Αναζήτηση

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Μίκης Θεοδωράκης: “ Εμείς είμαστε ο Κανένας και ο Καθένας και είμαστε η πλιεοψηφία”


 

Συνέντευξη του Μίκη Θεοδωράκη στον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο για τον «Κόσμο του Επενδυτή», 19-11-2011
konstantakopoulos.blogspot.com

‘Αχαρο κάπως να προλογίζει κανείς μια συνέντευξη του Μίκη Θεοδωράκη, όπως άχαρο να «αναλύει» τα τραγούδια του. Μεγαλύτερη αξία έχει να αφήνεις την αλήθεια του, είτε συμφωνείς, είτε όχι, να σου μιλήσει, παρά να τη σχολιάζεις. Το απαράμιλλο ένστικτο, το μεγάλο χάρισμα του μουσικοσυνθέτη και αγωνιστή είναι, και το απέδειξε, ότι νοιώθει και προσπαθεί να απαντήσει στο ιστορικό νόημα της στιγμής. Παιδί μιας μεγαλειώδους Εθνικής Αντίστασης, της ισχυρότερης που αντιμετώπισε το Τρίτο Ράιχ στην κατεχόμενη Ευρώπη, ο Μίκης κατάφερε, με πρώτη ύλη από το αίμα, που τόσο άφθονο έρρευσε, των καλύτερων Ελλήνων και με όπλο το χάρισμά του, συχνά και τους στοίχους των μεγάλων μας ποιητών, να χαρίσει στη γενηά του την πνευματική και ηθική νίκη που με δόλο της έκλεψαν, αποκρυσταλλώνοντας εν πολλοίς, με την τέχνη του, την εθνική και κοινωνική συνείδηση του ελληνικού λαού στον εικοστό αιώνα.
Δεν τον χώρεσαν τα ελληνικά σύνορα. Με τη μουσική του έφτασε σε όλο τον κόσμο η αθάνατη ποίηση του Πάμπλο Νερούντα, απέκτησε παγκόσμιο νόημα η θυσία του λαού της Χιλής, που έσφαξε το 1973 ο Πινοτσέτ, εγκαινιάζοντας την επέλαση δεκαετιών του νεοφιλελευθερισμού που φτάνει τώρα σε μας. Υπό την άμεση καθοδήγηση, ο Πινοτσέτ, του Κίσσινγκερ, μέλους της Trilateral και του αρχιτέκτονα της κυπριακής προβοκάτσιας και τραγωδίας. 
Κουβεντιάζοντας με τον Μίκη ταξιδεύεις πίσω στο μέλλον, ελπίζοντας η μνήμη να σε προστατεύσει από την επανάληψη, θυμάσαι τότε που η Ουάσιγκτων καλούσε επειγόντως τον Σοφούλη να του δώσει εντολή να σχηματίσει κυβέρνηση εθνικής ενότητας για να πάει μέχρι τέλους τον εμφύλιο, σε μια Ελλάδα-πειραματόζωο του αρχόμενου τότε Ψυχρού (Θερμού για την ίδια) Πολέμου. Απολαμβάνεις τη φιλοσοφία του για τη Σύγκρουση του Χάους και της Αρμονίας, εκπλήσσεσαι από την οξυδέρκεια της ματιάς που ρίχνει στην αδυσώπητη σύγκρουση, μέσα μας, ανθρώπου και κτήνους, ενθαρρύνεσαι από την αδάμαστη πίστη του στις αστείρευτες δυνάμεις του ελληνικού λαού, εντυπωσιάζεσαι από το εφηβικό του πάθος.
Στη συνέντευξη που ακολουθεί, ο Μίκης υπογραμμίζει, ακόμα μια φορά, την κρισιμότητα της στιγμής, καλώντας σε πανεθνική, παλλαϊκή αντίσταση σε μια πολιτική καταστροφής του ελληνικού λαού και μια «μαύρη κυβέρνηση», όπως την αποκαλεί χαρακτηριστικά.
Δ.Κ. Πώς βλέπετε την κατάσταση στη χώρα μετά τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης;
Μ.Θ. Ομολογώ ότι με φόβισε η εικόνα που είδα στην Βουλή των Ελλήνων. Για πρώτη φορά μετά τον Εμφύλιο, να πάλι η εθνικοφροσύνη ενωμένη! Η άκρα δεξιά χέρι-χέρι με την Δεξιά και τους Κεντρώους! Γιατί άραγε; Τι τους φοβίζει; Σκεφτείτε το. Εμείς το ξέρουμε και συνεχίζουμε τον αγώνα μας, για να ενώσουμε όλους τους Έλληνες σε ένα ενιαίο Μέτωπο Αντίστασης και Πάλης. Κι αυτό γιατί πιστεύουμε ότι η βασική αντίθεση της ελληνικής κοινωνίας έχει χαρακτήρα Εθνικό – Πατριωτικό. Κι αυτό αποδείχθηκε περίτρανα με τις μεγαλειώδεις μας συγκεντρώσεις στα Προπύλαια, στην Θεσσαλονίκη, στην Νάουσα και στα Χανιά. Κάθε άλλη λαθεμένη ανάλυση διαιρεί τον Λαό. Εμείς όμως θα τον ενώσουμε και θα τον καταστήσουμε δύναμη ιστορική. Κι αυτό, απ’ ό,τι φαίνεται, το ξέρουν οι εχθροί μας καλλίτερα από τους φίλους μας, γι’ αυτό ξαναβγάλανε τους σκελετούς της εθνικοφροσύνης από τις ντουλάπες, για να μας φοβίσουν.
Εμείς πρώτοι, το Κ.Α.Π., ξεσκεπάσαμε τα σχέδιά τους να διαλύσουν την κοινωνία, να εξαθλιώσουν τον λαό και να μας εξουδετερώσουν, για να ξεπουλήσουν την Ελλάδα στους ξένους. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Κι όλα τα άλλα είναι βεγγαλικά, για να ξεγελούν τους αθώους και τους ανήξερους.
Δ.Κ. Τι εννοείτε;
Μ.Θ. Το Δημόσιο θα το πουλήσουν έξι έως εφτά φορές φτηνότερα από την αξία του. Λιμάνια, αεροδρόμια, αυτοκινητόδρομους, υποδομές, αρχαία μνημεία. Μετά έχουν σειρά ο ορυκτός και ο υποθαλάσσιος πλούτος.
Και με την ευκαιρία αυτή να προειδοποιήσουμε για ακόμα μια φορά όλους τους επίδοξους αγοραστές, να μην είναι τόσο βέβαιοι για τις αγορές που κάνουν μισοτιμής σε βάρος του ελληνικού λαού, βάσει των αντισυνταγματικών ληστρικών συμφωνιών που υπογράφουν. Γιατί αν μελετήσουν λίγο την ελληνική ιστορία, θα δουν τι είναι ικανός να κάνει ο ελληνικός λαός, όταν είναι ενωμένος και αποφασισμένος.
Θέλουν μια Ελλάδα χωρίς Έλληνες. Γι’ αυτό κι εμείς προετοιμάζουμε συστηματικά την ΝΕΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ. Όταν θα ξαναβγούν εκατομμύρια πολίτες στους δρόμους, τούτη τη φορά θα είναι ατσαλωμένοι και αποφασισμένοι να γίνουν ιδιοκτήτες της χώρας τους.
Αυτή η μαύρη Βουλή με τους ξένους συμμάχους της, τα ΜΑΤ της, τις προβοκάτσιες, τους κουκουλοφόρους και την κρατική βία θα βρει σε λίγο απέναντί της έναν λαό διαφορετικό από εκείνον που προσπάθησε να διαφθείρει και να εξουδετερώσει τόσα χρόνια τώρα.
Από την άποψη αυτή η συγκρότηση του μαύρου Μετώπου με πρωθυπουργό έναν τραπεζίτη, αποτελεί για μας μια πρώτη νίκη. Γιατί σημαίνει ότι μας φοβούνται. Γιατί εμείς είμαστε ο ΚΑΝΕΙΣ, που όλα τα γκάλοπ του δίνουν την απόλυτη πλειοψηφία. Όμως ο ΚΑΝΕΙΣ είναι στην ουσία ο ΚΑΘΕΙΣ, που θα βρουν σύντομα μπροστά τους. Ο κάθε Έλληνας και η κάθε Ελληνίδα, που προσπαθούν με όλα τα μέσα να τους γονατίσουν.
Δ.Κ. Πρέπει η Ελλάδα να εφαρμόσει τις συμφωνίες της 27ης Οκτωβρίου; Μπορεί να μην τις εφαρμόσει;
Μ.Θ. Ποια Ελλάδα; Αυτή η μειοψηφία που μας κυβερνά; Εγώ δεν την αναγνωρίζω και επομένως μου είναι αδιάφορο τι θα κάνει. Μήπως δεν έγιναν όργανα-μαριονέτες των Ξένων Τραπεζών; Μήπως δεν έχουν καταστεί συνειδητά όργανα για το ξεπούλημα της χώρας; Εσείς γνωρίζετε καλλίτερα από κάθε άλλον τους όρους της νέας σύμβασης, της συμφωνίας της 27ης Οκτωβρίου. Τα γράψατε στο άρθρο σας το περασμένο Σάββατο. Σας παρακαλώ να τα ξαναγράψετε σ’ αυτή τη συνέντευξη με μεγάλα γράμματα, για να τα διαβάσουν ακόμα και οι τυφλοί. (σ.σ. αναφέρεται στο άρθρο του Κ.τ.Ε. που δημοσιεύτηκε στις 12.11 καταδεικνύοντας πως οι αποφάσεις της 27 Οκτωβρίου και ειδικά η ψήφιση της δεύτερης δανειακής σύμβασης από τη Βουλή, η συμφωνία αναδιάρθωσης και η υπαγωγή του χρέους στο αγγλικό δίκαιο, μπορεί να οδηγήσουν σε βαριά, ανεπίστρεπτη, ποιοτική επιδείνωση των όρων δανεισμού της Ελλάδας και, πρακτικά, στην αρπαγή όλης της τωρινής και μελλοντικής δημόσιας και ιδιωτικής ακόμα περιουσίας της Ελλάδας από τους πιστωτές, με τη χώρα να παραμένει μεν τύποις ανεξάρτητη και κυρίαρχη, επί της ουσίας όμως εξαθλιωμένο οικονομικό προτεκτοράτο, ένα Μπαγκλαντές στην Ευρώπη, χωρίς όμως τον βαθμό ανεξαρτησίας και κυριαρχίας του Μπαγκλαντές).
Δ.Κ. Ποιά νομίζετε ότι είναι η ρίζα της κρίσης και τι πρέπει να κάνουμε;
Μ.Θ. Η ρίζα της κρίσης είναι η απόφαση του ΑΫΛΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ, του Ροκφέλερ και της Γκόλντμαν Ζάξ που βάλθηκαν να διαλύσουν τους λαούς για να οικοδομήσουν πάνω στα ερείπια την δική τους Αυτοκρατορία. Στην πάλη αυτή το ΧΡΗΜΑ (η Οικονομία) νίκησε κατά κράτος την ΠΟΛΙΤΙΚΗ δηλαδή τους πολίτες. Σήμερα όλοι οι άρχοντες της Ευρώπης δεν είναι παρά μαριονέτες στην εισβολή την Τραπεζών και κυρίως του ΑΫΛΟΥ, του χρηματιστικού χρήματος.
Γι’ αυτό ο Λαός μας θα πρέπει να ενώσει τις δυνάμεις του με όλους τους άλλους λαούς που θίγονται. Πρέπει απέναντι στο ΜΑΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ, αυτό του ιδιότυπου νεοναζισμού να υψώσουμε το ΜΕΤΩΠΟ των Λαών. Και η δική μου αισιοδοξία από κει πηγάζει. Δεν είμαστε μόνοι. Όπως δεν ήμασταν μόνοι την εποχή του αντιφασιστικού αγώνα. Και νικήσαμε!
Δ.Κ. Πρέπει να φύγουμε ή να μείνουμε στην Ευρώπη;
Μ.Θ. Μα εμείς είμαστε η Ευρώπη. Για μας Ευρώπη είναι η Ευρώπη του Πολιτισμού, των Επιστημών, της Ειρήνης. Σ’ αυτήν την Ευρώπη ανήκουμε, που είναι η μεγάλη ελπίδα όλων των Λαών. Είναι λάθος να συνδέουμε τα φαινόμενα Σαρκοζί ή Μέρκελ με τον Γαλλικό ή Γερμανικό Λαό.
Άλλωστε, το Μαύρο Μέτωπο, μετά την Ελλάδα χτυπά με τις ίδιες μεθόδους τους Ιρλανδούς, Πορτογάλους, Ισπανούς, Ιταλούς. Αύριο θα χτυπήσουν και την Γαλλία. Πιστεύω ότι κανένας δεν θα ξεφύγει. Ο κίνδυνος είναι παγκόσμιος, δηλαδή προέρχεται από διεθνή κέντρα που μισούν όλους τους Λαούς.
Δ.Κ. Τι πρέπει να κάνει ο ελληνικός λαός;
Μ.Θ. Αυτό που κάνουμε τώρα εμείς, δηλαδή την οργάνωση του Μετώπου της Αντίστασης. Εμείς το ονομάζουμε ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α., δηλαδή «Ελληνική Λαϊκή Δημοκρατική Αντίσταση».

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

Τι χαρά να ‘χουμε και μεις μια «κυβέρνηση συνεργασίας»!




