται «κουρελού», άρχισε, με τρόπο είναι αλήθεια αντιφατικό, να οργανώνει την άμυνα της Ευρώπης όπως η ίδια την καταλαβαίνει. Θα μπορούσε η άμυνα αυτή να περνάει από το Αιγαίο και τη Λευκωσία, οι επαρχιώτες όμως Ελλάδας και Κύπρου δεν θέλησαν αυτή τη συμμαχία, προτιμώντας τον αιώνιο ρόλο τοποτηρητή της αγγλοαμερικανικής αποικίας που τους αρέσει για τους ίδιους και τη χώρα τους. Το αποτέλεσμα ήταν ότι διευκόλυναν το Βερολίνο να σκεφτεί ότι ίσως θα μπορούσε να πετάξει το ελληνικό έρμα για να στερεώσει ότι μείνει στον ευρωπαϊκό σκληρό πυρήνα, χάνοντας μια Ελλάδα που, έτσι κι αλλοιώς δεν είχε. Ακόμα και αν δεν μας πετάξει εκτός άλλωστε, μας χρησιμοποιεί ήδη ως σάκο του μποξ, σε συμμαχία με τις “αγορές” και καταστροφικές συνέπειες για το μέλλον της Ελλάδας.

Κυριακή 23 Μαΐου 2010

Να προσεχεις. Και να θυμάσαι. Το Κρατος ΤΟΥΣ δεν είναι η Πατρίδα ΣΟΥ.

Εξαιρετικό κείμενο, συγκλονιστικό θα λέγαμε, για τις μορφές, τις μεταμφιέσεις και τα χρώματα του παρακράτους… 

http://listonplace.blogspot.com/2010/05/blog-post_9029.html 

Από την Κατερίνα

Παιδί ακόμα, όταν σε παρελάσεις και γιορτές επεδείκνυα τα αριστεία μου, αυτά που μου πρόσφεραν την θέση της σημαιοφόρου, όταν έκανα πρόβες στα ποιήματα και στους πρωταγωνιστικούς ρόλους που είχα στα σχολικά θεατρικά σκετς, η μητέρα μου καμάρωνε και με την σειρά της τηλεφωνούσε σε φίλους και συγγενείς να παραστούν για να με καμαρώσουν σε παρελάσεις και εκδηλώσεις.

Ο πατέρας μου, απόλυτα αποστασιοποιημένος από αυτήν την οικογενειακή ...χαρά και την μητρική, φιλική και συγγενική περηφάνια, με ξεμονάχιαζε, με έχωνε στο γραφείο του, έκλεινε την πόρτα, και σε αυτό το πάντα μισοσκότεινο δωμάτιο, μου έλεγε:

Πρόσεχε τις σημαίες που θα κρατήσεις, τις πατρίδες που θα υπερασπιστείς, τα εμβατήρια που θα ψιθυρίσεις, τις επετείους που θα γιορτάσεις. Πρόσεχε, το Κράτος ΤΟΥΣ. Να θυμάσαι, δεν είναι αυτό η Πατρίδα ΣΟΥ.

Πέρασαν πολλά χρόνια για να καταλάβω τι εννοούσε. Κι ίσως ακόμα ακόμα, λόγω της απόλυτα διαφορετικής ιδιοσυγκρασίας με τον πατέρα μου, να μην μπορώ ...όχι να καταλάβω, αλλά να νοιώσω, την αλήθεια ΤΟΥ, που όμως πια συμμερίζομαι ΑΠΟΛΥΤΑ, τουλάχιστον νοητικά.

Με το γονίδιο του πάθους ισχυρά ανιχνευμένο στο δικό μου DNA, πανηγυρτζού από κούνια, θα επιλέγω πάντα να λυπάμαι για ότι δεν έκανα, παρά για ότι έστω και απόλυτα και αποδεδειγμένα εσφαλμένα έκανα. Θα προτιμησω να ρισκάρω το λάθος, παρά να σπαταληθώ αποστασιοποιημένη. Στην ζυγαριά μου το «πράττειν», θα είναι πάντα πιο βαρύ από το «μέτρα». Τον αποδέχομαι, με αποδέχεται, λατρευόμαστε.

