Αναζήτηση

Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

Έγιναν μουσουλμάνοι, παρέμειναν Ελληνόφωνοι.

Η παρακρατική προβοκάτσια

http://resaltomag.blogspot.com


Γράφει: ΟΓιάννης Γκάμαρος
Και ενώ ο ελληνικός λαός βρίσκεται αντιμέτωπος με τα μνημόνια και τα μέτρα λιτότητας, με τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς (κοπρίτης, διεφθαρμένος κλπ.), με το ενδεχόμενο της συρρίκνωσης των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο και αλλού, με την φοροεισπρακτική λαίλαπα των αρπακτικών της σοσιαλχουντικής διακυβέρνησης και άλλα τέτοια δεινά, κάποιοι εγκάθετοι κοσμοπολίτες «αριστεροί» που κινούνται μεταξύ Κολωνακίου και Εξαρχείων και οι γνωστοί επιδοτούμενοι αντιρατσιστές μαζί με όλο το φασιστοειδές σκυλολόι που χρησιμοποιεί «ανθρωπιστικό λεξιλόγιο», έστησαν μια εντελώς γελοία φάρσα σε βάρος πρώτα από όλα των ίδιων των εξαθλιωμένων και εξαπατημένων λαθρομεταναστών.

Αλλά και μια κακοστημένη προβοκάτσια σε βάρος υποτίθεται του αποσταθεροποιημένου πολιτικού σκηνικού των τοποτηρητών του ΔΝΤ που εμφανίζεται ακόμα ως «ελληνική κυβέρνηση».

Στόχος όλου αυτού του δήθεν προοδευτικού συρφετού που διαθέτει πλέον άφθονα φερέφωνα στα πανεπιστήμια και στα ΜΜΕ (δηλαδή πολλούς μισοαγράμματους και διορισμένους με ρουσφέτια καραγκιόζηδες που φυλάνε όλες τις κατουρημένες ποδιές του καθεστώτος που τους χρησιμοποιεί και το παίζουν ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι, διανοούμενοι ή αξιοσέβαστα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας της χώρας) είναι να συντρίψουν οτιδήποτε έχει απομείνει όρθιο από την στοιχειώδη πολιτική αξιοπρέπεια και την κοινή λογική της τεράστιας πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. 


Να κάνουν αυτό το λαό να φανεί τόσο ένοχος, τόσο ταλαίπωρος, τόσο αβέβαιος για το αν ακόμα υπάρχει σαν κοινωνία, που να μην τολμάει καν να αρθρώσει σε λόγο ή σε πολιτική διαμαρτυρία την βουβή αγανάκτησή του και την οργή του για το γεγονός ότι κάποιοι εγκάθετοι και οργανωμένοι λαθρομετανάστες, με την νομική υποστήριξη από τα γνωστά επιδοτούμενα τσογλάνια και τις ΜΚΟ που χρηματοδοτούνται από το Σορος, όχι μόνο διεκδικούν δημόσια και απαιτούν (!!!) νομιμοποίηση της παράνομης εισόδου και παραμονής τους στο ελληνικό έδαφος, αλλά και βάζουν όρους για την οποιαδήποτε μετακίνησή τους σε άλλο τόπο διαμαρτυρίας εκτός της νομικής να πορευτούν ως εκεί χωρίς αστυνομική συνοδεία, αλλά με τη συνοδεία των οργανώσεων που υποτίθεται ότι τους συμπαραστέκονται.

Όλα αυτά στη βάση βεβαίως των νομικών ατομικών δικαιωμάτων που οι λαθρομετανάστες ανακάλυψαν ως κλειδί εισόδου χωρίς διαβατήριο στο δυτικό κόσμο. Των δικαιωμάτων που εκχωρούνται επιλεκτικά από τους πολιτικά επικυρίαρχους σε όσες «μειονότητες» τους χρειάζονται για να κάνουν τη δουλειά της αποσταθεροποίησης των ιστορικών κοινωνιών που έχουν μπει στο μάτι του κυκλώνα. 

Έτσι η παρακρατική προβοκάτσια εμφανίζει το βράδυ της 27ης Ιανουαρίου γύρω από τη νομική σχολή όπου οι εγκάθετοι λαθρομετανάστες οδηγήθηκαν από τους πολιτικούς καθοδηγητές τους δυο μόνο αντιμέτωπες δυνάμεις: από τη μια το «κράτος» με τους κατασταλτικούς του μηχανισμούς και από την άλλη δυο τρεις χιλιάδες αγανακτησμένοι πολίτες του κόσμου που έφτασαν για συμπαράσταση στους λαθρομετανάστες καταληψίες καθώς και για να εκδηλώσουν την αντίθεσή τους σε κάθε ενδεχόμενη κρατική καταστολή των ανθρώπινων δικαιωμάτων όλων αυτών των αναξιοπαθούντων. 

 
Στη μέση, ως κερασάκι στην τούρτα, η Δεξιά. Η ΝΔ του Σαμαρά που βρήκε μόλις τώρα τη χρυσή ευκαιρία να ζητήσει την οριστική κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Του ασύλου το οποίο χρόνια τώρα προφυλάσσει μόνο όσους το καταργούν. 



Και βέβαια ο Καρατζαφέρης, που ειρωνεύεται, ρωτώντας μήπως θα πρέπει να εξασφαλίσουμε στους λαθρομετανάστες κάποια σουίτα σε ξενοδοχεία. 
Φαίνεται ότι η κατάσταση που προέκυψε κάπως τους ξέφυγε και για πρώτη φορά ανησύχησε το κατεστημένο. Όντως θα ήταν μια αρκετά καλή πρόταση της αριστεράς να εγκατασταθούν οι χιλιάδες των λαθρομεταναστών σε δημόσιες και ιδιωτικές περιοχές του Ψυχικού, του Κολωνακίου, της Κηφισιάς, του Χαλανδρίου, του Αμαρουσίου, της Αγίας Παρασκευής, της Εκάλης, της Βούλας, της Γλυφάδας, της Βουλιαγμένης και της Βάρκιζας. 

 
Η δημοκρατική αριστερή κοινή γνώμη – η οργισμένη φωνή της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού απουσιάζει εντούτοις από τα δρώμενα, δεν βρίσκει χώρο σε αυτήν την γελοία παράσταση για να εκφραστεί. Να ναι καλά η λεγόμενη «αριστερά»… 


Ως πότε παλληκάρια θα περιμένουμε μέχρι να πάρουμε όλο αυτό το βρωμερό σκυλολόι και τους «χρήσιμους ηλίθιους» που το περιστοιχίζουν με τις πέτρες…

 

Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

Ο Ιερώνυμος στον «άμβωνα» του Μάκη!!!




Όποιος σήμερα θέλει να πολεμήσει την ψευτιά και την αμάθεια και να ανακαλύψει την αλήθεια πρέπει να μάθει να διαβάζει και να μελετά τη διαλεκτική των γεγονότων, τα κρυμμένα νοήματα των «ωραίων φράσεων», τη σημειολογία των «πράξεων»….
Τίποτα δεν είναι «αθώο», ούτε οι λέξεις είναι «αθώες», ιδιαίτερα οι ηχηρές λέξεις, οι φράσεις (και οι πράξεις) των «ειδώλων»…
Χθες, λοιπόν, στον τηλεοπτικό «άμβωνα» των διαπλεκόμενων οχετών, της καθεστωτικής «ρουφιανιάς», των σκανδαλολογικών, εισαγγελικών «κατηγορητηρίων» και της «κλειδαρότρυπας», στο διαβόητο Μάκη Τρανταφυλλόπουλο, έδωσε συνέντευξη μακροσκελέστατη, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος!!!!
Ο Αρχιεπίσκοπος λοιπόν, αυτός ο «σεμνός πνευματικός άνθρωπος» νομιμοποίησε την ακραία χυδαιότητα, το «βαποράκι» της δυσωδίας των ηθικών αναθυμιάσεων των μηχανισμών του καθεστώτος, τον «πρωταγωνιστή» των επιλεγμένων και συχνά κατασκευασμένων «σκανδάλων» της Εκκλησίας…

Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του…


http://resaltomag.blogspot.com/2011/01/blog-post_8083.html 

SOS. Εκδότες καλούν Χυτήρη!