Εδώ και δεκαετίες αυτό που ακούγαμε στην Ελλάδα ήταν ότι το πιο πολύτιμο πράγμα του κόσμου είναι οι …αυτοδύναμες κυβερνήσεις.
Εσχάτως, και αφού οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις τους οδήγησαν τα πράγματα εδώ που τα οδήγησαν, το τροπάρι έχει αλλάξει:
Τώρα, μετά την κυβερνητική σύμπραξη ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑ.Ο.Σ. με τη στήριξη και της κυρίας Μπακογιάννη, το πολυτιμότερο πράγμα του κόσμου άλλαξε και από εκεί που ήταν οι κυβερνήσεις αυτοδυναμίας, έγιναν οι «κυβερνήσεις συνεργασίας»…
*
Να, λοιπόν, που για μια ακόμα φορά η κατά τ’ άλλα κοσμοπολίτισσα άρχουσα τάξη μας, μας πουλάει… «επαρχιώτικη άγνοια» για τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο, ώστε να κάνει τη «δουλίτσα» της.
Τώρα η «ευτυχία», η «ευημερία» και η «καλοπέραση», που θα έρχονταν μέσα από τις αυτοδυναμίες, θα έρθουν μέσα από τις «συνεργασίες», τις «συναινέσεις» και τις «συμπράξεις»…
*
Αλλά γιατί δεν ρίχνουμε μια ματιά εις τα Ευρώπας;
Αν δεν κάνουμε λάθος:
  • Κυβέρνηση συνεργασίας (και μάλιστα κεντροαριστερής κατευθύνσεως) ήταν εκείνη του Ντ’ Αλέμα στην Ιταλία που πρωτοστάτησε στην ιμπεριαλιστική επέμβαση κατά της Γιουγκοσλαβίας και η οποία έφερε τις άλλες κυβερνήσεις συνεργασίας, εκείνες του Μπερλουσκόνι με τους νεοφασίστες της Λέγκας.
  • Κυβέρνηση συνεργασίας (κεντροαριστερή, επίσης) ήταν εκείνη η κυβέρνηση του Ζοσπέν στη Γαλλία που εγκαινίασε την πολιτική των εργασιακών Νταχάου μέσα από τα λεγόμενα «Σύμφωνα πρώτης απασχόλησης», που εκτίναξε τα ποσοστά του Λεπέν και έφερε τον Σαρκοζί στην εξουσία.
  • Κυβέρνηση συνεργασίας (κεντροαριστερή, επίσης) ήταν εκείνη του Στρέντερ στη Γερμανία που έριχνε τις «οικολογικές» βόμβες του οικολόγου Φίσερ στο Κοσσυφοπέδιο.
  • Κυβέρνηση συνεργασίας (και τι συνεργασίας!) ήταν η πρώτη κυβέρνηση της Μέρκελ στη Γερμανία, που σχηματίστηκε κατ’ απαίτηση των Γερμανών βιομηχάνων με τη στήριξη τόσο των χριστιανοδημοκρατών όσο και των σοσιαλδημοκρατών, η οποία επέβαλε ένα από τα πιο άγρια πακέτα λιτότητας στο γερμανικό λαό.
  • Κυβέρνηση συνεργασίας είναι και η σημερινή κυβέρνηση της Γερμανίας, η οποία έχει κατορθώσει το 16% του γερμανικού λαού να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και 7,5 εκατομμύρια Γερμανοί εργαζόμενοι να αμείβονται με λιγότερα από 400 ευρώ μηνιαίως.
  • Κυβέρνηση συνεργασίας είναι η σημερινή κυβέρνηση Κάμερον στη Βρετανία, η οποία έχει επιβάλει το καθεστώς «δάκρυα και αίμα» στο βρετανικό λαό, εφαρμόζοντας ένα πρωτοφανές σε αγριότητα πρόγραμμα λιτότητας.
Παρεμπιπτόντως:
Η «χαρά» των κυβερνήσεων συνεργασίας ουδόλως απέτρεψε το «χαμό» που εκδηλώνεται σήμερα στις οικονομίες της Ιταλίας και της Γαλλίας ή την εκτίναξη του χρέους της Γερμανίας, το μεγαλύτερο σε απόλυτους αριθμούς χρέος μεταξύ των κρατών – μελών της Ευρωζώνης…
*
Ο κατάλογος θα μπορούσε να είναι ακόμα πιο μακρύς, με την ουσία να παραμένει πάντα η ίδια:
Η ουσία έχει να κάνει με το ποια πολιτική εφαρμόζουν αυτές οι κυβερνήσεις.
Οσο για το ποιο θα είναι το κυβερνητικό σχήμα που θα εφαρμόσει τη συγκεκριμένη πολιτική είναι κάτι που έπεται.
Το σχήμα προκύπτει, εν τέλει, ανάλογα με τη σκληρότητα αυτής της πολιτικής και σε συνδυασμό με τις κοινωνικές συνθήκες εντός των οποίων μέλλει να εφαρμοστεί.
Συνθήκες που προσδιορίζονται από την ένταση της ταξικής πάλης, οι οποίες καθορίζουν εν πολλοίς τους πολιτικούς ελιγμούς της άρχουσας τάξης για να επιτύχει ακριβώς την εφαρμογή της πολιτικής της.
*
Το θέμα, επομένως, δεν βρίσκεται στο αν οι κυβερνήσεις της πλουτοκρατίας, στην Ελλάδα και οπουδήποτε στον κόσμο, είναι κυβερνήσεις αυτοδύναμες και μονοκομματικές ή είναι κυβερνήσεις πολυκομματικές και συνεργασίας.
Το θέμα βρίσκεται στο γεγονός ότι και αυτές και οι προηγούμενες είναι κυβερνήσεις των κεφαλαιοκρατών, των μονοπωλίων, της πλουτοκρατίας. Οτι είναι κυβερνήσεις της άρχουσας τάξης. Η οποία
όποτε δεν μπορεί να αναθέσει το σφαγιασμό του λαού σε ένα από τα κόμματά της, τότε επιλέγει να αναθέσει την ίδια αποστολή σε πολλά κόμματά της μαζί.
*
Αυτό είναι το συναπάντημα,
το συναπάντημα των δικών της κομμάτων και των δικών της ανθρώπων,
που, αμέσως μετά την τέλεσή του, η αστική τάξη μέσα από την προπαγάνδα της αναλαμβάνει να το εμφανίσει ως μια «εθνική», «χαρούμενη» και «ελπιδοφόρα συνεύρεση».
Τότε, δε, είναι που αρχίζει και όλη αυτή η γελοιότητα, οι δημηγορίες και η απάτη περί της «γενικής συναδέλφωσης».
Σε αυτό ακριβώς το σημείο βρισκόμαστε. Αλλά όχι για πολύ…
Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Τι κάνετε μωρέ; Όχι άλλο σώσιμο! Σταματήστε το σώσιμο!


                                                                            του Χρήστου Κυργιάκη
pressinaction.gr | Ιστοσελίδα με άποψη
Τρία σε ένα. Νοικοκυρεμένα.
Την είπε την αλήθεια ο Καρατζαφέρης. «Ξεχάστε τα τρία κόμματα. Δεν έχουν και μεγάλες διαφορές μεταξύ τους», είπε. Έθεσε και τη διαχωριστική γραμμή: «Ευρωπαϊστές ενάντια στους κομμουνιστές»!
Μπράβο Γιώργο (Παπανδρέου), μπράβο Αντώνη! Μπράβο και στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Δεν βρέθηκε ένας να απαντήσει στο σπεκουλάρισμα του Καρατζαφέρη.
Μάλλον δεν προσβλήθηκε κανένας για να νιώσει την ανάγκη για κάτι τέτοιο.
Θα ήταν η πιο πετυχημένη πολιτική φάρσα και συγχρόνως η εκφραστικότερη πολιτική τραγωδία αν, σε μέρες μνήμης και τιμής της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, τοποθετούσαν στο υπουργείο προστασίας του πολίτη, τον Βορίδη, γνωστό νοσταλγό του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Κρίμα! Τον έκαναν υπουργό υποδομών!
Κράτησα μία φράση από τις προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού-τραπεζίτη που έλεγε πως θα κάνει ότι μπορεί για το συμφέρον της χώρας.
Πρόκειται για την πιο «πονηρή» φράση που μπορεί να πει κάποιος από το βήμα της Βουλής.
Συμφέρον της χώρας για τον εφοπλιστή σημαίνει να μη ναυπηγεί τα πλοία του στην Ελλάδα, γιατί δεν συμφέρει οικονομικά, ούτε να προσλαμβάνει Έλληνες ναυτικούς γιατί δεν απέκτησαν ακόμη σχιστά μάτια, αλλά ταυτόχρονα, να καμαρώνει ξεδιάντροπα πως η Ελλάδα είναι πρώτη ναυτική δύναμη.
Συμφέρον της χώρας για το βιομήχανο και τον επιχειρηματία σημαίνει τη μεταφορά της βιομηχανίας ή της επιχείρησής του σε άλλη χώρα με μεροκάματα σκλαβιάς για να κερδίζει ο ίδιος περισσότερα.
Συμφέρον της χώρας για τον μεγαλοξενοδόχο σημαίνει φοροαπαλλαγές για να ενισχυθεί ο τουρισμός και προσλήψεις «μαύρες» που έχουν ως αποτέλεσμα την αύξηση της ανεργίας το μήνα Αύγουστο παρ’ όλη την αύξηση της τουριστικής κίνησης κατά 20% περίπου.
Συμφέρον της χώρας για τον τραπεζίτη σημαίνει αύξηση της κερδοφορίας της τράπεζάς του, ακόμη και αν αυτό σημαίνει να πετάγονται στο δρόμο οικογένειες επειδή το υποθηκευμένο σπίτι τους, βγήκε στο σφυρί, λόγω αδυναμίας εξόφλησης των στεγαστικών δανείων.
Συμφέρον της χώρας για τον μεγαλοφοροφυγά σημαίνει να πληρώνουν φόρους μόνο τα γνωστά υποζύγια ενώ ο ίδιος να απολαμβάνει ασυλίας γεμίζοντας τις ελβετικές τράπεζες με καταθέσεις.
Συμφέρον της χώρας για τον μεγαλοεργολάβο σημαίνει να προπληρώνεται από τους πολίτες για τους δρόμους που θα φτιάξει στο μέλλον και να υπερτιμολογεί ένα έργο τόσες φορές, όσες χρειάζεται για να θησαυρίσει, ανεβοκατεβάζοντας , αν κρίνει αναγκαίο, ακόμα και κυβερνήσεις, με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που, συγχρόνως, διαθέτει.
Συμφέρον της χώρας για τον εργαζόμενο σημαίνει να συνεχίσει να έχει μόνιμη και σταθερή δουλειά, με μισθό τέτοιο που θα του εξασφαλίζει αξιοπρεπή διαβίωση για τον ίδιο και την οικογένειά του.
Συμφέρον της χώρας για τον άνεργο σημαίνει να αποκτήσει μόνιμη και σταθερή δουλειά χωρίς να χρειαστεί να τον νοικιάσει κάποια Μη Κυβερνητική Οργάνωση.
Συμφέρον της χώρας για τη νεολαία σημαίνει να μπορεί να σχεδιάζει, να ονειρεύεται και να οραματίζεται. Ναι ρε, να οραματίζεται! Χωρίς εμπόδια και απαγορεύσεις, χωρίς τηλεοπτικά ναρκωτικά που προκαλούν εθισμό στο «ανύπαρκτο», το «δήθεν»  και την αποβλάκωση.
Συμφέρον της χώρας για το μαθητή σημαίνει να έχει τα αυτονόητα: βιβλία, καθηγητές, ζεστές αίθουσες το χειμώνα και προοπτική για το μέλλον.
Συμφέρον της χώρας για τον συνταξιούχο σημαίνει να μπορεί να περπατάει στο τέλος της ζωής του χωρίς να ντρέπεται, γιατί ντροπή μεγάλη νιώθει ο παππούς και η γιαγιά όταν, ένα δώρο, δεν μπορούν να πάρουν στα εγγόνια τους.
Συμφέρον της χώρας για τους πολλούς σημαίνει να μην υπάρχουν αυτοί οι ελάχιστοι που έχουν καταθέσεις δισεκατομμυρίων ή που διαθέτουν ενυδρείο με καρχαρίες σε παιδικό δωμάτιο.
Συμφέρον της χώρας για τους πολίτες σημαίνει να μην κόβει το ρεύμα η ΔΕΗ σε ανθρώπους που δεν έχουν να πληρώσουν το χαράτσι που έρχεται με το λογαριασμό του ρεύματος.
Ποιο από τα παραπάνω συμφέροντα θα υπηρετήσει ο πρωθυπουργός-τραπεζίτης;
Υπάρχει κάποιος που δεν ξέρει την απάντηση;
Μεταφράζουν την ανοχή που δείχνουν οι πολίτες τις τελευταίες μέρες, ως αποδοχή της πολιτικής της κυβέρνησης συνεργασίας.
Μάλλον δεν κατάλαβαν το πόσο γενναιόψυχοι είναι οι πολίτες και πως απλώς το διασκεδάζουν λίγο.
Διασκεδάζουν με το πολιτικό ξεβράκωμα των ηγεσιών των τριών κομμάτων που συγκυβερνούν και των βουλευτών που τα ακολουθούν.
Δέχονται να παρακολουθήσουν την στερνή πολιτική παράσταση από τους πιο ατάλαντους ηθοποιούς που γνώρισε τα τελευταία χρόνια η πολιτική σκηνή του τόπου λίγο πριν τους στείλουν σε μόνιμη εφεδρεία.
Δεν πείθουν ούτε και τρομάζουν κανέναν με τα εκβιαστικά διλήμματα που συνεχίζουν να χρησιμοποιούν.
Μας βάζουν το δίλημμα ευρώ ή δραχμή όταν, την ίδια στιγμή, η Γερμανία ετοιμάζει είτε τον αναγκαστικό διωγμό της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ είτε τη δημιουργία ζωνών δύο ταχυτήτων είτε τη λύση της αποχώρησης της ίδιας της Γερμανίας, από τη ζώνη του ευρώ.
Μέχρι και τις υπογραφές της κυβερνητικής τρόικας ζητάνε οι φίλοι μας οι Ευρωπαίοι δανειστές , στα πλαίσια μιας ανεπανάληπτης επίδειξης αλαζονείας, δίνοντας ταυτόχρονα την ευκαιρία στους «τρεις κυβερνητικούς καβαλέρος» να κοκορευτούν λέγοντας πως «δεν υπογράφουν».
Όχι, μην παρασύρεστε. Δεν αναφέρονται στα μνημόνια ούτε στις αποφάσεις της τελευταίας συνόδου κορυφής που έγινε στις 27 Οκτωβρίου. Στα αυτόγραφα χωρίς ουσία που ζητούσαν οι ευρωπαίοι αναφέρονται. Τα άλλα, τα σημαντικά, θα τα υπογράψουν όλοι, με χέρια και με πόδια.
Έτσι είναι. Μετά τους λαοπρόβλητους πολιτικούς ηγέτες κρίθηκαν χρήσιμοι οι ηγέτες μιας χρήσεως για να καταλήξουμε στους απευθείας διορισμένους διαχειριστές. Σα να είναι οι χώρες εταιρείες προς εκκαθάριση. Δείτε λίγο τι γίνεται και στην Ιταλία. Τα ίδια θα γίνουν και στις υπόλοιπες χώρες με ανάλογα προβλήματα.
Δεν τους βγαίνουν όμως τα σχέδια γιατί, ετούτη τη φορά, δεν μπορούν να ελέγξουν κομματικά τον κόσμο και έχουν αρχίσει να φοβούνται.
Γι’ αυτό, θα προσπαθήσουν να υπογράψουν όσα μπορούν περισσότερα και όσο το δυνατόν συντομότερα, ελπίζοντας πως το έλκηθρο του Αη Βασίλη θα μπορέσει να χρησιμοποιηθεί και ως μέσο διαφυγής.

