Αναζήτηση

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011

Μην γιορτάζετε ακόμα



Φεύγω για το πλοίο. Μερικές μέρες στις Κυκλάδες, στον πιο ευλογημένο τόπο του πλανήτη για Ιούλιο μήνα. Σκέτη θάλασσα και πέτρα. Και αέρας για να πλένει στεγνά το από μέσα. Χωρίς παράπονα. Αν γκρινιάζεις για τον αέρα να μην πηγαίνεις στις Κυκλάδες, υπάρχουν κι άλλες τρύπες να σε χωρέσουν. Τέτοιες μέρες πέρυσι, έλεγα -όπως και πολλοί άλλοι- πως δεν υπάρχει οικονομικό πρόβλημα, μόνο πολιτικό. Το να κόβεις την μπουκιά στην μέση για να φάνε δύο αντί για ένας, είναι πολιτική απόφαση, δεν έχει να κάνει ούτε με επάρκειες ούτε με οικονομικούς δείκτες, αυτοί έπονται. Η Ευρώπη δίχως πολιτικούς με άντερα που θα κάνουν το restart σε μία ήπειρο που κακοφόρμισαν όλες οι φιλοσοφικές της καταβολές και οι περισσότερες ανθρωπιστικές εφεδρείες της, είναι καταδικασμένη να γίνει η γαλέρα του επόμενου αιώνα. Ορισμένοι είναι λίγοι και μοιραίοι, άλλοι πουλημένοι -πολιτικοί που παίζουν και cds- και κάποιοι ελάχιστοι, άδολα ευρωπαϊστές που θέλουν να αφήσουν πίσω τους ανθρώπους και όχι ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς πάνω σε κλάματα και απόγνωση. Για τους αριστερούς της πλήρους ανατροπής δεν μιλάω, βλέπουν το παιχνίδι από την εξέδρα.

Από κοντά και όσοι σιτίζονται από το pay roll της “νέας εποχής”, δημοσιογράφοι και παντός είδους αναλυτές, με επιθετικό θράσος και την ρομφαία του ρεαλισμού μοιάζουν με ποντίκια που εκλιπαρούν για μία θέση στο καταφύγιο μετά την καταστροφή. Πιστεύουν πως είναι η ώρα τους να τελειώνουν με τους εχθρούς τους και εμπιστεύονται τα ρέστα τους στους διαφαινόμενους -κατ' αυτούς- νικητές που θα τους ανταμείψουν όταν η Οικονομία ξεμπερδέψει με τα παράσιτα, τους ατάλαντους και τους τεμπέληδες που ταμπουρωμένοι εδώ και χρόνια πίσω από κάτι “τελειωμένες” έννοιες όπως “εργασιακά δικαιώματα”, “συνδικαλισμός”, “μέριμνα” ,“προστασία του αδύνατου”, ρουφάνε σαν βδέλλες τον πλούτο, την παραγωγικότητα και το ταλέντο αυτής της χώρας. Σιγά μην σκίσετε καμιά κιλότα...

Το δυστύχημα είναι ότι πραγματικά μοιάζει πως ήρθε η ώρα τους να τα καταφέρουν. Είναι πολύ κοντά. Γι΄ αυτό και δεν κρύβονται. Τα δίνουν όλα σε ένα απίστευτο ντεμαράζ. Έχουν ανοιχτεί πολύ. Οι πιθανότητες είναι με το μέρος τους, αλλά όχι όλες. Δεν υπερηφανεύομαι για το ανάπηρο ένστικτό μου, δεν ξέρω αν είναι πολιτική πρόβλεψη ή ευσεβής πόθος, αλλά κάτι μου λέει πως η νίκη τους δεν θα είναι τόσο περιφανής όσο έχουν αρχίσει ήδη να γιορτάζουν. Και την ώρα που θα πετάγονται οι φελλοί από τις σαμπάνιες, μπορεί να τους φτάσουνε και τα μαντάτα πως κάπου βρέθηκαν πολιτικοί με αρχίδια...

Σάββατο 16 Ιουλίου 2011

ΤΟ «ΤΣΙΡΚΟ» ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΚΟΡΥΦΗΣ ΣΥΝΕΔΡΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ!



euro-sky«ΗΜΙΜΕΤΡΑ» ΚΑΙ «ΑΣΠΙΡΙΝΕΣ» ΣΤΟ ΑΤΑΦΟ ΛΕΙΨΑΝΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ!

