Αναζήτηση

Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Δεν μπορούμε να ζούμε άλλο έτσι!


Ο Δημήτρης Αποστολάκης μιλάει εκ μέρους των Χαΐνηδων , με αφορμή το νέο διπλό τους άλμπουμ Αγροκτηνοτροφικά και μητροπολιτικά. Εκτός από μουσικός , συγκαταλέγεται ανάμεσα στους σπουδαίους στιχουργούς και τους διανοούμενους της εποχής. Αναζητεί το ωραίο. Δεν ξεχωρίζει την τέχνη από την επιστήμη, τη ζωή και την πολιτική. Οι Χαΐνηδες θα παίξουν στο Φεστιβάλ Αναιρέσεων , το Σάββατο 4 Ιούνη, στην Αθήνα αλλά και την Παρασκευή, 27 Μάη στο Ηράκλειο.
Συνέντευξη στη Μαριάνθη Πελεβάνη
- Αγροκτηνοτροφικά και Μητροπολιτικά, η νέα διπλή δισκογραφική εργασία σας. Άλλος ήχος ο ένας δίσκος, άλλο ο άλλος. Παραδοσιακών , αγροτικών αναφορών ο ένας, σύγχρονων, αστικών ο άλλος. Άλλη γλώσσα ο ένας, άλλη ο άλλος. Τι θέλετε να μας πείτε;
- Όταν λέω Αγροκτηνοτροφικά, αναφέρομαι στης συγκεκριμένες μορφές κοινωνιών που λέγονται κατά φύσιν κοινωνίες. Πρόκειται για τις κοινωνίες, που χρονολογούνται από την εποχή των Σουμερίων, το 4.000 π.Χ. αναπτύχθηκαν στον Τίγρη και στον Ευφράτη, πέρασαν μέσω της Αιγύπτου σε όλο τον κόσμο. Τέτοιες κοινωνίες συναντούμε ακόμη και σε κάποια χωριά. Σημαίνει πως λειτουργεί ο κύκλος: ζώα, φυτά, άνθρωπος. Οι άνθρωποι γιορτάζουν σύμφωνα με τη φύση. Για τη σπορά και το θερισμό. Για τη γέννηση και το θάνατο. Ο έρωτας για παράδειγμα σ’ αυτές δεν τοποθετείται πάνω στη διεκδίκηση, το παράπονο και τη γκρίνια, τοποθετείται κάπου αλλού. Είναι λοιπόν μια μελέτη τρόπον τινά πάνω σε τέτοιες κοινωνίες. Οι κοντυλιές ας πούμε στο δίσκο έχουν τη φόρμα αλά δεν είναι δομημένες πάνω στην εγωιστική επίδειξη. Γενικά είναι μίνιμαλ φόρμες, από τις οποίες μέχρι τη δεκαετία του ’80 ήταν γεμάτη η Ελλάδα. Ο δεύτερος δίσκος είναι τελείως άλλη γλώσσα. Και τα όργανα και η ενορχήστρωση και η στιχουργία, τα πάντα είναι διαφορετικά. Σύγχρονος ήχος, αστικός και πολύ «κουνημένος». Φόρμες που δεν αφορούν μόνο την Κρήτη, αλλά όλη τη Μεσόγειο.
- Είναι θέμα νοσταλγίας, πρόταση επιστροφής στις ρίζες;
- Δεν νοσταλγώ τίποτα. Θεωρώ τη νοσταλγία θανάσιμο αμάρτημα. Είναι πράγματα απολύτως σημερινά και τα ζωτικά τους στοιχεία είναι απολύτως χρήσιμα. Οι αγροκτηνοτροφικές κοινωνίες έχουν τελειώσει. Δεν υπάρχει η κοινωνική συνθήκη. Υπάρχουν ακόμη δύο τέτοιες ημίκλειστες κοινωνίες, κοινότητες στην Ευρώπη. Στη Νότια Ευρώπη, είναι οι Ρομά, οι οποίοι έχουν υποστεί τελευταία ένα ψευτοπογκρόμ και οι Κρητικοί. Ο διπλός αυτός δίσκος είναι σαν μια εργασία κοινωνικής ανθρωπολογίας.
- Ζούμε παρά φύση στις σύγχρονες μητροπολιτικές κοινωνίες;
- Όχι δεν ζούμε παρά φύση, φύση είναι κι αυτές. Για να κάνουμε όμως μια νέα πολιτισμική σύνθεση, να παντρέψουμε τα αντίθετα, μια πρόταση βιώσιμη πέρα από τις κρίσεις πρέπει να γνωρίζουμε τι έγινε και πως μπορούσαν να εξελιχθούν τα πράγματα. Να βρούμε τις πιθανές λύσεις. Κατ’ αρχήν πρέπει να αποκαταστήσουμε τον κώδικα επικοινωνίας μας, να καθαρίσουμε τη γλώσσα μας. Δεν μπορούμε να λέμε το κορίτσι, γκόμενα. Καλούμαστε να φτιάξουμε έναν οραματικό κόσμο που θα έχει αυτόνομες, αυτοθεσμιζόμενες κοινότητες, αλληλεπιδρώσες, έναν κόσμο που να μην παράγει αλλά να δημιουργεί, δίχως σχέσεις εξάρτησης και εξουσίας. Αυτό δεν είναι ουτοπία, είναι διαδρομή, εξέλιξη. Πρέπει να το πούμε παιδιάστικα και θαρραλέα. Δεν μπορούμε να ζούμε άλλο έτσι, πραγματικά. Να αρχίσουμε από κάπου, να αδιαφορήσουμε για τις πολιτικές αποφάσεις, να πάρουμε τις δικές μας, με ισχυρό όραμα και παιδιάστική έρευνα κι ανωριμότητα.
- Είσαι αισιόδοξος; Η κρίση θα φέρει ανατροπή;
- Ναι, είμαι αισιόδοξος, αλλιώς δεν θα σηκωθώ από το κρεβάτι. Εμένα μου αρέσει η κρίση, γιατί ο άνθρωπος επανακαθορίζει την ανάγκη και η ανάγκη δεν έχει ούτε μητέρα ούτε πατέρα, γι’ αυτό την ακούγανε όλοι οι θεοί, «ανάγκα και θεοί πείθονται». Είναι ευκαιρία να μετατοπιστούμε. Πονάμε γιατί κάτι δεν πήγε καλά.
- Φυσικός έχεις σπουδάσει. Ως επιστήμονας πως βλέπεις τις εξελίξεις;
- Ναι, φυσικός αφύσικος. Θεωρητικός φυσικός υψηλών ενεργειών, δηλαδή η φυσική που ασχολείται με το πολύ μικρό που βρίσκεται στον πυρήνα και το πολύ μεγάλο που βρίσκεται στο σύμπαν. Ο πλανήτης, η ανθρώπινη κοινωνία είναι ακόμη σε ανώριμη φάση. Δεν γίνεται για παράδειγμα μια τεράστια δύναμη όπως η πυρηνική ενέργεια να βρίσκεται στα χέρια ιδιωτών, είναι τραγικό να διαχειρίζεται από κάποια ιδιωτικά συμφέροντα και να μην ελέγχεται από την κοινότητα. Είναι δυνατόν για παράδειγμα, μετά την πετρελαιοκηλίδα ο καθαρισμός της θάλασσας να εξαρτάται από την ΒΡ; Πως είναι δυνατόν το εργοστάσιο στη Φουκουσίμα να ανήκει σε εταιρία; Γι’ αυτό και διέθετε 200 πλαστά έγγραφα ασφάλειας, αφού δεν θα μπορούσε να αντέξει πάνω από 7 Ρίχτερ σεισμού, το ξέρανε όλοι. Αυτά ανήκουν και πρέπει να ανήκουν στην κοινότητα, πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε. Δεν γίνεται τη δύναμη να τι διαχειρίζονται λίγοι και ειδικά αυτοί που τη διαχειρίζονται σήμερα. Σαν να έχεις ένα αυτοκίνητο, με 150 άλογα, που τα οδηγεί ένας ασυνείδητος. Εγώ αυτούς όχι άλογα, ούτε ψόφιο γάιδαρο δεν θα τους εμπιστευόμουν να οδηγήσουν.
Γι’ αυτό οι πανάρχαιες αγωνίες του ανθρώπου ακόμη υφίστανται, η σίτιση, η στέγαση, η υγεία και η παιδεία. Ακόμη δεν έχουν ικανοποιηθεί ώστε να δημιουργήσει έπειτα και πολιτισμό, να απαντήσει και στο υπαρξιακό του ερώτημα. Δεν είναι δυνατόν να τρέχουμε ακόμη για να φάμε, όπως 10.000 χρόνια πριν.
- Που βλέπεις διέξοδο;
- Προσωπικά δεν πιστεύω σε καμία αστική δημοκρατία, σε κανένα κρατισμό σοσιαλιστικού τύπου, σε κανένα συγκεντρωτικό μηχανισμό. Πιστεύω ακράδαντα ότι ο φόβος και το κράτος είναι αδέλφια. Μη ξεχνάμε όμως ότι τον προηγούμενο αιώνα κάναμε δύο παγκόσμιους πολέμους, αυτή είναι βαριά κληρονομιά, δεν σβήνεται εύκολα. Μετά από πολέμους και βία φυτρώνουν αγριόχορτα. Στο δυτικό κόσμο φυτρώσανε εκτρώματα. Κοινωνίες φτιαγμένες σε κράτη – έθνη και πυρηνικές οικογένειες. Κλειστοφοβικές οντότητες. Μπαμπάς, μαμά, παιδί στοιβαγμένα ομοιόμορφα σε πολυκατοικίες ενός κράτους – έθνους. Φοβικά άτομα που δεν έχουν αυτοπροσδιοριστεί αντίθετα αποκτούν εθνικιστικές κορόνες και η φοβικότητά τους, τους κάνει αγενείς, επιθετικούς και παντελώς απολίτιστους. Αν δεν πάρουμε γενναίες αποφάσεις, ο όχλος δεν θα γίνει ποτέ λαός. Θα είναι ένα φοβισμένο όπλο, χειραγωγούμενο και επιθετικό.

Απαιτείται μια άλλη συνειδητοποίηση

Ηθική είναι η κοινωνία της τόλμης και της ιερής περιέργειας.
- Συμμετείχες στο πειραματικό κέντρο του CERN;
- Είχα πάει κι είχα κάνει μια σχετική με το πείραμα εργασία αναφοράς. Το θέμα αυτή τη στιγμή, το ζητούμενο είναι η μεγαλοενοποιημένη θεωρία. Θέλουμε να ενοποιήσουμε τις τέσσερις δυνάμεις, τη βαρυντική, την ηλεκτρομαγνητική, τις ασθενείς πυρηνικές και τις ισχυρές πυρηνικές δυνάμεις. Αυτές , τη στιγμή που δημιουργήθηκε το σύμπαν, πριν 13,7 δισεκατομμύρια χρόνια ήταν μία δύναμη. Γρήγορα αποχωρίστηκαν , πρώτα η βαρύτητα κι ύστερα οι άλλες. Το δικό μας μοντέλο μπορεί να εξηγήσει την ενοποίηση των τριών, δεν έχει καταφέρει να βάλει μέσα τη βαρύτητα. Και δεν είναι καθόλου εύκολο κι απλό. Κι αν γίνει, τι θα γίνει; Πάλι εξαρτάται από την κοινωνία. Για μένα υπάρχουν δύο ειδών κοινωνίες στον κόσμο. Οι ηθικές και οι ανήθικες και η δική μας κοινωνία είναι ανήθικη. Ανήθικες θεωρώ τις κοινωνίες του φόβου και ηθικές τις κοινωνίες της τόλμης και της ιερής περιέργειας.
- Προλαβαίνουμε να σώσουμε τον πλανήτη, να αλλάξουμε τον κόσμο;
- Κι αν δεν προλαβαίνουμε είναι ωραίος ο θάνατος γι’ αυτό το σκοπό. Στην ουσία αυτό θα θέλαμε, μια ποιητική καταστροφή. Το κράτος παντού και βέβαια στην Ελλάδα, αποτελείται από αδιάφορους μανδαρίνους γραφειοκράτες, απολιθώματα μιας άλλης εποχής. Οι ιδιώτες είναι αρπακτικά εκπαιδευμένα σε μια δήθεν φιλελεύθερη επιθετική οικονομία, οπότε τα πράγματα είναι τελείως παρανοϊκά. Αλλά κι αν ένα εργοστάσιο περάσει στα χέρια των εργαζομένων, των πολιτών, δεν σημαίνει ότι γίνεται αυτόματα σοσιαλιστικό ή κομμουνιστικό. Αυτό γίνεται όταν οι ίδιοι οι εργάτες έχουν επίγνωση, ξέρουν τι θέλουν να παράξουν και ποιος είναι ο τρόπος παραγωγής, να είναι συνειδητοί στο τι και πως. Απαιτείται μια άλλη συνειδητοποίηση λοιπόν.

ΔΙΣΚΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Αγροκτηνοτροφικά & Μητροπολιτικά
Χαΐνηδες
Νέος διπλός δίσκος. Ο πρώτος έχει αφορμή τις quasi – closed (ημίκλειστες) κοινωνίες και συνδιαλέγεται με minimal γλωσσικές και μουσικές φόρμες της ανατολικής Μεσογείου προσδίδοντας σε πανάρχαιες κατηγορίες νέο σημασιολογικό περιεχόμενο. Σ’ αυτό το εγχείρημα συνέπραξαν μοναδικοί και διαφορετικοί ερμηνευτές απ’ όλους τους νομούς της Κρήτη: Κ. Αβυσσινός, Μ. Λιαπάκης, Γ. Ξυλούρης (Ψαρογιώργης), Γ. Παπαδάκης, Μ. Τζουγανάκης και ο Ψαραντώνης.
Ο δεύτερος κατοπτρίζει τις αγωνίες μεταβιομηχανικών κοινωνιών και την αλληλεπίδραση πολλών ετερόκλητων πολιτισμικών στοιχείων, μέσα από πιο σύνθετες γλωσσικές και μουσικές δομές. Σ’ αυτή τη προσπάθεια εκτός από τον Θ. Ρέλλο συμμετείχε και ο Δ. Πουλικάκος.
Χαϊνηδες ( Δ. Αποστολάκης, Δ. Ζαχαριουδάκης, Τ. Κανέλλος, Μ. Κώτη, Δ. Μπρέντας, Μ. Νικόπουλος, Α. Νόνης, Α. Σκαμνάκης, Ε. Τσακίρη).

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ της Κυριακής, 15 Μάη

ΜΙΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗ ΤΟΥ 1945


Ταυτότητα
από τσιγαροκούτι…
Οροπέδιο Λασιθίου, ταυτότητα, Καραβαλάκης, Ανδριανάκης,

 
(ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΥΠΕΡ)
Είναι από τις πιο συγκινητικές ιστορίες που έχω ακούσει… Αφηγητής ο εξαίρετος λόγιος, συνταξιούχος κτηνίατρος σήμερα, κ. Γιάννης Καραβαλάκης, γεννημένος και μεγαλωμένος στο Οροπέδιο Λασιθίου.

Κάπου στα 1945, στο Ψυχρό.
Στον αστυνομικό σταθμό υπηρετούσε ως σταθμάρχης ο Ευάγγελος Ζώγας. Δεν ήταν Κρητικός, αλλά είχε υπηρετήσει στο Οροπέδιο για αρκετά χρόνια – εκεί είχε ζήσει και κατά την περίοδο της ναζιστικής κατοχής. Δύσκολες εποχές, ο τόπος μόλις βγαλμένος από την περιπέτεια του πολέμου, το Λασίθι θρηνούσε ακόμη θύματα. Το φαινόμενο της αγροτικής εξόδου δεν είχε ακόμη ολοκληρωθεί και το Οροπέδιο κρατούσε καλά· ήταν αληθινό περιβόλι καθώς οι χιλιάδες ανεμόμυλοί του είχαν προσφέρει άφθονο νερό χωρίς ενεργειακό κόστος. Η εικόνα των χωριών ήταν διαφορετική από αυτήν που ξέρομε σήμερα. Η πλειοψηφία των ανθρώπων ήταν νέοι και τα σχολεία έσφυζαν από ζωή.
Ο σταθμάρχης της Αστυνομίας ήξερε να ψάλλει καθώς γνώριζε πολύ καλά τη βυζαντινή μουσική και τη σημειολογία της. Αποφάσισε, λοιπόν, να μαζεύει τα παιδιά του χωριού στο γραφείο του κάθε απόγευμα και να τα διδάσκει. Ανάμεσα στους μαθητές ήταν και ο κ. Καραβαλάκης, παιδί κι εκείνος με έφεση στα γράμματα. Σήμερα θυμάται με συγκίνηση και τον σταθμάρχη Ζώγα και τη διδασκαλία της βυζαντινής μουσικής, σημαντικό γεγονός για τους ανθρώπους μιας αγροτικής κοινότητας στην οποία σπάνιζαν τέτοιες ευκαιρίες. Άλλωστε, σε όλη την Κρήτη οι άνθρωποι προσπαθούσαν να μάθουν στα παιδιά τους γράμματα θεωρώντας την εκπαίδευση σαν μοναδικό δίαυλο που θα τους οδηγούσε σε μια καλύτερη ζωή. Ωστόσο, οι ευκαιρίες για σπουδή και μάθηση ήταν αρκετά περιορισμένες. Στα χωριά λειτουργούσαν μόνο δημοτικά σχολεία. Κι αν ήθελε να φοιτήσει κανείς σε γυμνάσιο γνώριζε καλά πως έπρεπε να ξενιτευτεί από τα 12 χρόνια του. Ειδικά τα παιδιά από το Οροπέδιο έπρεπε να περπατούν για πολλές ώρες μέχρι να φτάσουν στο Γυμνάσιο Καστελίου, στην Πεδιάδα, περνώντας ολόκληρο τον ορεινό όγκο της Δίκτης.
Κάποιο βράδυ λοιπόν, την ώρα του μαθήματος της βυζαντινής μουσικής, εμφανίζεται στον αστυνομικό σταθμό ένας νέος άνδρας. Οι περισσότεροι στο Οροπέδιο τον ήξεραν ως πολυτεχνίτη, αφού ήξερε να επισκευάζει ομπρέλες και ποδήλατα, παρά το ότι η φύση του είχε στερήσει τη δυνατότητα της ομιλίας. Ήταν κωφάλαλος. Τον έλεγαν Φραγκίσκο – Φραγκιό στο κρητικό γλωσσικό ιδίωμα. Όλοι όμως τον ήξεραν με το όνομα «Βουβός». Η μειονεξία είχε γίνει ταυτότητα – η αδυναμία του να μιλήσει ήταν το χαρακτηριστικό που τον διαφοροποιούσε από τους άλλους.
Ο Φραγκίσκος είχε γεννηθεί και ζούσε στο Κάτω Μετόχι και καταγόταν από την οικογένεια των Ανδριάνηδων. Εκείνα τα χρόνια η όποια σωματική ή ψυχική μειονεξία εσήμαινε και την αυτόματη περιθωριοποίηση, φαινόμενο συνηθισμένο σε όλη την αγροτική Ελλάδα. Ωστόσο, η τοπική κοινωνία είχε σταθεί μάλλον με συμπάθεια στο κωφάλαλο παιδί. Γράμματα δεν είχε μάθει καθόλου. Δεν ήξερε ούτε να γράφει, ούτε να διαβάζει. Άλλωστε, πώς θα μπορούσε να φοιτήσει σε σχολείο ένα παιδί που δεν μιλούσε; Η κοινωνία του αναγνώριζε την ευφυΐα και του εμπιστευόταν εργασίες που απαιτούσαν αυξημένες ικανότητες.
Ας επιστρέψομε, όμως, στο Ψυχρό του 1945. Ο «Βουβός» μπήκε στο γραφείο του σταθμάρχη και με νοήματα του εξήγησε ότι ήθελε να βγάλει ταυτότητα. Όλοι οι άνδρες του χωριού είχαν «Δελτία Ταυτότητος» εκτός από τον ίδιο. Κι εκείνη την εποχή οι «ταυτότητες» έμοιαζαν με μαγικά χαρτάκια. Είχε φτάσει η βοήθεια της Ούνρα και είχε αρχίσει η διανομή της στους φτωχούς και ταλαιπωρημένους από τα δεινά του πολέμου Έλληνες. Καθώς δεν υπήρχαν ούτε χρήματα ούτε ρούχα, τα πολύχρωμα και αταίριαστα ενδύματα που μοίραζε η «Ούνρα» (UNRA: United Nations Relief and Rehabilitation Administration) ήταν περιζήτητα σε όλη την ύπαιθρο, πολύ περισσότερο όμως σε ορεινές περιοχές όπου το ψύχος είναι δριμύ. Κι όποιος δεν είχε «ταυτότητα» δεν μπορούσε να πάρει. Να θυμίσομε πως η «Ούνρα» μοίραζε στους σχεδόν εξαθλιωμένους Έλληνες είδη πρώτης ανάγκης. Το κράτος και το παρακράτος συνεργάζονταν άψογα. Κι όταν ήθελαν να κρατήσουν τους τύπους μπορούσαν να το κάνουν χωρίς δυσκολία. Μπορούσαν να δώσουν στον Φραγκίσκο το μερίδιο που του αναλογούσε. Αλλά όταν θέλει το θεριό της γραφειοκρατίας και της επίσημης αυθαιρεσίας να δείξει τα δόντια του, ζητά… δελτία ταυτότητας.
Ο πανέξυπνος Φραγκιός ένιωσε τότε την πίκρα της στέρησης. Θεώρησε λογικό να διεκδικήσει το στοιχειώδες δικαίωμά του και αποφάσισε να το κάνει μόνος του. Έτσι βρέθηκε στο γραφείο του σταθμάρχη. Οι πληροφορίες που πήρε δεν ήταν καθόλου ευχάριστες. Ο Ζώγας του εξήγησε με όποιον τρόπο μπορούσε ότι χρειαζόταν φωτογραφία. Αλλιώς δεν μπορούσε να του βγάλει ταυτότητα.
Η ιστορία θα μπορούσε να τελειώσει εδώ. Σαν ένα όνειρο που δεν πραγματοποιείται, σαν μια ελπίδα που διαψεύδεται. Ίσως κάποιος άλλος να τα παρατούσε. Φωτογράφος στο Οροπέδιο δεν υπήρχε. Κι όποιος ήθελε φωτογραφίες έπρεπε ή να περιμένει κάποιον πλανόδιο – αμφίβολο αν μπορούσε ο πλανόδιος να βγάλει φωτογραφίες με τις προδιαγραφές του υπουργείου - ή να ταξιδέψει σε κάποια πόλη, στο Ηράκλειο, στη Νεάπολη, στον Άγιο Νικόλα, εκεί όπου υπήρχαν φωτογράφοι και φωτογραφεία. Και δεν είναι δύσκολο να καταλάβομε σήμερα πως κάτι τέτοιο ήταν σχεδόν αδύνατο για τα ανύπαρκτα οικονομικά του Φραγκιού και για την κοινωνική του θέση. Ο κωφάλαλος άνοιξε την πόρτα και έφυγε…
Το επόμενο απόγευμα, την ώρα που οι μαθητές του Ψυχρού παρακολουθούσαν το μάθημα της βυζαντινής μουσικής, εμφανίζεται και πάλι ο ίδιος επισκέπτης. Στα χέρια του κρατούσε ένα χοντρό χαρτί. Με χειρονομίες και νοήματα το παρέδωσε στον σταθμάρχη. Κι ήταν σα να του ’λεγε «σου έφερα τη φωτογραφία».
 Ήταν ένα πακέτο από τσιγάρα. Αλλά στην πίσω πλευρά, στη λευκή, ήταν αποτυπωμένη η μορφή του. Τότε τα πακέτα των τσιγάρων κατασκευάζονταν με σκληρό χαρτόνι και ήταν «πλακέ». Στα χωριά μας δεν τα πετούσαν ποτέ. Οι μπακάληδες έγραφαν συχνά τις παραγγελίες τους σ’ αυτά, άλλοι έγραφαν ενθυμίσεις, ακόμη και τα ονόματα των τεθνεώτων που μνημόνευαν οι παπάδες σε τσιγαρόκουτες και τσιγαρόχαρτα τα έγραφαν. Αυτό, λοιπόν, ήταν και το μόνο πρόσφορο μέσο για τις δυνατότητες του Φραγκιού. Φωτογραφία δεν μπορούσε να βγάλει. Μπορούσε, όμως, να ζωγραφίσει ο ίδιος τη μορφή του. Αν και δεν είχε πιάσει ποτέ μολύβι στα χέρια του, πήρε έναν καθρέφτη από ποδήλατο και άρχισε να ζωγραφίζει.
Ο σταθμάρχης έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Η ομοιότητα του ανθρώπου με την αυτοπροσωπογραφία του δεν μπορούσε να αμφισβητηθεί. Ήταν ολόιδιος! Και η ποιότητα της εικόνας εξαιρετική.
Ο Φραγκιός δεν είχε προσπαθήσει μέχρι τότε να ζωγραφίσει. Αυτή ήταν η πρώτη φορά, ίσως και η τελευταία. Η ανθρώπινη ευρηματικότητα και η ευφυΐα του ανθρώπου είχε θριαμβεύσει. Όμως, άλλα λέει ο νόμος της λογικής (της τετράγωνης λογικής του κωφάλαλου νέου) κι άλλα λένε οι νόμοι. Όπως είναι φυσικό, «δελτίον ταυτότητος» δεν μπορούσε εκδοθεί. Ο νόμος δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα της αποτύπωσης της ανθρώπινης μορφής σε κανένα ζωγράφο, ούτε σπουδαγμένο ούτε αυτοδίδακτο. Κι εκεί που δεν δίνουν λύση οι νόμοι, δίνουν οι άνθρωποι.
Ο Ζώγας πήρε το άδειο τσιγαροκούτι και φώναξε τον εισπράκτορα του λεωφορείου. Του έδωσε ένα χρηματικό ποσόν και το πακέτο και του παράγγειλε να πάρει μαζί του την επόμενη μέρα τον Φραγκίσκο στο Ηράκλειο, να τον πάει σ’ ένα φωτογραφείο και να περιμένει να πάρει τις φωτογραφίες. Του είπε ακόμη να αντιγράψει τη ζωγραφιά. Ο ευαίσθητος σταθμάρχης ήθελε να κρατήσει ως ενθύμιο αυτό το ωραίο σχέδιο.
Ένας από τους μαθητές που άκουγαν τη συζήτηση με τον εισπράκτορα σηκώθηκε αμέσως, έδωσε κι εκείνος λίγα κέρματα από το «χαρτζιλίκι» του και παρακάλεσε να του τυπώσουν ένα ακόμη αντίγραφο της προσωπογραφίας. Ο μαθητής αυτός δεν ήταν άλλος από τον φίλο μου τον Γιάννη Καραβαλάκη, στον οποίο χρωστούμε όχι μόνο την ωραία αφήγηση αλλά και το μοναδικό ίσως αντίγραφο της προσωπογραφίας.
Ο «Βουβός» από το Κάτω Μετόχι απέκτησε απροσδόκητα «δελτίον ταυτότητος». Ο σταθμάρχης απέκτησε, επίσης απροσδόκητα, ένα από τα πιο σημαντικά θυμητάρια της καριέρας του. Κι εμείς αποκτήσαμε μια πολύτιμη γνώση για τη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης.
Όταν άκουσα την αφήγηση κοίταξα την προσωπογραφία. Δε έτυχε να δω ποτέ την πολυπόθητη ταυτότητα του αυτοσχέδιου ζωγράφου. Νομίζω, όμως, ότι πέρα από τους τύπους, τις διατάξεις, τους νόμους, τη γραφειοκρατία και όλα τα παρελκόμενα, η αληθινή ταυτότητα του κωφάλαλου καλλιτέχνη είναι αυτή η ζωγραφιά. Κανένα «νόμιμο» χαρτί δεν μπορεί να την αντικαταστήσει.
Ο Φραγκιός έζησε μέχρι το 1974. Πέθανε σε ηλικία 52 ετών. Δεν ξέρω αν έχει σωθεί τίποτ’ άλλο δικό του πέρα από την αγαθή ανάμνηση κι αυτό το ταλαιπωρημένο αντίγραφο που νομίζω πως αδικεί πολύ το πρωτότυπο. Σκέφτομαι πως οι δυνατότητες του φωτογράφου να αντιγράψει την αυτοπροσωπογραφία από το πακέτο των τσιγάρων ήταν κι αυτές περιορισμένες – ταιριαστές με μιαν Ελλάδα περιορισμένης κυριαρχίας, περιορισμένης δημοκρατίας και περιορισμένης φαντασίας.
ΝΙΚΟΣ ΨΙΛΑΚΗΣ