Γιατί οι συμφωνίες της 26ης Οκτωβρίου προετοιμάζουν έξοδο από το ευρώ και κατάλυση του ελληικού κράτους


s
 

Ομιλία του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου σε εκδήλωση-συνέντευξη τύπου που οργανώθηκε στην ΕΣΗΕΑ στις 15.11 με πρωτοβουλία του Μίκη Θεοδωράκη και συμμετοχή του ομότιμου Καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου του Πανεπιστημίου Αθηνών Γιώργου Κασιμάτη

Θέλω να ευχαριστήσω τον Μίκη Θεοδωράκη για την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη του και να του εκφράσω τον τεράστιο και ανυπόκριτο θαυμασμό μου για το απαράμιλλο ένστικτο και τη ζωτικότητα που διαθέτει, το εφηβικό πάθος που τον διακρίνει. Προχτές του μιλούσα για τις συνέπειες των αποφάσεων της 26.10. ‘Όταν με άκουσε μούπε: «πρέπει αμέσως να κάνουμε κάτι, να δώσουμε μια συνέντευξη τύπου».
Η ιδέα ξεκίνησε πριν από δέκα μέρες. Διάβαζα έκπληκτος ένα άρθρο του New York Times, που αναφερόταν στην αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και έγραφε περίπου ότι το ελληνικό δίκαιο στο οποίο τώρα υπάγεται συνιστά ένα αποφασιστικό πλεονέκτημα έναντι του αγγλικού δικαίου. Και ότι η συμφωνία αναδιάρθρωσης ήταν περίπου λεόντεια, δεν τόλεγε έτσι, το άφηνε όμως να φανεί καθαρά, υπέρ των τραπεζών. Ξαφνιασμένος άρχισα να τηλεφωνώ στους υποτιθέμενους ειδικούς των κομμάτων και του Μνημονίου και τους αντίθετους. Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξή μου όταν διαπίστωσα ότι τα ελληνικά κόμματα, ενάμισυ χρόνο μετά την είσοδο της χώρας σε μια φοβερή κρίση με αφορμή το χρέος, δεν διαθέτουν καμιά σοβαρή, σε βάθος γνώση των ρυθμίσεων που το αφορούν! 
Είναι αλήθεια ότι μου έχει ξανατύχει. Θυμάμαι ότι στην περίοδο του Σχεδίου Ανάν ουδείς, ή σχεδόν, δεν είχε καν φυλλομετρήσει, όχι μελετήσει ένα σχέδιο που καθόριζε δια παντός το μέλλον, την ίδια την ύπαρξη κυπριακού κράτους! Επιχειρηματολογούσαν στις τηλεοράσεις χωρίς να ξέρουν τι περιείχε αυτό το σχέδιο.
Μπορείτε άλλωστε να το διαπιστώσετε και σεις αν μπείτε στο ίντερνετ. Θα βρείτε εκεί δεκάδες μελέτες για την Ελλάδα, θα δείτε εξέταση σεναρίων εξόδου ή παραμονής στο ευρώ, θα δείτε ινστιτούτα και πανεπιστήμια να δημοσιεύουν μελέτες επί μελετών, στη Γερμανία, τις ΗΠΑ, τη Γαλλία, το Βέλγιο. Εμείς εδώ σχεδόν τίποτα. Προφανώς περιμένουμε να μας πουν τι θα κάνουμε!
Μετά τις 26 Οκτωβρίου, τα πάντα συζητήθηκαν σε αυτή τη χώρα εκτός από ένα: τι περιέχουν και ποιές θα είναι οι συνέπειες εφαρμογής των αποφάσεων της 26ης Οκτωβρίου. Η προσφυγή στη λαϊκή βούληση που επιβάλλει το πνεύμα, αν όχι το γράμμα του Συντάγματος, παρακάμφθηκε, τρία κόμματα που αλληλλομισούνται αποφάσισαν, άραγε υπό την πίεση ποιάς ισχυρής, υπέρτερης δύναμης, διερωτάται κανείς, να σχηματίσουν κυβέρνηση συνεργασίας, ο κ. Σαμαράς έπαιξε το πολιτικό κεφάλι του κορώνα γράμματα και όλα αυτά γιατί; Για να εφαρμοσθούν οι ουσιαστικά άγνωστες στην Ελλάδα ως προς τις συνέπειές της, και μεταξύ των βουλευτών μεν, άβουλων δε, αποφάσεις της 26.10 και να ψηφισθεί από τη Βουλή, με 180 ψήφους η δεύτερη δανειακή σύμβαση.
Μας λένε ότι αν δεν εφαρμοσθούν οι αποφάσεις της 26.10 θα μας διώξουν από την ευρωζώνη. Θα επιχειρήσουμε να σας δείξουμε, εξετάζοντας τον συνδυασμό νομικών και ρυθμίσεων οικονομικής πολιτικής που επιβάλλονται στην Ελλάδα, ότι σκοπός, ή πάντως αποτέλεσμα των αποφάσεων αυτών, θα είναι ακριβώς να διευκολύνουν την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Σήμερα, το χρέος είναι ένα δίκοπο μαχαίρι. Μπορεί να κόψει την Ελλάδα, μπορεί να κόψει και τους πιστωτές. Αν όμως εφαρμοσθούν τα συμφωνηθέντα, η Ελλάδα θα «αφοπλισθεί» από τα κυριότερα διαπραγματευτικά χαρτιά της.
Η συμφωνία δεν είναι φτιαγμένη για να κάνει βιώσιμη την Ελλάδα, είναι φτιαγμένη για να την οδηγήσει σε κατάσταση δουλοπάροικου, οικονομικής αποικίας των πιστωτών, που δεν θα έχει φυσικά κανένα περιθώριο να διαπραγματευθεί τη θέση της στην ΕΕ ή οτιδήποτε άλλο. Μπορεί να παραμένει ένα τύποις ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, θα έχει όμως στερηθεί από κάθε δυνατότητα άσκησης της κυριαρχίας και της ανεξαρτησίας του. Οι πιστωτές θα έχουν γίνει ιδιοκτήτες μιας χώρας που θα μοιάζει, όλο και πιο πολύ, με ένα Μπαγκλαντές στην Ευρώπη, μια χώρα που θα διώχνει όσους ‘Ελληνες μπορούν να φύγουν.
Για να εξασφάλιζε μια τέτοια συμφωνία την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη, θα έπρεπε να οδηγεί σε μια οικονομία και ένα κράτος βιώσιμα. Αυτό που κάνει η συμφωνία είναι να λύνει τα προβλήματα των πιστωτών, προτού πετάξουν την Ελλάδα έξω από το ευρώ.
Καταστρέφουν για να εκβιάσουν
‘Όπως έγινε σε κάθε φάση, μέχρι τώρα, της κρίσης ο ελληνικός λαός τίθεται και πάλι ενώπιον ενός τρομοκρατικού και εκβιαστικού διλήμματος: είτε κάνουμε αυτό που μας λένε οι ξένοι, είτε οδηγούμεθα σε καταστροφή. Κανείς στην Αθήνα δεν έχει δώσει προσοχή σε αυτό που έγραψε ο Νομπελίστας Πωλ Κρούγκμαν: «κάντε αυτό που κάνουμε, όχι αυτό που σας λέμε να κάνετε». Μέχρι τώρα, κάνουμε αυτό που μας λένε να κάνουμε, αλλά οι καταστροφές όχι μόνο δεν αποφεύγονται, πλησιάζουν όλο και πιο κοντά.
Στην αρχή μας έλεγαν ότι πρέπει να γλυτώσουμε τη χρεωκοπία, τώρα μας λένε την έξοδο από το ευρώ, Κύριος οίδε τι θα πουν αύριο. Αν στην αρχή ισχυρίζονταν, όχι πολύ πειστικά, ότι η υπακοή οδηγεί στη σωτηρία, π.χ. ότι η Ελλάδα θα βγει στις αγορές το 2011, τώρα δεν μπαίνουν καν στον κόπο να περιγράψουν πως, π.χ., οι αποφάσεις της 26.10 θα οδηγήσουν όντως σε σωτηρία. Δεν τους απασχολεί καν να είναι ελάχιστα συνεπείς με τον εαυτό τους, ή να εξηγήσουν το βουνό από αποτυχημένες προβλέψεις και εκτιμήσεις.
Μήπως δεν θα σωζόμαστε με τις αποφάσεις του Μαίου 2010, του Μαρτίου και του Ιουλίου 2011, προτού διαπιστωθεί ότι δεν σωζόμαστε και χρειάζονται οι αποφάσεις του Οκτωβρίου; Παρεμβαίνοντας στον δημόσιο διάλογο και υποστηρίζοντας τις θέσεις της «αυτοκρατορίας των τραπεζών» και της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών, εναντίον της Ευρώπης, στις 23 Οκτωβρίου, τρεις μόνο μέρες πριν τη σύνοδο κορυφής, ο κ. Παπαδήμος περιέγραφε ως καταστροφικό το κούρεμα 50%. Τώρα σχημάτισε κυβέρνηση με κύρια αποστολή να εφαρμόσει τη συνταγή που ο ίδιος χαρακτήριζε καταστροφική. Αν συνεχισθούν αυτά, φοβούμεθα ότι είναι θέμα λίγου χρόνου μια βιβλική καταστροφή του ελληνικού λαού.
Για να είναι πειστικό κάθε φορά το δίλημμα προς τον ελληνικό λαό, παίρνονται μέτρα, συνειδητά ή όχι, για να το κάνουν πραγματικό. Η ίδια η ελληνική κυβέρνηση, με τον τρόπο που χειρίσθηκε το οικονομικό πρόβλημα, έκανε ότι μπορούσε για να προκαλέσει την «επικοινωνιακή» επίθεση κατά της χώρας, στα τέλη του 2009 και, στη συνέχεια, την κερδοσκοπική επίθεση της άνοιξης του 2010. Η Τράπεζα της Ελλάδας διευκόλυνε την κερδοσκοπική επίθεση κατά των ελληνικών τίτλων τριπλασιάζοντας την προθεσμία ακάλυπτων συναλλαγών όπως αποκάλυψαν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, η Στατιστική Υπηρεσία κατηγορήθηκε από υψηλόβαθμα στελέχη της ότι φούσκωσε το έλλειμμα, η Αθήνα αρνήθηκε να απευθυνθεί στη Γερμανία και στη Ρωσία για βοήθεια, προκειμένου να δημιουργήσει τις συνθήκες που έφεραν τελικά το ΔΝΤ στην Ευρώπη και την Ελλάδα στο Μνημόνιο. Τότε, η Αθήνα «απειλούσε» δήθεν με το «πιστόλι» του ΔΝΤ, δηλαδή απειλούσε να αυτοκτονήσει μήπως την σκοτώσουν. Αργότερα, και ενώ ήδη είχε ωριμάσει η ιδέα ότι πρέπει να γίνει αναδιάρθρωση, η Ελλάδα σαμπόταρε την υλοποίησή της. Θέμα εξόδου μιας χώρας από το ευρώ ήταν αδιανόητο πριν ένα μήνα. Εξαγγέλλοντας δημοψήφισμα με το παραπλανητικό ερώτημα «26η Οκτωβρίου ή έξοδος από το ευρώ», ο κ. Παπανδρέου εισήγαγε μόνος του το θέμα στην ευρωπαϊκή ατζέντα, όπου το διευκόλυνε να εγκατασταθεί η στάση των υπολοίπων πολιτικών κομμάτων της χώρας, που απέφυγαν να απαντήσουν στα ιταμά και παράνομα ευρωπαϊκά τελεσίγραφα. Δημιούργησε δηλαδή η ίδια η Αθήνα την πολιτική συνθήκη για να γίνει κάποια στιγμή εφικτή η έξοδος, με τους όρους μάλιστα των πιστωτών και των Γερμανών. Με άλλα λόγια, προκειμένου να δικαιολογηθεί το δίλημμα «κάντε ότι σας λέμε ή θα καταστραφούμε», οργανώνεται όντως η καταστροφή, απομειώνονται τα νομικά, οικονομικά και πολιτικά διαπραγματευτικά χαρτιά της χώρας και αυξάνεται κάθε φορά το τίμημα ενός ενδεχόμενου ‘Όχι, ώστε να διστάζει να το επιλέξει ο ελληνικός λαός. Το τελικό αποτέλεσμα μιας τέτοιας πορείας δεν μπορεί να είναι παρά ο εθνικός όλεθρος. Δεν θέλουμε τώρα να κάνουμε δίκη προθέσεων ή ψυχανάλυση των πρωταγωνιστών, για όποιο λόγο όμως κι αν το κάνουν, αυτό ακριβώς κάνουν οι αρμόδιοι, διεθνείς και εγχώριοι, που εκπονούν σχέδια σωτηρίας της Ελλάδας εδώ και ενάμισυ χρόνο.
Στην αρχή μας είπαν μνημόνιο ή χρεωκοπία, σήμερα έχουμε μνημόνιο και χρεωκοπία. Αυτό που συζητάμε πλέον δεν είναι πως θα αποφύγουμε μια ήδη συντελεσθείσα χρεωκοπία, αλλά τους όρους της. Τώρα μας λένε 26η Οκτωβρίου ή θάνατος. Πολύ φοβούμεθα ότι αν τους ακολουθήσουμε θα έχουμε «και 26η Οκτωβρίου και θάνατο». ‘Όχι μόνο θα φύγουμε από το ευρώ, αλλά και θα τεθούμε προ του διλήμματος να κάνουμε μια επανάσταση κατά όλου του διεθνούς συστήματος, που δεν είναι βέβαιο ότι θέλουμε και ότι μπορούμε, ή ότι θα την κερδίσουμε, ή να αποδεχθούμε το τέλος του ελληνικού κράτους.
Προκειμένου να αποφασίσουμε αν πρέπει ή δεν πρέπει να εφαρμόσουμε τις αποφάσεις της 26ης Οκτωβρίου, πρέπει να εξετάσουμε κατ’ αρχήν τις συνέπειες αυτής της εφαρμογής. Στις 15 μέρες όμως που ακολούθησαν τη σύναψη των συμφωνιών αυτών, η Ελλάδα έχει συζητήσει τα πάντα, εκτός από το πραγματικό αποτέλεσμα της ενδεχόμενης εφαρμογής των συμφωνιών αυτών.
Οι συμφωνίες της 26ης Οκτωβρίου
Οι συμφωνίες αυτές εμπεριέχουν μια σειρά κρίσιμων ρυθμίσεων δικαίου και οικονομικής πολιτικής, οι οποίες δεν έχουν τύχει πλήρους επεξεργασίας ακόμα και τις αγνοούμε στην τελική τους μορφή, όχι όμως ως προς την κατεύθυνσή τους. Εφαρμοζόμενες, θα στερήσουν την Ελλάδα από κρίσιμα διαπραγματευτικά χαρτιά, που ακόμα διαθέτει, θα την αλυσοδέσουν με τρόπο μη αντιστρέψιμο, που θα χρειάζεται πλέον καθολική ρήξη για να επιβιώσει. Με άλλα λόγια, η 26η Οκτωβρίου, προβλέπει μια δραματική επιδείνωση των όρων αποπληρωμής του ελληνικού χρέους και ολοκληρώνει την πορεία μετάβασης της Ελλάδας από ένα σχετικά ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος σε μια ιδιόμορφη οικονομική αποικία.