Η ΕΥΡΩΖΩΝΗ ΟΛΟΤΑΧΩΣ ΣΕ ΔΙΑΛΥΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ!
Μετά από χίλια δύο πισωγυρίσματα, ταλαντεύσεις και δώσε-πάρε, ο Πρόεδρος-ανδρείκελο της ΕΕ, Χ.Β. Ρομπέι πήρε την απόφαση να συγκληθεί την ερχόμενη Πέμπτη (21/7) η Σύνοδος Κορυφής της Ευρωζώνης, με θέματα τη χρηματοοικονομική σταθερότητα της ευρωζώνης συνολικά και το νέο πρόγραμμα «στήριξης» της Ελλάδας.
Πολιτικοί παρατηρητές τόνιζαν ότι η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ συγκαλείται αλλά είναι πολύ αμφίβολο αν οι ηγέτες της ΕΕ και ιδιαίτερα του Γερμανο-γαλλικού άξονα, έχουν καταλήξει στα συγκεκριμένα μέτρα που πρέπει να ληφθούν, ενώ θεωρούν, σχεδόν, βέβαιο ότι τα μέτρα αυτά, αν και εφόσον βρίσκονται στην τελική φάση επεξεργασία τους, δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να αντιμετωπίσουν την κρίση.
Αντίθετα, οι ίδιοι παρατηρητές τόνιζαν ότι, ίσως, η κρίση, μετά την τυχόν ανακοίνωση των μέτρων, όχι μόνο μπορεί να αναζωπυρωθεί αλλά και να γνωρίσει νέα όξυνση!
Τα ρεπορτάζ των ευρωπαϊκών μέσων σε σχέση με τα μέτρα, που, ίσως, κατ’ αχήν αποφασισθούν στη Σύνοδο, κάνουν λόγο είτε για μια μετακύλιση και επιμήκυνση του χρέους, είτε για επαναγορά ομολόγων είτε για μείωση των επιτοκίων είτε για ένα συνδυασμό μερικών ή και του συνόλου αυτών των εκδοχών, μαζί με δεκάδες άλλες παρεμφερείς!
Το πρώτο πρόβλημα, βεβαίως, είναι ποιος ή ποιοι θα «πληρώσουν» γι’ αυτά τα ημίμετρα, αφού επ’ αυτού υπάρχουν σφοδρές αντιδράσεις και ανταγωνισμοί από τράπεζες, κράτη και διάφορες πλευρές εντός των κρατών.
Το δεύτερο είναι ότι κανένα απ’ αυτά τα μέτρα ή οι συνδυασμοί τους, δεν δίνουν απάντηση στην ελληνική κρίση, εξαιτίας του μεγέθους του χρέους και των άλλων προβλημάτων και γι’ αυτό δεν μπορεί να ανακόψουν, ίσως ούτε προσωρινά, την επέλαση της!
Η αλήθεια είναι ότι το πρόβλημα της ευρωζώνης είναι δομικό και συστημικό και η κρίση της οφείλεται τόσο στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές όσο και στο ρόλο του ενιαίου νομίσματος (ευρώ), που λειτουργεί ως γερμανική φυλακή για τις πιο αδύνατες οικονομίες της Ευρωζώνης!
Σε αυτήν τη φάση είτε η ευρωζώνη θα κινηθεί σε ομοσπονδιακή κατεύθυνση ή θα αποσυντεθεί και θα διαλυθεί!
Η ομοσπονδιακή κατεύθυνση, που απαιτεί δραστικά μέτρα, μεταξύ των οποίων , το πιθανότερο, και την αθρόα έκδοση ευρωομολόγων, μοιάζει σχεδόν ουτοπία υπό τις παρούσες, τουλάχιστον συνθήκες.
Επιπλέον, για να προχωρήσουν αυτές οι τάσεις ομοσπονδοποίησης, απαιτούνται ακραία αντιδραστικά και αυταρχικά μέτρα, ενώ οι «ανάσες» που μπορεί να προσφέρουν θα είναι και αυτές βραχυχρόνιες, έως εξαιρετικά βραχυπρόθεσμες!

Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011

ΠΑΣΟΚ: Πανελλήνια Σοσιαλιστική Κλεπτοκρατία

  Του James Petras


Στην Ελλάδα, μια αυτοαποκαλούμενη «σοσιαλιστική» κυβέρνηση, επιβάλει, διαμέσου κοινοβουλευτικών ψηφοφοριών και ξύλου, την πιο ακραία αντικοινωνική ανατροπή που έγινε ποτέ στη δυτικοευρωπαϊκή ιστορία όσον αφορά τους μισθούς, τις συντάξεις, την απασχόληση, την εκπαίδευση, την υγεία και τη φορολογία.

Το «πανελλήνιο σοσιαλιστικό κίνημα» (ΠΑΣΟΚ) εγκατέλειψε παντελώς κάθε φιλοδοξία να λειτουργήσει ως κυρίαρχη κυβέρνηση, και παρέδωσε τις παρούσες και μελλοντικές τύχες της πολιτικής της χώρας στους τραπεζίτες της «ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας» (ΕΚΤ), στο «διεθνές νομισματικό ταμείο» (ΔΝΤ) και τις μεγάλες δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) -Γερμανία και Γαλλία. Το λεγόμενο «μεσοπρόθεσμο» πρόγραμμα λιτότητας περιλαμβάνει τη λεηλασία και το ξεπούλημα όλων των στρατηγικών κερδοφόρων δημοσίων επιχειρήσεων και μεγάλων δημοσίων εκτάσεων, συμπεριλαμβανομένων εκτενών χώρων μεγάλης ιστορικής και ψυχαγωγικής αξίας.

Ουδέποτε προϋπήρξε κυβέρνηση, σοσιαλιστική ή όχι, που να έχει τόσο έκδηλα και ηχηρά παραδώσει τις τύχες μιας ανεξάρτητης χώρας στη πιο αυθεντική μορφή αποικιοκρατίας.

Ο κοινοβουλευτικός δρόμος προς τον αποικιοκρατικό μετασχηματισμό

Το «μεγάλο άλμα προς τα εμπρός» της Ελλάδας λαμβάνει χώρα υπό την ηγεσία ενός «σοσιαλιστή» πρωθυπουργού (του Γεωργίου Παπανδρέου)- που υποστηρίζεται από την πελώρια πλειοψηφία (το 97%) των «σοσιαλιστών» βουλευτών και το σύνολο της «σοσιαλιστικής» του κυβέρνησης -με λιγότερο από 4% να έχουν αποχωρήσει ως αντιρρησίες.

Κι ενώ οι βουλευτές συζητούν και υπερψηφίζουν το ξεθεμέλιωμα της κυριαρχίας της χώρας και την υποβάθμιση της ζωής του λαού της, στις πλατείες και τους δρόμους της χώρας διαδηλώνουν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες. Αλλά οι αιρετοί ηγέτες και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ αδιαφορούν εντελώς για τις διαμαρτυρίες κι υποτάσσονται μόνο στις οδηγίες του πρωθυπουργού τους και των διορισμένων κομματικών ηγετών τους. Το κοινοβούλιο είναι καταφανέστατα εντελώς αποξενωμένο από το λαό που υποτίθεται πως εκπροσωπεί.

Αλλά τι είδους κυβέρνηση είναι αυτή που μπορεί να αδιαφορεί τόσο προκλητικά στη λαϊκή βούληση; Τι σόι βουλευτές είναι αυτοί που πρόθυμα υποβάθμιζαν διαρκώς το βιοτικό επίπεδο των ψηφοφόρων τους τα τρία προηγούμενα χρόνια -και σχεδιάζουν να συνεχίσουν να κάνουν το ίδιο την επόμενη δεκαετία;

Τo ΠΑΣΟΚ ήταν ανέκαθεν κόμμα της πολιτικής πατρωνίας κι όχι της προγραμματικής αλλαγής. Από την εποχή της πρώτης του εκλογικής επικράτησης, το 1981, το ΠΑΣΟΚ πρόσφερε στους ψηφοφόρους του δουλειά στο δημόσιο, δάνεια, επιδόματα και χάρες. Στις αρχές της δεκαετίας του '80 η πρόσθεση νέων δημοσίων υπαλλήλων γινόταν δήθεν για να καμφθεί η αντίδραση των δεξιών γραφειοκρατών που σαμπόταραν τις αλλαγές. Αλλά καθώς η «μεταρρυθμιστική» περίοδος εξαντλούνταν, η προσφορά θέσεων εργασίας στο δημόσιο πολλαπλασιαζόταν, με σκοπό να μετατρέψει το κυβερνών κόμμα σε παντοδύναμο εκλογικό μηχανισμό.