Ο πατέρας μου λοιπόν, που σε αυτόν ειναι αφιερωμένη ...και αυτή η ανάρτηση, έχει πάθος, ένα απύθμενο πάθος με την υπόθεση Λαμπράκη. Θεωρούσε από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και θεωρεί ακόμη, ότι η υπόθεση Λαμπράκη είναι η καλύτερη ανατομία της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Για όποιο πολιτικό θέμα κι αν ανοίξει η συζήτηση, θα σου βρει πάντα τον αντίστοιχο πρωταγωνιστή ή την ανάλογη κατάσταση, εκείνου του δράματος.

Άλλωστε ποτέ δεν «αγάπησε» τον Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά ίσως για το μόνο που τον επιβράβευσε με την ψήφο του, ήταν όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, επέλεξε τον Σαρτζετάκη για Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Μάλιστα όταν όλοι λοιδορούσαν τον Σαρτζετάκη
για την μεγαλομανία του και τις περίφημες κιτς συμπεριφορές του, ο πατέρας μου φουρκισμένος για την ελληνική έλλειψη ιστορικής μνήμης, ξεκρέμασε έναν από τους αγαπημένες πίνακες του βασιλείου του γραφείου του, κορνιζάρισε και κρέμασε μια φωτογραφία του Σαρτζετάκη. Ομολογουμένως, δεν τόλμησε να τα βάλει με την συζυγική εξουσία και να κρεμάσει την φωτογραφία του Σαρτζετάκη, στο οικογενειακό σαλόνι. Καμιά φορά οι γυναίκες σύζυγοι είναι τρομακτικότεροι και από την εξουσία Καραμανλή του 63.

Ο πατέρας μου, υποστήριζε και υποστηρίζει πάντα, ότι όταν θέλεις να σκοτώσεις την μνήμη κάποιου, όταν θέλεις να συγκαλύψεις την πραγματική ιστορία και αυτή, να χάσει την παιδαγωγικό της ρόλο, τις απόλυτες αντιστοιχήσεις και αναλογίες στην σημερινή πολιτική σκηνή, το πιο «βολικό» όπλο είναι οι εύκολες «αγιοποιήσεις» οι στείρες επετειακές εκδηλώσεις, τα τσιτάτα, τα χειροκροτήματα, και το πιο σημαντικό, η σιωπή για την πραγματική ιστορία, για τους ...δευτεραγωνιστές του δράματος.

Και έτσι, μπορεί για τον Γρήγορη Λαμπράκη να ήξερα απλά ότι ήταν ένας γιατρός, με μεγάλο ενδιαφέρον για το Kίνημα Eιρήνης την εποχή του Ψυχρού πολέμου. Εκείνη την εποχή που οι Αμερικανοί εμπλέκονται στην κόλαση του Βιετνάμ και οι Σοβιετικοί τάσσονται υπέρ της Ειρήνης. Και κάπως έτσι οι ειρηνιστές χαρακτηρίζονται κομουνιστές. Και κάπως έτσι ο αντιπρόεδρος της «Eλληνικής Eπιτροπής διά την Διεθνήν Ύφεσιν και Eιρήνην» με χαρισματική και πολύ ισχυρή προσωπικότητα, αναδεικνύεται σε ανερχόμενο αστέρι της ελληνικής Aριστεράς.

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης, είναι το μεγάλο θύμα, που έχει όλα τα χαρακτηριστικά του ήρωα.
Ωραίος άντρας, πρώην βαλκανιονίκης, γεννημένος πρωταθλητής, αυτοδημιούργητος γιατρός γυναικολόγος, με εξαιρετικές για την εποχή δημοσιευσεις στην γυναικολογική ενδοκρινολογία, καταφέρνει να παραγκωνίσει τα τότε και τελικά ...πάντα πανεπιστημιακά τζάκια της Ιατρικής, να γίνει υφηγητής, να αποκτήσει τη δική του κλινική όπου "οι φτωχοί εξετάζονται, παρακολουθούνται, χειρουργούνται απολύτως δωρεάν".

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης
που μέχρι το ‘61 δεν έχει ενεργό συμμετοχή στην πολιτική, αποφασίζει να κατέβει ως συνεργαζόμενος βουλευτής με την EΔA, και βέβαια μέσα στην ΕΔΑ κυριαρχεί το τότε παράνομο ΚΚΕ.