Η ψήφιση της δεύτερης δανειακής σύμβασης από τη Βουλή, και μάλιστα με αυξημένη πλειοψηφία, σε συνδυασμό με τη συμφωνία αναδιάρθρωσης θα οδηγήσει στην υπαγωγή του συνόλου του ελληνικού χρέους από τη δικαιοδοσία του ελληνικού δικαίου στη δικαιοδοσία του πολύ δυσμενέστερου αγγλικού. ‘Όπως σημειώνουν όλοι οι ξένοι και ‘Ελληνες ειδικοί που έχουν αρθρογραφήσει επ’ αυτού, περιλαμβανομένης και σχετικής μελέτης του Πανεπιστημίου Duke των ΗΠΑ, η υπαγωγή του χρέους στο ελληνικό δίκαιο είναι ένα ισχυρότατο διαπραγματευτικό χαρτί, είδος «ατομικού όπλου» στους πολέμους χρέους. Επιτρέπει στην ελληνική Βουλή να καθορίσει εκείνη τους όρους αποπληρωμής των ομολόγων. Της επιτρέπει επίσης, αν η χώρα αποφασίσει ή αναγκαστεί να πάει σε εθνικό νόμισμα, ή αν διαλυθεί το ευρώ, να καθορίσει κυρίαρχα την ισοτιμία αποπληρωμής των ομολόγων και να πληθωρίσει το χρέος της μαζί με το νόμισμά της. Η Ελλάδα δεν επιθυμεί πιθανώς να φύγει από το ευρώ για να εφαρμόσει αυτή τη μέθοδο, μπορεί όμως να απειλήσει ότι θα το πράξει, ώστε να αποσπάσει τη συμφωνία αναδιάρθρωσης του χρέους που έχει απελπιστικά ανάγκη. Σήμερα, και σε ότι αφορά το χρέος, η παραμονή ή έξοδος της χώρας από το ευρώ είναι όπλο στα χέρια της Αθήνας, αύριο θα είναι όπλο στα χέρια των πιστωτών της, που, αφού διασφαλίσουν με την 26η Οκτωβρίου τα συμφέροντα των τραπεζών θα αποφασίσουν αν θα την κρατήσουν ή όχι εντός ευρωζώνης. Μια ευρωζώνη άλλωστε που κινδυνεύει ήδη είτε να μην υπάρχει, είτε να μετατραπεί οριστικά σε φυλακή των εθνών και των λαών. Σήμερα άλλωστε συνιστά ρεαλιστική πιθανότητα τόσο η αποβολή της Ελλάδας, όσο και η διάλυση του ευρώ.
Αν τώρα η Ελλάδα έχει ισχυρά διαπραγματευτικά όπλα για μια καλή, βιώσιμη συμφωνία αναδιάρθρωσης, δεν θα έχει κανένα τέτοιο όπλο σε περίπτωση επικύρωσης της δεύτερης δανειακής σύμβασης. Σύμφωνα με τους όρους της πρώτης δανειακής σύμβασης, που θα επικυρωθεί μαζί με τη δεύτερη, η Ελλάδα δεν μπορεί να πειράξει το υπόλοιπο, παλαιότερο χρέος της, αν γίνει αναδιάρθρωση θα γίνει μόνο με τους όρους των συμβαλλομένων στην πρώτη δανειακή. Το λέμε αυτό γιατί τώρα, ακόμα, η πρώτη δανειακή σύμβαση είναι νομικά ανυπόστατη και κατά το ελληνικό και κατά το διεθνές δίκαιο και πολιτικά αμφισβητήσιμη γιατί δεν έχει ψηφισθεί από τη Βουλή. Θα γίνει όμως νομικά έγκυρη με τυχόν ψήφιση, αλλά και η δικαιοδοσία για την εξέταση προσφυγών κατά της εγκυρότητας της σύμβασης θα φύγει από τα ελληνικά δικαστήρια και θα πάει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Οι συνέπειες των νομικών ρυθμίσεων
Ποια σημασία έχουν αυτές οι νομικές ρυθμίσεις; Η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να αποπληρώσει το χρέος της. Η 26η Οκτωβρίου θα καταρρεύσει, όπως και η 21η Ιουλίου και όλα τα προηγούμενα σχέδια σωτηρίας. Το πραγματικό κούρεμα που προβλέπει υπολογίζεται στο 28% και από αυτό μεγάλο μέρος είναι στα χέρια ελληνικών και κυπριακών τραπεζών και ασφαλιστικών ταμείων. Αυτή τη στιγμή η αγορά υπολογίζει πιθανώς σε 35% την αξία του ελληνικού χρέους, θα χρειαζόταν κούρεμα τουλάχιστο 80% για να θεωρήσουν όντως αξιόχρεη οι αγορές την Ελλάδα.
Κατά τον Σόρος η κατάρρευση της συμφωνίας θα γίνει σε μία ημέρα έως τρεις μήνες. Δύο σύμβουλοι της γερμανικής κυβέρνησης ήδη έκαναν δηλώσεις λέγοντας ότι η συμφωνία δεν είναι επαρκής, αλλά αν είναι έτσι γιατί να την εφαρμόσουμε;. Η Ελλάδα βρίσκεται σε τροχιά πρωτοφανούς στα παγκόσμια χρονικά ύφεσης. Αλλά και οι ίδιοι οι συντάκτες των αποφάσεων τι λένε; ‘Ότι θα φέρουν το ελληνικό χρέος στο 120% το 2020. Η πρόβλεψη αυτή στερείται σοβαρότητας όπως και όλες οι προηγούμενες που διαψεύστηκαν παταγωδώς, πολύ περισσότερο όταν δεν ξέρουμε αν σε ένα χρόνο από σήμερα θα υπάρχει ΕΕ και δεν θα έχει ξεσπάσει παγκόσμια οικονομική κρίση χειρότερη από το 1929. ‘Αλλωστε, η συμφωνία της 26.10 επιβάλλει τη συνέχιση της ίδιας οικονομικής πολιτικής που οργανώνει την ύφεση και τη διάλυση της ελληνικής οικονομίας. Ακόμα όμως κι αν επιβεβαιωθούν αυτή τη φορά, τι σημαίνει αυτό; ‘Ότι το 2020 θα έχουμε χρέος που δεν θα είναι βιώσιμο. Με 120% μπήκαμε στο μνημόνιο και καμία από τις συμφωνίες δεν περιέχει ρήτρα που να εξασφαλίζει την Ελλάδα σε περίπτωση που οι υπολογισμοί πέσουν έξω! Επιπλέον, η επικύρωση της δανειακής σύμβασης απαγορεύει πρακτικά στην Ελλάδα να δανειστεί από οποιονδήποτε άλλο και να αναζητήσει αλλού συμμάχους, αφού υποθηκεύει το σύνολο της περιουσίας της.
Από την καταστροφή στη λεηλασία
Συνοψίζοντας μέχρις εδώ. Η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου αφαιρεί από την Ελλάδα το κύριο διαπραγματευτικό της χαρτί και την αλυσοδένει ακόμα πιο σφιχτά στην πανθομολογούμενη, και από τους ξένους, καταστροφική πορεία που συνεχίζει ενάμισυ χρόνο τώρα. Οργανώνει μια αποτυχία, ακριβέστερα μια καταστροφή. Αλλά δεν περιορίζεται σε αυτό: Οργανώνει και το ποιος θα ωφεληθεί από αυτή!
Αυτό το κάνει μέσω των όρων ήδη της πρώτης δανειακής, που θα αποκτήσουν αυξημένη νομική ισχύ με την ψήφιση της δεύτερης. Ειδικότερα, με την υποθήκευση όλης της τωρινής και μελλοντικής περιουσίας του ελληνικού κράτους, που προβλέπει, σε συνδυασμό μάλιστα με την πρόβλεψη του μεσοπρόθεσμου και του εφαρμοστικού νόμου για εκποίηση σε τρέχουσες τιμές, που είναι δέκα ή εκατό φορές πιο κάτω από τις πραγματικές. Αυτό σημαίνει το ξεπούλημα όλης της δημόσιας περιουσίας και των τραπεζών που θα κρατικοποιηθούν λόγω αναδιάρθρωσης και των όποιων ορυκτών και υποθαλάσσιων πόρων τυχόν ανακαλυφθούν. Εξ ου ίσως και το εντονότατο διεθνές ενδιαφέρον ορισμένων πλευρών για την ορθή, ίσως όμως όχι πολύ επίκαιρη ιδέα ανακήρυξης ελληνικής ΑΟΖ, με την ελπίδα, μεταξύ άλλων, ότι σε αυτούς θα περιέλθουν τελικά οι πόροι της. ‘Όχι μόνο η δημόσια, αλλά και η ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων θα χαθεί, και λόγω της ανάγκης να την εκποιήσουν για να αποφύγουν την ατομική τους καταστροφή και λόγω συνειδητά ανέφικτων δημοσιονομικών στόχων που τίθενται και οι οποίοι ήδη οδηγούν στην εξόντωση όσων δηλώνουν στη χώρα μας το εισόδημα και την περιουσία τους. Ακόμα και οι διαπλεκόμενοι θα εξαφανισθούν και αντικατασταθούν από ξένους, όταν θα έχουν ολοκληρώσει την αποστολή τους.
Δεν υπάρχει τίποτα πρωτότυπο σε όλα αυτά και τίποτα μη αναμενόμενο, αφού αυτές τις συμβάσεις και τις αποφάσεις τις καταρτίζει το International Institute of Finance του κ. Νταλάρα, δηλαδή η «Διεθνής του Χρήματος», η παγκόσμια ένωση των τραπεζών, το πολύ πολύ λαμβάνοντας υπόψιν της και τις γνώμες της γερμανικής και αμερικανικής κυβέρνησης. Αν πιστέψουμε το περιοδικό Επίκαιρα, που δεν διαψεύστηκε, η πρώτη δανειακή σύμβαση καταρτίστηκε από το ίδιο δικηγορικό γραφείο του Λονδίνου, που κατήρτισε και το σχέδιο Ανάν, που προέβλεπε την κατάλυση του κυπριακού κράτους ως μέσο επίλυσης του κυπριακού.
Μακάρι να μας διαψεύσουν οι κυβερνώντες, για να προλάβουμε άλλωστε, να προειδοποιήσουμε, να αποτρέψουμε δίνουμε σήμερα αυτή τη συνέντευξη. Είναι όμως γεγονός ότι τα πρόσωπα δεν είναι αυτά που θα μας καθησύχαζαν. Σήμερα η εφημερίδα Μοντ, σε ένα άρθρο από αυτά που συνήθως απηχούν το Μέγαρο των Ηλυσίων, υπογραμμίζει ότι η πολιτική εξουσία στην Ευρώπη περιέρχεται στα χέρια της Goldman Sachs, αναφέροντας χαρακτηριστικά τον κ. Παπαδήμο, τον κ. Μόντι και τον κ. Ντράγκι, επικεφαλής της ΕΚΤ. Στο άρθρο υπογραμμίζεται η συνενοχή Παπαδήμου στο μαγείρεμα, μαζί με την Goldman, των στοιχείων που επέτρεψαν την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ, ενώ γίνεται αναφορά και στον άλλο πρώην υπάλληλο της μεγαλύτερης τράπεζας στον κόσμο, τον κ. Χριστοδούλου, που, αφού διέπρεψε σε τιτλοποιήσεις με τη Goldman από τη θέση του στην Εθνική Τράπεζα, ανταμοίφθηκε τοποθετούμενος επικεφαλής του ελληνικού οργανισμού διαχείρισης του χρέους. Προτού καν η νέα κυβέρνηση πάρει ψήφο εμπιστοσύνης, ο κ. Παπαδήμος συνεργάσθηκε με τον κ. Χριστοδούλου και τον έστειλε στον κ. Νταλάρα του IIF να φτιάξει τη συμφωνία αναδιάρθρωσης. Προς τι τέτοια πρεμούρα; Δύο χρόνια περιμένει να ρυθμισθεί το πρόβλημα χρέους. Πρέπει να ρυθμισθεί σε είκοσι μέρες, προτού κανείς καταλάβει τι γίνεται, χωρίς να δοθεί η δυνατότητα στον ελληνικό λαό να ενημερωθεί σε βάθος και να αποφασίσει κυρίαρχα; Είναι αυτοί κατάλληλοι άνθρωποι για να διασφαλίσουν τα συμφέροντα της Ελλάδας;
Αυτό που κάνουν στη πραγματικότητα οι πιστωτές στην Ελλάδα είναι η κλασική μέθοδος του τοκογλύφου από καταβολής χρήματος. Με αυτόν τον τρόπο καταστράφηκαν εκατομμύρια επιχειρήσεις στον κόσμο που δανείστηκαν, χαρτοπαίκτες που κατέφυγαν στα κοράκια που περιμένουν στην κουζίνα της λέσχης την ώρα τους, άνθρωποι που έπαιξαν στο χρηματιστήριο, φτωχοί αγρότες που χρεώθηκαν στους κοτζαμπάσηδες και έγιναν δουλοπάροικοι. Στην περίπτωσή μας είναι ένας ολόκληρος λαός και μια χώρα που έχουν γίνει αντικείμενο «τοκογλυφικού ιμπεριαλισμού» και ένα κράτος που θα απομείνει μεν τυπικά ανεξάρτητο και κυρίαρχο, ένα άδειο κουκούλι χωρίς καμιά εξουσία δε.
Δεν θα περιγράψουμε τι μπορεί να συμβεί στη συνέχεια, αρκετά είπαμε, γιατί βέβαια κάποια στιγμή στην πορεία αυτή είναι πιθανό η ομαλότητα να διακοπεί και η χώρα να μπει στον κύκλο του αίματος. Αν η «Αυτοκρατορία του Χρήματος» έχει προγραμματίσει τη διάλυση της ΕΕ και τη μετάβαση σε αυταρχικά καθεστώτα, πιθανώς οργανώνοντας αιματηρές προβοκάτσιες ή πολέμους, καθεστώτα ίσως απαραίτητα για ένα πρόγραμμα μαζικής φτωχοποίησης των ευρωπαϊκών λαών, τότε, δυστυχώς, η χώρα μας προσφέρεται ως πειραματόζωο, με τις δομές και τις ηγεσίες που διαθέτει. Δεν το γνωρίζουμε, αλλά δεν το αποκλείουμε, το αντίθετο, έχουμε ισχυρές ενδείξεις. Επειδή όμως στον πυρήνα αυτής της Αυτοκρατορίας είναι τραπεζίτες, προτού αρχίσουν τα μεγάλα δράματα και οι περιπέτειες, σε Ευρώπη και Μέση Ανατολή, θέλουν πιθανώς να έχουν ήδη στο χρηματοκιβώτιό τους τίτλους ιδιοκτησίας της Ελλάδας και να έχουν εξασφαλίσει, κατά τον καλύτερο τρόπο, τις τράπεζές τους.
Ακόμα, τις επόμενες μέρες και εβδομάδες, μπορούμε ίσως να προλάβουμε την καταστροφή. Δεν έχει ακόμα συντελεσθεί. Μετά θα καταβληθεί πολύ μεγάλο κόστος με αμφίβολα αποτελέσματα. Είναι εθνική ανάγκη η χώρα να αποκτήσει επειγόντως εθνική διαπραγματευτική γραμμή διεκδικώντας ένα βιώσιμο σχέδιο αναδιάρθρωσης και ανάταξης της οικονομίας της, να υπερασπιστεί διεθνώς τον εαυτό της και την ευρωπαϊκή ιδέα με τρόπο συγκεκριμένο, να ετοιμαστεί για όλα τα ενδεχόμενα και τα σενάρια, να ετοιμάσει την διατροφική, ενεργειακή, αμυντική της επάρκεια για τουλάχιστο μερικούς μήνες, αναζητώντας επειγόντως αξιόπιστους συμμάχους εντός και εκτός ΕΕ. Θα πρέπει να πρωταγωνιστήσει στη διεκδίκηση ευρωπαϊκής λύσης για το σύνολο του ευρωπαϊκού προβλήματος χρέους, που έχει γίνει ο μοχλός για τη διάλυση της ΕΕ, του επανελέγχου του συστήματος χρηματοδότησης της ευρωπαϊκής οικονομίας και ενός νέου, αναπτυξιακού New Deal για την Ευρώπη. Αλλά πρέπει ταυτόχρονα και να εκπονήσει σχέδια έκτακτης ανάγκης για να επιβιώσει ότι κι αν συμβεί. Για ποιο λόγο π.χ. καταστράφηκαν συστηματικά οι σχέσεις της Ελλάδας με τη Ρωσία; Ποιος αποφάσισε και γιατί σε τέτοιες στιγμές την πρωτοφανή καρατόμηση της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων; Πρέπει άμεσα να σταματήσει η καταστροφή των διαπραγματευτικών πλεονεκτημάτων της χώρας. Πρέπει πάση θυσία και άμεσα να διακοπεί η πορεία προς τον εθνικό όλεθρο που εγκαινιάστηκε τον Μάιο του 2010 και της οποίας μείζων σταθμός θα είναι η προβλεπόμενη συμφωνία αναδιάρθρωσης και η επικύρωση της δεύτερης δανειακής σύμβασης.
konstantakopoulos