Χιλιάδες υποαπασχολούμενοι πτυχιούχοι κατέκλυσαν τα κομματικά γραφεία και συν τω χρόνω αποσπούσαν κάποια μόνιμη δουλειά σε κάποιον υπερδιογκωμένο κρατικό οργανισμό. Κατ' εικόνα και ομοίωση του δεξιού κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, το ΠΑΣΟΚ μετέτρεψε τους ανθρώπους αυτούς σε μόνιμους κομματικούς υποστηρικτές του. Ο δημόσιος τομέας μετατράπηκε σε βασικό χώρο εξεύρεσης εργασίας για πολλούς λόγους:
Οι περισσότεροι «δημόσιοι» υπάλληλοι απασχολούνταν παράλληλα σε πολλές δουλειές, καμιά φορά και τέσσερις ή πέντε, στην παραοικονομία ή ως αυτοαπασχολούμενοι.
Ο λεγόμενος «ιδιωτικός τομέας» στην Ελλάδα ουδέποτε κατόρθωσε να αναπτυχθεί, να καινοτομήσει, να επενδύσει, να αξιοποιήσει τη σύγχρονη τεχνολογία, και γίνει διεθνώς ανταγωνιστικός ή να δημιουργήσει νέες αγορές. Οι περισσότεροι διακεκριμένοι επιχειρηματίες εξαρτιόνταν από τους πολιτικούς τους δεσμούς με το κυβερνών κόμμα για να εξασφαλίζουν δάνεια για σχέδια που ουδέποτε υλοποιούνταν, που τα αξιοποιούσαν για να εισάγουν αγαθά από την ΕΕ και να τονώσουν την κατανάλωση.

Η ένταξη στην ΕΕ παρέσχε στο ΠΑΣΟΚ και τη δεξιά πελώριες ποσότητες κεφαλαίων και δανείων, δήθεν για τον «εκσυγχρονισμό» της οικονομίας ώστε να γίνει ανταγωνιστική η Ελλάδα. Για αντάλλαγμα, η χώρα μείωσε τους δασμούς της και η εσωτερική αγορά της χώρας πλημμύρισε από εισαγόμενα προϊόντα.

Οι πόροι της ΕΕ χρηματοδοτούσαν τον πελατειακό μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ• οι ιδιωτικές επιχειρήσεις δανείζονταν πόρους από την ΕΕ και μετέφεραν την αποπληρωμή τους στο κράτος, με τη συνδρομή προθύμων πολιτικών• οι ελεύθεροι επαγγελματίες και η μεσαία τάξη εξασφάλιζαν φτηνά δάνεια για να προμηθεύονται πανάκριβα εισαγόμενα αγαθά• οι καθεστωτικοί οικονομολόγοι και πολιτικοί «μαγείρευαν τα στοιχεία» επιδεικνύοντας θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και κρύβοντας δαπάνες. Τα πάντα υποθηκεύτηκαν, ενώ οι ευρωπαϊκές τράπεζες μοίραζαν δάνεια και συσσώρευαν τόκους κι οι δυτικοευρωπαϊκές επιχειρήσεις ξεπουλούσαν τα αγαθά τους. Σύμφωνα με τους ειδήμονες, η Ελλάδα είχε πια «ενταχθεί» στην ΕΕ, με αποτέλεσμα δυστυχώς να γίνεται όλο και πιο ανόμοια από τους ισχυρούς της εταίρους.

Το ΠΑΣΟΚ συγκροτήθηκε γύρω από μια κοινωνική ελίτ και μια μαζική εκλογική πελατεία που ουδέποτε πλήρωνε φόρους και εξαρτιόταν από κρατικά λεφτά. Δισεκατομμυριούχοι εφοπλιστές απέφευγαν τους φόρους, βάζοντας ξένες σημαίες στα πλοία τους, με αντάλλαγμα να προσλαμβάνουν Έλληνες πλοιάρχους και να συνεισφέρουν στα κομματικά ταμεία. Ελεύθεροι επαγγελματίες, δικηγόροι, ιατροί και μηχανικοί, σπάνια έμπαιναν στον κόπο να δηλώνουν έσοδα, και η φοροδιαφυγή τους απέφερε πολλαπλάσια από κάθε μισθό στη χώρα. Επιχειρηματίες, μεσίτες, τραπεζίτες και εισαγωγείς, «λάδωναν» όλοι τους κομματικούς παράγοντες, με αντάλλαγμα να εξασφαλίζουν φορολογική ασυλία και πρόσβαση στους κοινοτικούς πόρους, που τους ανακύκλωναν σε τουριστικά ακίνητα και λογαριασμούς στο εξωτερικό.

Ενώ η κομματική και επιχειρηματική ελίτ λειτουργούσε στην ουσία ως ένα οργανωμένο κλεπτοκρατικό δίκτυο, τα δημόσια ταμεία αφήνονταν να γεμίζουν από τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, που οι φόροι τους εισπράττονταν στην πηγή. Η Ελλάδα είναι η χειρότερη χώρα στον κόσμο για να είναι κανείς μισθωτός, αφού μόνο η μισθωτή εργασία φορολογείται και γίνεται αντικείμενο υπερεκμετάλλευσης.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα αυτοαπασχολούμενων μικρομεσαίων επιχειρηματιών και ανεξάρτητων μικροκτηματιών, που συχνά αξιοποιούν τη γη για να γίνουν ξενοδόχοι κι εστιάτορες ή να μεταφερθούν στις πόλεις: ως επί το πλείστον αυτοί φορολογούνται ελάχιστα, αλλά απαιτούν πλήρεις κρατικές παροχές. Αποτελούν οργανικό τμήμα του μηχανισμού πατρωνίας του ΠΑΣΟΚ, και αξιοποιούσαν ανεξέλεγκτα δάνεια και επιδοτήσεις ώστε να αυξάνουν το προσωπικό τους εισόδημα μάλλον, παρά την παραγωγικότητά τους.