  • Διάβασα στο capital.gr οτι η κυβέρνηση και συγκεκριμένα ο Τηλέμαχος Χυτήρης, μελετά σχέδιο διάσωσης των ΜΜΕ, παρόμοιο με εκείνο των τραπεζών και έμεινα με το στόμα ανοιχτό... Ελπίζω απλά να μην ισχύει κάτι τέτοιο...
  • Εντάξει η δικαιολογία για τις τράπεζες ήταν οτι έπρεπε να υπάρχει ρευστό στην αγορά για να εξασφαλιστεί η ομαλή λειτουργία της και να μην καταρρεύσει το τραπεζικό σύστημα, άντε να το δεχτώ... Η δικαιολογία για τα ΜΜΕ ποια θα είναι, να μην καταρρεύσει το σύστημα ?
  • Δηλαδή για ποιο λόγο να ενισχυθούν τα κανάλια? Για να συνεχίσουν να μας προσφέρουν συσσωρευμένη σαβούρα, για να προπαγανδίζουν ασύστολα μέσω των κεντρικών τους δελτίων, στοχοποιώντας κοινωνικές ομάδες και ανθρώπους, ή για να συνεχίσουν να εξυπηρετούν με εξαιρετικά φούστικο τρόπο, τα συμφέροντα των αφεντικών τους?
  • Αλήθεια για ποιο λόγο θα πρέπει να ενισχυθούν έμμεσα άνθρωποι με 100 επιχειρήσεις που έχουν κάνει άνοιγμα στον τύπο, το οποίο γι' αυτούς είναι ζημιογόνο? Αν δεν μπορούν να κάνουν κερδοφόρα την επιχείρησή τους, ας την εξυγιάνουν με οποιονδήποτε τρόπο, χωρίς όμως να επιζητούν κρατική βοήθεια. Αν έχουν αποτύχει ως επιχειρηματίες στον χώρο των ΜΜΕ, δεν τους φταίει κανένας. 
  • Αυτοί είναι που δημιούργησαν τηλεαστέρες- κροίσους με αστρονομικές αμοιβές δυσανάλογες του έργου που προσφέρουν. Αυτοί είναι που δίνουν 20.000 και 50.000 ευρώ σε παρουσιαστές, απλά για να έχει το κανάλι τους λάμψη. Αυτοί είναι που έχουν δημιουργήσει τη βλαχομπαρόκ σοουμπιζ και την τάξη των παμπλούτων τηλεαστέρων, τώρα ας τα λουστούν και να μην περιμένουν κρατική ενίσχυση. Δεν τους φταίει κανένας αν για χάρη του ανταγωνισμού ή της υψηλής τηλεθέασης, επέλεξαν να κάνουν παμπλούτους τους παρουσιαστές τους.
  • Και βγαίνουν κάποιοι και ξιφουλκούν εναντίον της Έλλης Στάη που χαλάει λέει την πιάτσα και δημιουργεί “αρνητικό δεδικασμένο”, γιατί πήγε στην ΕΡΤ με 4.000 ευρώ μεικτά. Μιλάμε για μεγάλο θράσος.
  • Αν οι καναλάρχες θέλουν να μειώσουν τις ζημιές τους, ας περικόψουν τους μισθούς, όχι των απλών εργαζομένων, αλλά των τηλεβεντετών. Αν το κάνουν όλοι, πού θα βρουν φιλόξενη τηλεοπτική συχνότητα να παίρνουν 30.000 ευρώ τον μήνα για ένα τους πικάντικο σχόλιο? Πουθενά.
  • Επειδή όμως ΜΜΕ δεν είναι μόνο τα κανάλια αλλά και οι εφημερίδες... Ποιος τους φταίει αν απαξιώνουν μόνες τους το περιεχόμενό τους και αντί να διαφημίζουν αποκαλύψεις, διαφημίζουν cd, dvd, ένθετα μαγειρικής κτλ? Ποιος τους φταίει που έχουν αναγάγει ως κριτήριο σύγκρισης και ποιότητας, όχι την ισχυρή δημοσιογραφική ομάδα, αλλά το ποια εφημερίδα δίνει το καλύτερο DVD? 
  • Τα σκαμπανεβάσματα στις πωλήσεις αποδεικνύουν οτι ο κόσμος πλέον επιλέγει προσφορές και όχι δημοσιογραφική ομάδα και αξιόλογες πένες. Αλλά δεν τους φταίει κανείς, από τη στιγμή που έχουν μπει όλες σε αυτό το τριπάκι. Και αξιώνουν τώρα διάσωση... Γιατί, για να μπορέσουν να αγοράσουν τα δικαιώματα των ταινιών της Warner Bros??
  • Ξέρω οτι αυτά που λέω ακούγονται σκληρά γιατί δεν υπάρχουν μόνο οι επιχειρηματίες στην όλη υπόθεση, αλλά και οι εργαζόμενοι. Αλλά ίσως έχει έρθει η ώρα να γίνουν προσπάθειες για έκδοση εφημερίδων με καθαρά δημοσιογραφικό χαρακτήρα, με αιχμηρές πένες και χωρίς διαφόρων ειδών νταβάδες από πίσω... Αν ο κόσμος δει μία καλή δημοσιογραφική προσπάθεια, θα την επιβραβεύσει, αλλά αυτό το "και δώρο η ταινία τάδε" ή " το νέο cd του τάδε" απαξιώνει πλήρως το περιεχόμενο.
  •  
  • Το ειδα στην Τσουγδω

Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Είμαστε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι!




 
 
 Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Από τα "Επίκαιρα", 20.1.2011


Όταν ο βρετανικός Economist, το αιματοβαμμένο πλέον και υπεραντιδραστικό Κόμμα του τσαγιού στις ΗΠΑ και ο Πάγκαλος στα καθ’ ημάς ξεσπαθώνουν κατά των δημοσίων υπαλλήλων, ε, τότε κι εμείς, στα βήματα του διευθυντή της γαλλικής Le Monde που την επομένη της 11ης Σεπτέμβρη αναφώνησε «είμαστε όλοι Αμερικάνοι!» δεν μπορούμε παρά να δηλώσουμε, «είμαστε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι!»

Γιατί, κακά τα ψέματα, η επίθεση στους δημοσίους υπαλλήλους δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά το προπέτασμα καπνού που κρύβει και νομιμοποιεί στη συνέχεια την κατάργηση του δημόσιου, δωρεάν και κοινωφελή χαρακτήρα των υπηρεσιών που εξακολουθεί να παρέχει το κράτος. Επίσης, ο ρατσιστικός διασυρμός των δημοσίων υπαλλήλων δεν αποσκοπεί παρά στην αναίρεση εργασιακών δικαιωμάτων και συνδικαλιστικών κατακτήσεων που, σε σύγκριση με τα Νταχάου του ιδιωτικού τομέα όπου το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στην απεργία ισοδυναμεί με απόλυση, θυμίζουν πραγματικά άλλες εποχές – πολύ πιο δημοκρατικές!

«Ετοιμαστείτε για τα χειρότερα» προειδοποιούσε ο Economist με το πρώτο θέμα του πρώτου του τεύχους για το 2011, αναφερόμενος στις αντιδράσεις των δημοσίων υπαλλήλων όλου του κόσμου – από τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους της Καλιφόρνιας μέχρι τους γάλλους σιδηροδρομικούς και τους έλληνες δασκάλους – εν όψει των μέτρων λιτότητας που προμηνύονται. Στη συνέχεια παρέθετε τις αιτίες του κακού στον δημόσιο τομέα. «Σε πολλές πλούσιες χώρες οι μισθοί στον δημόσιο τομέα είναι κατά μέσο όρο υψηλότεροι, οι συντάξεις πολύ καλύτερες και οι δουλειές πολύ πιο σίγουρες».

Το «ολίσθημα» των δημοσίων δεν έγκειται μόνο στο ότι δεν παίρνουν τις συντάξεις και τους μισθούς πείνας του ιδιωτικού τομέα! Το βρετανικό έντυπο εκφράζοντας με τον πιο γνήσιο τρόπο το μίσος που σιγά – σιγά διαμορφώνεται στις πολιτικές ελίτ απέναντι ακόμη και στις πιο θεσμικές και επίσημα αναγνωρισμένες μορφές εκπροσώπησης των εργατικών συμφερόντων, ρίχνει την πέτρα του αναθέματος στα ίδια τα συνδικάτα των δημοσίων, που πλέον θεωρούνται επικίνδυνος αναχρονισμός. «Καθώς η συμμετοχή στα συνδικάτα κατέρρευσε στον ιδιωτικό τομέα τα προηγούμενα 30 χρόνια (από 44% του εργατικού δυναμικού στο 15% στη Βρετανία και από 33% στο 15% στην Αμερική) στον δημόσιο τομέα έχει παραμείνει υψηλή. Στην Βρετανία περισσότεροι από τους μισούς εργάτες είναι συνδικαλισμένοι.