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

Το ΚΑΤΗΓΟΡΩ ενός νεοδημοκράτη




Αυτή είναι γενναία στάση και ΟΧΙ τα ειδωλολατρικά, διαφημιστικά τρικ του Καμμένου: Καπνοί άσφαιρων πυρών, απλώς για δημαγωγική κατανάλωση και φιλοτέχνημα πορτρέτου προσωπολατρίας 
 

Είναι καιρός να γνωριστούν οι θάλασσες
με τους κινδύνους

Του Κώστα Χατζή



Θα δημοσίευα αυτή την επιστολή με την προκήρυξη εθνικών εκλογών στην, υπό Κατοχή, ελληνική Επικράτεια. Ύστερα, όμως, από το τελευταίο πραξικόπημα, την μετατροπή του Συντάγματος σε χαρτί τουαλέτας και τα καραγκιοζιλίκια που τη συνόδευσαν, κάθε ημέρα σιωπής θεωρώ ότι αυξάνει τη συνενοχή μου και με απομακρύνει από την συνείδησή μου.

Είναι σκληρό να συντάσσεις ένα κείμενο που δεν φανταζόσουν ποτέ ότι θα γράψεις. Πόσο μάλλον όταν πριν 2 χρόνια ήσουν ο συντάκτης μιας επιστολής νέων που καλούσαν τον Αντώνη Σαμαρά να αναγεννήσει την Πατρίδα και την Παράταξή του. Αλλά, όπως είπε και ο ίδιος, «δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από μία ακρωτηριασμένη συνείδηση».

Τον τελευταίο 1,5 χρόνο παρακολουθούμε τη μακροβιότερη θεατρική παράσταση που έχει παιχτεί στην ψευδεπίγραφη Μεταπολίτευση. Με στόχο την υποταγή του ελληνικού λαού στις απαιτήσεις των διεθνών τοκογλύφων και της παγκόσμιας Νέας Τάξης, τα δύο κόμματα, με τη συνέργεια ή την ανοχή των υπολοίπων, σκηνοθέτησαν τη φαρσοκωμωδία του Μνημονίου, γνωρίζοντας τις τραγικές συνέπειές του και την απώλεια εθνικής ανεξαρτησίας. Της εθνικής ανεξαρτησίας που θυσιάζεται στο βωμό 7 τραπεζών που διοικούν τον κόσμο και μετονομάστηκαν σε «αγορές» για να μην τις αναγνωρίζουν οι πολίτες (Citigroup, Credit Suisse, Deutsche Bank, Goldman Sachs, Merrill Lynch, Morgan Stanley, UBS). Βέβαια, για την εθνοπροδοτική, εμετική μαριονέτα που έπαιζε το ρόλο του Πρωθυπουργού και ονομάζεται Γιώργος Παπανδρέου, κάτι τέτοιο ήταν απολύτως αναμενόμενο.

Λιγότεροι, όμως, φαντάζονταν ότι στο έργο ξεπουλήματος της εθνικής μας υπόστασης θα είχε συμπρωταγωνιστή τον Αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με τον οποίο έπαιξαν «τον κακό και τον καλό μπάτσο», τον κακό που φέρνει τα μνημόνια και τον καλό που υποδύεται ότι δεν τα θέλει. Γιατί οι μάσκες της προδοσίας δεν έπεσαν με τη συγκυβέρνηση. Είχαν πέσει πολύ νωρίτερα :


• Με την καταψήφιση του αρχικού Μνημονίου, από την ασφάλεια που παρείχε το νούμερο των 151 βουλευτών. Γιατί αν, τότε, ο Αντώνης Σαμαράς ζητούσε εκείνος την υπερψήφιση με 180, λόγω εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας, και το καταψήφιζε, δε θα είχαμε φτάσει εδώ. Όχι μόνο δεν το έκανε, αλλά προσπαθούσε να το αποφύγει με κάθε τρόπο.

• Έπειτα, αποδέχθηκε το πλαστό χρέος στο σύνολό του και αναγνώρισε το Μνημόνιο ως νόμιμο με την κυνική δήλωση πως «η Ελλάδα θα τηρήσει και θα σεβαστεί τις υπογραφές της», πετώντας τον αντιμνημονιακό του μανδύα (1 Νοεμβρίου 2010). Και καταψήφισε στη Βουλή την πρόταση για σύσταση επιτροπής λογιστικού ελέγχου του δημοσίου χρέους. Κανονικά η κουβέντα τελειώνει εδώ. Άσχετα αν η κοροϊδία συνεχίστηκε για πολύ ακόμα.

• Συνεχίστηκε με τις γενικόλογες προτάσεις της ΝΔ για την οικονομία που, ανάθεμα κι αν κατάλαβε κανείς πώς θα φέρουν ανάπτυξη. Χορτάσαμε, όμως, από επικοινωνιακά σλόγκαν όπως «επανεκκίνηση», «λάθος συνταγή», «άλλο μείγμα». Και βέβαια στο «Ζάππειο 2» δεν ακούσαμε πλέον τίποτα εναντίον του Μνημονίου, πέρα από το παραμύθι της επαναδιαπραγμάτευσης. (12 Μαΐου 2011).

• Το καλοκαίρι που πέρασε έκανε πρόβα συγκυβέρνησης (15 Ιουνίου 2011) και στη συνέχεια ο Αντώνης Σαμαράς νομιμοποίησε το δεύτερο Μνημόνιο, που τάχα είχε καταψηφίσει, ψηφίζοντας τα μισά σχεδόν άρθρα του «εφαρμοστικού» νόμου. Λίγο μετά έβαλε φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του στην εκποίηση του εθνικού πλούτου σε εξευτελιστικό αντίτιμο, ορίζοντας εκπρόσωπο της Ν.Δ. στο Ταμείο «Αξιοποίησης» Δημόσιας Περιουσίας (Ιούλιος 2011). Ταυτόχρονα, τα «παπαγαλάκια» της Συγγρού έβγαζαν γραφικό το μόνο βουλευτή που μιλούσε για τα CDS. Όσο για εκλογές, ύστερα από μήνες εκκωφαντικής σιωπής, τις ζήτησε…μέσα από τα δόντια και αφού πρώτα το είχαν κάνει μέχρι και οι Οικολόγοι Πράσινοι, ίσως και ο Βασίλης Λεβέντης.

• Στη φετινή ΔΕΘ, ενώ είχε επιβληθεί το αντισυνταγματικό χαράτσι ακινήτων, προτίμησε να επιτεθεί στον Φωτόπουλο, συνδράμοντας τον πρώτο κατοχικό Πρωθυπουργό στην αντιμετώπιση των «πράσινων» συντρόφων του. Αλλά για το ίδιο το χαράτσι αρκέστηκε στο «Δε λέω μην πληρώνετε, δεν είμαι υπέρ κανενός “δεν πληρώνω”, αλλά ξέρω πως δε μπορείτε», δηλ. δυο φορές κουκιά με λάδι και καμία δέσμευση. (Σεπτέμβριος 2011).

• Για να φτάσουμε στον εξευτελισμό των τελευταίων ημερών, κατά την οποίo η διαδρομή Συγγρού-Βουλή-Μαξίμου-Προεδρικό Μέγαρο πρέπει να στρώθηκε με τα ακριβότερα χαλιά για να φιλοξενήσει τις κωλοτούμπες που δεν προλαβαίναμε να μετράμε. Η αναλυτική περιγραφή περιττεύει, αρκεί η τηλεγραφική αναφορά : Διαρροές για καταψήφιση της δανειακής σύμβασης ελεγχόμενης χρεωκοπίας. Βαψομαλλιάδες που εξομοίωναν τη συγκυβέρνηση με χούντα. Αμηχανία και τρόμος στην απειλή Βενιζέλου για υπερψήφιση με 180 βουλευτές. Απόρριψη μετά βδελυγμίας του δημοψηφίσματος που θα έδινε το λόγο στο λαό και θα απαιτούσε ξεκάθαρη θέση από τη Ν.Δ.. Κι ύστερα ΝΑΙ στην ελεγχόμενη χρεωκοπία χωρίς να είναι, καν, γνωστό το κείμενο της σύμβασης. ΝΑΙ στη συγκυβέρνηση με τους αρχιπροδότες. Και μετά, ΝΑΙ στην παρατεταμένη θητεία της. ΝΑΙ στη συμμετοχή πολιτικών στελεχών. ΝΑΙ στον δοτό, δεύτερο κατοχικό πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο, τον διοικητή της ΤτΕ επί σκανδάλου χρηματιστηρίου και επί παραποίησης οικονομικών στοιχείων, τον άνθρωπο των τραπεζών που οδηγούν τα έθνη στην εξαθλίωση, τον εκλεκτό της διαπλοκής, του Σημίτη και του Τρισέ. Του ίδιου Τρισέ που μέχρι το 2009 ο Αντώνης Σαμαράς κατακεραύνωνε, προφορικά και γραπτά, για τη θηλιά που βάζει στο λαιμό της Ευρώπης. Με λίγα λόγια, ΝΑΙ στην ταφόπλακα της Πατρίδας και την εγκαθίδρυση οικονομικών δολοφόνων στη χώρα. Κι ύστερα απ’ όλα αυτά, ένα διάγγελμα από το οποίο έλειπαν οι χάντρες και τα καθρεφτάκια, μια που μάλλον απευθυνόταν σε ιθαγενείς.

Ύστερα από τα παραπάνω, είναι λογικό να έχει χάσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας. Τυγχάνει, όμως, αποδοχής, από κάθε λογής νταβατζήδες, ξένους, εγχώριους και κομματικούς. Δεν ξέρω αν η περίοδος της «πολιτικής ερήμου» ή η φιλοδοξία της πρωθυπουργίας μείωσαν τις αντιστάσεις του. Πώς αλλιώς, όμως, να εξηγηθούν τα παρακάτω :

• Παρέδωσε τη διοίκηση και τη νομή εξουσίας εντός Ν.Δ. σε μια πολιτική συμμορία που κατέλαβε σχεδόν όλες τις θέσεις-κλειδιά. Δεν αναφέρω ονόματα, όχι από φόβο, αλλά για να μην αποκτήσουν περισσότερη αξία απ’ όση τους πρέπει. Άλλωστε τους γνωρίζει μέχρι και το τελευταίο μέλος Τοπικής με τα παρατσούκλια «κυανόκρανοι», «golden boys» ή «πράκτορες». Και απ’ ότι δείχνει με τους ίδιους σκοπεύει να διοικήσει και τη χώρα.

• Ιδιαίτερης αναφοράς χρήζει ο διευθυντής του γραφείου του κ. Αρβανιτόπουλος. Ο άνθρωπος που από το…πουθενά επεβλήθη στις 30/11/09 όχι μόνο στη Ν.Δ., αλλά και στην πολιτική ζωή της χώρας εν γένει. Ο διευθυντής που τον περασμένο Αύγουστο, κατά τις διαρροές, αποχωρούσε, αλλά τελικά δεν αποχώρησε ποτέ, σαν ένα…αόρατο μακρύ χέρι να τον κράτησε στη θέση του. Ο καθηγητής της Παντείου και πλέον αν. υπουργός Παιδείας (σ.σ. φαντάζομαι χαρά τα πουλέν, κ. καθηγητά) που πιθανολογώ ότι απαντά στους «ακραίους» κύκλους, που χαρακτηρίζουν το ρόλο του σκοτεινό και εθνικά επικίνδυνο, με ένα αντίστοιχο «Εθνικιστές Αντώνη μου, εθνικιστές…»

• Χαρακτηριστική είναι η επιλογή «συμφιλίωσης» της Ν.Δ. με τους εμετικούς διαδικτυακούς υβριστές του Προέδρου της κατά την εσωκομματική μάχη και η μετατροπή τους σε ημιεπίσημα παραπολιτικά γραφεία τύπου και σε όργανα λάσπης χωρίς φίμωτρο. Όπως ακόμα χαρακτηριστικότερη είναι η πρωτοφανής εικόνα Προέδρου της Ν.Δ. να ομιλεί σε διαφημιστικό event που «βαφτίστηκε» φεστιβάλ κομματικής νεολαίας και στην «πλάτη» του βήματος να μοστράρονται κανάλια και ιδιωτικές εταιρείες (Σεπτέμβριος 2010).