Κυριακή 29 Μαΐου 2011

Αυτά τα λεφτά κάποιοι τα έχουν.



Αγαπητό μου ημερολόγιο…
 Θυμάμαι μικρός, τον περασμένο αιώνα δηλαδή, τότε που πήγαινα ακόμα σχολείο, οι δάσκαλοι μου έλεγαν πως η χώρα μου ήταν ένας μαγικός τόπος. Ένας τόπος που γεννούσε ήρωες, ημίθεους και φιλόσοφους. Σαν μικρό παιδί τότε, το είχα πιστέψει. Μεγαλώνοντας έψαχνα να τους βρω, αλλά μάταια. 

Εκτός αν ήρωες σήμερα είναι οι Τσουκάτοι, οι Μαντέληδες, οι Χριστοφορακορουσόπουλοι και οι άλλοι γνωστοί ήρωες των δελτίων μαζικής αποχαύνωσης. Εκτός αν ημίθεοι είναι οι αρχηγοί των κομμάτων με τις συμμορίες τους και γι αυτό είναι και πάνω από τους νόμους με αποτέλεσμα να μην τιμωρείται κανείς. Εκτός αν οι φιλόσοφοι σήμερα είναι οι πρόεδροι της δημοκρατίας, που τους έχουν να λένε που και που κανένα βαθυστόχαστο τσιτάτο χωρίς νόημα, ώστε να δικαιολογούν και τον μισθό τους.

Αγαπητό μου ημερολόγιο, ......


εκείνη την όμορφη εποχή του σχολείου, οι δάσκαλοι μας έλεγαν, πως στην αρχαία Ελλάδα, ήταν τιμή να πολεμάς για την πατρίδα σου. Έλεγαν πως δεν μπορούσες να γίνεις σημαντικό μέλλος της πόλης, αν δεν πολεμούσες. Έλεγαν πως οι πολίτες, πλήρωναν από την τσέπη τους για τον οπλισμό και γι αυτό μόνο οι πλούσιοι είχαν την τιμή να πολεμήσουν για την πατρίδα τους. Όμως σήμερα, οι πλούσιοι όταν πηγαίνουν στον στρατό, κάνουν διακοπές στην Καραιβική και οι γονείς τους παίρνουν μίζες από προμήθειες οπλικών συστημάτων που συνήθως είναι άχρηστα και δεν δουλεύουν. Αυτοί όμως γίνονται πιο πλούσιοι. Όταν γίνεται ένα θερμό επεισόδιο, παρακαλάνε ξένες δυνάμεις να βοηθήσουν λέγοντας και ευχαριστώ. 

Το ερώτημα αγαπητό μου ημερολόγιο, είναι γιατί τότε αγοράζουν όλα αυτά τα όπλα από την στιγμή που ποτέ δεν θα τα χρησιμοποιήσουν? Αλλά υπάρχει ακόμα ένα βασανιστικό ερώτημα. Αν γινόταν ένας πόλεμος, για ποιόν λόγο να πολεμήσουμε? 

Για να μπορούν τα μεγαλολαμόγια να συνεχίζουν να μας κλέβουν? Για να μπορούν οι πολιτικές συμμορίες με τους εργολάβους τους να συνεχίσουν το πάρτι? Για να μπορούν να συνεχίζουν να νομοθετούν ώστε κανείς τους να μην τιμωρείται για τις απάτες τους? Για να μπορούν να παραδίδουν την χώρα σε διεθνείς τοκογλύφους? Για να κλέβουν την ζωή και τα όνειρα μας? Για να μην υποταχθούμε σε άλλον λαό και να υποταχθούμε σε κάποια τράπεζα που είναι πιο σικ?

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

ακούω κάθε μέρα στα δημοκρατικά κανάλια των εθνικών εργολάβων, από τους έμμισθους ψεύτες των επτά με δέκα, ότι είναι τραγικό να δανείζεσαι με πάνω από 3% επιτόκιο. Τώρα εγώ αγαπητό μου ημερολόγιο, δεν σπούδασα στα Χάρβαρντ και στις Οξφόρδες για να ξέρω αν έχουν δίκιο, για να το λένε όμως κάτι θα ξέρουν, τόσα λεφτά παίρνουν από τα αφεντικά τους. Αν όμως έχουν δίκιο, γιατί σε όλους εμάς όταν δανειζόμαστε από μια τράπεζα πρέπει να πληρώσουμε μέχρι και 18% επιτόκιο? Μήπως μας δουλεύουν αγαπητό μου ημερολόγιο?

Αγαπητό μου ημερολόγιο,
στην Αρχαία Ελλάδα, μου έλεγαν στο σχολείο, όταν κάποιος πολιτικός έκλεβε, κατασχόταν η περιουσία του. Ακόμα και τα σανδάλια του έπαιρναν. Ήξεραν ακριβώς την περιουσία του πριν ασχοληθεί με τα κοινά και εύκολα καταλάβαιναν αν πλούτισε από την πολιτική. Σήμερα η χώρα χρωστάει 400 δις που σε λίγο θα γίνουν 500 και λίγο αργότερα 600. Αυτά τα λεφτά κάποιοι τα έχουν. 

Ξέρουμε ανθρώπους που όταν μπήκαν στην πολιτική δεν είχαν δεύτερο σώβρακο να αλλάξουν και σήμερα έχουν αμύθητη περιουσία, αλλά κανείς δεν τους πειράζει γιατί αν τους πειράξει θα μιλήσουν και θα πάρει η μπάλα όλο το πολιτικό σύστημα. Στο σχολείο έλεγαν πως είμαστε ένας έξυπνος λαός και γι αυτό ο Οδυσσέας νίκησε τους Τρώες. 

Αν είναι έτσι, πως γίνεται να επιτρέπουμε 40 χρόνια τώρα να μας κυβερνούν δυο συμμορίες που έφεραν την χώρα στον αφανισμό? Πως γίνεται πάλι να πιστεύουμε πως αυτοί θα μας σώσουν από την κρίση που οι ίδιοι έφεραν? Θα αφήνατε ποτέ έναν παιδεραστή να φυλάει τα παιδιά σας? Ακόμα και αν σας έλεγε πως άλλαξε? Εδώ μιλάμε ότι ο παιδεραστής απέδειξε πως δεν άλλαξε και εμείς ακόμα τον αφήνουμε να φυλάει τα παιδιά μας. Μήπως ο Οδυσέας δεν ήταν Έλληνας τελικά?

Αγαπητό μου ημερολόγιο,
ακούω συνέχεια για κρίση, για ανεργία, για φτώχια. Ξεχάσαμε πως πάντα τα ίδια λέγαμε. Πάντα για φτώχια και για ανεργία μιλάγαμε γιατί έτσι δουλεύει το σύστημα. Είναι ο τρόπος οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Ακόμα και αν περάσει η κρίση, πάλι τα ίδια θα λέμε. Όσο υπάρχουν τράπεζες, όσο υπάρχει χρήμα, όσο οι ζωές μας θα έχουν τιμή, όσο θα δεχόμαστε να μας πουλάνε και να μας αγοράζουν, τα ίδια προβλήματα θα υπάρχουν.