Στην Αμερική τα στοιχεία δείχνουν 36% (ενώ το 1960 ήταν 11%). Στο μεγαλύτερο μέρος της ηπειρωτικής Ευρώπης οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι ανήκουν σε συνδικάτα», κοκ. Σε τρεις κατευθύνσεις στρέφονται οι προτάσεις του βρετανικού εντύπου που στην εικαστική κάλυψη του θέματος παρομοιάζει τον δημόσιο τομέα με ένα αποκρουστικό, χονδρό τέρας που έχει την κοιλιά του παραγεμισμένη με κάρτες οι οποίες γράφουν: «μεγαλύτερες συντάξεις», «λιγότερες ώρες», «καλύτερη αμοιβή», «σύνταξη στα 50», «μεγαλύτερα συνδικάτα», «ρεπό», κ.α. Πρόκειται ενδεχομένως για την εικαστική απεικόνιση του χαρακτηρισμού «κοπρίτες» που απηύθυνε ο αντιπρόεδρος του Γ. Παπανδρέου στους δημόσιους υπάλληλους.

Τι προτείνει ο Economist, εκφράζοντας μια αναδυόμενη, νέα πολιτική συναίνεση; Πρώτο, «τα 65 θα πρέπει να είναι η ελάχιστη ηλικία συνταξιοδότησης για τους ανθρώπους που δαπανούν τις ώρες τους στις αίθουσες διδασκαλίας και τα γραφεία, ενώ οι νέοι δημόσιοι υπάλληλοι θα πρέπει να ενταχθούν σε συνταξιοδοτικά σχήματα». Δεύτερο, «το δικαίωμά τους στην απεργία θα πρέπει να περιοριστεί, ενώ οι κανόνες που διέπουν τις πολιτικές χορηγίες, ακόμη και τον συνδικαλισμό θα πρέπει να γίνουν εθελοντικοί, όπου κάθε μέλος αποφασίζει αν θα δώσει ή θα γίνει μέλος». Και τρίτο «την πρόσληψη μιας νέας γενιάς εργατών με διαφορετικές συμβάσεις»! Οι συντάκτες του βρετανικού εντύπου δεν κρύβουν τον θαυμασμό τους και για το γερμανικό θαύμα όπου «οι μισθολογικές αυξήσεις στον δημόσιο τομέα υπολείπονται εκείνων του ιδιωτικού τομέα και οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν επιτρέπεται να απεργήσουν»!

Στις ΗΠΑ στο στόχαστρο της νεο-αντιδραστικής εκστρατείας του Κόμματος του τσαγιού, που η επιθετικότητα και η επικινδυνότητά του έγινε σαφής σε όλους με αφορμή την δολοφονική επίθεση στην Αριζόνα την οποία ενέπνευσε, βρίσκονται οι δάσκαλοι. Σε τρεις μάλιστα Πολιτείες δόθηκε η δυνατότητα ακόμη και απόλυσής τους στην περίπτωση που κριθούν ακατάλληλοι στο πλαίσιο της αξιολόγησης τους, για δύο συνεχόμενες χρονιές.

Το πολιτικό σκάνδαλο έγκειται στην προσπάθεια μεταβίβασης στους δασκάλους των αιτιών διάλυσης των δημόσιων σχολείων. Γιατί, πολύ σημαντικότερη αιτία υποβάθμισης των γνώσεων των μαθητών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση στις ΗΠΑ είναι οι άγριες περικοπές παρά οι ελλείψεις των δασκάλων, όσο υπαρκτές κι αν είναι. Η αλήθεια είναι πως το σημείο στο οποίο έχουν φτάσει οι μειώσεις δαπανών στις ΗΠΑ απέχει έτη φωτός μέχρι στιγμής απ’ όσα έχουν καταφέρει οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Στην Καλιφόρνια, την άλλοτε χρυσή πολιτεία, η διανομή δωρεάν βιβλίων στους μαθητές έχει σταματήσει πλήρως και τα βιβλία δίνονται σε ηλεκτρονική μορφή δημιουργώντας μια γενιά μορφωμένων ανθρώπων που δεν θα έχουν καν πιάσει στα χέρια τους βιβλία, ενώ στην Χαβάη οι μέρες του σχολείου μειώθηκαν από πέντε σε τέσσερις επειδή το σχετικό κονδύλι του πολιτειακού προϋπολογισμού έπρεπε να περικοπεί κατά 20%!

Και με την ίδια ευκολία που θα μείωναν τις ώρες εργασίας σε μια αυτοκινητοβιομηχανία επειδή πρέπει να μειωθεί η παραγωγή λόγω πτώσης των πωλήσεων, μείωσαν και τις ώρες εργασίας των δασκάλων, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι αυτό σημαίνει την ραγδαία υποβάθμιση της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης τουλάχιστον για τα παιδιά των πιο φτωχών, των εργαζομένων και πλέον των μεσαίων εισοδημάτων, που αδυνατούν να πληρώσουν το κόστος των ιδιωτικών σχολείων.

Αντί λοιπόν να απολογηθούν οι κυβερνήτες των Πολιτειών και ο αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα για την κατάργηση στην πράξη της δημόσιας παιδείας ρίχνουν από κοινού την πέτρα του αναθέματος στους δασκάλους, που γίνονται εξιλαστήρια θύματα και χαρακτηρίζονται υπεύθυνοι για τα χάλια της παιδείας.

Το ίδιο συμβαίνει στην Ευρώπη και πολύ περισσότερο στην Ελλάδα. Η φιλολογία για τις «υψηλές αμοιβές» των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ επιχειρεί να συγκαλύψει την κατάργηση των δημόσιων υπηρεσιών. Έτσι, τη στιγμή που η κυβέρνηση ετοιμάζεται να επιβάλει δίδακτρα στα δημόσια πανεπιστήμια και να τα παραδώσει στους μάνατζερ της αγοράς καταργώντας τον δωρεάν χαρακτήρα της πανεπιστημιακής παιδείας, τη στιγμή που έχει χιλιάδες πανεπιστημιακούς καθηγητές απλήρωτους, οδηγώντας τους να ζητούν δανεικά για να ζήσουν, θυμάται την οικογενειοκρατία στα ΑΕΙ. Τη στιγμή που διαλύει τις δημόσιες συγκοινωνίες μέσω της μείωσης των δρομολογίων των αστικών λεωφορείων και της αύξησης του εισιτηρίου κατά 40% και της κατάργησης δρομολογίων του ΟΣΕ ταυτόχρονα με την αύξηση του εισιτηρίου ακόμη και κατά 300%, ανακαλύπτει τους υψηλούς μισθούς των οδηγών λεωφορείων και των μηχανοδηγών!

Τη στιγμή που έχει οδηγήσει τα δημόσια νοσοκομεία και τα ασφαλιστικά ταμεία σε τριτοκοσμικά χάλια, με μέση ώρα αναμονής στα εφημερεύοντα των νοσοκομείων Παίδων 6 ώρες και πλήθος δωρεάν μέχρι πέρυσι παροχών και εξετάσεων να καταργούνται, στρέφει τα φώτα της δημοσιότητας στα φαινόμενα διαφθοράς. Κι αυτό μάλιστα όταν όλοι ξέρουν πως αν η Ζίμενς, ο ευρωπαϊκός μας προμηθευτής, πέρα από ιατρικά μηχανήματα προμήθευε γιατρούς και νοσοκόμους όχι μόνο θα καλύπτονταν τα χιλιάδες κενά αλλά θα φτιάχνονταν και νέα σύγχρονα οργανογράμματα, με επιπλέον οργανικές θέσεις… Η κυβέρνηση παρόλα αυτά ετοιμάζεται να κλείσει νοσοκομεία και κέντρα υγείας μέσω των συγχωνεύσεων, με απώτερο σκοπό να μειωθούν οι δαπάνες κατά ένα τρίτο όπως προβλέπεται στο τρίτο Μνημόνιο, οδηγώντας το επίπεδο της δημόσια υγείας σε προ-ΕΣΥ εποχές.

Κοινή συνισταμένη όλων των παραπάνω είναι ότι η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου επιδιώκει να αναιρέσει όλη την κοινωνική πρόοδο που συντελέστηκε τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, προκειμένου να εφαρμόσει την πολιτική του Μνημονίου. Υλοποιεί μάλιστα την κοινωνική οπισθοδρόμηση ωθώντας τους εργαζόμενους σε έναν γενικευμένο αλληλοσπαραγμό όπου ο άνεργος θα επιτίθεται στον δάσκαλο και ο ασθενής στον οδηγό του λεωφορείου, με απώτερο ζητούμενο να θωρακιστεί η πολιτική τους. Η στοχοποίηση των δημοσίων υπαλλήλων επομένως δεν είναι τυχαία.