• Φυσικά, για τα κανάλια των «νταβατζήδων», ο Πρόεδρος της Ν.Δ. δε μίλησε ποτέ, για τις παράνομες άδειες λειτουργίας τους και τα εκατομμύρια χρέη σε δημόσιο και ασφαλιστικά ταμεία. Ίσως γι’ αυτό τον βλέπουν με…συμπάθεια οι Μάκηδες, οι Λάκηδες, οι Θέμοι και ο εθνικός εργολάβος κ. Μπόμπολας. Ο τελευταίος, βέβαια, έχει ακόμα ένα λόγο : Την αποκήρυξη εκ μέρους της Ν.Δ., τόσο του κινήματος των διοδίων, όσο και αυτού της Κερατέας, περιπτώσεις ασύλληπτης παρανομίας και κλοπής εις βάρος της χώρας και των πολιτών της.

• Έστω και κατά σύμπτωση -;-, ο Αντώνης Σαμαράς τίμησε τον ένα χρόνο στην αρχηγία του κόμματος με ομιλία στο Ελληνοαμερικάνικο Επιμελητήριο (29 Νοεμβρίου 2011). Αλήθεια, πόσο αφελείς ήμασταν όσοι νομίζαμε πως θα το γιορτάσει ανοίγοντας την πόρτα του γραφείου του στους απλούς ανθρώπους που του έδωσαν εκείνη τη συντριπτική νίκη ; Και πόσο αφελέστεροι όσοι περίμεναν ότι αντί για τους Πρετεντέρηδες, τις Παναγιωταρέες, τους Παπαγιάννηδες και άλλους εκπροσώπους της εντίμου δημοσιογραφίας, θα ξεναγούσε στα νέα γραφεία τους παππούδες και τις γιαγιάδες που στάθηκαν με τις ώρες στις ουρές για να τον εκλέξουν ; (Φεβρουάριος-Μάρτιος 2011).

• Δε μπορεί να ξεχαστεί το κουκούλωμα του σκανδάλου SIEMENS με διακομματική συμφωνία, που επιτρέπει σε Τσουκ(ρ)άτους να κυκλοφορούν ελεύθεροι. (Ιανουάριος 2011)

• Όπως δε μπορεί να ξεχαστεί η συμφωνία της Ν.Δ. στην κρατική επιχορήγηση προς το Μέγαρο Μουσικής ύψους 90 εκατ. ευρώ για κάλυψη χρεών, την ώρα που εξαθλιώνονται οι μισές ελληνικές οικογένειες (Μαρτιος 2011). Μπορεί, όμως, έτσι να εξηγηθεί η φημολογούμενη θέση συμβούλου του Αντώνη Σαμαρά στον υιό Ψυχάρη (Οκτώβριος 2011) και η παραχώρηση από Το Βήμα του κεντρικού άρθρου στον Πρόεδρο της Ν.Δ. (2 Οκτωβρίου 2011), όπως το ίδιο είχε συμβεί και με το γιο της Μαργαρίτας, όταν οι νταβατζήδες αποφάσισαν πως ήρθε η ώρα να γίνει πρωθυπουργός.

• Αντίστοιχα συνεκτική φαίνεται και η σχέση άλλων δύο γεγονότων. Στις 8/3/11 ο κ. Στυλιανίδης, ο δελφίνος βεβαίως βεβαίως, συμμετέχει σε εκδήλωση του οργάνου της Νέας Τάξης που λέγεται ΕΛΙΑΜΕΠ, χρηματοδοτούμενο από ιδρύματα του παγκόσμιου τοκογλύφου και υποστηρικτή της σκοπιανής προπαγάνδας Τζορτζ Σόρος. Στις 4/4/11 ο Σόρος συναντιέται επισήμως με τον πρώτο κατοχικό πρωθυπουργό και ο Αντώνης Σαμαράς που γνώρισε «πολιτική έρημο» για το Σκοπιανό, αντί να συγκεντρώσει τους Νεοδημοκράτες έξω από το Μαξίμου και να διώξουν με κλωτσιές το λαμόγιο από τη χώρα, δε βγάζει ούτε ανακοίνωση, κοινώς «ποιεί την νήσσαν».

• Ανακοίνωση, όμως, έβγαλε η Ν.Δ. για τα τηλεφωνικά συγχαρητήρια που έδωσε ο Αντώνης Σαμαράς στον τότε αρχηγό της ΕΛ.ΑΣ. Λευτέρη Οικονόμου για τις επιτυχίες του Σώματος (21 Μαΐου 2011). Ο οποίος μέσα σε ένα βράδυ άλλαξε καρέκλα και από ένστολος έγινε Γ.Γ. Δημοσίας Τάξης (18 Οκτωβρίου 2011). Στον οποίο οι γραφικοί συνωμοσιολόγοι εύχονται και εις παγκόσμια ανώτερα. «Εθνικιστές Αντώνη μου, εθνικιστές».

• Από την άλλη, η Ν.Δ. δεν ήταν καθόλου λαλίστατη για τα σενάρια δολοφονίας από ξένες μυστικές υπηρεσίες του προηγούμενου Αρχηγού της και πρωθυπουργού. Δεν τα απαξίωσε, δεν τα υιοθέτησε, ούτε διέρρευσε ότι τα εξετάζει. Το ίδιο έπραξε και για τα αμερικάνικα wikileaks (Ιούνιος-Σεπτέμβριος 2011), που εμφανίζουν στελέχη με παρελθόν, παρόν και απ’ όσο φαίνεται μέλλον στο κόμμα, ως συνομιλητές της Πρεσβείας και τις…πιέσεις που συμφώνησαν να ασκήσουν στον τότε πρωθυπουργό για αλλαγή πολιτικής σε συγκεκριμένους τομείς, στις οποίες απ’ ότι φάνηκε εκείνος υπέκυψε, έστω διά της φυγής.

• Τέλος, την ίδια μονότονη σιωπή επιδεικνύει μέχρι σήμερα η Ν.Δ. και για το σκάνδαλο της PROTON BANK, ιδιοκτησίας Λαυρεντιάδη, ενός επιχειρηματία-;- που εξαφανίστηκε με τον ίδιο πομπώδη τρόπο που εμφανίστηκε και σάρωνε τα πάντα.

• Ύστερα από όλα αυτά, μόνο αναπάντεχη δεν ήταν, αν και θλιβερή, η απάντηση άλλα αντ’ άλλων του Αντώνη Σαμαρά στις 13/9/2011 και η αποστροφή «δε θ’ ασχοληθώ με τα παλιά», στη μοναδική αιχμηρή ερώτηση στη ΔΕΘ για τη διαπλοκή στη χώρα (σ.σ. αδιαφορώ για τα κίνητρα του δημοσιογράφου Βλάχου, του αποδίδω εύσημα για την ερώτηση).

Με τον ίδιο προδοτικό τρόπο κινήθηκε «αντιπολιτευτικά» η Ν.Δ. και σε οποιοδήποτε άλλο ζήτημα απαιτείτο σθεναρή στάση:


• Το πρώτο δείγμα ήταν η χλιαρή αντίδραση στη νομιμοποίηση των λαθρομεταναστών (Μάρτιος 2010), όταν αρκέστηκε στην υπόσχεση κατάργησης όταν πάρει την εξουσία, ενώ όφειλε να ξεσηκώσει τον κόσμο και να καταθέσει μομφή εναντίον μιας κυβέρνησης που αλλοίωσε με νόμο, όχι απλά το εκλογικό σώμα, αλλά τον εθνικό ιστό της χώρας. Από τότε, κι αφού η κρίση επιδεινώνει το πρόβλημα, η Ν.Δ. παρατηρεί τα καθημερινά αστυνομικά δελτία που αναφέρουν ένοπλες ληστείες, ξεκληρίσματα οικογενειών και βιασμούς γυναικών μπροστά στους άντρες και τα παιδιά τους από δίποδα Ορκ (σ.σ. προς ευαίσθητους αντιρατσιστές : τους ίδιους χαρακτηρισμούς αποδίδω σε κάθε ομοεθνή που προβαίνει σε τέτοιες πράξεις. Μόνο που τα στοιχεία, όσο κι αν αποκρύπτονται, είναι συντριπτικά για τους αλλοεθνείς).

• Υπερψήφισε το νόμο 3849/10 που απαλλάσσει πολιτικούς, δικαστές και δημόσιους λειτουργούς από ποινικές κυρώσεις για παράνομα οικονομικά οφέλη και επιστροφή των κλεμμένων (26 Μαΐου 2010).

• Δεν επέμεινε, παρά επιδερμικά, για την έγκαιρη ανακήρυξη ΑΟΖ, που αποτελεί τεράστιο «χαρτί» για την οικονομική και την εξωτερική πολιτική της χώρας (Ιανουάριος 2011).

• «Κατάπιε αμάσητη» τη μπίζνα του ΠΑΣΟΚ με τη διαχείριση δημοσίου χρήματος και θέσεων εργασίας από εκατοντάδες ΜΚΟ (Ιούνιος 2011). Ίσως για να προστατεύσει κάποια δικά της προβεβλημένα στελέχη που κρύβουν «σκελετούς στη ντουλάπα» από την διακυβέρνηση 2004-2009, όταν η φάμπρικα των ΜΚΟ ζούσε και βασίλευε.

• Ψήφισε υπέρ της ανέγερσης τεμένους στην Αθήνα. Όχι τζαμιού, τεμένους, δηλ. χώρου όπου, εκτός της προσευχής, γίνεται κατήχηση για την επιθετική εξάπλωση του Ισλάμ.

• Στη ΔΕΘ, ο Αντώνης Σαμαράς δεσμεύτηκε ότι ως πρωθυπουργός θα ελέγξει το πόθεν έσχες των προηγούμενων πρωθυπουργών, υπουργών και υφυπουργών (Σεπτέμβριος 2011). Και καλά έκανε. Γιατί, όμως, δεν συμπεριέλαβε και τους Γ.Γ. Περιφερειών και Υπουργείων, που επίσης διαχειρίστηκαν πακτωλούς κοινοτικού και δημοσίου χρήματος; Μήπως για να μην αναταράξει την αδιάκοπη πορεία κάποιων προς το κοινοβούλιο και τους κυβερνητικούς θώκους ;

• Εν κατακλείδι, η τακτική που επέλεξε ο Αντώνης Σαμαράς, όπως κι οι προηγούμενοι, ήταν αυτή του «ωρίμου φρούτου». Μόνο που επειδή οι συνθήκες είναι χειρότερες από κάθε άλλη φορά, αυτή η επιλογή κατέστησε τη Ν.Δ. την πιο σικέ αξιωματική αντιπολίτευση που γνώρισε η χώρα. Απόδειξη, ότι δεν τόλμησε ούτε μία φορά να διοργανώσει μια συγκέντρωση και να βγάλει τον κόσμο στους δρόμους, μην τυχόν και αλλοιώσει τον αστικό-συστημικό χαρακτήρα του κόμματος. Δεν έκανε δηλ. ως Αρχηγός αυτό που έκανε, δύο φορές, ακόμα και ο προαιώνιος εσωκομματικός μας αντίπαλος, ο «σώγαμπρος» της Ν.Δ., ο συστημικός Επίτμος και σημερινός πανελίστας του Παπαχελά. Ναι, για το Μητσοτάκη η αναφορά, που είχε οργανώσει συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την χουντοΠΑΣΟΚική ΕΡΤ (1 Δεκεμβρίου 1984) και συλλαλητήριο με αίτημα εκλογές (2 Ιουνίου 1987). Το σημερινό, όμως, άνευ προηγουμένου ξεπούλημα της χώρας δεν έχρηζε συλλαλητηρίου…Βέβαια, αν η Ν.Δ. τολμούσε, ως κυβέρνηση, να πράξει το 1/10 όσων έπραξε η κατοχική κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, είναι σίγουρο πως θα είχαμε εμφύλιο πόλεμο. Αλλά φαίνεται ότι αυτά είναι ψιλά γράμματα….Κι έτσι, οι δυστυχείς οπαδοί της από δω πλευράς, έφτασαν στο σημείο να περιμένουν κάθε εμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα στην τηλεόραση για να ακούσουν πατριωτικό-!-, αντιμνημονιακό, ριζοσπαστικό λόγο. Κι αν κάποιοι ξεχάσουν το Δεκέμβρη του ’08, την υποστήριξη στους αναρχικούς και τα σταλινικά γκρουπούσκουλα που κουβαλά-κατ’ ανάγκη;- μαζί του, μπορεί να τον ψηφίσουν κιόλας.

Βέβαια, υπάρχουν και θέματα κομματικής φύσεως που αδυνατίζουν την ηγετική φιγούρα του Αντώνη Σαμαρά. Μπροστά σε όσα τραγικά συμβαίνουν στη χώρα, καθίστανται επουσιώδη, ίσως ασήμαντα. Επιλέγω, όμως, την καταγραφή τους για να μη θεωρηθεί ότι περνούν απαρατήρητα και επειδή ενισχύουν την αναντιστοιχία λόγων και πράξεων :

• Ανέκοψε την κινηματική λογική για σαρωτικές αλλαγές που είχε αναπτυχθεί με την εκλογή του, βάζοντας τους Νεοδημοκράτες σε «καταστολή» για 8 μήνες, με πρόσχημα το Συνέδριο που θα άλλαζε τα πάντα. Και τελικά, συμμετείχαμε σε ένα επικοινωνιακό πανηγύρι, με τις παρελθοντικές πρακτικές και τα κλειστά δωμάτια μαγειρέματος (Ιούλιος 2010). Τα ίδια έγιναν και στα κατά τόπους όργανα και σε συνδυασμό με τη μηδενική αλλαγή στον τρόπο λειτουργίας, η κομματική οργάνωση γνωρίζει την πλήρη απαξίωση στην Περιφέρεια. Αυτό έλειπε, άλλωστε, να θιχτεί η πρωτοκαθεδρία των βουλευτών και των γραφείων τους….

• Τα κεντρικά όργανα συνεδριάζουν με απελπιστική συχνότητα και με όρους επικύρωσης, χωρίς να αποφασίζουν για τίποτα. Όπως παλιά δηλαδή.