Οι κοινοτικοί πόροι χρηματοδότησαν τον εκσυγχρονισμό των συνθηκών διαβίωσης των Ελλήνων, αυξάνοντας παράλληλα τις εισαγωγές γερμανικών οικιακών συσκευών και αυτοκινήτων, αλλά και ολλανδικής ή γαλλικής... φέτας (καθώς οι φθηνές εισαγωγές υποκαθιστούσαν την ντόπια παραγωγή). Με άλλα λόγια, η μεν Ευρώπη υπεξαιρούσε τις ελληνικές αγορές -διογκώνοντας το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου της χώρας- ενώ το κράτος μετατρεπόταν σε «εργοδότη της υστάτης στιγμής». Χάρη στις πρακτικές της ΕΕ και τις σχέσεις της με το πολιτικό κατεστημένο, το ΠΑΣΟΚ κατόρθωσε να συντηρεί μια ευρεία πελατειακή βάση, αποτελούμενη από κλεπτοκράτες, μικρομεσαίους φοροφυγάδες και διαρκώς ανανεωνόμενα νέα στρώματα δημοσίων υπαλλήλων.

Η ΕΕ οδήγησε την Ελλάδα σε αυξανόμενη πολιτικοστρατιωτική υποταγή: η Ελλάδα υποστήριξε τους πολέμους στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη και το Πακιστάν. Ιδίως επί Γεωργίου Παπανδρέου, η υποτακτικότητα του ΠΑΣΟΚ προς το Ισραήλ και τους σιωνιστές Αμερικανούς υποστηρικτές του υπερακόντισε κάθε άλλο προηγούμενο ελληνικό καθεστώς.

Και το λογαριασμό τον πληρώνει...

Οι κρατικοί και ιδιώτες Έλληνες κλεπτοκράτες παραχάρασσαν τα επίσημα στοιχεία εμφανίζοντας τα γιγάντια ελλείμματα ως πλεονάσματα, έως ότου το σύστημα κατέρρευσε. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες έστειλαν το λογαριασμό και απαίτησαν να πληρωθούν. Επί ΠΑΣΟΚ, το ελληνικό κράτος και η καπιταλιστική του ηγεσία αμέσως εκπόνησαν ένα πρόγραμμα «λιτότητας», συμπληρωμένο από «φορολογικές μεταρρυθμίσεις», που χρησίμευσαν μόνο για να «περάσει» η λιτότητα, μιας που το καθεστώς δεν επιθυμούσε να πλήξει την φοροκλεπτική ελίτ και την κοινωνική της βάση.

Επιβλήθηκαν κι εφαρμόστηκαν πρωτοφανείς περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και θέσεις εργασίας. Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ακολούθησαν πειθήνια, μιας που οι υπέρογκοι μισθοί τους, οι συντάξεις τους, τα «τυχερά» και οι δωροληψίες τους εξαρτιόταν άμεσα από την υπακοή τους στον πρωθυπουργό, που με τη σειρά του είναι πιόνι στα χέρια των διεθνών τραπεζών και των ιθαγενών κλεπτοκρατών. Η ύπαρξη του ΠΑΣΟΚ ως κόμματος εξαρτάται από τη ροή των κοινοτικών πόρων, τα «πακέτα στήριξης» και τις ιδιωτικοποιήσεις, που θα του επιτρέψουν να συντηρήσει την πελατεία του.

Το καθεστώς του ΠΑΣΟΚ είναι ένα λαμπρό παράδειγμα αυταρχικής εξουσίας: από τη μια σέρνεται στα πόδια των Ευρωπαίων τραπεζιτών, από την άλλη αρπάζει από το λαιμό τα εκατομμύρια των εκπτωχευμένων Ελλήνων συνταξιούχων και μισθωτών. Η πασοκική κομματική βάση των φοροφυγάδων και του πελατειασμού ελάχιστα επιβαρύνεται από τις αλλαγές: τα δημόσια έσοδα μάλιστα... μειώθηκαν, λόγω της ύφεσης, αλλά και της αδράνειας των φορολογικών μηχανισμών.

Καθώς το καθεστώς του ΠΑΣΟΚ βαθαίνει και επεκτείνει την καταλήστευση των λαϊκών εισοδημάτων και πολλαπλασιάζεται η μαζική αντίσταση, οι νέοι άνεργοι (που φθάνουν το 55%) βυθίζονται στην απελπισία και γίνονται πιο συγκρουσιακοί απέναντι σε μια κυβέρνηση που από τη μεριά της γίνεται όλο και περισσότερο κατασταλτική και ευεπίφορη στη βία.

Αποφασισμένο να ρουφήξει και το μεδούλι από τις αποστεωμένες πλέον αμοιβές των μισθωτών, το ΠΑΣΟΚ στην κυριολεξία συμφώνησε με την ΕΕ και το ΔΝΤ να ελέγξουν, να αποτιμήσουν και να πωλήσουν το σύνολο της εθνικής κληρονομιάς. Κοντολογίς, η αποπληρωμή του χρέους μετατράπηκε σε μοχλό μεταφοράς της εθνικής κυριαρχίας στις μεγάλες δυνάμεις και μεγιστοποίησης της άντλησης υπεραξίας από τη μισθωτή εργασία. Ό,τι απομένει από το «ελληνικό κράτος» είναι η αστυνομία και οι ένοπλες δυνάμεις, που έχουν την αποστολή να επιβάλουν την νέα αποικιοκρατική τάξη στην πλειοψηφία των εκμεταλλευμένων και εκπτωχευμένων Ελλήνων.

Αλλά οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δεν αντιδρούν ούτε καν σε αυτή την ολέθρια εξέλιξη, που τη σφραγίζει η λεηλασία κι η φτώχεια: εξακολουθούν να υπολογίζουν στη σταθερή κοινωνική βάση του 25% των αυτοαπασχολούμενων, των ελεύθερων επαγγελματιών, των τραπεζιτών, των συμβούλων και των φοροφυγάδων για να κρατήσουν όρθιο το καθεστώς τους, βασιζόμενοι στο ότι το ξεπούλημα αυτούς ελάχιστα θα τους επηρεάσει.