Η καταστρατήγηση των δικαιωμάτων τους όπως επιδιώκει η κυβέρνηση δεν πρόκειται να εξυγιάνει τα δημόσια οικονομικά γιατί, απλώς, αλλού βρίσκονται οι αιτίες των ελλειμμάτων. Το μόνο που θα σημάνει μια ήττα των δημοσίων υπαλλήλων στον αγώνα τους να υπερασπίσουν τον δωρεάν και κοινωφελή χαρακτήρα των δημόσιων υπηρεσιών και των δικών τους δικαιωμάτων θα είναι νέα ώθηση στην κυβέρνηση για να βάλει το μαχαίρι ακόμη πιο βαθιά, καταργώντας για παράδειγμα δια νόμου το δικαίωμα στην απεργία, κατά το γερμανικό πρότυπο το οποίο χαρακτηρίζει «αχτίδα φωτός» ο Economist, τις συντάξεις και τις συλλογικές συμβάσεις! Αυτό είναι το σχέδιο τους, στην πλήρη του εφαρμογή.

Πρόκειται μάλιστα για μια πολιτική που με τον ίδιο κανιβαλικό τρόπο εφαρμόζεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του ανεπτυγμένου κόσμου. «Σε όλη τη χώρα, κυβερνήτες και δήμαρχοι παλεύοντας με τις μειώσεις του προϋπολογισμού κατηγορούν τα συνδικάτα του δημόσιου τομέα για τα προβλήματα», ανέφερε σχετικό άρθρο του New Yorker με τίτλο State of the unions, πριν λίγες μέρες, βεβαιώνοντας έτσι πως το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό. Οι ρίζες του αντίθετα βρίσκονται στα δισεκατομμύρια που ξόδεψαν οι κυβερνήσεις όλων των χωρών για να σώσουν τις τράπεζες, την προηγούμενη διετία. Αυτό τον λογαριασμό επιχειρούν τώρα να μεταβιβάσουν στην κοινωνία. Και για να συγκαλυφθεί το έγκλημα που συντελείται ο Πάγκαλος (αφού διόρισε την κόρη του στο δημόσιο όσες περισσότερες φορές μπορούσε) αποκαλεί τους δημόσιους υπάλληλους «κοπρίτες», ο πρώην κυβερνήτης της Μινεσότα «εκμεταλλευτές» κατά το New Yorker, και ο Economist θυμάται τον Γουίλιαμ Κόμπετ που τους αποκαλούσε «φορο-φαγάδες»!

Τέλος, οργή και γέλια προκαλεί ταυτόχρονα το γεγονός ότι τα «πρώτα βιολιά» στην επίθεση κατά των δημοσίων υπαλλήλων είναι δημόσια πρόσωπα που αμείβονται συστηματικά από το δημόσιο! Καθηγητές πανεπιστημίων, εκλεγμένοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι που έχουν αναγάγει σε τέχνη να απομυζούν τις δημόσιες μισθοδοσίες, με μια επινοητικότητα που θα τη ζήλευε ο νους του απλού ανθρώπου και συναγωνίζεται μόνο την αυθάδεια και την ικανότητα τους να επιβιώνουν παρέχοντας συμβουλές, έχουν αναγορευτεί σε κατ’ επάγγελμα υβριστές των δημοσίων υπαλλήλων και υμνητές της ανταποδοτικότητας – αρκεί φυσικά να μην αφορά τα δικά τους έσοδα.

ΥΓ. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων υπογραμμίζεται ότι ο γράφων, με εξαίρεση την έκτακτη αμοιβή που αντιστοιχεί σε μερικές δεκάδες διδακτικές ώρες, ουδέποτε συμπεριλήφθη σε καταστάσεις μισθοδοσίας του ελληνικού δημοσίου.

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΚΥΚΝΟΥ


Αυτοί, που ενώ είχαν αγωνιστεί
ν΄ αλλάξουν το Σύστημα,
τελικά, κατάντησαν να το υπηρετούν...

Τριάντα χρόνια μετά από τον «Άνθρωπο με το γαρύφαλλο»,
ο Νίκος Τζίμας μιλάει στην «Ελεύθερη Έρευνα»
με την ευκαιρία τής νέας του ταινίας.


     Η γενιά τού Πολυτεχνείου, χωρίς να το καταλάβει, ενώ αγωνίστηκε να αλλάξει τον κόσμο και το Σύστημα, τελικά το υπηρέτησε, όπως ο ήρωας τής ταινίας, ο οποίος πήρε τα αγαθά του, αλλά έχασε τη ζωή του και, όπως λέει με ειλικρίνεια στο τέλος: «Τα παιδιά να μην το κάνουν αυτό. Να μην περιφρονήσουν τον άνθρωπο, τις αξίες μας και τη φύση», γιατί αυτή η γενιά, αν πάει όπως πάει, η ζωή πάει στο τέλος. Είμαστε στην άκρη τού γκρεμού.

     «Το πέταγμα τού κύκνου», όπως εξηγεί ο σκηνοθέτης της, ακολουθεί τούς νόμους τού Αριστοτέλη περί τραγωδίας. Αρχή, μέση, τέλος. Αντίθεση, σύγκρουση, ποιοτική μεταβολή, λύτρωση. Οι καταστάσεις φτάνουν στα άκρα και οι ήρωες γίνονται τραγικά σύμβολα τής εποχής τους. Η σύγκρουση δεν γίνεται μεταξύ καλών και κακών, αλλά μεταξύ τού ήρωά μας και τού Συστήματος. Ο ήρωάς μας προκάλεσε τη μοίρα του με τα λάθη του και την αλαζονεία του.

    Ο Νίκος Τζίμας, μετά τις ταινίες «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο», «Ο Αστραπόγιαννος» κ.ά., επιστρέφει με «Το πέταγμα τού κύκνου», μια διεθνή συμπα- ραγωγή γεμάτη δράση και μ΄ ένα εντυπωσιακό καστ Ελλήνων και ξένων ηθοποιών.

   Η «Ελεύθερη Έρευνα» παρακολούθη- σε σε ειδική προβολή την ταινία, που θα αρχίσει να προβαλλεται από την προσεχή Πέμπτη 20 Ιανουαρίου σε 70 αθηναϊκούς κινηματογράφους. Είχαμε έτσι την ευκαιρία να μιλήσουμε με το σκηνοθέτη και να ακούσουμε τις απόψεις του για προβλήματα τής σύγχρονης πραγματικότητας, τα οποία παρουσιάζει στην ταινία του και κατα- γράφονται στη συνέντευξη που ακολουθεί.  
     Ο σκηνοθέτης Νίκος Τζίμας με τη συνεργά-
τιδα  τής  «Ελεύθερης Έρευνας», Ευγενία
Φυλακτού.-------------------------------------------




ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΚΕΙΜΕΝΟ
ΤΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΤΖΙΜΑ


     «Ε.Ε.»: Κύριε Τζίμα, ενώ οι προθέσεις τής νεολαίας τού Πολυτεχνείου ήταν αγνές, όπως δείχνετε και στην ταινία σας, αρκετά από εκείνα τα παιδιά αλλοτριώθηκαν κατακτώντας υψηλές κυβερνητικές -και όχι μόνο- θέσεις μετά τη Μεταπολίτευση κι είναι αυτοί, που ουσιαστικά κυβερνούν την Ελλάδα τα τελευταία 30 τουλάχιστον χρόνια. Πιστεύετε επομένως, πως η γενιά τού Πολυτεχνείου φέρει ευθύνη για τη σημερινή κατάντια τής Ελλάδας; Τής Ελλάδας τής θεοκρατίας, τής διαφθοράς, τής υπανάπτυξης, τού Δ.Ν.Τ....

     - Πιστεύω, ότι το αόρατο χέρι τού μεγάλου κεφαλαίου υπήρχε πολύ πριν από τη γενιά τού Πολυτεχνείου, Απλά δεν το είχαμε αντιληφθεί όλοι μας πολύ. Δεν αλλοτρίωσε μόνο τη γενιά τού Πολυτεχνείου, αλλοτρίωσε όλη τη γενιά τής εποχής εκείνης. Ήταν πολιτική γενιά. Τούς αγωνιστές τού Μάη τού ΄68, τα παιδιά των λουλουδιών, που ήταν επαναστάτες κ.λπ.. Άλλα από τα παιδιά αυτά είναι κάτω από το χώμα, άλλοι βασανίστηκαν, σε άλλους υπέβαλαν εικονικά εκτελεστικά αποσπάσματα· ένας από αυτούς είμαι και εγώ. Η ταινία στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Τα βασανιστήρια  και η εικονική εκτέλεση ήταν ίδια εμπειρία, αλλά δεν ήμουν ο μόνος. Ήταν πολλοί, που τα περάσαν αυτά. Εγώ τα είχα περάσει και πριν το Πολυτεχνείο. Με είχαν συλλάβει τέλος τού ΄67, είχα καταδικαστεί σε 5 χρόνια φυλακή και βγήκα με την χάρη τού Παπαδόπουλου, αφού έμεινα κάποιους μήνες μέσα.