• Οι αυτοδιοικητικές εκλογές έδωσαν πολλά μηνύματα (Νοέμβριος 2010). Γόνοι και επίγονοι αναβαπτίστηκαν από τον πολιτικό που εξελέγη κόντρα στην οικογενειοκρατία, η οποία ενισχύει δυνάμεις με φόντο τις επερχόμενες εθνικές εκλογές. Πώς να αντισταθείς π.χ. στο τεράστιο πολιτικό μέγεθος του Απόστολου και του Χρήστου, οι οποίοι, κατά τα Wilikeaks, «κάρφωναν» τον προηγούμενο αρχηγό στη Vassilissis Sofias 91 ; Στις περιοδείες, δε, του Προέδρου (π.χ. Ιωάννινα, Πάτρα, Θεσσαλονίκη), όσοι τον υποστήριξαν άδολα και από την πρώτη στιγμή, αντιμετωπίζονταν ως μιάσματα για να μην παρεξηγηθούν οι «καβαλάρηδες του σίγουρου αλόγου», τα παιδιά των deals. Και βέβαια, πώς να ξεχαστούν τα χιλιάδες ευρώ που δαπανήθηκαν για να διασωθούν επικοινωνιακά ατυχείς επιλογές, την ώρα που το κόμμα ζητούσε, εν μέσω φορολογικής λαίλαπας, 20 ευρώ από κάθε μέλος;

• Μιλώντας για επικοινωνία, αυτή γνωρίζει την απόλυτη αποθέωση, άσχετα αν το 2009 ο Αντώνης Σαμαράς φώναζε, ορθά, για επαναφορά της ιδεολογίας στο προσκήνιο. «Διαγωνισμοί» για γελοία σηματάκια, forums, τηλεδιασκέψεις, πιγκ-πογκ, όλες οι συνταγές αλά Ομπάμα. Κάποια «φωτεινά μυαλά» δε δίστασαν να μετατρέψουν μάλιστα την ιστοσελίδα της Ν.Δ. σε «σούπερ-Κατερίνα» και μας καλούσαν να κλικάρουμε συνεχώς για να κερδίσουμε μια συνάντηση, όχι με το Σάκη Ρουβά, αλλά με τον Πρόεδρο (Φεβρουάριος 2011).

• Την οποία επικοινωνία, (σ.σ. απαραίτητη ως ένα βαθμό), σχεδιάζουν…επαγγελματίες του είδους, οι professional Politics, αυτοί που αντικατέστησαν τους Λούληδες και λοιπούς της περασμένης αρχηγίας. Αυτοί που, εδώ και χρόνια, μπορούν να πλασάρουν τα ίδια γραφιστικά και τα ίδια σλόγκαν σε ένα κόμμα και ένα σαλάμι. Και αυτοδιαφημίζονται σε παραπολιτικά site-γραφεία τύπου της Ν.Δ. που προαναφέρθηκαν. Φαίνεται αυτό το κόμμα έχει στο DNA του να απαξιώνει τα στελέχη του γι’ αυτή τη δουλειά. Και τα αποτελέσματα το δικαιώνουν τόσο πολύ, ώστε η αλφαβήτα του Νεοδημοκράτη είναι το επικοινωνιακό έλλειμμα.

• Από την άλλη, το ιδεολογικό think tank της Ν.Δ., παραδόθηκε ως λάφυρο σε αυτούς που ειρωνεύονταν τον Πρόεδρο για τις αναφορές σε εθνικά δάκρυα και στα «παιδιά» τους που τον αποκαλούν «πολιτικό απολίθωμα». Κι έτσι, η χώρα καίγεται και το Ινστιτούτο συνεχίζει το μακάριο ύπνο των προηγούμενων χρόνων, πάντα υπό την υψηλή εποπτεία του κ. Καθηγητή.

• Το ιδεολογικό κενό, ίσως εν μέρει, να καλύφθηκε από το αξιόλογο εν τη γενέσει του, διαδικτυακό anti-όργανο του Προέδρου. Όμως η αποκρουστική και υποτιμητική προς τον κοινό νου προσωπολατρεία και δικαιολόγηση κάθε κωλοτούμπας και η αποκάλυψη της τακτικής «πουλάμε στους ιδεολόγους πατριωτικά όμορφα λόγια στο διαδίκτυο και δίνουμε στη συμμαχία “των προθύμων” τη λήψη των αποφάσεων» κατέστησαν αναξιόπιστο το όλο εγχείρημα.

• Με όλα αυτά, δεν είναι παράξενο που πληθαίνουν οι φωνές που λένε ότι έξω από τη Συγγρού, δεν υπάρχει Ν.Δ. Μόνο που ακόμα κι εκεί βασιλεύουν οι δυνάμεις του σκοταδισμού. Οι διαδρομιστές, οι κομισάριοι, οι παραγοντίσκοι, και οι αποτυχημένοι υπουργοί με το ύφος χιλίων καρδιναλίων. Αντίθετα, οι λίγοι έντιμοι, ταπεινοί και εθνικά σκεπτόμενοι καπελώθηκαν, απομακρύνθηκαν διακριτικά ή υποβιβάστηκαν στα υπόγεια, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Αν λοιπόν αυτό είναι το κόμμα των αξιών και των αξίων που ευαγγελιζόταν ο Αντώνης Σαμαράς, τότε έχουμε διαφορετικές προσλαμβάνουσες και για τις αξίες και για τα κριτήρια όσων τις εφαρμόζουν. Εκτός κι αν, όπως ακούγεται, επικράτησε η άποψη «πρώτα θα γίνουμε κυβέρνηση και μετά θα φτιάξουμε το κόμμα». Μόνο που αυτά μας τα’ παν κι άλλοι. Οι οποίοι, τουλάχιστον, ως υποψήφιοι αρχηγοί δεν έλεγαν «Αν δεν είμαστε άξιοι να φτιάξουμε το σπίτι μας, πώς θα διεκδικήσουμε την εξουσία ;»

Τέλος, οφείλω να επισημάνω και δύο θέματα ισχυρών συμβολισμών :

• Κάθε πολιτικός κρίνεται βραχυπρόθεσμα από τις εκλογές και μακροπρόθεσμα από την Ιστορία. Όσο κακό, λοιπόν, έκαναν και κάνουν οι «καραμανλικοί» στον Καραμανλή, άλλο τόσο κάνουν στον Αντώνη Σαμαρά κάποιοι «σαμαροφύλακες» που ασχολούνται συνεχώς με τον προηγούμενο Αρχηγό, προσπαθούν με το στανιό να τον αποστρατεύσουν, προτείνοντας τον ακόμα και για Πρόεδρο της Δημοκρατίας και βγάζουν απίστευτο κόμπλεξ εναντίον του. Είναι, δε, κωμικό να απαξιώνεται ο Καραμανλής, αλλά τα περισσότερα λαμόγια που είχε επιλέξει και συνετέλεσαν αποφασιστικά στην αποκαθήλωσή του, να βασιλεύουν επί ημερών Σαμαρά. Ο Καραμανλής τα πλήρωσε τα τραγικά λάθη του, όπως «πλήρωσε» σε…ξένο νόμισμα κάποιες ημιτελείς εθνικές επιλογές. Προς γνώση και συμμόρφωση αυτά, από κάποιον που δε δήλωσε ποτέ «καραμανλικός», ούτε όταν τέτοιοι δήλωναν και τα σκληρότερα «ντοράκια» και επικρίθηκε πολλάκις γι’ αυτό. Αλλά διέθεσε όλες του τις μικρές δυνάμεις στην υποστήριξή του, έστω κι αν οι στιγμές υπερηφάνειας ήταν ελάχιστες και οι απογοητεύσεις αμέτρητες, από το «βασικό μέτοχο» μέχρι τον τρόπο εξόδου του.

• Στις 31 Μαΐου 2011 ο Αντώνης Σαμαράς επισκέφθηκε τον τάφο του Βενιζέλου, έπλεξε το εγκώμιο του «μεγάλου Έλληνα ηγέτη» και εκθείασε «την τέχνη της διαπραγμάτευσης», όπως μετονόμασε τον καιροσκοπισμό, την οσφυοκαμψία και τη δουλική εξυπηρέτηση των «συμμάχων», που διέκριναν τον πολιτικό που κατέλαβε την εξουσία τρεις φορές, εν μέσω ξένων λογχών. Δεν γνωρίζω αν η κίνηση έγινε για να αυξηθούν οι ψήφοι στην Κρήτη. Όπως και να’ χει, καλώς έπραξε, αν αυτά πιστεύει. Μόνο που έπρεπε να μας τα πει πριν καταθέσει την υποψηφιότητα του για την αρχηγία. Τον ενημερώνω, δε, ότι ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου που τον εξέλεξε, περίμενε να τον δει να καταθέτει στεφάνι στο περιστύλιο της δολοφονίας του Ίωνος Δραγούμη, που απέχει καμιά κατοσταριά μέτρα από την ιστορική έδρα του κόμματος. Φαίνεται, όμως, ότι οι ιδέες και η στάση ζωής που συγκίνησαν την Πηνελόπη Δέλτα περισσότερο από την οικογενειακή της πολιτική παράδοση, κρίνονται κατακριτέες και δεν έχουν απήχηση στους απογόνους της. «Εθνικιστές Αντώνη μου, εθνικιστές».

Για όλους τους παραπάνω λόγους, όποτε κι αν γίνουν οι εθνικές εκλογές, δε θα ψηφίσω Αντώνη Σαμαρά. Άλλωστε, Πρωθυπουργός θα γίνει και χωρίς την ψήφο μου. Οι εξετάσεις δόθηκαν, τις πέρασε μετ’ επαίνου κι αν χρειαστεί θα δημιουργηθεί ένα σκηνικό που θα του επιτρέψει να ξαναπροβάλει πατριωτικά και ηγετικά αντανακλαστικά, που αυτή την ώρα τίθενται σε αμφισβήτηση. Πρωθυπουργός θα γίνει γιατί έτσι λένε τα «γραμμένα». Μόνο που ακριβώς αυτά τα «γραμμένα» νομίζαμε ότι πολεμούσαμε όταν αγωνιζόμασταν για την εκλογή του στην αρχηγία.

Βέβαια, υπάρχει και η πιθανότητα όταν ο Αντώνης Σαμαράς αναλάβει τις τύχες της χώρας, να «βγάλει τη γλώσσα» στους ντόπιους και ξένους κατακτητές, να αναφωνήσει «σας την έφερα» και να εξαπολύσει ανηλεή πόλεμο εναντίον τους, ακολουθώντας τα…χλιμιντρίσματα της Ιστορίας. Θα αποτελέσει την πιο λυτρωτική διάψευση μου και θα με μετατρέψει αυτόματα σε ταπεινό προσκυνητή της εθνικής και στρατηγικής του ιδιοφυίας. Αλλά αυτή η πιθανότητα φαντάζει σήμερα λιγότερο ισχυρή, ακόμα κι απ’ την έλευση των Ελλοχίμ που θα σώσουν τη χώρα. Γι’ αυτό και την χαρίζω στους εναπομείναντες πιστούς της «Ελλάδας της Ελπίδας». Τους υπενθυμίζω, όμως, ένα λατινικό ρητό που μου δίδαξε πρόσφατα ένας στενός φίλος και συμμαχητής : «Chi di speranza vive disperato muore”» δηλ. «Όποιος ζει με την ελπίδα, πεθαίνει απελπισμένος».

Γνωρίζω πως αυτή η επιστολή δε θα περάσει απαρατήρητη σε κάποιους.


Ορισμένοι θα τη θεωρήσουν οριστική απαλλαγή από έναν ακόμα «γραφικό», «εθνικιστή», «ακραίο». Πλανώνται πλάνην οικτράν. Θα με βρίσκουν απέναντί τους συχνότερα από ποτέ, με τις ελάχιστες δυνάμεις που μπορώ να αντιπαρατάξω.

Μερικοί θα την αποκαλέσουν πολιτική αυτοκτονία και καταδικαστική για κάθε σκέψη πολιτικής καριέρας ή μελλοντικής «αξιοποίησης». Τους απαντώ ότι αν οι καριέρες χτίζονται διά της σιωπής τις επιστρέφω στα μούτρα τους κι αν έτσι νοείται η «αξιοποίηση», τότε «γαμώ τα υπουργεία τους», που λέει και το άσμα.
Τέλος, κάποιοι θα λυπηθούν πραγματικά, νομίζοντας ότι εγκαταλείπω τους κοινούς αγώνες ετών. Επειδή είναι οι μόνοι που με ενδιαφέρουν, τους διαβεβαιώ ότι αργά ή γρήγορα θα ξαναβρεθούμε σε πολύ σημαντικότερα μέτωπα, ο ένας δίπλα στον άλλον, πιο ενωμένοι από ποτέ.

Και επειδή η αυτοκριτική επιβάλλεται, πρέπει να ξεκαθαρίσω τα εξής : Για πολλά χρόνια πίστευα ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα θα αλλάξει εκ των έσω, γι’ αυτό και το υπηρέτησα. Έκανα λάθος. Τεράστιο λάθος. Αλλά διεκδικώ το δικαίωμα να αλλάξω γνώμη. Άλλωστε, «και τα βουνά αλλάζουν». Μόνο αυτό το σύστημα δεν αλλάζει, γιατί δεν έχει καμία κοινή αξία με τους απλούς ανθρώπους. Δεν διορθώνεται γιατί είναι μια μηχανή που ποτέ δε θα δεις και δεν θα αγγίξεις τον εσωτερικό της μηχανισμό. Είναι μονταρισμένη να αυτοεξυπηρετείται και να απορροφά μέχρι μετάλλαξης κάθε διαφορετική φωνή ή να την αποβάλλει ως ξένο σώμα.

Αυτό το σύστημα δεν αλλάζει. Μόνο καταστρέφεται. Ώστε πάνω στις στάχτες του να χτιστεί από την αρχή μια καλύτερη Πατρίδα.


Δε μετανιώνω για τα προηγούμενα χρόνια, γιατί έπραττα αυτό που θεωρούσα σωστό. Αλλά οφείλω να ζητήσω συγγνώμη για όλες τις φορές που έκανα «τα στραβά μάτια», για τους λίγους ή πολλούς που έπεισα να ακολουθήσουν ψεύτικες ελπίδες και γιατί έγινα γρανάζι αυτού του συστήματος. Έστω κι αν τα δύο τελευταία έγιναν χωρίς να τα συνειδητοποιώ.
Όσο για τον Αντώνη το Σαμαρά, το μόνο εν ζωή πολιτικό που πίστεψα τόσο βαθιά και με τόση αφοσίωση, τον ευχαριστώ :

• Πρώτον, για την εμπιστοσύνη ή την ανοχή που επέδειξε προς το πρόσωπό μου για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Γιατί, άλλο πράγμα η πολιτική διαφωνία και άλλο η αχαριστία.

• Δεύτερον, γιατί άλλαξε το σήμα της Ν.Δ., που εκπροσωπούσε τόσα πολλά για κάποιους εξ’ ημών, αντικαθιστώντας το με αυτή την κατσαρή μουτζούρα. Έτσι αποκόπηκε και ο τελευταίος συμβολικός-συναισθηματικός δεσμός με το κόμμα.

• Και τρίτον, γιατί, με την τόσο ραγδαία αλλαγή στάσης, μου έδωσε ένα πολύ οδυνηρό, αλλά εξαιρετικά διδακτικό χαστούκι για να σταματήσω να πιστεύω σε Μεσσίες.

Γνωρίζοντας την αγάπη του για τον Ελύτη, τώρα που «είναι καιρός να γνωριστούν οι θάλασσες με τους κινδύνους», του αφιερώνω μερικούς στίχους που ίσως έχει καιρό να διαβάσει :

Ήρθαν
ντυμένοι «φίλοι»
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
το παμπάλαιο χώμα πατώντας.
Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους
Έφεραν
το Σοφό, τον Οικιστή και το Γεωμέτρη,
Βίβλους γραμμάτων και αριθμών,
την πάσα Υποταγή και Δύναμη,
το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας.
Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους.
……..
Αδελφοί μας εγέλασαν !