Αλλά ξέχασα, το πρόβλημα είναι κάτι μαυριδεροί μετανάστες που τρομοκρατούν το κέντρο. Φυσικά υπάρχουν και μαυριδεροί λεφτάδες που μένουν στα ακριβά ξενοδοχεία. Το πρόβλημα δεν είναι το χρώμα, το πρόβλημα είναι η φτώχια. Η φτώχια που παράγει το σύστημα των διεθνών τοκογλύφων. Αύριο θα είμαστε και εμείς σαν αυτούς και θα τρώει ο ένας τον άλλον, περιμένοντας να μας σώσουν συμμορίες που ζουν μέσα στην χλιδή και έχουν εξασφαλίσει τα παιδιά των παιδιών τους να ζουν σαν μαχαραγιάδες. Αυτοί είναι οι εχθροί. Πάντα αυτοί ήταν.

Αγαπητό μου ημερολόγιο,
σε μια αμερικάνικη εκπομπή, ένας αναλυτής, έλεγε πως από τότε που το ΔΝΤ είπε πως σε πέντε χρόνια η πιο δυνατή οικονομία θα είναι η Κινέζικη, οι Αμερικάνοι άρχισαν τον πόλεμο στο ταμείο, γιατί με αυτά που έλεγε τους στερούσε το δικαίωμα να παίζουν τον παγκόσμιο νταβατζή. Υπήρχε είπε μια τάση μέσα στο ταμείο, να αλλάξει, να μην είναι ένας καταστροφέας λαών και να αποκτήσει άλλον ρόλο. Με τον ξευτιλισμό στου σοσιαλιστή της σαμπάνιας, αυτές οι φωνές έπαψαν. 

Αγαπητό μου ημερολόγιο, αν ξαναγεννηθώ, θέλω να γίνω υπουργός οικονομικών. Είναι η καλύτερη δουλειά στον κόσμο. Ξυπνάς το πρωί και λες, πόσα μου λύπουν? Τόσα. Θα μου τα δώσετε εσείς. Δεν μου φτάνουν? Κανένα πρόβλημα. Θα μου δώσετε κι άλλα. Πραγματικά υπέροχη δουλειά που θέλει μεγάλες σπουδές για να την κάνεις. Το παραμύθι συνεχίζεται αγαπητό μου ημερολόγιο. Η αχώνευτη που ηγείται του 4ου Ράιχ, αυτή που πονάει τα λεφτά των γερμανών φορολογουμένων, μέσα σε ένα χρόνο κέρδισε 10 δις από την Ελληνική κρίση. Οι γερμανοί τα λένε.

Αγαπητό μου ημερολόγιο, ένας δεξιός βουλευτής που βρίσκεται σε υπαρξιακή αριστερή μετάλλαξη είπε τον Τζέφρι έμμισθο μπρόκερ. Σε όλο τον κόσμο θα τον καλούσε ο εισαγγελέας. Εδώ απλά κάνουμε πλάκα. Στην Ισπανία που ακόμα δεν έχει μνημόνιο, αλλά έχει φτώχια και ανεργία, απόδειξη πως αυτά παράγει το σύστημα είτε σε κρίση, είτε όχι, εκατομμύρια νέοι είναι στους δρόμους απαιτώντας αληθινή δημοκρατία και όχι οικονομικό φασισμό που είναι το παγκόσμιο πολίτευμα σήμερα.

Εδώ όμως ασχολούμαστε με τον Τρύφωνα Σαμαρά. Ζήτω η χώρα των θεών και των ηρώων, ζήτω η χώρα του Σαμαρά που οι εκδότες εργολάβοι αποφάσισαν πως θα μας σώσει…  

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Το επιτελείο του κ.Παπανδρέου


Το αν υπηρετούν τα συμφέροντα του έθνους και του ελληνικού λαού ή των διεθνών τοκογλύφων και του τραπεζικού κατεστημένου το αφήνω στην κρίση σας:
 
Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ήταν υπάλληλος του ΟΟΣΑ στο Παρίσι επί δέκα χρόνια. Είναι ο άνθρωπος των «αγορών».
***
 
Η Έλενα Παναρίτη, Βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ, «εγκέφαλος» του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης। Πρώην στέλεχος της Διεθνούς Τράπεζας με προϋπηρεσία στην καταστροφή λαών, όπως το...
Περού. Η παρουσία της στη δεύτερη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας προεκλογικά προμήνυε για τους μυημένους την προσφυγή της Ελλάδος στο ΔΝΤ.
Δείτε εδώ:
http://topontiki.gr/article/15822

***
 
Ο Πέτρος Χριστοδούλου, πρώην στέλεχος της Goldman Sachs, κατέχει σήμερα μία θέση «κλειδί» στην οικονομία της χώρας: είναι Γενικός Διευθυντής του Ο.Δ.Δ.Η.Χ. (Οργανισμός Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους).
Για όσους δεν γνωρίζουν τι είναι η Goldman Sachs αλλά και τη σχέση του κ. Χριστοδούλου με αυτούς τους τοκογλύφους και στυγνούς κερδοσκόπους, ας δούνε την εκπομπή αυτή:
***
Ο Διευθυντής της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής Ανδρέας Γεωργίου, πρώην στέλεχος του ΔΝΤ και άνθρωπος των αγορών και του τραπεζικού κατεστημένου, σε ομιλία του είχε δώσει προβάδισμα στη διάσωση του ευρώ, αδιαφορώντας για την κατάσταση στην χώρα μας:
(1) ομιλία του Ανδρέα Γεωργίου, στο περιβόητο "Συνέδριο Οικονομολόγων στην Αθήνα" (Δεκέμβρη 2010), ένα συνέδριο... ξεφτιλισμένο κι από την κριτική φιλικών μας blog. ΠΡΩΤΕΥΩΝ στόχος του Γεωργίου είναι η "Στατιστική σαν ακρογωνιαίος λίθο στήριξης του Ευρώ!" (ΑΥΤΟ τον μάρανε, κυρίως) δηλαδή... όχι πια "πρώτα ο θεός", αλλά "πρώτα το Ευρώ": Economist conference in Athens, Greece, 9/12/2010: "Keeping the euro alive and Greece’s economic recovery", Speech of the President of the Hellenic Statistical Authority, Andreas Georgiou with subject "Statistics as a pillar of a stronger Euro zone"
(2) Ο σημαντικός ρόλος του Γεωργίου σε πάρα πολλές αποστολές του ΔΝΤ σε διάφορες χώρες πρέπει να ληφθεί υπ' όψη. Περιλαμβάνει ΚΑΙ την "αμαρτωλή περίπτωση" της Αργεντινής με τα μέτρα "βοήθειας" που οδήγησαν στην κατάρρευσή της. Αργότερα, ο ίδιος έπαιξε ρόλο και στα "μέτρα θεραπείας" για την κρίση του 2007, π.χ. γράφοντας αυτό εδώ
Σημείωση: Πρώτα διορίστηκε ο Γεωργίου, και… μετά εξαπολύθηκε το πακέτο άγριων μέτρων του φθινοπώρου 2010, στην Ελλάδα (οι αναφορές για τον κ.Γεωργίου από σχόλιο του φίλου Ομαντέον στο μπλογκ του Δημ.Καζάκη).
***
 
Η Μιράντα Ξαφά, Αναπληρώτρια Εκτελεστική Διευθύντρια στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), το οποίο εδρεύει στην πρωτεύουσα των Ηνωμένων Πολιτειών, την Ουάσινγκτον, είναι σήμερα τιμητής και υπερασπιστής της οικονομικής πολιτικής του κ.Παπανανδρέου και του επιτελείου του και περιφερόμενη στα κανάλια προπαγανδίζει τον δήθεν μονόδρομο του μνημονίου.
*****
Όλοι αυτοί είναι που οδηγούν την Ελλάδα στον όλεθρο, προασπίζουν τα συμφέροντα των διεθνών τοκογλύφων και υπερασπίζονται τα κέρδη των πιστωτών, εις βάρος του ελληνικού λαού.
Είναι τα παιδιά της Σχολής του Chicago και του νεοφιλελευθερισμού. Ως κύρια αποστολή έχουν την συσσώρευση πλούτου στους πολύ λίγους και στην οικονομική αφαίμαξη των λαών. Μέσω του "δόγματος του σοκ" και με την αμέριστη δύναμη του κατεστημένου των Μ.Μ.Ε. περνάνε πρωτοφανή μέτρα σε έναν λαό που μοιάζει υπνωτισμένος, αδύναμος, ανήμπορος να αντιδράσει. Δείτε εδώ πως "καλλιεργείται" αυτή η αδράνεια του λαού μέσα από την προπαγάνδα και την απειλή της καταστροφής:

http://antidimos.blogspot.com

Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

Εάλω η πόλις…




«Η πόλις εάλω», «Χάσαμε το κέντρο»! «Χάσαμε την πόλη»! «Χάσαμε την Ομόνοια», «το ιστορικό κέντρο», «τη Βάθη», «την Πατησίων», «την Κυψέλη»!
  • Εφιαλτικά πρωτοσέλιδα ελληνικού σύγχρονου μελοδράματος, με την  διαπίστωση πως στ’ αλήθεια χάσαμε τον μπούσουλα!
  • Στην ουσία χάσαμε όποιον προσανατολισμό ψάχναμε επί δεκαετίες, αφού για το μόνο που νοιαζόμασταν ήταν να φτιάξουμε μια βιτρίνα της ζωής, με μπροστά-μπροστά να υπάρχουν τα γυαλιστερά, τα φρου-φρου και τα αρώματα, τα 4Χ4, την πισίνα, το τζακούζι και άλλα πολυποίκιλα ανούσια μιας ζωής ανερμάτιστης…
  • Θαρρείς και μας πήρε ύπνος βαθύς κι όταν ξυπνήσαμε είδαμε ξαφνικά (!!!) τις εικόνες ντροπής μιας πόλης (πρωτεύουσας παρακαλώ…) κατακτημένης, υποβαθμισμένης, λεηλατημένης. Μεταμορφωθήκαμε όμηροι ενός «εχθρού», που προσποιούμαστε πως είναι οι «κακοί» ξένοι, ξεχνώντας τους «καλούς» Έλληνες.
  • Τώρα πλέον τα νούμερα των νεκρών της πόλης λόγω παραβατικότητας, τείνουν να είναι αναρίθμητα!
  • Μου θυμίζει εκείνο το τραγούδι του Μαρκόπουλου με τον Ξυλούρη «Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί», που είχε γίνει σουξέ πριν 37 χρόνια και το τραγουδούσαμε όλοι εμείς οι «προχωρημένοι», οι οποίοι είχαμε  βολευτεί αποχαυνωμένοι με τον ηρωισμό του μελοδράματος, έτσι, αφηρημένα στο ιστορικό μήνυμα, πιστεύοντας πως ο μόνος κίνδυνος ήταν η …Τουρκία, άντε και τα …Σκόπια και όχι ο κακός μας ο καιρός και η ελληνική ακροαριστεροδεξιά εθνικοφροσύνη, που μαζί με τα λαθρομεταναστευτικά στίφη άνοιξαν και μπήκαν ανενόχλητοι όλοι, σούμπιτοι, μέσα σε έναν «κήπο της Εδέμ» που τελικά προσφέρθηκε για αίμα, βία, πορνεία, ναρκωτικά, τρομοκρατία και άλλα συναφή…
  • Πόρτες ανοιχτές επαναλαμβάνω, αφού ολόκληρη πολιτεία (μια ολόκληρη κυβέρνηση) δεν είχε άλλον υπουργό «προστασίας του πολίτη», παρά ένα αποτυχημένο στέλεχος του κόμματος, που συνηθίζει να ψελλίζει τηλεοπτικά ιδεολογήματα-πυροτεχνήματα περί εσωκομματικών συντεχνιών, ξεχνώντας πως η δουλειά του είναι να βρίσκει τρόπους να αποφευχθεί η απόλυτη παρανομία του καθενός, ξένου και Έλληνα…
  • Αντ’ αυτών, η αθλιότητα θριαμβεύει! Η ανικανότητα ενός υπουργού «προστασίας» όπως αυτή του Παπουτσή, προστίθεται σε εκείνη του προηγούμενου, μια εφιαλτική αλυσίδα ακατάλληλων και όλοι μαζί συμπλέουν με εκείνη των δημάρχων, που οι παλαιότεροι αποδείχτηκαν παντελώς ακατάλληλοι και -πάντως- υπεύθυνοι για το σημερινό χάλι, ο δε νεότερος (δήμαρχος) δείχνει πολύ …cool, μάλλον αδύναμος να κάνει τη …βρώμικη δουλειά, να καθαρίσει το κέντρο της πόλης…
  • Να καθαρίσει λοιπόν το κέντρο. Ωραία! Γνωρίζει όμως κανείς από τί να καθαρίσει; τώρα που όλες οι συμμορίες από τους χουλιγκάνους, τα αποβράσματα, τους αριστεριστές, τη Χρυσή Αυγή, τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, την απόλυτη φτώχια, απελπισία, απόγνωση των απανταχού παρανόμων, τον θρίαμβο της λαθρομετανάστευσης των φυλών του …Ισραήλ, ένα παράνομο αλισβερίσι απίστευτης επιμειξίας που τελειωμό δεν έχει!!!
  • Να καθαριστεί τί; η πορνεία; η εγκληματικότητα; η διακίνηση ναρκωτικών; οι χρήστες; οι προμηθευτές; από τα σκοτεινά συμφέροντα της προστασίας; το ανεξέλεγκτο των παρανόμων; των συμμοριών; τη βίαιη καταστολή της αστυνομίας τού ανεύθυνου υπουργού; την απίστευτη οικιστική υποβάθμιση; Τί;
  • Ποιος ισχυρίζεται πως θα πρέπει να «καθαριστεί» μόνο αυτό που φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού; και όλα όσα δημιούργησαν αυτή την βρωμιά, αυτή την καθημερινή δυσωδία, αυτά που δεν φαίνονται, αλλά γεννούν το τεράστιο πρόβλημα, πώς θα καθαρίσουν;
  • Εδώ τώρα έχουμε να κάνουμε με μια ακατάλληλη κυβέρνηση που ολιγωρεί μπροστά σε ένα τεράστιο εθνικό θέμα του παρόντος και του μέλλοντος…
  • Αυτή η Αθήνα, δεν είναι η πόλη που μεγαλώσαμε. Από την αντιπαροχή του εθνάρχη Καραμανλή, μέχρι τον σημερινό πρωθυπουργό, από ανεκδιήγητους δημάρχους και από πολεοδομίες που έγραψαν εκεί που ξέρουμε την ανάπτυξη αυτής της πόλης, κρύβοντας τον ορίζοντα με πολεοδομικές κατασκευές, για να στοιβάξουν τα εκατομμύρια των ψυχών που «έτρεξαν» στο άστυ για καταφύγιο, αποκόβοντας το θαλασσινό στοιχείο, εγκλωβίζοντας τους πολίτες μέσα στο απεχθές τοπίο του περιφερειακού αυθαίρετου και στο πολύπαθο, άκρως προβληματικό, ιστορικό κέντρο..
  • Από τί να καθαρίσεις; εδώ η σπέκουλα των κομμάτων (αριστερών και δεξιών) πετάει με άνεση τσιτάτα πάνω από το πτώμα της πόλης και τα εγκλήματα έχουν γίνει καθημερινός τρόπος ζωής. Η μισαλλοδοξία, ο “προοδευτικός” βερμπαλισμός και ο εκ βαθέων ρατσισμός  περιφέρονται τυφλά στη χώρα, έχουν γίνει υποχείρια των κομματικών γραφείων και μάλιστα συχνά ενδύονται πολιτικές συμπεριφορές που καταφέρνουν να αναδεικνύουν φασίζοντα πολιτικά κόμματα, με καλά νούμερα σφυγμομετρήσεων στη φαρέτρα…    
  • Για να αλλάξει η πόλη, πρέπει να αλλάξει το πολιτικό τοπίο. Το ξέρω, δεν λέω κάτι καινούργιο… Αυτό θα γίνει όταν καταφέρουμε (σε συλλογικό επίπεδο) να αλλάξουμε την κοσμοθεωρία για τη δημιουργία μιας άλλης πόλης, δηλαδή μιας άλλης ζωής για τον άνθρωπο, τον πολίτη, όχι για την τυφλή ανοικοδόμηση και το αυτοκίνητο.
  • Να αναζητήσουμε ουσιαστικά έναν άλλον πολιτισμό, μια διαφορετική παιδεία! Βάσεις-ρίζες που αν δεν αλλάξουν, θα κοιτάζουμε άφωνοι και «άβουλοι αντάμα» τον απόλυτο θάνατο της πόλης και των ανθρώπων που την κατοικούν
  • Ποιος ξέρει; ίσως βρεθούν οι κατάλληλοι άνθρωποι, τα κατάλληλα πρόσωπα, οι κατάλληλες πολιτικές, για να μην κρυβόμαστε όλοι πίσω από το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης, ώστε να μην συνεχίζουμε να κρύβουμε κάτω από το χαλί όλα τα προβλήματα.
  • Έως τότε, θα συνεχίζουν οι πολιτικοί αχρείοι να επιρρίπτουν ο ένας τις ευθύνες στον άλλον, για το μεγάλο πρόβλημα της πόλης, θα προσποιούνται πως …ψάχνουν τη λύση και θα εκπονούν προγράμματα και δήθεν «αποφάσεις» που δεν θα τηρηθούν ποτέ.
  • Διαβάζω πως ο πρωθυπουργός συγκάλεσε επείγουσα σύσκεψη για το θέμα, θαρρείς και το πρόβλημα προέκυψε τώρα! Ξαφνικά! Ως να μην υπήρχε πριν!!!
  • Τρελάθηκα! Τα χάπια μου!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
  • Η αστυνομία θα εξακολουθεί να γνωρίζει μόνο τα ασφυξιογόνα και τα γκλοπς ως κατασταλτικό μέσον, οι άθλιοι «αντιεξουσιαστές» να οραματίζονται «λαϊκές εξουσίες» του…αέρα, οι γκεσταπίτες της «Χρυσής Αυγής» να σπέρνουν τον όλεθρο του αλλοδαπού αίματος, η πολιτική εξουσία να απουσιάζει, αρνούμενη να αναλάβει τις ευθύνες της, τα κόμματα να περιορίζονται σε φλογερές (βεβαίως) διαμαρτυρίες και όλα να συμβάλλουν στη δυναμική παρουσία του ΛΑΟΣ ως κόμμα που καθορίζει το πολιτικό παιχνίδι…
  • Αυτή την πόλη δεν θα την ξαναδώ όπως ήταν. Την έχασα κι εγώ από το οπτικό μου πλάνο. Κι επειδή τα χρόνια περνούν, θα προσπαθήσω να κρατήσω όποιες μνήμες και εικόνες μιας παλιάς Αθήνας, με γειτονιές και δρομάκια γραφικά, ήρεμα, ανθρώπινα, όταν η ζωή δεν μας έστελνε μηνύματα για μια τέτοια εξέλιξη ή εμείς δεν ήμασταν ικανοί να τα λάβουμε και να τα καταλάβουμε…
  • Το ξέρω πως τέτοιες νοσταλγίες δεν είναι και το πιο υγειές πνευματικό συναίσθημα και δεν σώζουν ούτε εμένα, ούτε βεβαίως την πόλη. Απλώς συνθηκολογώ με το ψέμα για την προσωπική μου ισορροπία, μια που ξέρω πως εκτός από την πόλη, έχω χάσει και την αξιοπρέπειά μου ως πολίτης της Αθήνας…
  • Ουαί τοις ηττημένοις…Νότης Μαυρουδής

“Δεν έχω δουλειά, σπίτι, σύνταξη: Δεν φοβάμαι”



Παρακολουθήστε λεπτό προς λεπτό την εξέλιξη της κινητοποίησης στην Πουέρτα δελ Σολ, στο παρακάτω ζωντανής μετάδοσης βίντεο



Online TV Shows by Ustream
Live TV : Ustream

Οι δρόμοι γέμισαν με οργή και η Πουέρτα δελ Σολ της Μαδρίτης έγινε η Ταχρίρ της Ευρώπης. Χιλιάδες νέοι έχουν κατασκηνώσει εκεί από την περασμένη Κυριακή και σε πλατείες πολλών πόλεων της Ισπανίας,. Εξ απίνης κατέλαβε το ισπανικό πολιτικό κατεστημένο το Κίνημα της 15ης Μάη που πήρε την ονομασία του από τις διαδηλώσεις που συμμετείχαν χιλιάδες φοιτητές, επισφαλώς εργαζόμενοι, άνεργοι σε πενήντα ισπανικές πόλεις την Κυριακή 15/5 με σύνθημα “Δεν τους ψηφίζουμε”. Καλούν τον κόσμο να μποϊκοτάρει τα κατεστημένα κόμματα της Ισπανίας που με τις ίδιες ψευδείς και υποκριτικές υποσχέσεις διεκδικούν τις περιφέρειες και τους δήμους της χώρας, την Κυριακή 22 Μαΐου.
Την έκκληση για τις διαδηλώσεις απεύθυνε η συσπείρωση "Αληθινή Δημοκρατία Τώρα", που συνενώνει πολλά και ποικίλα κινήματα , 500 τον αριθμό, και για την κινητοποίηση χρησιμοποιήθηκαν εντατικά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Στα ρεπορτάζ αναφέρεται ότι η Ενωμένη Αριστερά υποστηρίζει το κίνημα.
Η συσπείρωση αυτή, σύμφωνα με την εφημερίδα El Pais, συγκροτήθηκε τον Απρίλιο σε ένα πανεπιστήμιο και συνένωσε τους νέους και όχι μόνο κάτω από το σύνθημα “Δεν έχω δουλειά, δεν έχω σπίτι, δεν έχω σύνταξη, δεν φοβάμαι”. Η πολιτική πλατφόρμα της στρέφεται κατά των αντικοινωνικών μέτρων που έλαβε η κυβέρνηση Θαπατέρο για να περιορίσει τα ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμού, για την οποία η συσπείρωση αναφέρει ότι “πέφτει στο κρεβάτι με τους τραπεζίτες”. Οι νέοι Ισπανοί διαμαρτύρονται για την πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης εις βάρος των εργαζομένων και ενάντια στους φορείς αυτής της πολιτικής, για την ανατριχιαστική ανεργία που έχει φτάσει στις ηλικίες κάτω των 25 ετών στο επίπεδο του 45% , ένα ποσοστό που συναντά κανείς στις αραβικές χώρες που εξεγέρθηκαν και το παράδειγμά τους αναμφίβολα έχει επηρεάσει . Ο τίτλος “Ταχρίρ στη Μαδρίτη” που εμφανίστηκε σε αρκετές ευρωπαϊκές εφημερίδες είναι ενδεικτικός.
Ανάμεσα στα κινήματα που συμμετέχουν ξεχωρίζει το “Νέοι Χωρίς Μέλλον”, το οποίο είχε οργανώσει κινητοποιήσεις τον περασμένο Απρίλιο, συγκεντρώνοντας 2.000 νέους, αλλά τις τελευταίες ημέρες διογκώθηκε και εξαπλώθηκε, συναντώντας άλλα κινήματα που έθεταν ζητήματα δημοκρατίας, διαφθοράς του κράτους και των πολιτικών, αλλά και κινήματα αλληλεγγύης προς την εξεγερμένη Τυνησία και Αίγυπτο. Επίσης η πρωτοβουλία “Δεν τους Ψηφίζουμε” που κατηγορεί τα κυρίαρχα ισπανικά κόμματα ότι αξιοποιούν τον εκλογικό νόμο για να διαιωνίζουν μέσω του Κοινοβουλίου τη διαφθορά. Στη συσπείρωση δεν συμμετέχει κανένα συνδικάτο ούτε πολιτικό κόμμα.
Οι διαδηλωτές αποφάσισαν να επαναλαμβάνουν τις διαδηλώσεις κάθε νύχτα μέχρι την Κυριακή των εκλογών. Τα αντισυστημικά συνθήματά τους έχουν φρενιάσει τον συντηρητικό ισπανικό Τύπο που προσπαθεί να περιορίσει το πρόβλημα μόνο στην κυβέρνηση και να διαφυλάξει το καπιταλιστικό σύστημα από την οργή.
Παρά την απαγόρευση των διαδηλώσεων την περασμένη Τετάρτη από την Εκλογική Επιτροπή της Μαδρίτης, με την αιτιολογία ότι “επηρεάζουν τη στάση των ψηφοφόρων”, οι διαδηλωτές δεν έφυγαν από την Πουέρτα δελ Σολ . Η Κεντρική Εκλογική Επιτροπή εξετάζει, σύμφωνα με το Spiegel online (19/5), να απαγορεύσει τις διαδηλώσεις σε όλη την Ισπανία, γιατί οι τοπικές Εκλογικές Επιτροπές τηρούν διαφορετική στάση σε κάθε περιοχή.
Ο ευρωπαϊκός Τύπος βρίθει κολακειών για τη “χαμένη γενιά” της Ισπανίας που “επιτέλους βρήκε τη φωνή της”. Ανάμεσα σ΄ αυτές μπορεί να διαβάσει κανείς και κάποιες αλήθειες – πικρές για ορισμένους . Όπως ότι οι κινητοποιήσεις αυτές έγιναν ο σημαντικός, αν και απρόβλεπτος, παράγοντας των περιφερειακών εκλογών και ανάγκασαν τα κόμματα να πάρουν θέση υπέρ ή κατά των αιτημάτων τους.
Α. Αλαβάνου
(Πηγές: El Pais, Presseurope, Der Spiegel)