 
 
     Σαν φοιτητής στο Πολυτεχνείο ο Αλέξης είναι επαναστάτης, παθιασμένος με τη ζωή, τη φύση, τον έρωτα. Στην πορεία της ζωής του όμως, καταλήγει να γίνει ένα ακόμη “golden boy” μιας πολυεθνικής εταιρίας, ένα γρανάζι στο μηχανισμό, που πολεμούσε στο παρελθόν. Έτσι, παρασυρμένος από την επιτυχία, αφήνει πίσω του αξίες, φίλους και την ίδια του την οικογένεια.

     Η ζωή του παίρνει τραγική τροπή, όταν η απληστία τής εταιρείας, στην οποία είναι στέλεχος, γίνεται η αιτία για μια μεγάλη οικολογική καταστροφή με πολλά ανθρώπινα θύματα. Ο Αλέξης συνταράζεται, αντιδρά και γρήγορα έρχεται αντιμέτωπος με τα μεγάλα συμφέροντα. Θέλει να ξαναβρεί όλα όσα έχασε, τη ζωή του... Κι ενώ τριγύρω του εξελίσσεται ένα θρίλερ για την απόδοση ευθυνών, ο Αλέξης νιώθει παγιδευμένος και σύντομα οδηγείται σε μια αδυσώπητη σύγκρουση.



   Πιστεύω, ότι αυτή η γενιά χωρίς να το καταλάβει, ενώ αγωνίστηκε να αλλάξει τον κόσμο και το Σύστημα, τελικά το υπηρέτησε, όπως ο ήρωας τής ταινίας. Πήρε τα αγαθά του, αλλά έχασε τη ζωή του. Αυτό είναι και το νόημα όλου τού έργου. Και λέει με ειλικρίνεια ο ήρωάς μας στο τέλος: «Τα παιδιά να μην το κάνουν αυτό. Να μην περιφρονήσουν τον άνθρωπο, τις αξίες μας και τη φύση», γιατί αυτή η γενιά, αν πάει όπως πάει, η ζωή πάει στο τέλος. Είμαστε στην άκρη τού γκρεμού.

     Η οικονομική κρίση, που ήρθε τώρα στην Ελλάδα, είχε έρθει στην Αμερική και στα μεγάλα κέντρα τού κεφαλαίου νωρίτερα. Υπόβοσκε χρόνια, ήταν η ηθική κρίση πρίν από 20 χρόνια. Εγώ, που ασχολήθηκα με το σενάριο, έβλεπα την ηθική κρίση· δηλαδή να καταλύονται τα πάντα. Δεν υπάρχει ηθική, δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Υπάρχει μόνο ένα:   «κερδίζεις, κάνε καριέρα, κερδίζεις, είσαι θεός!» Αυτή την ηθική την επέβαλε η ηθική των πολυεθνικών. Την επέβαλε και στούς απλούς ανθρώπους: Να βρούμε το μαχαίρι, να τρέχουμε και να περιφρονούμε… Δεν υπάρχει οικογένεια, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει αγάπη, δεν υπάρχει έρωτας, υπάρχει μόνο το χρήμα! Αυτή είναι η ηθική τού μεγάλου κεφαλαίου και την ηθική αυτήν την μετέδωσαν με τα ΜΜΕ κι έτσι πέρασε στον κόσμο κι άρχισε να μάς φθείρει όλους.


    
     Το πέταγμα τού κύκνου είναι το πέταγμα τής ψυχής στην ελευθερία, στην ομορφιά, στη μαγεία τής φύσης και τού έρωτα. Είναι μια αναφορά σε ό,τι χάνουμε στη δίνη τού σύγχρονου τρόπου ζωής, κάπου ανάμεσα στις συμπληγάδες τής καριέρας και τής οικονομικής επιτυχίας.
 

   Αυτό πρέπει να σταματήσει, γιατί τώρα είμαστε στο παρά 5, είμαστε στον γκρεμό. Δεν αντέχει άλλο ούτε η φύση ούτε ο άνθρωπος. Έτσι νιώθω εγώ και πιστεύω, ότι έτσι νιώθουν και εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι στον κόσμο. Και εδώ και στην Αμερική, που πήγα 4-5 φορές τα τελευταία χρόνια λόγω τής ταινίας, είδα, ότι οι αμερικανοί έχουν νιώσει αυτό το πράγμα πολύ πιο πριν. Γι αυτό αγωνίστηκαν να βγάλουν τον Ομπάμα. Ο αμερικάνικος λαός έφτασε κατά 60% να ψηφίσει ένα νέγρο, που πριν από 30-40 χρόνια οι νέγροι ήταν να κρεμαστούν. Και γι΄ αυτά, που έλεγε ο Ομπάμα. Αγωνίστηκαν, για τον Ομπάμα, αλλά είπαν: «Δεν πιστεύουμε, ότι θα κάνει έστω και λίγα από αυτά που είπε κι αν προσπαθήσει να τα κάνει θα τον γκρεμίσουν ή και θα τον αφανίσουν». Και αληθινοί βγήκαν. Από 65% η δημοτικότητα τού Ομπάμα έφτασε στο 30%.

     Ποιος μάς κυβερνάει τελικά. Αυτό είναι θέμα όλου τού λαού μας, δεν είναι θέμα κανενός σωτήρα. Και να θέλει ο οποισδήποτε σωτήρας, θα είχει την τύχη τού δικαστή στο έργο, θα έχει την τύχη τού υπουργού, που τα παρατάει και πάει να αγωνιστεί με το λαό. Όποιος υπουργός είναι τίμιος και θέλει να κάνει αυτά που υποσχέθηκε στον λαό, δεν θα τον αφήσουν. Κι αν είναι τίμιος, θα πάρει το βαλιτσάκι του και θα φύγει και θα το καταγγείλει στο λαό, όπως ο υπουργός τής ταινίας.


  Ο Νίκος Τζίμας ήθελε να γυρίσει μια ταινία πάνω στα κοινωνικά και οικολογικά προβλήματα τού σήμερα, που καίνε. Ήθελε μέσα από μια συναρπαστική περιπέτεια να βγαίνουν μεγάλα συναι- σθήματα, ο έρωτας, η αγάπη, οι αξίες, η φιλία, η ομορφιά τής φύσης, που όλα έχουν απαξιωθεί και χάνονται και μαζί τους χανόμαστε κι εμείς.  

  

     «Ε.Ε.»: Λένε, ότι είστε «προοδευτικός» άνθρωπος...

     - Προοδευτικός, όχι κομματικός!


     «Ε.Ε.» Βλέπουμε όμως, τα λεγόμενα «προοδευτικά κόμματα» να παρουσιάζουν  αρκετές φορές στις μέρες μας πιο συντηρητικές θέσεις ακόμα κι από τα λεγόμενα «συντηρητικά».
 
     - Μη μού μιλάτε για τα κόμματα. Μιλάτε μου για τον κόσμο. Εγώ πιστεύω, ότι ο κόσμος μέσα του, εσύ εγώ, ο κάθε άνθρωπος από τον εργάτη μέχρι το διανοούμενο είναι αγανακτισμένος. Τα παιδιά, τα νέα τα παιδιά, που τα λέμε ανεύθυνα και καλομαθημένα, τα είδαμε πριν από δύο χρόνια. Ήταν κι η κόρη μου εκεί· το Δεκέμβρη τού ΄08 ήταν πολύ θυμωμένα.  (Σ.σ. διαβάστε στην «Ελεύ- θερη Έρευνα»: Από το Νοέμβρη ΄73 στο Δεκέμβρη ΄08.)
 

       Σ΄ όλο τον κόσμο και στη Γαλλία και στην Αμερική, παντού. Έχουν πολύ θυμό, για την κοινωνία, που τους αφήνουμε. Τι κοινωνία τούς αφήνουμε; Τι κόσμο τούς αφήνουμε. Η φύση είναι δηλητηριασμένη.Τα παιδιά τα αισθάνονται αυτά. Τα νιώθουν. Φυσικά δεν πεινάνε, αλλά έχουν στην ψυχή τους ένα βάρος, έναν πόνο, μια θλίψη. Τούς λείπει η χαρά, τούς λείπει το όνειρο, τούς λείπει η ελπίδα. Τούς σκοτώσαμε το όνειρο και την ελπίδα. Κάτι πρέπει να γίνει.
 