Χάρη στα «πακέτα στήριξης», ακόμα κι αν εκδιωχθούν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ θα μπορούν να συνεχίσουν να απολαμβάνουν τις ζουμερές του συντάξεις, ενώ οι αυτοαπασχολούμενοι κι ελεύθεροι επαγγελματίες θα συνεχίσουν να εισπράττουν από τα αφορολόγητα τουριστικά και άλλα τους ακίνητα, έστω κι αν η εσωτερική τους πελατεία έχει πτωχεύσει. (σ.σ. εδώ είναι μάλλον το μοναδικό σημείο όπου το άρθρο κάνει λάθος, διότι απλούστατα οι διάφοροι αυτοί "μικρομεσαίοι"/"μεσαίοι" χτυπιούνται από τα μέτρα. Άλλωστε, αν ο εργάτης δεν έχει λεφτά, πώς θα πληρώσει αυτούς τους ανθρώπους; Πολλοί εξ αυτών θα αφανιστούν (πχ δείτε τι γίνεται στον κλάδο της οικοδομής, με τους πολιτικούς μηχανικούς να έχουν σοβαρό πρόβλημα).

Το ΠΑΣΟΚ, ο Παπανδρέου και η αυλή του απέδειξαν πως η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι συμβατή με την πιο ωμή εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, τη συνεχή και άγρια καταστολή της πλειοψηφίας των εργαζόμενων και τη βαθιά και μακρόχρονη επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης. Η ελληνική εμπειρία αποδεικνύει για μια ακόμα φορά, πως όταν κληθούν να υπερασπιστούν την επιβίωση του καπιταλιστικού συστήματος, σοσιαλδημοκράτες και συντηρητικοί δεν έχουν καμία διαφορά. Οι δημοκρατικές ελευθερίες υπάρχουν μόνο στο βαθμό που η πλειοψηφία υποτάσσεται στο νόμο των ιμπεριαλιστών ηγεμόνων και των ντόπιων κλεπτοκρατών καπιταλιστών συνεργατών τους.

Αναμφίβολα κάποια στιγμή θα διεξαχθούν νέες εκλογές, έστω κι αν εντωμεταξύ το επίπεδο διαβίωσης έχει καταρρεύσει, το δημόσιο χρέος έχει αυξηθεί και η χώρα έχει απογυμνωθεί από όλα της τα περιουσιακά στοιχεία. Πιθανότατα το ΠΑΣΟΚ θα καταψηφιστεί. Οι συντηρητικοί του αντίπαλοι, απλά θα ακολουθήσουν το παράδειγμά του και θα συνεχίσουν να συσσωρεύουν χρέη με τη βοήθεια της αστυνομικής καταστολής.

Για τη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων, δεν υπάρχει μέλλον ούτε στις διαδηλώσεις, ούτε στο κοινοβουλευτικό παίγνιο, μιας που το δεύτερο αδιαφορεί παντελώς για το πρώτο. Το αδιέξοδο αυτό θέτει το ερώτημα του ποιου είδους εξωκοινοβουλευτική δράση είναι δυνατή και αναγκαία ώστε να μπει ένα τέλος στην εξουσία των διεθνών ηγεμόνων και των κλεπτοκρατών συνεργατών τους.

* Ο James Petras είναι διακεκριμένος ριζοσπάστης κοινωνιολόγος
 Πολλοί εξ αυτών που τώρα διαδηλώνουν, δε διαδηλώνουν για να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά για να γίνουν ξανά όπως ήταν στο παρελθόν, πράγμα αδύνατο. Μόλις το αντιληφθούν αυτό, τότε θα έχουμε ακόμα μεγαλύτερες εξελίξεις (θετικές ή αρνητικές) στην ελληνική κοινωνία και την πολιτική σκηνή:

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

MΙΧΑΗΛ ΜΠΑΚΟΥΝΙΝ: Περί κράτους και πατρίδας


«Η ευημερία του Κράτους είναι αθλιότητα του πραγματικού Έθνους, του λαού. 

Το μεγαλείο και η ισχύς του Κράτους είναι σκλαβιά του Λαού. Ο Λαός είναι φυσικός και νόμιμος εχθρός του Κράτους. 
Ακόμα και αν ο Λαός υποκύπτει –πολύ συχνά αλίμονο- στις αρχές, κάθε αρχή του είναι μισητή. 

Το Κράτος δεν είναι Πατρίδα. Είναι η αφαίρεση, ο μεταφυσικός, μυστικιστικός, πολιτικός, νομικός μύθος της πατρίδας. Οι λαϊκές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την πατρίδα τους. Αλλά αυτό είναι μια φυσική, πραγματική αγάπη.

Ο πατριωτισμός του λαού δεν είναι ιδέα αλλά γεγονός, και ο πολιτικός πατριωτισμός, η αγάπη του Κράτους δεν είναι η ακριβής έκφραση αυτού του γεγονότος αλλά μια εκφυλισμένη έκφραση μέσω μιας απατηλής αφαίρεσης, και πάντα προς όφελος μιας εκμεταλλεύτριας μειοψηφίας. Η Πατρίδα, η εθνικότητα όπως και η ατομικότητα, είναι ταυτόχρονα ένα γεγονός φυσικό και κοινωνικό, ψυχολογικό και ιστορικό. Δεν είναι μια θεωρητική αρχή. 

Μπορούμε να ονομάσουμε ανθρώπινη αρχή μόνο ό,τι είναι καθολικό, κοινό σε όλους τους ανθρώπους. Η εθνικότητα τους χωρίζει. Δεν είναι λοιπόν αρχή. Αλλά αυτό που είναι αρχή, είναι ο σεβασμός που ο καθένας πρέπει να έχει για τα φυσικά, πραγματικά ή κοινωνικά γεγονότα. Η εθνικότητα, όπως και η ατομικότητα, είναι ένα από τα γεγονότα αυτά. Οφείλουμε λοιπόν να τη σεβόμαστε. Η καταπίεσή της είναι έγκλημα, και για να μιλήσουμε με τη γλώσσα του Μαντσίνι, αυτή γίνεται ιερή αρχή κάθε φορά που απειλείται ή καταπιέζεται. Γι' αυτό λοιπόν συναισθάνομαι ειλικρινά και πάντα τον πατριώτη κάθε καταπιεσμένης πατρίδας. 