Σάββατο 21 Μαΐου 2011

Σερ Μαρκεζίνης και πάσης Ελλάδος

Γράφει ο Πάροικος

Κατά τη διάρκεια της λαμπρής του ακαδημαϊκής σταδιοδρομίας (35 χρόνων και βάλε) ο Σερ Βασίλειος Μαρκεζίνης, διακεκριμένος καθηγητής του συγκριτικού δικαίου, όργωσε τα πανεπιστήμια διδάσκοντας και παρέχοντας νομικές συμβουλές και γνωματεύσεις. Στο διάστημα αυτό, σκυμμένος στις εμβριθείς του μελέτες και απασχολημένος με την επιφανή του καριέρα περνούσε από τις αγγλικές Οξφόρδες και τα Καίιμπριτζ στα αμερικανικά Τέξας, και Μίσιγκαν, από τα ολλανδικά Λάιντεν όπως και από καμιά εικοσαριά ακόμα πανεπιστήμια, συγγράφοντας εκ παραλλήλου δεκάδες βιβλία και άρθρα και διευθύνοντας ινστιτούτα! 

Δυστυχώς στο διάστημα αυτό, εντελώς απορροφημένος καθώς ήταν από το γράμμα του νόμου, ελάχιστα ευκαίρησε να ασχοληθεί με την εμπράγματη εφαρμογή του και με την άθλια πραγματικότητα που ζούσε η ψωροκώσταινα της καταγωγής του. Και είναι απορίας άξιο που ο υψιπέτης Sir Basil, παρότι εντρυφών στα του διεθνούς και παγκοσμίου δικαίου, ουδεμία ηχηρή δημόσια παρέμβαση δεν είχε μέχρι πρότινος σε σχέση με την καταπάτησή του στην Κύπρο, τη Γιουγκοσλαβία, την Τουρκία, τη Μέση Ανατολή, την Αφρική και τον υπόλοιπο κόσμο. Ας είναι! 

Θυμήθηκε πάντως ο άνθρωπος, έστω και κάπως αργά (μόλις την τελευταία τριετία) την υποχρέωση παρέμβασής του στα πολιτικά και εθνικά δρώμενα και ανασκουμπώθηκε! Προφανώς η φώτιση που κτάται κατά την περίοδο των σπουδών ορισμένων υψηλών πνευμάτων δεν βιάζεται να βρει εφαρμογή στα θλιβερά εγκόσμια (θυμηθείτε άλλωστε και το παράδειγμα της αποχής από το τα κοινά λόγω σπουδών -εν μέσω δικτατορίας- του μακαριστού ημών αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου). Πιθανόν δε η εκδήλωση αυτή να καθυστερήσει και πέραν του τέλους των σπουδών και αυτής της θητείας των πεφωτισμένων σε ανώτατα αξιώματα και θέσεις. Οι κάτοχοι όλης αυτής της σωρευμένης εμπειρίας και γνώσης προφανώς δεν της επιτρέπουν να εκδηλωθεί πρόωρα και επιπόλαια με δημόσιες τοποθετήσεις, αλλά μόνον κατόπιν της πλήρους ωρίμανσής της, που, φευ, δεν συντελείται πολύ πριν από το χρόνο της συνταξιοδότησης! Και είναι λογικό: αν εκδηλωθεί νωρίτερα, διακυβεύεται και η λαμπρή σταδιοδρομία και εξέλιξη… Άρα οφείλουμε να περιμένουμε υπομονετικά τη χάρη της να μας δοθεί σε εύθετο χρόνο. 

Τώρα λοιπόν που η βασίλισσα της Αγγλίας δεν τον χρειάζεται πλέον -άλλωστε αν τον χρειαστεί ξέρει πού θα τον βρει- ο Sir Basil, έχει όλο το χρόνο να ασχοληθεί με τα σφάλματα της εξωτερικής πολιτικής μας και της άμυνας, με την ευρύτερη γεωπολιτική, τις δέουσες ελληνικές προτεραιότητες, την εθνική μας ανεξαρτησία και υπερηφάνεια, όλα αυτά δηλαδή που όπως ο ίδιος ομολογεί, συλλαμβάνει απερίσπαστος πλέον στο αγαπημένο του ησυχαστήριο, στο γαλλικό Maussane les Alpilles. Όπως βλέπουμε, ο επί σειρά ετών απών από τη χώρα επιστήμονας, ακόμα και σήμερα χρειάζεται μια σημαντική χιλιομετρική απόσταση προκειμένου να επιτύχει την δέουσα αποστασιοποίηση και ηρεμία που με τη σειρά τους θα εξασφαλίσουν την αντικειμενικότητα της οξείας του ματιάς. 

Είναι η διεισδυτικότητα αυτής της ματιάς που του επιτρέπει να διαγιγνώσκει όλες τις πολιτικές ασθένειες του τόπου, να αναλύει τις στρατιωτικές κινήσεις των Τούρκων και να προτείνει τις δικές μας πατριωτικές απαντήσεις, τις εθνικές μας στρατηγικές και τα αντίμετρα, να διαβλέπει τα συμφέροντά μας στο μακρινό ορίζοντα της ελληνοπροστατευτικής κινεζικής ανατολής καθώς και της συνορθόδοξης Ρωσίας και του ρωσογερμανικού άξονα. Και είναι η ίδια διεισδυτικότητα που του επιτρέπει να αντιλαμβάνεται ένα πλήθος αληθειών, απροσπέλαστων στο απαίδευτο μάτι, όπως π.χ. το πόσο ανεύθυνη πράξη θα ήταν η διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων, η έξοδος από το ευρώ, το κούρεμα του χρέους, ή το πόσο εμποδίζεται αυτός ο σύγχρονος φάρος της πολιτικής μας ζωής, ο Αντώνης Σαμαράς, από τις συντηρητικές δυνάμεις «του χθες» να αναλάβει τα ηνία της χώρας! Μαθαίνουμε λοιπόν από στόματος του Sir Basil, ότι οι ελπίδες αυτού του τόπου εναποτίθενται πλέον σε έναν πολιτικό του αύριο (όπως είναι ο μη-χθεσινός-Σαμαράς, ο αποδεδειγμένα πολέμιος της συντήρησης, ο άμωμος, ο ανένδοτος Έλλην, ο επονομαζόμενος και Σκοπιοφάγος) και ουαί και αλλοίμονο αν αυτός ο λαμπρός ανήρ απολέσει την εξουσία! 

Δεν είναι τυχαίο που η πατριωτική, σχεδόν εθνικοαπελευθερωτική πρόσφατη έξαρση του σερ, συνεπικουρείται από εκείνην άλλων εξεχόντων και πάντα πρωτοπόρων πνευμάτων του σύγχρονου ελληνισμού, όπως του Μίκη Θεοδωράκη, με τον οποίον άλλωστε έχουν ανταλλαγεί απλόχερα εγκώμια και δημόσιες δηλώσεις αμοιβαίας εκτίμησης. Άλλωστε οι συναντήσεις των πιο ανυποχώρητων πατριωτικών πνευμάτων πάντα πυκνώνουν σε περιόδους κρίσης. Η ελληνική ιστορία, γεμάτη από προκρίτους φλογερούς εραστές της εξουσίας, από μεγαλοϊδεάτες και από προστάτιδες δυνάμεις, δείχνει πως όταν ο Έλλην ξεσπαθώνει τότε η μοιρασιά πιθανόν και να μπορεί να αναβληθεί για την επομένη των εξεγέρσεων και των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων. Αυτό θα πει υπεύθυνη στάση, αυταπάρνηση και μεγαλείο! 

Ο λόγος του Βασιλείου Μαρκεζίνη λοιπόν, δε θα μπορούσε παρά να προβάλλεται κατά κόρον από τα ΜΜΕ. Ο σερ, και εθνικό όραμα έχει, και τις απαραίτητες περγαμηνές και ακαδημαϊκή σοφία διαθέτει, όπως και εκείνο το μειλίχιο ύφος αλλά και τη γεμάτη.. σεμνότητα προσωπικότητα που τον καθιστά αρκούντως τηλεοπτικό και κατάλληλο για το ρόλο εθνικού καθοδηγητή. Οι πιο δύσπιστοι και αρκετοί ανθέλληνες, θα υποστηρίξουν ότι μεσοπρόθεσμα εξυπηρετεί συγκεκριμένα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, ενώ κάποιοι άλλοι θα εντοπίσουν μιαν ασίγαστη δίψα αυτοπροβολής που πάντως δεν βλάπτει τα εν λόγω συμφέροντα. Πολλοί όμως θα δουν στο πρόσωπό του έναν ευλογημένο Έλληνα που ο ρηξικέλευθος λόγος του αποτελεί δροσιά για τα διψασμένα πατριωτικά αυτιά των Ελλήνων και τα χείλη που ήδη σπεύδουν να επαναλάβουν τους Mαρκεζίνειους φθόγγους αποκρυσταλλωμένους σε χρησμούς εθνικής εμβέλειας. 