 
Φωτογραφίες από τα γυρίσματα τής ταινίας.



     «Ε.Ε.»: Πιστεύετε, ότι και η Εκκλησία φέρει ευθύνη για το σημερινό χάλι τής Ελλάδας; Σάς το ρωτώ, γιατί στην ταινία είδα να κατηγορείτε διάφορους: Τις πολυεθνικές, τούς πολιτικούς κ.λπ. κ.λπ., όχι όμως την Εκκλησία.

     - Δεν είναι έτσι! Μαζί με αυτούς λέω κάπου και «τούς ιεράρχες». Η πρώτη ταινία ήταν 3,5 ώρες. Αναγκαστήκαμε να την συμπυκνώσουμε πολύ κι από τις 3,5 ώρες φτάσαμε στα 105 λεπτά.



Ευγενία Φυλακτού

Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ, ΑΠΟΦΑΣΗ ΚΑΙ ΒΟΥΛΗΣΗ




Ο Κορνήλιος Καστοριάδης
αναζητά στα ομηρικά έπη τις ρίζες
τής ελληνικής αντίληψης τού κόσμου.

Η εξαθλίωση τού ανθρώπου
με την «ασθένεια τής βούλησης» στο χριστιανισμό.


     Πολλά χωρία, τόσο στην Ιλιάδα όσο και στην Οδύσσεια, παρουσιάζουν ρητά τούς δισταγμούς των ηρώων. Τούς δείχνουν τη στιγμή τής μάχης να αντιπαραθέτουν μέσα τους αντιφατικά πράγματα, αυτό, που θα ονομάσει αργότερα ο Πλάτων «διάλογο ψυχής με τον εαυτό της». Ο Όμηρος χρησιμοποιεί π.χ. την έκφραση «δίχα θυμόν έχειν»,  προκειμένου να περιγράψει το πνεύμα τού ήρωα, που αμφιτα- λαντεύεται μεταξύ δυο αντιφατικών θέσεων (βλ. Οδ. π 73, που επαναλαβάνεται ελαφρώς παραλλαγμένο στην τ 524). Και η λήψη τής απόφασης συνδέεται άρρηκτα με μια ρητή ενδοσκόπηση, με τον έλεγχο των υπέρ και των κατά, των κινήτρων, που οδηγούν τον ήρωα στην πράξη ή στην αδράνεια. Όλα αυτά είναι απολύτως εμφανή σε όλη την έκταση των επών.

     Παρά ταύτα παρεμβάλλεται εδώ μια συζήτηση -δευτερεύουσα σίγουρα- που δεν θα ήθελα όμως να αποφύγω. Υποστηρίχτηκε(1), και συνεχίζει να υποστηρίζεται(2), ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει πραγματική απόφαση στον ελληνικό κόσμο, τουλάχιστον στα ομηρικά έπη, αλλά και πέραν αυτών, μέχρι τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, διότι η αρχαία Ελλάδα αγνοεί την έννοια τής βούλησης. Βέβαια, η λέξη βούλησις δεν απαντά στον Όμηρο -ούτε και πολύ αργότερα- για να υποδείξει την ψυχική ιδιότητα ή στάση που θα οδηγούσε στην επιλογή μεταξύ δύο πραγμάτων ή που θα στηρίξει την απόφαση. Γιατί όμως να συμπεράνουμε εξ αυτού την παντελή απουσία τής ίδιας τής έννοιας; Υφίσταται εν προκειμένω σύγχυση μεταξύ τής άγνοιας μιας λέξης ή τής μη θεματοποίησης μιας έννοιας από κάποια γλώσσα και τής απουσίας τής ίδιας τής έννοιας. Είναι σχεδόν σαν να υποστηρίζουμε, ότι οι Έλληνες δεν είχαν υποσυνείδητο, επειδή δεν υπάρχει λέξη, που να το ονοματίζει! Το ερώτημα που πρέπει να τεθεί είναι, γιατί μέχρι μια σχετικά ύστερη χρονολογία δεν θεματοποίησαν τη βούληση.

     Προσωπικά πιστεύω, ότι δεν αγνοούσαν καθόλου την έννοια, αλλά ότι γι΄ αυτούς η βούληση δεν αποτελούσε πρόβλημα. Και ότι, πίσω από τη σύγχρονη θεματοποίηση τής έννοιας, στη ρίζα της, υποκρύπτεται κάτι άλλο.

     Θα πρέπει εδώ να ακολουθήσουμε μιαν άλλη θεωρητική γενεαλογία, την ιουδαϊκή και τη χριστιανική. Διότι από την εποχή ακριβώς τού χριστιανισμού, αλλά αναμφίβολα ήδη από τον ιουδαϊσμό, ο ανθρώπινος κόσμος κατατρύχεται από μια ουσιαστική ασθένεια: την ασθένεια τής βούλησης, η οποία έχει μια σαφή οντο-θεολογική καταγωγή αναπόσπαστη από την έννοια τού αμαρτήματος (σ.σ. βλ. Ο αέναος φαύλος κύκλος τής χριστιανικής υποταγής: Aμαρτία - Μετάνοια - Άφεση - Αμαρτία.) Οφείλουμε να πράξουμε κάτι, για το οποίο δεν είμαστε ίσως ικανοί, πράγμα, που αποτελεί σφάλμα. Αποδίδουμε επομένως στον εαυτό μας την αιτία αυτής τής ανικανότητας με τη μορφή τής κακής θέλησης ή τής ανεπαρκούς βούλησης.

     Στους Έλληνες όμως, δεν υπάρχει αμαρτία, άρα δεν μπορεί να υπάρξει και θεματοποίηση τής σχετικής με τη βούληση προβληματικής. Η ρίζα βρίσκεται εδώ, οι δε απολήξεις της φθάνουν σε όλη τη σύγχρονη λογοτεχνία, τουλάχιστον από τον Άμλετ μέχρι τον Αδόλφο τού Benjamin Constant και τούς μυθιστοριογράφους τού 19ου αιώνα. Ο λιπόψυχος ήρωας είναι γεμάτος ιδέες για να αλλάξει τον κόσμο, είναι όμως αργά για να τις υλοποιήσει, ίσως αύριο... Όλη αυτή η νεφελώδης θεματική απουσιάζει από το τεράστιο σώμα τής αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας, στην οποία βρίσκουμε τον εσωτερικό διάλογο, το δισταγμό, την αμφιβολία και τελικά την απόφαση για δράση ή παραίτηση, δεν βρίσκουμε όμως, παρά μόνο τελείως περιθωριακά, την πρόσθετη αυτή στιγμή τής ασθενούς βούλησης. Δεν πρόκειται, επομένως, για μη ανακάλυψη τής βούλησης από τούς Έλληνες, αλλά για μη ύπαρξη τής ασθένειας τής βούλησης, των «ασθενειών βούλησης», όπως έλεγαν τα εγχειρίδια ψυχιατρικής τού 19ου αιώνα(3), και τής βούλησης ως ασθένειας.


   
«Γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου»...

     Η χριστιανική ηθική βασίζεται στα εφευ- ρήματα τής ένοχης συνείδησης και τής ενοχής, που τελικά αναστέλλουν την ελεύθερη βούληση και επομένως την ίδια την ελεύθερη εξέλιξη τής ζωής. Η έλλειψη βούλησης εξαγιάζεται στο χριστιανισμό κατά τον Ευαγγελισμό, όταν άβουλη η Μαριάμ ακούει και δέχεται μοιρολατρικά αυτά, που τής ανακοινώνει ο Γαβριήλ, ψελλίζοντας: «Ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου» (Λουκ.1,38).