Ο υπέροχος πρωταγωνιστής του δράματος, είναι το μοιραίο θύμα του παντοτινού ελληνικού παρακρατους;


Όχι, ο Γρήγορης Λαμπράκης είναι το θύμα του Κράτους ΤΟΥΣ, που χρησιμοποιεί πάντα για τα πρόστυχα, τα χυδαία, τα ...αναγκαία του, τον αιώνιο συνεργάτη του. Το παρακράτος.

Είτε το τόσο άκομψο, το παρακράτος της καρφίτσας, είτε το πιο κομψευόμενο, το πιο trendy, αυτό της ενημέρωσης-προπαγάνδας του σήμερα, είτε ακόμα και αυτό το ντυμένο με τη λεοντή του «αναρχοαυτόνομου» υποτιθέμενου Εξαρχιώτη κουκουλοφόρου που πεταει την μολότοφ σε κάθε μαζικό συλλαλητηριο στις μέρες μας.

Έλα εδώ, κάτσε στην πολυθρόνα απέναντι μου, μου έλεγε στα παιδιαστικά μου ο πατερας μου, και έλα να δούμε τους πραγματικούς «πρωταγωνιστές», αυτούς που θα πρέπει να μάθεις να αναγνωρίζεις με όποια μορφή κι αν εμφανίζονται, με ότι «ιδεολογικό» μανδύα και αν ντυνει το Κράτος το παρακράτος του, με ότι προβοκατόρικο παραμύθι κι αν χρειάζεται να πουλάνε. Θα είναι πάντα το παρακράτος, που πάνω του θα γέρνει το Κράτος τους για να ξαποστάσει. Αλλά ΠΟΤΕ το Κράτος τους, δεν θα πρέπει να το λογαριάζεις για Πατρίδα σου.

Κι έτσι, από παιδί μέσα σε εκείνο τα πάντα μισοσκότεινο γραφείο του πατέρα μου, κάποια ονόματα μπήκαν, χαράχθηκαν λες στην μνήμη μου, και έγιναν η προσωποποίηση του κακού. Που όμως αυτό το κακό ...δεν θα τελείωνε ποτέ, σύμφωνα με τις προφητείες, τις «προφητείες» ή τις προφητείες (Wink του πατέρα μου.

Ο οδηγός λοιπόν του τρίκυκλου, ο Σπύρος Kοτζαμάνης , είχε αγοράσει το τρίκυκλο με δάνειο. Πως να το ξεπληρώσει όμως; Με κούρσες και εκτός Θεσσαλονίκης. Και αυτό τότε, ήταν αδιανόητο χωρίς την άδεια της τότε χωροφυλακής. Ο Σπύρος Γκοτζαμάνης, ήταν κλεφτοκοτάς τις ελεύθερες ώρες του, πολλές φορές στο τμήμα κατηγορούμενος για κάθε είδους παραβάσεις, αλλά πάντα να αφήνεται ελεύθερος από τον εκάστοτε διοικητή του τμήματος.

O συνεπιβάτης του τρίκυκλου Μανώλης Eμμανουηλίδης, αυτός που έδωσε το δολοφονικό χτύπημα στον Λαμπράκη, είχε ένα εξαιρετικά πλούσιο ποινικό μητρώο, βιασμοί, κλοπές και το ...κερασάκι, μια αποπλάνηση ανηλίκου το 1961.

Ο Ξενοφών Γιοσμάς, πρόεδρος της παρακρατικής οργάνωσης «Σύνδεσμος Aγωνιστών και Θυμάτων Eθνικής Aντιστάσεως»,
....αξιωματικός του Γ’ Pάιχ, είχε ορκιστεί και υπουργός στην κυβέρνηση Tσιρονίκου, μια κυβέρνησης φάντασμα που ακολούθησε τους Γερμανούς, όταν αποχώρησαν από την Eλλάδα... Ο φον Γιοσμάς, είχε καταδικαστεί σε θάνατο για δωσιλογισμό, αλλά είχε αποφύγει την εκτέλεση της ποινής, έχοντας τα γνωστά και πάντα ανταποδοτικά κολλητηλίκια με το Κράτος και την ...αστυνομία Του

O υπομοίραρχος Δημήτρης Kατσούλης, το δεξί χέρι τότε του διευθυντή Aσφάλειας Θεσσαλονίκης, συνέχισε την ...δράση του, βρέθηκε μάλιστα επικεφαλής των γνωστών προβοκατόρων στο Πολυτεχνείο.