Η Πατρίδα αντιπροσωπεύει το ιερό και αδιαφιλονίκητο δικαίωμα κάθε ανθρώπου, κάθε ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, περιοχών, εθνών να αισθάνονται, να σκέπτονται, να θέλουν και να δρουν με τον δικό τους τρόπο, και ο τρόπος αυτός είναι πάντα το αναμφισβήτητο αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας ιστορικής εξέλιξης.
 
Υποκλινόμαστε, λοιπόν, στην παράδοση, στην ιστορία. Ή, καλύτερα, τις αναγνωρίζουμε όχι γιατί μας παρουσιάζονται σαν αφηρημένα εμπόδια που σχηματίστηκαν μεταφυσικά, νομικά και πολιτικά από τους σοφούς δασκάλους και ερμηνευτές του παρελθόντος , αλλά μόνο γιατί έχουν περάσει πραγματικά στο αίμα και στη σάρκα, στις αληθινές σκέψεις και τη θέληση των σημερινών λαών".

Πηγή: Το παρόν δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ, ΕΡΕΥΝΑΣ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΗΣ» καλοκαίρι 2011.
πηγή: http://www.iskra.gr/ 

Για περισσότερα βλ. Μιχαήλ Μπακούνιν [Επιλογή Κειμένων], επιμέλεια Henri Arvon, μτφρ. Πολυτίμη Γκέκα, εκδόσεις Πλέθρον

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

«Το τελευταίο πράγμα που άκουσα… Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία»



Η συγκλονιστική επιστολή που απέστειλε στον "Εξάντα" ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος, που έχασε την ακοή του κι από τα δύο αυτιά, από χειροβομβίδα κρότου-λάμψης που έριξαν οι αστυνομικές δυνάμεις σε απόσταση αναπνοής από τον ίδιο, την Τετάρτη 15 Ιουνίου. Ο δημοσιογράφος κάλυπτε τις διαδηλώσεις, ενώ στην προσπάθεια του να φτάσει πεζός στο νοσοκομείο μετά τον τραυματισμό του, ξυλοκοπήθηκε άγρια από μέλη της ομάδας ΔΕΛΤΑ. Ακολουθεί αναλυτικά το κείμενο του δημοσιογράφου:
«Ήταν κάπου 9 το πρωί στις 15 Ιουνίου, όταν έφτασα με το μετρό στο Σύνταγμα. Αποφάσισα να μη βγω στον κεντρικό χώρο της πλατείας αλλά στην έξοδο της Μεγάλης Βρετανίας. Βγαίνοντας στο πεζοδρόμιο, είδα στη Βασιλίσσης Σοφίας κάτι που με «πάγωσε».
Ένα σιδερένιο τείχος. Ένα τείχος που όμοιό του είχα δει να στήνουν οι πάνοπλοι ισραηλινοί στρατιώτες απέναντι από τους άοπλους Παλαιστινίους αμάχους.

Αμέσως ένα προαίσθημα ανησυχία και ενδόμυχα ένας φόβος αν θέλεις με κυρίεψε. Αυτοί τη φορά ήταν αποφασισμένοι για όλα είπα μέσα μου.
Αυτό με έκανε να είμαι πιο προσεκτικός και πιο επιφυλακτικός. Ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να ξεσπάσει η «φωτιά».
Οι απλοί έλληνες πολίτες που βρίσκονταν εκεί, ήταν και αυτοί προβληματισμένοι με τους αστυνομικούς «ρόμποκοπ» όπως τους ονόμαζαν κοροϊδευτικά, λόγω των ειδικά ενισχυμένων στολών που φορούσαν.
Η ώρα περνούσε όταν ξαφνικά βρισκόμενος στο τέλος της πλατείας Συντάγματος, άρχισε ομοβροντία χημικών, δακρυγόνων και χειροβομβίδων κρότου λάμψης. Μαζική και χωρίς στόχευση. Ο κόσμος πανικόβλητος έτρεχε να κρυφτεί. Και εγώ μαζί τους σε μια γωνιά Μητροπόλεως και Φιλελλήνων. Με το ένα το κινητό για να μεταδίδω με την άλλη η φωτογραφική μηχανή. Τα λεπτά ατελείωτα και μαζί το κλάμα και η δυσφορία στην αναπνοή. «Θα αντέξεις» έλεγα στον εαυτό μου δίνοντας κουράγιο. Βλέπω μέσα από την στοά του υπουργείου Οικονομικών πίσω από τα ΜΑΤ να βγαίνουν κουκουλοφόροι με καδρόνια στα χέρια. «Πάγωσα».
Αυτό δεν πρέπει να το χάσω είπα.
Μα ξαφνικά μπροστά μου σωριάζεται ένας ηλικιωμένος. Δεν το σκέφτηκα ούτε στιγμή. Μαζί με κάποιους άλλους συμπολίτες μας, τον σηκώσαμε και τον πήγαμε στο πρόχειρο ιατρείο στην πλατεία.
Βλέποντας, θυμήθηκα τα πρόχειρα νοσοκομεία εκστρατείας που είχα δει στο Κόσοβο. Πραγματικά πεδίο μάχης μέσα στην πρωτεύουσα της χώρας μου. Της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Συνέχισα. Αυτή τη φορά τα επεισόδια γίνονταν Φιλελλήνων και Ξενοφώντος. Με μεγαλύτερη ένταση. Χωρίς κουκουλοφόρους. Τα ΜΑΤ έριχναν αδιάκριτα και αναίτια χειροβομβίδες κρότου λάμψης και χημικά. Το ίδιο σκηνικό. Κανένα έλεος σε κανέναν. Τα ΜΑΤ χτυπούσαν με τα κλομπ ό,τι κινιόταν. Μια φρενίτιδα οργής και βίας. Σαν κοπάδι καρχαριών.
Αυτό με έκανε να μπω στις αρχές μιας στοάς επί της Φιλελλήνων, να μεταδίδω και να τραβώ φωτογραφίες από εκεί.
Αυτό ήταν το μοιραίο λάθος μου.
Οπισθοχωρώντας μια ομάδα των ΜΑΤ, ο διμοιρίτης με ρωτάει γιατί τραβάω φωτογραφίες.
Και ξέροντας τη διαδικασία του λέω είμαι δημοσιογράφος και του δείχνω την ταυτότητα της Ενώσεως Συντακτών. Μάταια. Αυτό τον εξόργισε.
Αφού με στόλισε σε «άψογα γαλλικά», με δείχνει με το δάκτυλο σε έναν από την ομάδα του. Κατάλαβα πως κάτι θα γινόταν. Αλλά πίστευα πως το πολύ-πολύ να εισέπραττα καμία «βουρδουλιά».
Όχι. Ο ευτραφής άνδρας των ΜΑΤ σε κλάσματα δευτερολέπτων πετάει μπροστά μου μια χειροβομβίδα κρότου-λάμψης.
Όταν η προβλεπόμενη απόσταση έκρηξης είναι 50 μέτρα, καταλαβαίνετε τι έπαθα όταν η έκρηξη έγινε στους 50 πόντους.
Ένιωσα όλο το σώμα μου να τινάζεται, πέφτω μέσα στην στοά και για δευτερόλεπτα νόμιζα πως ήμουν νεκρός.
Λίγο μετά ένιωσα χέρια να με σηκώνουν και θολά να προσπαθώ να τους δω. Δεν μπορούσα όμως να τους ακούσω.
Ήταν ο Γιώργος, ο Τάκης, η Μαρία, η Κωνσταντίνα, ο Νίκος και ο Πρόδρομος, όπως έμαθα μετά. Ζαλισμένος και λουσμένος με λίτρα νερού, προσπαθούσα να συνέλθω.
«Πρέπει να φύγεις να πας στο νοσοκομείο» μου έλεγαν με νοήματα.
Κατάλαβα πως έπρεπε να το κάνω αμέσως.
Με δυσκολία άρχισα να ανεβαίνω την Φιλελλήνων. Για να κατευθυνθώ προς το Ζάππειο και μετά στον Ευαγγελισμό, πεζός.
Μαζί και δεκάδες άλλοι απλοί πολίτες, κάποιοι από αυτούς με τα παιδιά τους που προσπαθούσαν να διαφύγουν.