     Ως προς την ατομικότητα, δεν νομίζω, πως είναι αναγκαίο να επιμείνουμε. Αν και υπάρχει στα έπη ασύλληπτος αριθμός δευτερευόντων προσώπων ελάχιστα εξατομικευμένων ή εξατομικευμένων βάσει καθαρά εξωτερικών γνωρισμάτων, είναι απολύτως σαφές, ότι οι μεγάλοι ήρωες, αντιθέτως, αποτελούν πραγματικά πρόσωπα. Ο Αχιλλέας φυσικά, αλλά και ο Αγαμέμνων, για τον οποίο διαφωνώ με το φίλο Vidal-Naquet, που βλέπει σ΄ αυτόν αποκλειστικά την έκφραση μιας λειτουργίας(4). Κατά τη γνώμη μου, ο Αγαμέμνων αποτελεί μία τελείως ξεχωριστή προσωπικότητα, τής οποίας η περιγραφή αφήνει μάλιστα να διαφανεί μια πρώτη κριτική τού πολιτεύματος τής βασιλείας. Διότι, εντέλει, στην Ιλιάδα είναι απλώς ένα τεράστιο παράσιτο. Διατάζει βέβαια, οι διαταγές του όμως, διακρίνονται για τη μετριότητα τους. Δεν είναι ούτε γενναίος, ούτε ανδρείος (αναφέρεται όμως αριστεία τού Αγαμένονα, Iλ, Λ), ούτε επιδέξιος, και όμως πάντοτε αυτός παίρνει το καλύτερο μέρος τής λείας! [Βλ. τις κατηγορίες τού Αχιλλέα (Ιλ., Α, 149 κ.εξ.), τού Διομήδη (Ιλ. Ι, 33-49), τού Οδυσσέα (Ιλ. Ξ, 83-102)]. Αλλά ο Αγαμέμνων καθαυτός είναι πράγματι κάποιος, δεν είναι απλώς μια λειτουργία.

     Και άλλοι ομηρικοί ήρωες είναι επίσης πραγματικά πρόσωπα: ο Έκτωρ και η Ανδρομάχη είναι φανταστικά πρόσωπα. Η περίπτωση τής Ελένης είναι ακόμα πιο αινιγματική και συγκινητική. Νοσταλγεί βέβαια την πατρίδα της, αλλά δεν επιθυμεί και την καταστροφή τής Τροίας. Αν και αγαπά τον Μενέλαο και αντιπαθεί τον Πάρι, δέχεται παρά ταύτα να κάνει έρωτα μαζί του. Σαν να βρισκόμαστε σε μυθιστόρημα τού Choderlos de Laclos με τη διαφορά, ότι εδώ έχουμε επιπλέον την παρουσία τής Αφροδίτης (Iλ., Γ, 369-447). Ο Όμηρος έπλασε εδώ μια πολύ σύγχρονη προσωπικότητα, πολύ μυστηριώδη, συνεχώς αμφιταλαντευόμενη και αμφίθυμη, όπως σε όλα τα μεγάλα μυθιστορήματα. Γιατί εγκατέλειψε τον Μενέλαο; Αγαπά πραγματικά τον Πάρι; Στη συνέχεια τής ιστορίας, που δεν βρίσκεται όμως στην Ιλιάδα (Οδ., δ, 242-258 και Ευριπίδης, Εκάβη, 239-250), θα βοηθήσει τον Οδυσσέα, όταν αυτός εισέλθει στην Τροία...


      
     Σε σχέση με άλλες της ιδίας περιόδου, η αρχαία ελληνική ποίηση έδωσε ασυνήθιστα μεγάλη σημασία στο άτομο. Οι περιγραφές χαρακτήρων (π.χ. στα ομηρικά έπη) γίνονται με έμφαση στη λεπτομέρεια, τόσο ως προς την περιγραφή των εμφανισιακών γνωρισμάτων τους, όσο και των σκέψεων, των συναισθημάτων και των  αντιδράσεών τους. Σε έπη άλλων αρχαίων λαών, τα πρόσωπα απλώς σκιαγραφούνται και παραμένουν σκιώδη.



     Στην αρχαία Ελλάδα η στιγμή τής απόφασης προϋποθέτει βέβαια τη βούληση, η βούληση όμως αυτή δεν είναι αυτονομημένη, δεν αποτελεί χωριστή λειτουργία, που θα μπορούσε επομένως να βρίσκεται σε διαρκή απόσταση (σε σχέση με τη σκέψη και την πράξη), όπως συμβαίνει στον χριστιανικό κόσμο (ας αφήσουμε στην άκρη τούς Εβραίους). Θα το ήθελα, δυστυχώς όμως, δεν μπορώ. Ποιος θέλει πραγματικά; Ποιος ήταν σε θέση να θελήσει μια για πάντα και για όλο τον κόσμο; Μήπως ο θεός ως βούληση; Βούληση όμως ποιου πράγματος; Και ποιο μέρος τής βούλησης αυτής καταχωρείται στον άνθρωπο;

     Συναντάμε εδώ όλες τις απορίες γύρω από την ανθρώπινη ελευθερία βούλησης και τη συμφιλίωση της με τη θεία θέληση, την παντογνωσία και την παντοδυναμία τού θεού. Στο χριστιανισμό, ο άνθρωπος, εκπεσόν ον, αμαρτωλός, συγκρούεται συνεχώς -όχι με το θάνατο, αλλά- με τη δική του ανανεούμενη κατάπτωση, με την αδυναμία του να αποδειχθεί άξιος τού κανόνα, που δίνει νόημα στη ζωή του. Κανόνας, που ενσωματώνει άλλωστε, από την ίδια του τη φύση, την κατάπτωση αυτή, διότι πρόκειται για ανεφάρμοστο κανόνα, και κατά συνέπεια ο άνθρωπος παραμένει αναγκαστικά στην αθλιότητά του. Σαν να τού ζητούσαν να πετάξει πρώτα σαν πουλί και μετά να αποφασίσει· δεδομένου, ότι δεν μπορεί να πετάξει, είναι ένοχος. Έτσι είναι οι μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες. Ήθελα όμως μόνο να δείξω, ότι η βούληση δεν παρουσιάζεται σαν το συγκεκριμένο προβλημα στους Έλληνες.



     Σημειώσεις

     (1) Π.χ. ο Η. Frankel, Dichtung..., o οποίος γράφει: «Η “θέληση” αποτελεί ιδέα, που απουσιάζει καθαυτή από το πνευματικό στερέωμα τής αρχαϊκής και τής κλασικής Ελλάδας. (...) Γι΄ αυτό και δεν υπάρχει ουσιαστικό, που να δηλώνει τη “θέληση”...» (σ. 446, σημ. 2) Βλ. επίσης, Ε. R. Dodds. ό.π., σ. 32, που σημειώνει, ότι «ο ομηρικός άνθρωπος δεν γνωρίζει την έννοια τής θέλησης», προσθέτει όμως, ασκώντας στο σημείο αυτό κριτική στον Snell (Philologus, 85, 1929-1930): «φαίνεται κάπως τεχνητό να αρνηθούμε, ότι αυτό που περιγράφεται σε χωρία, όπως Iλ., Λ, 403 κ.εξ., ή Οδ., ε, 355 κ.εξ., είναι πράγματι έλλογες αποφάσεις, που πάρθηκαν μετά από έλεγχο των δυνατών εναλλακτικών λύσεων». Βλ. επίσης Η. Lloyd-Jones, The Justice of Zeus, Berkeley University Press 1971, σ. 9-10 (και ως προς τα όρια τής λεξικολογικής ανάλυσης, σ. 2-3 και 157-158) κ.ά..

     (2) Πρβλ. π.χ. J.-P. Vernant, Ebauches de la volonte dans la tragedie grecque, στο J.-P. Vernant / P. Vidal-Naquet, Mythe et tragedie en Grece ancienne, Paris, Maspero 1972, σ. 43-74, επανέκδ. στο Mythe et tragedie I, Paris, La Decouverte, σ. 43-74: «Σχηματίσαμε την πεποίθηση, ότι ο άνθρωπος αποφασίζει να δράσει “θεληματικά”, με τον ίδιο τρόπο, που διαπιστώνει, ότι διαθέτει χέρια και πόδια. Ακόμα κι εκεί, όπου ο πολιτισμός, όπως αυτός τής αρχαϊκής και τής κλασικής Ελλάδας, δεν περιέχει στο λεξιλόγιο του καμμία λέξη, που να αντιστοιχεί στον δικό μας όρο τής θέλησης, δεν διστάζουμε καθόλου να αποδώσουμε στους ανθρώπους τής εποχής αυτής, έστω και χωρίς να το γνωρίζουν, τη βουλητική λειτουργία, την οποία ωστόσο δεν κατονόμασαν» (σ. 44). Και στη σ. 73: «Στην Αθήνα τού 5ου αιώνα το άτομο εκδηλώθηκε, με τις ιδιαιτερότητες του, ως υποκείμενο δικαίου (...). Ούτε όμως το άτομο ούτε η εσωτερική του ζωή απέκτησαν επαρκές βάρος και αυτονομία, ώστε να θέσουν το υποκείμενο στο επίκεντρο αποφάσεων, από τις οποίες θα προέκυπταν οι πράξεις του».

     (3) Les Maladies de la volonte (1833) είναι ο τίτλος μίας από τις γνωστότερες εργασίες τού  γάλλου ψυχολόγου Theodule Ribot.
 