Ο ιατροδικαστής Kαψάσκης από την ...Αθήνα, στον οποίο ανατιθεται η ιατροδικαστική εξέταση και βγάζει το πόρισμα ότι το θανατηφόρο χτύπημα στον Λαμπράκη προέρχεται απο την πρόσκρουση στην άσφαλτο και όχι από το χτύπημα με λοστό.

Ο Κώστας Μήτσου υποστράτηγος και ο Εύθυμης Καμούτσης συνταγματάρχης, παλιοί ταγματαλήτες που διενεργούν την ...προανάκριση και αφήνουν ελεύθερο τον Εμμανουηλίδη, γιατί «τι ευθύνη μπορεί να έχει ένας συνεπιβάτης τρίκυκλου σε ένα τροχαίο δυστύχημα;»

Και πόσοι άλλοι...

Αλλά θυμήσου τον Τίγρη, τον Μανώλη Χατζηαποστόλου, παλιό σαλταδόρο, που κάνει το μοιραίο πήδημα και αρχίζει έναν αγώνα ζωής και θανάτου με τον κουρνιασμένο στην καρότσα Eμμανουηλίδη. «Πούστη, φάγατε τον Λαμπράκη, θα πεθάνεις» ουρλιάζει. Ο Τίγρης ...καταδικάζεται από το Κράτος τους, για ...συκοφαντική δυσφήμηση.

Και όχι μόνο ο Τίγρης, αλλά και ο Γιώργος Σωτηρχόπουλος, λουστραδόρος, που ανυποψίαστος πηγαίνει αυτοβούλως στην Ασφάλεια Θεσσαλονίκης και καταθέτει ο Kοτζαμάνης αρνήθηκε το πρωί της δολοφονίας του Λαμπράκη, να του μεταφέρει κάποια έπιπλα. Του είχε πει «όχι σήμερα, το βράδυ έχω δουλειά». Γέλασε λέει ο Σωτηρχοπουλος και τον ρώτησε «μωρέ τι δουλειά έχεις βραδιάτικα;»

Θύμωσε τότε λέει ο Γκοτζαμάνης και του απάντησε «αει γαμήσου ρε μπατίρη, εγώ το βράδυ θα σκοτώσω τον πούστη τον κομουνιστή».
Την ώρα που πάει να καταθέσει ο Σωτηρχόπουλος, ...κάποιοι ... άγνωστοι (αυτοί οι πάντα γνωστοί...άγνωστοι) τον τραβάνε μέσα σε ένα ημιφορτηγό, τον χτυπάνε στο κεφάλι και τον στέλνουν αναίσθητο στο νοσοκομείο. Και ο Σωτηρχόπουλος καταδικάζεται για ...συκοφαντική δυσφήμηση από το Κράτος τους.

Αλλά να θυμάσαι και τον Γιώργο Ρωμαίο,
τότε δημοσιογράφο στο συγκρότημα Λαμπράκη, και τις αφόρητες ...«πιέσεις» που ο ίδιος περιγράφει ότι υπέστη από τα αφεντικά του να μην γράψει, να μη δημοσιεύσει τίποτα...

Θυμήσου τον Γιάννη Βούλτεψη τότε δημοσιογράφο της "Αυγής»,
τον Γιώργο Μπέρτσο της εφημερίδας «Ελευθερία» που κάνουν το ιερό ρεπορτάζ, αυτό που είναι ο πυρήνας της δημοσιογραφίας και βρίσκουν τις φωτογραφίες της αντισυγκέντρωσης και μέσα από αυτές ο χτυπημένος βουλευτής Τσαρουχάς αναγνωρίζει τον θηριώδη Πιτσιώκο. Τον Πιτσιώκο , που ανταλλάσσει την άδεια του πάγκου του μικροπωλητή στο Μοδιάνο, με την συμμετοχή του στους τραμπουκισμούς του παρακράτους. Του παρακράτους του ...Κράτους τους.