Σάββατο 9 Ιουλίου 2011

Χάκερς στη σελίδα της Βουλής

Δύο μόλις μέρες μετά την απειλή της ομάδας hacker “Anonymous” για επιθέσεις σε κρατικές υπηρεσίες της Ελλάδας, το site της Βουλής έγινε στόχος…
Ωστόσο η επίθεση δεν έγινε από τους “Anonymous”, αλλά από Ελληνική ομάδα η οποία την υπέγραψε ως «REAL DEMOCRACY REVERSE ENGINEERING».
Η επίθεση είχε σαν αποτέλεσμα τη δημοσιοποίηση κωδικών πρόσβασης και δεδομένων της ιστοσελίδας του κοινοβουλίου. Οι hackers όμως απέκρυψαν κάποιους χαρακτήρες από τους κωδικούς που δημοσιοποίησαν, προκειμένου αυτοί να μην μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τρίτους.
Μεγάλο ενδιαφέρον έχει και η επιστολή που ανάρτησε η ομάδα, η οποία ουσιαστικά κάνει επίθεση στους Έλληνες ψηφοφόρους!
Αναλυτικά η επιστολή της ομάδας:
«Σχεδόν 40 χρόνια από τότε που ήσουν πάνω στα κάγκελα του Πολυτεχνείου.
Τίμιος και δίκαιος ο αγώνας σου τότε. Τότε που σαν νέος είχες όνειρα και μέλλον.
Εγώ πάλι, δεν έχω τίποτα. Μου πήρες τα όνειρα και το μέλλον.

Δεν μιλάω στους πολιτικούς. Αυτοί είναι ανάξιοι λόγου εδώ και χρόνια.
Σε εσένα που τους βγάζεις μιλάω. Το ξέρεις πως είναι ανίκανοι, αλλα τους ξαναβγάζεις.
Τους βγάζεις γιατί είναι γιοί, ανιψιοί και κόρες. Γιατί έχεις μείνει ακόμα στον εθνικό διχασμό.
Γιατί το λέει το κόμμα. Γιατί βολεύτηκες εσύ και το τεμπέλικο παιδί σου στο δημόσιο.
Αλλά γιατί να νοιαστείς; Όλα πήγαιναν καλά. Τα είχες όλα.
Τον φραπέ σου, την ομάδα σου, τα μεσημεριανάδικα σου και ένα βουλευτή να γλείφεις.

Και τώρα πέφτεις απο τα σύννεφα
Φταίνε οι ξένοι λες. Φταίνε οι άλλοι . Πάντα οι άλλοι. Ποτέ εσύ!
Τα βάρη από τα δικά σου λάθη τα φορτώνεις σε εμένα. Στην γενιά των είκοσι και των τριάντα.
Τη γενιά που δουλεύει για 600 ευρώ, και περιμένεις να σου πληρώσει τον φουσκωμένο μισθό, την σύνταξη και το εφάπαξ.
Που περιμένεις να σου συντηρεί τον γιόκα σου, μην τυχόν και χάσει την δουλειά του στο δημόσιο
και αναγκαστεί επιτέλους να παράγει.

Για εμένα προφανώς δεν σε νοιάζει.
Εγώ είμαι πολίτης β’ κατηγορίας. Άλλωστε είμαι εδώ μόνο για να σε συντηρώ.

Αρκετά οι επιλογές σου, μου παγίδεψαν το μέλλον.
Όταν έρθει η ώρα να ψηφίσεις, κάτσε στο σπίτι σου.
Άσε εμένα να αποφασίσω για εμένα, χωρίς τον κομματικό σου “θόρυβο”.


Γίνεστε τσαρλατάνοι όταν κόβετε με ευκολία τις συντάξεις των 400 ευρώ, αλλά τρέμετε μην χάσετε το κομματικό σας κράτος.
Είναι εξοργιστικό να διαμαρτύρεστε για τα αυγά και τα γιαούρτια ως μορφή βίας, όταν τα ΜΑΤ σαπίζουν τον κόσμο στο ξύλο.

Υ.Γ. Κάτι που οι σύγχρονοι “υπερπατριώτες” ίσως μπορούν να απαντήσουν..
Κάτι ψιθύριζε χαμογελώντας ο Markus Wolf πριν ξεψυχήσει. Αναρωτιόταν πως γράφεται η “Νίκη” στα Βελγικά..