    (4) «Ορισμένα πρόσωπα ταυτίζονται με κάποιο στρατιωτι- κό ή πολιτικό λειτούργημα. (...) Το λειτούργημα τού Αγαμέμνονα είναι το βασιλικό λειτούργημα», Ρ. Vidal-Naquet, L΄ Iliade sans travesti, ό.π., σ. 53. Για το θέμα αυτό, βλ. επίσης, F. Robert, Homere, Paris, PUF 1950, σ. 214-271.

    (5) Το παραπάνω άρθρο αποτελείται από αποσπάσματα τού βιβλίου τού Κορνήλιου Καστοριάδη: Η ελληνική ιδιαιτερότητα, τόμος Α΄, έκδ. Κριτική, Αθήνα, 2007. Ο τίτλος, οι  εικόνες και οι υπότιτλοι είναι τής «Ελεύθερης Έρευνας».

 


Κορνήλιος Καστοριάδης

Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011

Τυνησία, το πρώτο «Αργεντινάσο» στη Μεσόγειο!



του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Γεγονός ιστορικών πραγματικά διαστάσεων- για την Τυνησία, για τα αραβικά κράτη της Μέσης Ανατολής, αλλά και για την Ευρώπη- μπορεί να αποδειχθεί η ανατροπή του διεφθαρμένου δικτάτορα Ζίνε Αλ Αμπιντίν Μπεν Άλι από τη λαϊκή εξέγερση, που συγκλόνισε επί εβδομάδες τη χώρα παίρνοντας χαρακτηριστικά πραγματικής επανάστασης.

Ο 74χρονος Μπεν Άλι, που κυβερνούσε τη χώρα του από το 1987 με την υποστήριξη της Δύσης, κατέφυγε μαζί με την οικογένειά του στη Σαουδική Αραβία, ενώ η λαϊκή εξέγερση, αντί να ανακοπεί από τις δολοφονίες δεκάδων διαδηλωτών, απειλούσε να καταλύσει άμεσα την εξουσία, με τους διαδηλωτές να καταλαμβάνουν αστυνομικά τμήματα και δημόσια κτίρια.Οι καταιγιστικές εξελίξεις προκάλεσαν ρωγμές στο εσωτερικό του καθεστώτος, πιθανότατα δε ήταν ο στρατός που εξανάγκασε τον Μπεν Άλι σε παραίτηση, αναθέτοντας την εξουσία στον πρωθυπουργό Μοχάμεντ Γιανούσι, ο οποίος θα προσπαθήσει να δρομολογήσει μια συντεταγμένη μεταπολίτευση σε αβέβαιο σκηνικό, με τους δρόμους να βράζουν. Η ανατροπή του πρώτου αραβικού, απολυταρχικού καθεστώτος από μια αυθόρμητη λαϊκή εξέγερση, που δεν καθοδηγείται από καμία οργανωμένη πολιτική δύναμη- είτε της αστικής, κοσμικής αντιπολίτευσης, είτε των ισλαμιστών- αποτελεί ορόσημο για τον αραβικό κόσμο.

Η πιθανότητα να παίξει καταλυτικό ρόλο για ένα φαινόμενο ντόμινο που θα παρασύρει κι άλλα αντιδραστικά, αραβικά καθεστώτα δεν μπορεί να αποκλειστεί, πολύ περισσότερο που η Αλγερία και Αίγυπτος επίσης συγκλονίστηκαν τις πρώτες μέρες του 2011 από μαζικές διαδηλώσεις, ταραχές και εξεγέρσεις.

Ιδιαίτερα η ανατροπή του «τελευταίου Φαραώ», φιλοαμερικανού και συνεργάτη των Ισραηλινών προέδρου της Αιγύπτου Χόσνι Μουμπάρακ θα είχε δραματικές συνέπειες στα γεωπολιτικά δεδομένα ολόκληρης της Μέσης Ανατολής.

Οι ηγέτες της Δύσης αντέδρασαν με Ταρτούφεια υποκρισία στα γεγονότα. Ο Νικολά Σαρκοζί αρνήθηκε πολιτικό άσυλο στον Μπεν Άλι, ενώ μέχρι χθες τον στήριζε προκλητικά (μάλιστα, Γαλλία και Ιταλία είχαν ευλογήσει την προωθημένη εμπορική συμφωνία Ε.Ε.- Τυνησίας το 1998), υποστηρίζοντας ότι αποτελεί το μόνο υπαρκτό ανάχωμα απέναντι στον ισλαμικό φονταμενταλισμό. Επιπλέον, το καθεστώς Μπεν Άλι, όπως και το καθεστώς Μπουτεφλίκα στην Αλγερία, και εκείνο του Μοχάμεντ στο Μαρόκο, λειτουργούσαν ως τοπικοί χωροφύλακες της Ε.Ε. για να αναχαιτίσουν τις μεταναστευτικές ροές προς την Ευρώπη.

Όσο για τον Μπαράκ Ομπάμα, έσπευσε να χαιρετίσει την εξέγερση… μετά την ανατροπή του Μπεν Άλι, ενώ τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης προσπάθησαν να την εμφανίσουν ως μία ακόμη «βελούδινη επανάσταση», σαν κι αυτές που εκτυλίχθηκαν στην Ανατολική Ευρώπη με σπόνσορα το Ίδρυμα Σόρος- από εδώ και η αμερικανιά περί «επανάστασης του γιασεμιού».

Στην πραγματικότητα, η εξέγερση της Τυνησίας κάθε άλλο παρά βελούδινη υπήρξε.

Η αφορμή δόθηκε από ένα τραγικό γεγονός στις 17 Δεκεμβρίου: Εκείνη τη μέρα ο 26χρονος Μοχάμεντ Μπουαζίζι στάθηκε μπροστά σε ένα κυβερνητικό κτίριο, έβαλε βενζίνη στα ρούχα του κι άναψε τον αναπτήρα, για να λαμπαδιάσει και να μεταφερθεί στο νοσοκομείο με βαρύτατα εγκαύματα (θα υπέκυπτε, τελικά, στις 4 Ιανουαρίου).

Πτυχιούχος πανεπιστημίου, ο Μοχάμεντ ήταν άνεργος και αναγκαζόταν να πουλάει λαχανικά στο δρόμο για να επιβιώσει. Όταν η αστυνομία του πήρε το εμπόρευμα γιατί δεν είχε άδεια, το ποτήρι της απελπισίας ξεχείλισε και τα υπόλοιπα ακολούθησαν.

Το απονενοημένο διάβημα του Μοχάμεντ Μπουαζίζι έδρασε ως πυροκροτητής για να κατεβάσει στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, κυρίως νέους, που είδαν στο πρόσωπό του τον εαυτό τους.

Τις επόμενες εβδομάδες, οι αιματηρές διαδηλώσεις πολλαπλασιάστηκαν με ρυθμούς χιονοστιβάδας, με μορφές που παραπέμπουν σε συνδυασμό κοινωνικής Ιντιφάντα και αραβικού Αργεντινάσο.

Αποδείχθηκε περίτρανα ότι το δίλημμα «διεφθαρμένα, απολυταρχικά, κοσμικά καθεστώτα ή ισλαμικός φονταμενταλισμός» είναι πλαστό κι ότι η δημοκρατία στον αραβικό κόσμο δεν θα αρθεί από τα αμερικανικά όπλα, αλλά από τις λαϊκές μάζες.

Το μήνυμα της Τυνησίας δεν περιορίζεται στον αραβικό κόσμο, αλλά απευθύνεται και στην απέναντι πλευρά της Μεσογείου: Πράγματι, η Τυνησία ήταν μέχρι χθες υπόδειγμα οικονομικής ανάπτυξης κατά τα πρότυπα της νεοφιλελεύθερης Ορθοδοξίας, με την αύξηση του ΑΕΠ να ξεπερνάει το 5%.

Όπως συμβαίνει, όμως, και στην Ευρώπη και στην Αμερική, η οικονομία της ακολουθούσε το πρότυπο της “jobless recovery”, της ανάκαμψης χωρίς θέσεις εργασίας, με εκτίναξη των κοινωνικών ανισοτήτων.

Από αυτή την άποψη, η ανατροπή του Μπεν Άλι υπήρξε όχι μόνο η πρώτη έξωση Άραβα, απολυταρχικού ηγέτη, αλλά και η πρώτη κοινωνική εξέγερση στη σκληρά δοκιμαζόμενη ευρωμεσογειακή περιφέρεια.

Το 2011 ξεκίνησε δυσοίωνα για τους κυρίαρχους κύκλους. Τα ελικόπτερα δουλεύουν ήδη στο ρελαντί…

Πηγή: http://aristerovima.gr/