Αλλά εδώ ακριβώς, με τη μορφή ενοχλητικής λεπτομέρειας που, είτε παραβλέπεται είτε αποσιωπάται από τα σχολικά εγχειρίδια, υπάρχει ένας εκρηκτικός συνδυασμός, που αξίζει να προσεχτεί, καθώς σχετίζεται με μαύρες σελίδες της ελληνικής ιστορίας. Κάθε φορά που σε περιόδους κρίσης ξένα μεγάλα πολιτικοοικονομικά συμφέροντα -συμπίπτοντα άλλωστε και με αντίστοιχα ντόπια- συνδυάζονται με έξαρση του εθνικισμού και με εθνικό οπορτουνισμό και τυχοδιωκτισμό, η Ελλάδα μπαίνει σε μεγάλες διχαστικές περιπέτειες από τις οποίες συνήθως βγαίνει βαριά λαβωμένη. Των εθνικών αυτών περιπετειών, προηγείται πάντα η ίδια κατά βάση εθνικιστική ρητορεία που ο σπόρος της βρίσκει γόνιμο έδαφος όχι μόνο σε μια δικαιολογημένη λαϊκή οργή και αγανάκτηση, αλλά και σε αλυτρωτικές, ή σε αποσχιστικές ή σε άλλες χίμαιρες. Η σοφία των μεγάλων ανδρών έγκειται άρα, όχι μόνο στη σύλληψη μεγαλόπνοων σχεδίων και ιδεών αλλά και στην σωστή εκτίμηση του συσχετισμού των συμφερόντων και των ιστορικών συγκυριών και ασφαλώς έχει να κάνει με το γενικότερο ήθος και τη συνείδηση. 

Όλα αυτά φυσικά δεν τα διασφαλίζουν ούτε οι τίτλοι, ούτε η διεθνής καριέρα, ούτε η επιλεκτική προβολή από τα ΜΜΕ. Αντιθέτως μάλιστα, το ολιγοπώλιο των υπέρλαμπρων διεθνών σταδιοδρομιών που αφορά σχεδόν αποκλειστικά την αριστοκρατική κάστα των ιπποτών της συντήρησης θα έπρεπε λογικά να ενεργοποιεί αν μη τι άλλο μια κάποια καχυποψία και επιφυλακτικότητα. Διότι οι τιμές αυτές αποτίνονται (=ξεπληρώνουν ηθικό χρέος) σχεδόν αποκλειστικά σε όσους έχουν προσφέρει και προσφέρουν τις εξέχουσες υπηρεσίες τους προς την τάξη εκείνη που ακριβώς έχει την εξουσία να απονέμει τέτοιους τίτλους και να αποδίδει τιμές. Το σύστημα γνωρίζει τόσο καλά το πώς να επιβραβεύει τους ζηλωτές του, όσο ακριβώς και το πώς να θάβει τους αντιπάλους του. Νόμπελ ειρήνης απονεμήθηκε π.χ. στο Χένρι Κίσσινγκερ, και στο Γιτζάκ Ράμπιν! Φαντάζεστε όμως βραβευμένο τον Τσε Γκεβάρα; 

Όχι βεβαίως πως η παραπάνω παράγραφος έχει, προς θεού, την παραμικρή σχέση με το δικό μας φαινόμενο που ονομάζεται Βασίλειος Μαρκεζίνης! Μου μοιάζει σχεδόν ανεξήγητο το πώς παγιδεύτηκα σε τέτοιους συνειρμούς. Είναι προφανές ότι η μόνη σχέση του δικού μας Βασιλείου με όλα αυτά είναι μόνον ένας τίτλος ευγενείας. Μπορεί βασιλιά να μη διαθέτει πλέον η Ελλάδα, αλλά διαθέτει Βασίλειον και μάλιστα με τίτλο απονεμηθέντα από την Αυτής Μεγαλειότητα της Αγγλίας! Όχι παίξε γέλασε! Είναι να μην καμαρώνουμε και να μην αισθανόμαστε ήδη ασφαλέστεροι και πιο αισιόδοξοι ως έθνος; Άλλωστε επιβιώνει πάντα στον τόπο και αναδύεται κατά καιρούς εκείνη η γλυκιά, αμυδρή έστω σχετική νοσταλγία, όπως επίσης ο θαυμασμός και ο σεβασμός για κάθε τι που σχετίζεται με το ευγενές καθαρό γαλάζιο αίμα.

Από το Διακυβέρνηση και Πολιτική και το Ποντίκι

Κυριακή 15 Μαΐου 2011

«Ο ρόλος της αριστεράς» και άλλες ονειρώξεις.



 Ο Αριστείδης (ο Δίκαιος)

Αμέτρητοι οι επιδέξιοι αριστεροί κώλοι που φορέσανε μεταξωτά βρακιά.
Εδώ και χρόνια υποστήριζα ότι η λύση θα έρθει από τα αριστερά. Στο συμπέρασμα αυτό είχα οδηγηθεί δια της εις άτοπον απαγωγής. Εγώ, ένας δημοκράτης και πατριώτης αστός, από παλιά, τους «από ‘δω μεριά» τους είχα καταλάβει.
Και οι Νατοϊκοί ακροδεξιοί και οι κεντροδεξιοί (γελάστε άφοβα) και οι μασκαρεμένοι σε «κεντρώους»-«σοσιαλιστές»-κτλ καραδεξιοί, όλοι τιποτένιοι. Υπαλληλάκια των λεφτάδων. Τι να περιμένεις από δαύτους; Έλεγα λοιπόν, ότι μόνο κάποιος απ’ αυτούς που εναντιώνονται στο κεφάλαιο, έστω και στα λόγια, θα κάνει τη διαφορά. Και ποιοι απ’ αυτούς είναι οι περισσότεροι; Οι αριστεροί. Στατιστικώς λοιπόν, περίμενα φως από κάποιον αριστερό.

Φαίνεται ότι στα μαθηματικά είμαι σκράπας και πρέπει να σκίσω τα πτυχία μου.

Άλλοι το ανέλυσαν και το τόνισαν κι εγώ το προσυπογράφω. Οι περισσότεροι αριστεροί είναι πλέον επαγγελματίες. Σαν τον συνάδελφό μου το γκρουπούσκουλο, που του ‘δινα 100άρικα τη δεκαετία του ’90 για οικονομική ενίσχυση και τώρα προσελήφθη από γνωστό διαπλεκόμενο ιδιώτη, καθαρίζει δύο χιλιαρικάκια και συνεχίζει να μας δουλεύει από το «μετερίζι» του Συνασπισμού των συνιστωσών.

Απευθύνομαι λοιπόν στους ελάχιστους εναπομείναντες ιδεολόγους αριστερούς, που εμμένουν να ερίζουν για το ποιος πρέπει να είναι «ο ρόλος της αριστεράς».

Λυπάμαι που θα σας λυπήσω, αλλά ο ανύπαρκτος δεν μπορεί να παίξει κανέναν ρόλο.

Για ποια αριστερά μιλάτε;




Για την παρανοϊκή του Περισσού ή για τη μποέμισσα της Κουμουνδούρου; Γι αυτή που σπουδάζει τα τέκνα της στο Deree ή γι αυτή που τα γεννοβολάει στις σουίτες του ΙΑΣΩ; Γι αυτή που φέρεται αλήτικα στον Φαράκο ή γι αυτή που τρώει γκεμπελικά τον Κωνσταντόπουλο; Αυτές πήραν ψηλά τον αμανέ και φαλτσάρουν. Αν συνάδετε μαζί τους θα γίνετε σαν τα μούτρα τους.

Ή μήπως αναφέρεστε στις αποφυάδες, παραφυάδες και περικοκλάδες; Στους γελοίους που αφού εξάντλησαν πια τους επιθετικούς προσδιορισμούς του όρου «αριστερά» προσπαθώντας να βρούνε ονόματα για τα πολυποίκιλα επιδοτούμενα μαγαζάκια τους, καταφεύγουν τώρα σε ηλιθιότητες; Τι θα πει τέλος πάντων «Δημοκρατική Αριστερά»; Οι άλλες αριστερές είναι μη δημοκρατικές; Δεν καταλαβαίνουν ότι τα συντροφικά μαχαιρώματα και οι μπηχτές προς την «απολυταρχική» αριστερά δεν αφορούν κανέναν άλλον πλην των ιδίων και ουσιαστικά εξευτελίζουν εαυτούς και αλλήλους; Τι στο διάβολο σημαίνει «Αντικαπιταλιστική Αριστερά»; Δεν εννοούν ότι είναι σαν να λένε «εγκληματικό έγκλημα» ή «μυστηριώδες μυστήριο»; Είναι άσχετοι ή τους άσχετους παριστάνουν; Είναι αριστεροί ή τους αριστερούς παριστάνουν; Μήπως έχουν δίκιο οι παρανοϊκοί που τους λένε πράκτορες;

Για να τελειώνουμε: η αριστερά είναι εξορισμού δημοκρατική, αντικαπιταλιστική, εργατική, πατριωτική και ριζοσπαστική και δεν χρειάζεται επίθετα. Αν δεν είναι κάτι από τα παραπάνω, τότε δεν είναι αριστερά. Τα υπόλοιπα είναι ωκεανοί μιζέριας, ποταμοί γελοιότητας και πακτωλοί δολλαρίων.
Πολλές οι πληγές της αριστεράς, πολλές και αγιάτρευτες. Η ξύλινη ακαταλαβίστικη γλώσσα της, η επιρρέπειά της σε διασπάσεις (ούτε πυρηνικός αντιδραστήρας να ‘τανε), η μανία της να θεωρεί οποιαδήποτε διαφορετική άποψη στους κόλπους της ως φράξια-προβοκάτσια-πρακτοριλίκι, η ιδιότητά της να «πουλάει» τους συντρόφους της, η «ικανότητά» της να αποδεικνύεται πάντα «λίγη» σε κάθε κρίσιμη για τον τόπο στιγμή, οι προδοσίες, τα «ξεκαθαρίσματα» κτλ κτλ. Τις ξέρετε, ιδεολόγοι μου, τούτες τις πληγές, στο πετσί σας είναι, χρόνια τις κουβαλάτε και συμπαθάτε με αν τις ξύνω.

Αυτό όμως το αχαλίνωτο πάθος για τους λαθρεποίκους τι είναι πάλι; Τι έχετε να πείτε αγνοί ιδεολόγοι μου, για την δυσθεώρητη ηδυπάθεια που διακατέχει σύσσωμη την «αριστερά» για ο,τιδήποτε αλλοδαπό;

Πάντα υπήρχε βέβαια ένας λανθάνων ερωτισμός. Οι συντρόφισσες για παράδειγμα. Είτε στα Ταμπούρια μένανε, είτε στο Ψυχικό, πάντα διεγείρονταν με την καφρίλα. Είτε της κόκκινης αριστεράς, είτε της ροζ, πάντα γουστάρανε τη μαύρη σάρκα. Είτε γόβα Gucci φορούσανε, είτε πέτσινο σανδάλι ασορτί με τη βρώμικη πατούσα τους, μια φαντασίωση με σκατόφατσες την είχανε. Αυτό ήταν και το κοινό σημείο τους με τις μεγαλοαστές, τις «δεξιές», τις «συντηρητικές». Τι διάβολο; Στο κάτω-κάτω η αριστερά ενώνει τους λαούς, ενώνει τους φτωχούς, ενώνει τους δυστυχισμένους, γιατί να μην ενώνει την άγρια μούρη του Βαλκάνιου κατσαπλιά, το μελαμψό δέρμα του Αφρικανού προαγωγού και τη ξινή βρώμα του Ασιάτη λαθρέμπορου με τις γηγενείς συντρόφισσες;



Τι έγινε λοιπόν τώρα; Από τις φαντασιώσεις περάσανε στη δράση; Και οι σύντροφοί σας πώς το επιτρέπουν; Καλά οι μπίζνεσμεν, τα στελέχη και οι γιάπηδες. Αυτοί τρέχουν όλη τη μέρα για χρήμα. Οι σύντροφοι όμως; Ετούτοι δεν διακρίνονται για την εργατικότητά τους. Όλο συνδικαλισμό και αργομισθίες είναι. Γιατί παραμελούν τις συντρόφισσες; Και γιατί και αυτοί τόση λατρεία για τους λαθρομετανάστες; Ρε μπας και το γυρίσανε στο αλλιώτικο; Ή μήπως έχουν αναλάβει τη «μύηση» των κυριών από την Ανατολική Ευρώπη;

Τέλος πάντων, τι λιγούρα είναι αυτή με τον κάθε συμμορίτη; Τι φαγούρα είναι αυτή με τον κάθε φονταμενταλιστή; Τι κόλλημα είναι αυτό με τον κάθε τυχοδιώκτη; Τι σύμπλευση είναι αυτή με τον κάθε δουλέμπορο; Τι αβάντα είναι αυτή στον Μεγάλο Αδελφό; Τι προμοτάρισμα είναι αυτό στην Παγκοσμιοποίηση;

Κι εσείς ω ιδεολόγοι μου; Γιατί συναινείτε με τους επαγγελματίες; Ποιο είναι το δικό σας το κόλλημα; Ποια είναι η δική σας η φαντασίωση;

Ονειρεύεστε τον εαυτό σας πάνω σε άτι, με το σπαθί στο χέρι; Να ηγείστε της επανάστασης κατά της ολιγαρχίας; Να τρέχουν πίσω σας ορδές πολύχρωμων αλλοδαπών προλετάριων με υπόκρουση αντάρτικης μουσικής; Επαναστατικό στρατό θεωρείτε αυτά τα ορκ; Ταξικά αδέρφια σας λογαριάζετε τους πολιτικά αναλφάβητους; Μα για να ‘χει κανείς ταξική συνείδηση πρέπει πρώτα να ‘χει πολιτική συνείδηση ρε φουκαράδες. Ή μήπως θαρρείτε ότι μπορείτε να τους διδάξετε, να τους «διαφωτίσετε»; Εδώ δεν σας καταλαβαίνουμε εμείς που ξέρουμε και ελληνικά!