Και πάνω από όλα να θυμάσαι τον τότε ανακριτή Σαρτζετάκη. Έναν ...γραφειοκράτη, «σπαστικό» θα τον λέγαμε σήμερα, ...αναποτελεσματικό θα τον χαρακτήριζαν σήμερα οι πάντα πληρωμένοι από το Κράτος τους, επαγγελματίες της ενημέρωσης-προπαγάνδας. «Ήταν τόσο τυπικός, ώστε κάθε φορά που μπαίναμε για να καταθέσουμε κάτι καινούργιο, μας άρχιζε από την αρχή», γράφει ο Mπέρτσος. «Όνομα πατρός, έτος γεννήσεως κ.λπ. Aφού ο γραμματέας, που είχε μάθει τα στοιχεία μας απ’ έξω, κρυφογελούσε. Aλλά αυτός έλεγε: “Tα στοιχεία του κυρίου”».

Έναν ...ενοχλητικό «γραφειοκράτη», που μέσα σε χιλιάδες σελίδες, σε δεκάδες πληρωμένους ψευδομάρτυρες, σε εκατοντάδες χαφιέδες, αρνήθηκε να συγκαλύψει το έγκλημα του Κρατους τους.

Ο Δελαπόρτας όταν επισκέφθηκαν με την κόρη του τον Σαρτζετάκη στο σπίτι του
και ...τρόμαξαν από τις χιλιάδες σελίδες τις απλωμένες σε όλο το πάτωμα του σπιτιού του, της είπε: «Κάποτε θα τον κάνουν γραμματόσημο». Δεν ξέρω αν έγινε ποτέ γραμματόσημο ο Σαρτζετάκης. Το πιθανότερο είναι να μην άντεξε και αυτός, την τρομερή πανούκλα της εξουσίας.

Ζει σήμερα ο Λαμπράκης; Όχι.

Το σύστημα έγινε πολύ πιο ...συστηματικό, απείρως προσεκτικότερο, πολύ πιο επαγγελματικό από τους πριν 50 χρόνια ερασιτεχνισμούς του.

Σήμερα δεν σκοτώνεις τον ...Λαμπράκη. Απλά δεν αφήνεις κανέναν να γίνει ...Γρήγορης Λαμπράκης. Τον απομονώνεις, τον βγάζεις από την ...εικόνα, τον πετσοκόβεις, τον απαξιώνεις όσο είναι καιρός, όσο ο κόσμος δεν τον γνωρίζει και δεν τον αναγνωρίζει.

Το παρακράτος τους δεν διαθέτει πια μόνο τρίκυκλα, Γκοτζαμάνηδες και Εμμανουηλιδηδες, φον Γιασμάδες και Ασπιωτηδες. Σήμερα το Κράτος τους, διαθέτει το παρακράτος του γυαλιού, το παρακράτος των εφημερίδων του, και άμα λάχει τους κουκουλοφόρους του.


Σήμερα δεν χρειάζεται να χτυπήσει το Κράτος τους, με λοστό τον Λαμπράκη, δεν χρειάζεται να θανατώσει με βασανιστήρια τον Τσαρουχά, τέτοιους βουλευτές, ούτως ή άλλως δεν αφήνει να υπάρξουν και έτσι δεν έχει να αντιπαλέψει τέτοιους το Κράτος τους.

Τους...σκοτώνει, πριν γίνουν...

Οι σημερινοί ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΟΙ είναι δύο ειδών.

Οι πολυτελείς, οι Πρετεντερηδες, οι Τρέμες, οι Χατζηνικολάου, οι Αναστασιαδηδες, οι Χουκλες, οι Τριαναταφυλοπουλοι, οι Σόμπολοι, οι Τέλλογλου, οι Καμπουράκηδες, οι Θοδωρακηδες, οι Παπαχελάδες, και ...θεέ μου πόσους ακόμα να μνημονεύσω!!!

Και οι ...λούμπεν. Η μετεξέλιξη των Γκοτζαμάνηδων και των Εμμανουηλιδηδων. Οι μικροπαραβατικοί του κοινού ποινικού δικαίου, ναρκωτικά, trafficking, κλοπές, μικροληστείες, που η αστυνομία τους ντύνει με κουκούλες για να καίνε εργαζόμενους σε τράπεζες, εξαργυρώνοντας έτσι την ελευθερία τους για τα ποινικά τους αδικήματα.