Τρίτη 5 Ιουλίου 2011

Ο Μικρός εμφύλιος και οι Βερσαλλίες


Αυτό που ζούμε πια όλοι μας, ο καθένας με τον τρόπο του, είναι πρωτοφανές και ανατρεπτικό. Μέσα σε ένα χρόνο και μετά από δυό τουλάχιστον δεκαετίες σπατάλης και κομφορμισμού (από και προς κάθε κατεύθυνση), η Ελλάδα αρχίζει πάλι να μοιάζει σαν να μην είναι μία χώρα, ένα έθνος, μια πατρίδα – αλλά ένας «κοινός τόπος» μέσα στον οποίον συμβιώνουν τυχαία και αλληλοσπαράζονται εντελώς διαφορετικά δείγματα του ανθρωπίνου είδους που δεν τα συνδέει τίποτα ανθεκτικό (Ιστορία, Γλώσσα, Παράδοση, Παιδεία, Πίστη, Κοινοί στόχοι, όραμα για αύριο το πρωί και για το μέλλον, συνέχεια του είδους, απόγονοι, παιδιά).

Αρκεί να σταθώ για λίγο εδώ στο protagon.gr, να διαβάσω κάποια κείμενα και κάποια σχόλια, για να δώ ξεκάθαρα ότι δεν ακούμε πια ο ένας τον άλλον ούτε τον «διαβάζουμε» - επειδή είμαστε πολύ θυμωμένοι και πολύ τρομαγμένοι. Δεν ξέρουμε κυριολεκτικά τι θα μας ξημερώσει, βλέπουμε εκπροσώπους άλλων κρατών να έρχονται να επιτηρήσουν τα υπουργεία μας και στην ουσία να «δώσουν οδηγίες» στις κρατικές μας υπηρεσίες, ακούμε επίσημα και από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό μας ότι έχουμε εκχωρήσει «μέρος» των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων έναντι δανείων, βγαίνουμε ειρηνικά στο δρόμο  με τα μικρά μας παιδιά να διαδηλώσουμε (Οδυσσέας Ιωάννου) και βρισκόμαστε μπροστά σε μια πραγματικότητα που δεν την είχαμε καν διανοηθεί, ακούμε τι έχει να μας πει ένας νέος άνθρωπος που εκτιμούμε και εμπιστευόμαστε (Σταύρος Θεοδωράκης ) και, παρά την τεράστια εμπειρία μας, μένουμε με ανοιχτό το στόμα - και κάποιοι από μας αρχίζουν να συζητάνε σοβαρά ακόμα και για το ποιος πρέπει να έχει το μονοπώλιο στη βία (Γιώργος Νικολόπουλος ) σε περίπτωση που η σύγκρουση «εχόντων» και «μη εχόντων» προχωρήσει, απειλώντας τα κεκτημένα ένθεν κακείθεν. Η πλατεία είναι γεμάτη και χρειάστηκε μια βιαιότατη (παρα)κρατική παρέμβαση καταστολής για να «τρομάξουν» τουλάχιστον οι γέροι και όσοι έχουν παιδιά και, από την άλλη, η «εκλεγμένη εξουσία», βουλευτές, υπουργοί, κόμματα, Κοινοβούλιο, όλο το πακέτο, έντρομοι και θυμωμένοι συγχρόνως «εκπρόσωποι», δεν ξέρουν που να κρυφτούν και δεν μπορούνε να πάνε να πιούνε έναν καφέ χωρίς να υποστούν μια πρωτοφανή και πολύ φορτισμένη (έστω και «λεκτική») βία για την οποίαν δεν ήταν βέβαια προετοιμασμένοι.

Τι άλλο θέλουμε για να καταλάβουμε ότι ο «μικρός εμφύλιος» έχει ήδη ξεκινήσει και ότι πρέπει να προετοιμαζόμαστε, ο καθένας από εκεί που βρίσκεται και ανάλογα με τι έχει να υπερασπιστεί, για τα χειρότερα; «Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω» έλεγε ο ιδεολογικός άρχων του χάους που ζούμε, Ανδρέας Παπανδρέου. Είναι λοιπόν ειλικρινά περιττό (και χάσιμο χρόνου) να ταμπουρωνόμαστε πίσω από τις Βερσαλλίες των Υπουργείων και των επιτελών τους, των εκδοτικών συγκροτημάτων που καταρρέουν ή κατέρρευσαν ήδη ή του «Δημοσίου» (ΔΕΗ ας πούμε ή οικονομικές υπηρεσίες)  που είναι παρελθόν και επισήμως πια και να προσπαθούμε να μην πούμε και να μην δούμε την αλήθεια – γιατί δεν μας αρέσει.

Η Ελλάδα αλλάζει αυτές τις μέρες, τις εβδομάδες, τους τελευταίους και τους αμέσως επόμενους μήνες, ριζικά. Αντί λοιπόν να πεισματώνουμε και να αρνιόμαστε την πραγματικότητα, ας σηκώσουμε τα μανίκια, ας οργανωθούμε, ας συγκρουσθούμε, ας επιταχύνουμε τις, ούτως ή άλλως, δρομολογημένες εξελίξεις. Και (προτείνω τώρα εγώ) ας αφήσουμε τις ανοησίες τύπου «που ήσουνα εσύ όταν ο Σημίτης έλεγε βούρ στο Χρηματιστήριο Ελληναράδες μου» - γιατί δεν βγαίνει τίποτα. Ας δούμε τα πράγματα ως έχουν. Ας κοιτάξουμε στα μάτια τον Γερμανό που θα είναι αύριο στο Υπουργείο για να επιβλέπει τον Υπουργό μας και ας κοιταχτούμε και μεταξύ μας όσο πιο «συγχωρητικά» γίνεται (που δεν γίνεται, το ξέρω) και, στην τελική, ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη χωρίς εξοπλισμούς από τα Hondos και «μάσκες» όλων των ειδών.

Ήρθε η ώρα να πάρουμε θέσεις. Η μάχη προχωράει και οφείλουμε όλοι όσοι "είμαστε ακόμα ζωντανοί" να τοποθετηθούμε και να συμβάλλουμε όσο μπορούμε στην θετική, τελικά έκβαση (ή, έστω, τον κατα το δυνατόν, "έλεγχο" - αν το προλαβαίνουμε) του μικρού αυτού εμφυλίου που, ας μην κρυβόμαστε, είναι ήδη σε εξέλιξη...