Ρε κακομοίρηδες τόσον καιρό διαβάζετε, τόσα χρόνια αναλύετε, τόσες δεκαετίες ζείτε εντός των τειχών του καπιταλισμού και δεν καταλάβατε ακόμη ποιο είναι το κύριο γνώρισμα και συνάμα όπλο του; Θα σας το πω εγώ σήμερα και δωρεάν.

Ο καπιταλισμός διαφθείρει.

Γι αυτό έρχονται όλοι αυτοί εδώ. Γι αυτό μεταναστεύουν στας Ευρώπας και στην Αμέρικα, στα άντρα δηλαδή του καπιταλισμού. Οι ήδη διεφθαρμένοι-εγκληματίες-αντικοινωνικοί έρχονται στο στοιχείο τους. Αλλά και οι «πτωχοί πλην τίμιοι», να διαφθαρούν θέλουν, να τα οικονομήσουν, να πιάσουν την καλή. Δεν είναι φτωχοί που θέλουν να επιβιώσουν, είναι φτωχοί που θέλουν να πλουτίσουν. Αφήστε που οι περισσότεροι είναι από χέρι κατά της αριστεράς. Οι μεν της Ανατολικής Ευρώπης φάγανε «υπαρκτό σοσιαλισμό» -δηλαδή κόκκινη χούντα- με το τσουβάλι και είναι εξορισμού αντιαριστεροί, οι δε ισλαμιστές, ακόμη και οι μετριοπαθέστεροι, ακούνε αριστερά και αθεΐα και βγάζουν σπυριά.

Αν εξαιρέσουμε λοιπόν τους (καθόλου αμελητέους σε αριθμό) γκάνγκστερς, τους φανατικούς θρησκόληπτους, τους φασίστες (Τσάμηδες, κομιτατζήδες, Ουτσεκάδες κτλ), τους πράκτορες Άγκυρας-Ουάσινγκτον-Τελ Αβίβ, τους κουτοπόνηρους- δουλοπρεπείς-καταφερτζήδες που κοιτάνε να «τρυπώσουν» και δεν δίνουν δεκάρα για την πολιτική, πόσοι και ποιοι σας μένουν για «διαφωτισμό», για συγκρότηση του «στρατού»; Μερικές εκατοντάδες, άντε χιλιάδες, ξελιγωμένοι. Οι οποίοι όταν λιγδώσει το άντερό τους, θα σας φτύσουν και θα βυθιστούν κι αυτοί πατόκορφα στον καπιταλισμό. Θα ζητάνε ολοένα και περισσότερα. Από πεινασμένοι θα γυρεύουνε χαβιάρια. Από ρακένδυτοι θα κυνηγάνε επώνυμα συνολάκια. Από άστεγοι και τρωγλοδύτες θα ζητάνε βιλλάρες. Από ξυπόλητοι θα θέλουνε κουρσάρες.

Έτσι είναι η ανθρώπινη φύση ρε παιδιά. Αχόρταγη. Κι αυτό εκμεταλλεύεται ο καπιταλισμός.




Τη συντρόφισσά σας την ξεχάσατε; Που από εκφωνήτρια έγινε επίτροπος; Που από επαναστάτρια εντός του Πολυτεχνείου και εχθρός των «Αμερικάνων», άρχισε ξαφνικά να «αλληθωρίζει»; Να τα ‘τα πέτσινα κολάν, να ‘τα τα εύσημα από τον Λαμπράκη, να τα μεγαλεία, να «ου Συνασπισμούς», να «ου Σοσιαλισμούς» και … τσουπ η «έξω από το ΝΑΤΟ - έξω από την ΕΟΚ» διορίστηκε από Νατοϊκό πρωθυπουργό επίτροπος στην ΕΟΚ! Ξέρετε. Από εκείνους τους διορισμένους- πιόνια του κεφαλαίου που νομοθετούν και διατάζουν τις εκλεγμένες κυβερνήσεις. Αμ οι δημοσιοκάφροι που κόπτονται υπέρ του μνημονίου; Κνίτες δεν ήτανε; Αμ ο Σαλονικιός δανδής που έγινε και προϊστάμενος των «μπάτσων»;

Αμέτρητοι οι επιδέξιοι αριστεροί κώλοι που φορέσανε μεταξωτά βρακιά. Οι μετανάστες γιατί πρέπει να διαφέρουν;

Πείτε λοιπόν στους επαγγελματίες των κομμάτων σας, να μη ματαιοπονούν. Ούτε οι «Μπάγκλα» ούτε οι «Πάκι» θα τους σώσουν. (Παρένθεση για τους αμύητους αναγνώστες μου: οι στρατολόγοι των κομμάτων της αριστεράς, έχουν μάθει 5-6 λέξεις ξένων, Ασιατικών κυρίως, γλωσσών για να ψαρεύουν μετανάστες ως νεοσύλλεκτους για τους κομματικούς στρατούς. Όπως οι βρωμύλοι των περασμένων δεκαετιών, τα περιβόητα «καμάκια», με το ανοιχτό πουκάμισο και την τρίχα-δάσος, είχαν μάθει λίγα κουτσοαγγλικά για να ψαρεύουν τουρίστριες στις παραλίες. Όπου δουν λοιπόν μελαμψό Ασιάτη, του την πέφτουν: -«Μπάγκλα»; -«Πάκι»; Κι ανάλογα με το τι θα απαντήσει ο δυστυχής, ακολουθεί χαιρετισμός στην αντίστοιχη γλώσσα. Θα συμφωνήσετε ότι πρόκειται περί κατάντιας. Τέλος παρένθεσης.). Αν έχουν διαλέξει για συμμάχους τους λαθραίους, αν αναζητούν μισθοφόρους έναντι πινακίων φακής, αν συστήνουν λεγεώνες των ξένων, σημαίνει ότι ήδη χρεοκόπησαν. Και όσο μένετε μαζί τους χρεοκοπείτε κι εσείς.

Γι αυτό σας λέω ιδεολόγοι της αριστεράς. Ο ρομαντισμός της νιότης σας δεν μπορεί να αποτελεί εσαεί δικαιολογία. Καλές οι ονειρώξεις, αλλά είναι για τους εφήβους. Όπως και ο αυνανισμός. Οι ενήλικες εξασκούν τα καθήκοντά τους αλλιώς.

Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

ΠΟΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΜΩΡΕ…


           
11/5/2011: Άλλη μια απεργία,
μια πορεία, μια παρωδία
 

     Στο «Μονοδιάστατο Άνθρωπο» τού Χέρμπερτ Μαρκούζε (ένα από τα έργα, που σημάδεψαν την πολιτική και καλλιτεχνική αντικουλτούρα τής δεκαετίας τού 1960) υπάρχει ένα κεφάλαιο με τίτλο «Η νάρκωση της κριτικής: μια κοινωνία χωρίς αντιπολίτευση». Είναι δύσκολο να σκεφτούμε μια χώρα, που να ενσαρκώνει καλύτερα αυτή τη φράση, από τη σημερινή Ελλάδα.
      Για άλλη μια φορά έλαμψαν σήμερα (11/5/2011) τα ανύπαρκτα κοινωνικά αντανακλαστικά της (β)ρωμηοσύνης. Απέναντι στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, που συνεχίζει να απελαύνει παντελώς ανεμπόδιστη σαν κοινωνικός οδοστρωτήρας, το μόνο, που βρήκε να αντιτάξει η ρωμηοκοινωνία είναι η γραφική αριστερά της.
      Μια αριστερά, από όπου κι αν την πιάσεις,  καταγέλαστη, αμήχανη και συμπλεγματική, γραφικό απολειφάδι, μουσειακό είδος, ένα άσχημο παιχνίδι της Ιστορίας, το μεγαλύτερο ιστορικό αδιέξοδο και η μεγαλύτερη πλάνη όλων των εποχών, βρωμερή και σιχαμένη, ένας εφιάλτης, που είναι ακόμα παρών, μια αγάμητη μνησίκακη γεροντοκόρη, ένα φάντασμα, ένα ζόμπι.
    Μια αριστερά, που καταρρακώνει το ηθικό ενός κόσμου, ο οποίος, βλέποντάς την να διαλαλεί κομπλεξικά την ασημαντότητά της, συνηθίζει σιγά-σιγά στην ιδέα, ότι δεν υπάρχει πραγματική κοινωνική διέξοδος από το να καταθέσει τα όπλα, «να χαλαρώσει και να απολαύσει» έναν βιασμό, που μοιάζει να μην μπορεί να αποφύγει.
Αν είναι ποτέ δυνατόν ο ιστορικά χρεωκοπημένος να αποτελεί το μόνο ανάχωμα μιας κοινωνίας απέναντι στην οικονομική χρεωκοπία και στον κοινωνικό εκβαρβαρισμό…

     Αν η αριστερά (με οποιοδήποτε ιδεολογικό προσωπείο, ή λίφτινγκ της) είναι η μόνη απάντηση των κοινωνιών στην νεοφιλελευθεροποίηση τού πλανήτη, τότε μπορούμε να αισθανόμαστε βέβαιοι, ότι  ο Μεσαίωνας είναι προ των πυλών (όπως τότε, που οι νεοπλατωνικοί αμπελοφιλόσοφοι ήσαν η μόνη απάντηση τού αρχαίου πολιτισμού στον χριστιανισμό)…
      Για άλλη μια φορά στη στημένη σημερινή απεργιακή φιέστα (ΓΣΕΕ, ΠΑΜΕ, ΑΔΕΔΥ κλπ.) ακούσαμε τα ίδια γραφικά συνθήματα και εμβατήρια από τους ίδιους νεκροζώντανους ταγούς τής συγκεκριμένης κουλτούρας. Μια κακόφωνη «συναυλία» γραφικών φαντασμάτων από τον Θεοδωράκη και τον Μπιθικώτση μέχρι το  «έξω η πλουτοκρατία (και μέσα η νομενκλατούρα και η γραφειο- κρατία…)».

     Για άλλη μια φορά τα κομματικά ποίμνια μετέτρεψαν σε ζωοπανήγυρη το κέντρο τής Αθήνας. Για άλλη μια φορά τα ρωμαίικα κομματικά αγήματα πραγματοποίησαν τις προσφιλείς ασκήσεις βηματισμού τους στούς κεντρικούς δρόμους (επιδεικνύοντας ταυτόχρονα τις σαπιοκοιλιές τους, τα πατσόκιλα και τα προγούλια τους και κυρίως την έξιν τους να ανήκουν σε ένα μαντρί και να βελάζουν συντεταγμένα).

     Για άλλη μια φορά, μια απεργία, μια πορεία, μια παρωδία