Το χρυσοφόρο μαφιόζικο παρακράτος τους, το παντοτινό δεκανίκι του Κράτους τους, δίνει την τροφή στα παπαγαλάκια του για να ενοχοποιεί και να αφοπλίζει οποιαδήποτε κίνηση γίνει από τα κάτω.

Και μάλιστα με πολύ ισχυρούς συμβολισμούς. Με ανάλογους του Λαμπράκη συμβολισμούς...

Οι σημερινοί εργαζόμενοι με συνθήκες σκλαβιάς, που τους χώνουν τα αφεντικά και οι τσάτσοι των αφεντικών, κάτω από τα γραφεία όταν περνάει μπροστά από το «μαγαζί» το συλλαλητήριο, αυτοί του πιο ανάλγητου αφεντικού, θα καούν. Και όποιος κουνηθεί, συμμετέχει, δραστηριοποιηθεί, κατεβεί στο όποιο συλλαλητήριο ή θα κινδυνεύσει η σωματική του ακεραιότητα ή/και θα είναι εν δυνάμει δολοφόνος ή ηθικός αυτουργός δολοφονίας.

-Μου είπαν ότι 3 κουκουλοφοροι που το πλήθος τους έκραξε στο Σύνταγμα στο συλαλλητήριο στις 20 Μαΐου , φοβούμενοι το λαϊκό λιντσάρισμα, χώθηκαν μέσα στο λόμπι της Μ. Βρετανίας. Οι πόρτες βέβαια, κλειστές και αμπαρωμένες εκείνη την ώρα για το ...κοινό. Αλλά εκείνους τους άφησαν.

- Πιθανά. Όλοι αυτοί οι παρακρατικοί, είναι χαμηλών νοητικών προσόντων, όσο χρήσιμοι για το Κράτος τους, άλλο τόσο επικίνδυνοι να γίνουν οι ανόητοι Εμμανουηληδιδες, ο αδύναμος κρίκος. Μπορεί να τους φυγάδευσαν, ακόμα και στην Μ. Βρετανία, ακόμα και μπροστά στα μάτια 100 ανθρώπων. Άλλωστε έχουν την ενημέρωση και την επικοινωνία, το άλλο παρακράτος, το επίσημο, δικό τους. Γιατί να ρισκάρουν;

Προχθές όλα αυτά τα χιλιάδες οργισμένα πρόσωπα, που βροντοφώναζαν έξω από τη Βουλή «κλέφτες», είναι αυτοί που θα περιθωριοποιηθούν επικοινωνιακά ως οι ολίγοι υβριστές των θεσμών της Δημοκρατίας. Ότι ακριβώς έγινε, όταν η Αμπατιέλου χαστούκισε την Φρειδερίκη στο Λονδίνο. Και τότε, ο Τύπος φρικάρισε με την ύβρη στους ...θεσμούς. Παρών τότε και ο Λαμπράκης.

Ζει ο Λαμπράκης; Όχι, τον Λαμπράκη τον δολοφόνησαν.

Αυτό που ζει είναι το παρακράτος. Το παντοτινό βολικό δεκανίκι του Κράτους τους. Πιο έξυπνο, πιο αποτελεσματικό, πιο ακριβό, πιο επικίνδυνο.


Και να προσεχεις. Και να θυμάσαι. Το Κρατος ΤΟΥΣ δεν είναι η Πατρίδα ΣΟΥ. 


Σάββατο 22 Μαΐου 2010

Μην τους ψηφίζετε!

Στη συγκέντρωση στις 5-5-2010 είμασταν χωρις καλυμμένα πρόσωπα και χωρίς να πειράξουμε ανθρώπους ή περιουσίες φάγαμε για άλλη μια φορά τα δακρυγόνα των ΜΑΤ.
Αυτοί που φορούσαν κουκούλες και ήταν ομάδα, ήταν γνωστό τι θα κάνουν και κυκλοφορούσαν ανενόχλητοι με μπιτόνια βεζίνης και εμπρηστικές βόμβες φωσφόρου και όχι απλά μολότωφ που δεν μπορούν να κάψουν ολόκληρο κτίριο και να μεταδοθεί φωτιά σε ...
δευτερόλεπτα σε όλο το κτίριο.
Αυτούς τους ήθελε ο Χρυσοχοϊδης για να εστιάσουν οι πουλημένοι δημοσιογράφοι στα δελτία τους στις περιγραφές των υλικών ζημιών και όχι στη πορεία.
Αυτοί είναι υπάλληλοι της Αστυνομίας και είναι αυτοί που ξέρανε και γιατί έπρεπε να καταστρέψουν με την ευκαιρία τον 4ο όροφο του κτιρίου της Πλατείας Συντάγματος όπου φυλάσσονταν τα αρχεία των τελωνειακών παραβάσεων. Αυτήν την πληροφορία κανείς από τους διαδηλωτές δεν την είχε και γι’ αυτό οι πουλημένοι δημοσιογράφοι καμμία κουβέντα δεν κάνουν γι’ αυτό.
Του Χρυσοχοϊδη του προέκυψαν και 4 νεκροί. Ε και τι έγινε; Παράπλευρες απώλειες. Ήταν στο λάθος μέρος την λάθος ώρα.
Όσο για την μηδενική ανοχή και ότι θα βρεί τους ενόχους αυτά τα ακούμε από την δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα μέχρι και σήμερα , μισό αιώνα τώρα.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Παπούλιας που αγωνιά για το μέλλον της Πατρίδας ήταν αυτός που μαζί με άλλους «δάνεισαν» από 20 εκατομμύρια δραχμές ο καθένας τον Αντρέα Παπανδρέου για να δικαιολογήσει την κατασκευή της «ρόζ βίλας» και να μη φανεί ότι την έφτιαξε από τα λεφτά του Κωσκοτά. Και τώρα μας μιλά για Εθνική Ενότητα.
Χύνουν δάκρυα και κάνουν ενός λεπτού σιγή για τους 4 νέους νεκρούς συνανθρώπους μας. Κουτί τους ήρθε η δολοφονία από τους δήθεν άγνωστους Υπάλληλούς τους.
Δεν φθάνει που κάνουν ότι δεν κατάλαβαν ότι στον δρόμο ήταν 150.000 άνθρωποι, βάζουν και τους πουλημένους – θρηνούντες δημοσιογράφους να λένε ότι δεν πρέπει η ΓΕΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ και τα Κόμματα να ξανακάνουν τόσο μεγάλη κινητοποίηση γιατί δεν μπορούν να την ελέγξουν.
Το αίμα στο κεφάλι τους και στο κεφάλι του Χρυσοχοϊδη , που δεν θα τον εμποδίσει να γίνει και Πρωθυπουργός , (έχει τα εύσημα και το βραβείο του FBI), όπως δεν εμπόδισε το Καραμανλή τον ΘΕΟ να γίνει μέχρι και Πρόεδρος της Δημοκρατίας, το αίμα του Λαμπράκη, του Πέτρουλα και τόσων άλλων.
Μην τους ψηφίζετε. Άστε το παραμύθι ότι τα λευκά ψηφοδέλτια προστίθενται στα άκυρα. Άστε τους να βγαίνουν με το 15-20% των ψηφοφόρων για να έχουν τόση νομιμοποίηση να μας καταστρέφουν, όση είχαν οι Πραξικοπηματίες του 1967.
Και κυρίως προπηλακίζετέ τους όπου σκάσουν μύτη σε Δημόσιο Χώρο. Να μην μπορούν να σταθούν πουθενά χωρίς την τιμητική φρουρά των ΜΑΤ, των ασπίδων τους , των δακρυγόνων τους και των γκλόπ τους.
Μην ρωτάτε για ποιόν κτυπά η καμπάνα. Αύριο θα είναι για σένα για το παιδί σου για τον φίλο σου.
Είναι κοινοί δολοφόνοι και συνεργοί τους όσοι θα πάνε στο Πρόεδρο της Δημοκρατίας και δεν θα τον ρωτήσουν αν οι κληρονόμοι Ανδρέα Παπανδρέου του επέστρεψαν το δήθεν δάνειο των 20.000.000 δραχμών.
Και θα βγουν μετά να μας πουν μετά ότι ο «θεσμός» είπε να κάτσετε σπίτια σας για να μην του εκθέτετε όταν είναι αναγκασμένοι να σας δολοφονήσουν."