Συμπατριώτες,
Ο τόπος χρειάζεται Εθνική Επανάσταση.

Επανάσταση αληθινή και προερχόμενη από όλα τα κοινωνικά, επαγγελματικά και ιδεολογικά στρώματα του ελληνικού λαού που δεν αποδέχονται τον κατακτητή.
Επανάσταση αυθόρμητη και πατριωτική όπως η αντίδραση της 28ης Οκτωβρίου. Όχι «πορτοκαλί», μουσαντένια και με κανάλια-χορηγούς επικοινωνίας, όπως οι «αγανακτισμένοι», που λειτούργησαν ως αμορτισέρ απορρόφησης κραδασμών και πλάνης για πολλούς αγνούς συμμετέχοντες.
Επανάσταση για τις ελληνικές αξίες, όχι για τα φράγκα που έχασε ο καθένας μας.
Σε όποιον τα παραπάνω ακούγονται αντιδημοκρατικά, μάλλον δεν έχει αντιληφθεί ότι δημοκρατία και ισονομία δεν υφίστανται στη χώρα εδώ και δεκαετίες. Εκτός κι αν είναι θιασώτης της δημοκρατίας των ολίγων που καταδυναστεύουν τους πολλούς.
Σε όποιον ακούγονται βίαια, μάλλον δεν έχει αντιληφθεί την παρά φύσιν βία και ασέλγεια που ασκείται κατ’ εξακολούθηση στους Έλληνες. Και στους Ευρωπαίους που έπονται.
Σήμερα δεν υπάρχουν κόμματα και διαχωριστικές γραμμές.
Το Μέτωπο είναι αυστηρά πατριωτικό και αντιμνημονιακό και περιλαμβάνει τον καθένα που ασπάζεται τα ιερά και τα όσια του Ελληνισμού, άσχετα από ποιο χώρο προέρχεται.
Ο αντίπαλος την παρούσα στιγμή είναι ένας : Τα προσκυνημένα τσιράκια της Νέας Τάξης Πραγμάτων που απεργάζονται κατάργηση των εθνών, παγκόσμιο νόμισμα και εν τέλει παγκόσμιο κυβερνήτη. Αυτούς πολεμάμε, ακόμα κι αν ξεκινάμε από διαφορετική αφετηρία. Για όλα τα υπόλοιπα δεν είναι καιρός να διαφωνήσουμε.
Πολεμάμε για Επανάσταση που θα ποιήσει δίκαιο. Βασισμένο στις εξής 10 αρχές :
• Το ποσοστό του ελλείμματος στο οποίο βασίστηκε η προσφυγή στο ΔΝΤ είναι προϊόν απάτης.
• Τα Μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις είναι παράνομα βάσει του Διεθνούς Δικαίου και αντισυνταγματικά βάσει του ελληνικού Συντάγματος. Καμία αποδοχή, καμία αναγνώριση.
• Καμία αποδοχή του χρέους γιατί μέρος του είναι παράνομο, επαχθές και απεχθές. Καμία αναγνώριση στα τοκογλυφικά χρεολύσια.
• Σύσταση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου για την εξακρίβωση του μεγέθους του επαχθούς χρέους και την αποκάλυψη όλων των πιστωτών μας. Αποδοχή μόνο του νομίμου χρέους και τόκων που θα προκύψουν και δρομολόγηση της αποπληρωμής τους υπό τη δικαιοδοσία του ελληνικού δικαίου και όχι του αγγλικού, όπως προβλέπουν οι παράνομες δανειακές συμβάσεις.
• Η ψήφιση του Μνημονίου χωρίς αυξημένη πλειοψηφία και η κατοχική συγκυβέρνηση είναι προϊόντα συνταγματικής εκτροπής.
• Διεκδίκηση μέχρις εσχάτων συμψηφισμού του νομίμου χρέους με την πληρωμή των γερμανικών αποζημιώσεων και την επιστροφή των κατοχικών αναγκαστικών δανείων από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
• Άμεση δημιουργία και εφαρμογή ξεκάθαρου συνταγματικού πλαισίου που καθορίζει τις προϋποθέσεις λειτουργίας ιδιωτικών Μ.Μ.Ε. και την ασυμβατότητα μεταξύ ιδιοκτητών Μ.Μ.Ε. και εργοληπτών του δημοσίου. Έναντι οποιουδήποτε κόστους.
• Διαμόρφωση εθνικού σχεδίου οικονομικής ανάπτυξης με κύριο προσανατολισμό την μετατροπή της οικονομίας σε παραγωγική. Έγκριση του σχεδίου με δημοψήφισμα. Άμεση ανακήρυξη ΑΟΖ. Άμεση αξιοποίηση του εδαφικού και υπεδαφικού πλούτου της χώρας.
• Υπαγωγή των τραπεζών στο εγκεκριμένο σχέδιο εθνικής ανάπτυξης. Κρατικοποίηση όσων δεν το υποστηρίξουν στην πράξη.

Συμμαχητές και συμμαχήτριες,
Η μάχη είναι δύσκολη. Κι ο αντίπαλος έχει υπεροπλία σε όπλα, χρήμα και παραπλανητικές τακτικές. Αλλά θα βασιστούμε στην άγνοια κινδύνου και το αδούλωτο φρόνημα. Και στις δύσκολες στιγμές θα κοιτάμε πίσω για να πάρουμε κουράγιο. Από τις πολεμικές ιαχές του Λεωνίδα. Από την Πολιτεία του Πλάτωνα. Από την στρατηγική του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Από τον ηρωισμό του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Από το θάρρος του Καραϊσκάκη. Από την εντιμότητα του Καποδίστρια. Από την ορμή του Παύλου Μελά. Από την ευρύτητα πνεύματος του Δραγούμη. Από το ΟΧΙ του Μεταξά. Από τη διδασκαλία του Μακαριστού Χριστόδουλου.
Και θα νικήσουμε!
Μέχρι να τα καταφέρουμε η συζήτηση περί κομμάτων είναι δευτερεύουσα και παρελκυστική. Όταν αναπνεύσουμε ξανά αέρα ελευθερίας, τότε και μόνο τότε αξίζει να δομήσουμε καινούριο πολιτικό σύστημα και να αναπτύξουμε τις διαφορετικές μας απόψεις για τα επιμέρους ζητήματα.
Τότε θα έχει αξία η ίδρυση μίας νέας εθνικής, κοινωνικής, λαϊκής δύναμης. Μακριά από Στοές, Λέσχες και κολλέγια εκκολαπτόμενων ηγετών. Μίας δύναμης που θα μάχεται για τη Σημαία και το Σταυρό, όχι για το Γνώμονα και το Διαβήτη. Μίας δύναμης που θα εκφράσει, επιτέλους, όσους από εμάς πιστεύουμε στο έθνος, την κοινωνική δικαιοσύνη, την καλλιέργεια της εθνικής παιδείας ως δομικό στοιχείο του Κράτους, τον ελληνικό πολιτισμό και τα ατομικά δικαιώματα. Με αυτή την ιεράρχηση.

Υ.Γ. Γνωρίζοντας το αντικαταστατικό των γραπτών μου, σε περίπτωση που οι ιθύνοντες της Συγγρού με έχουν ξεχάσει στα κατάστιχά τους, παρακαλώ όπως πράξουν τα δέοντα. Δεν αναφέρω τη λέξη διαγραφή γιατί διαγράφεσαι από κάτι που υπάρχει. Και η Ν.Δ., όπως την είχαμε στο μυαλό, έχει σταματήσει προ πολλού να υπάρχει. Είτε ως εκφραστής της ιδεολογίας που υπερασπίστηκε σε αιματηρά χρόνια ο τσοπάνος παππούς μου από το Μεγάλο Ελευθεροχώρι Λαρίσης. Είτε ως η παράταξη του Αβέρωφ για την οποία αγωνίστηκε ο πατέρας μου. Είτε ως το κόμμα που δε φοβόταν τους δρόμους και τις πλατείες και επέλεξα να το υπηρετήσω πριν 15 χρόνια. Εξελίχθηκε, με ευθύνη όλων μας, σε ένα κόμμα-τραβεστί, που εδράζει στο φυσικό του χώρο.
Καληνύχτα κι ευχαριστώ για τις αναμνήσεις !

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Ο βιασμός…


του Ρούσου Βρανά

Ο βιασμός  είναι το μόνο έγκλημα όπου το θύμα αισθάνεται περισσότερο ένοχο ακόμη και από τον θύτη, έλεγε η Κλεμαντίν Οτέν, διευθύντρια του περιοδικού «Ρεγκάρ».


Αυτή τη φορά ήρθε η σειρά των Ιταλών να νιώσουν ενοχές. Για να αποσείσουν τις ευθύνες για το νέο έγκλημά τους, οι γνωστοί – άγνωστοι βιαστές κατηγορούν τους Ιταλούς ότι διήγαν άσωτο και προκλητικό βίο που οδήγησε στον εκτροχιασμό τους.

Ψέμα. Μπορεί η Ιταλία να είναι χρεωμένη αλλά δεν είναι αναξιόχρεη. Το έλλειμμά της βρίσκεται στο 60% του μέσου ελλείμματος των ανεπτυγμένων χωρών και είναι πολύ χαμηλότερο από τον μέσο όρο της ευρωζώνης. Και παράγει και πουλάει αγαθά που θέλει να τα αγοράζει ο υπόλοιπος κόσμος. Πώς άνοιξε λοιπόν η κερκόπορτα για να μπουν και να ασελγήσουν στο σώμα της οι βιαστές της;

Η ιστορία ξεκινάει από τη δεκαετία του 1990, όταν μερικές χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ιταλία, χρησιμοποίησαν χρηματοπιστωτικά εργαλεία, όπως τα λένε, για να αποκρύψουν μέρος των χρεών τους από τις ευρωπαϊκές αρχές και από τους λαούς τους και να εξασφαλίσουν έτσι την ένταξή τους στο ευρώ (όπως εξηγεί ο καθηγητής Γκουστάβο Πίγκα στο έργο του «Τα παράγωγα και η διαχείριση του δημόσιου χρέους»). Η Eurostat έκανε τα στραβά μάτια. Ποιος ήταν τότε ο υπουργός Οικονομικών που εκτέλεσε αυτή την επιχείρηση για λογαριασμό της Ιταλίας; Ο Μάριο Ντράγκι. Και κατόπιν ανέλαβε για τα υπόλοιπα η γνωστή και μη εξαιρετέα Γκόλντμαν Σακς, την οποία ο Ντράγκι είχε υπηρετήσει ευδοκίμως ως αντιπρόεδρος και διευθύνων σύμβουλός της.

Σήμερα, με τη νέα ιδιότητά του ως προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και μαζί με τους άλλους νοσηρούς μανδαρίνους του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου, ο άνθρωπος του διεθνούς τραπεζικού κεφαλαίου αναλαμβάνει να ανατρέψει άλλη μια δημοκρατία μέσω ενός ωμού οικονομικού εκβιασμού για τον οποίο είχε ο ίδιος θέσει τις βάσεις πριν από περίπου δέκα χρόνια. Και να εξοντώσει την οικονομία της χώρας του με τη μεσαιωνική αφαίμαξη που ονομάζεται δημοσιονομική λιτότητα.


Πού θα καταλήξει αυτό στην Ιταλία, με τη νέα κυβέρνηση του Μάριο Μόντι, εγκάθετου του μεγαλοτραπεζίτη Ντέιβιντ Ροκφέλερ, μας είναι ήδη γνωστό: ακόμη μεγαλύτερα ελλείμματα, ακόμη βαθύτερη ύφεση. Και βέβαιη πολιτική αστάθεια, καθώς η κυβέρνηση των τραπεζιτών θα προσπαθεί να φανεί πειστική απέναντι σε έναν πιο διχασμένο και πιο φτωχό λαό.


Στο πραξικόπημα που ξεκίνησαν κάποτε οι τραπεζίτες απλώνοντας τα δίχτυα του χρέους, αφού έπεσαν θύματά του οι οικονομίες, σήμερα πέφτουν θύματά του οι δημοκρατίες. Οι κυβερνήσεις δεν τα καταφέρνουν να πείσουν τους πολίτες να συναινέσουν στη λεηλασία μέσα σε ένα δημοκρατικό σύστημα. Με συνεχείς εκτροπές από αυτό, οι τραπεζίτες αναλαμβάνουν σήμερα να πετύχουν αυτό που δεν κατάφεραν οι κυβερνήσεις. Μετά τη θυσία των οικονομιών ακολουθεί η θυσία των δημοκρατιών. 


Και αυτό δεν θα αλλάξει, λέει ο οικονομολόγος Μάρσαλ Οερμπακ, ώσπου να αρχίσουν να πυροβολούν τον κόσμο στις πλατείες.
 

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

Πολιτική χούντα και βλέπουμε…

Ποιος νόμος που ψήφισε η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι σύμφωνα με το Σύνταγμα; Μόνο ένας! Αυτός σχετικά με την Παιδεία… Κανένας άλλος…! Κι αυτό, επειδή οι νόμοι που ψηφίζονται με τη μορφή πολυνομοσχεδίων, καταπατούν βασική αρχή του Συντάγματος η οποία αναφέρει πως μία κυβέρνηση δεν μπορεί να νομοθετεί επί κρίσιμων εθνικών θεμάτων, επηρεάζοντας την πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας πέραν του διαστήματος της διακυβέρνησής της, παρά μόνο εάν εξασφαλίζει κατ΄ ελάχιστο 180 ψήφους στην Βουλή.
Επειδή, λοιπόν, η παρούσα κυβέρνηση μονίμως νομοθετεί επηρεάζοντας καταλυτικά χρονικές περιόδους πολύ μακρύτερα της θητείας της (υπάρχει η επίσημη αποδοχή των 10 χρόνων αλλά ήδη γίνονται αναφορές για 30 και πλέον χρόνια), όλα τα νομοσχέδιά της είναι αντισυνταγματικά, δηλαδή παράνομα. Η κυβέρνηση που παρανομεί εκβιάζει και απαιτεί από τον Ελληνικό λαό να αποδέχεται τις παράνομες αποφάσεις της…!
Και για όσους δεν το έχουν μέχρι στιγμής καταλάβει, στην Ελλάδα υπάρχει μία πολιτική χούντα. Μία πολιτική χούντα που ελίσσεται, εξελίσσεται, μεταμορφώνεται και απειλεί σε μόνιμη βάση τους Έλληνες πολίτες. Η τελευταία μεταμόρφωση της κυβέρνησης Παπανδρέου, ονομάζεται «συγκυβέρνηση» και ουσιαστικά αποτελεί ένα ακόμη βήμα να κερδίσει χρόνο. Μόνο που σε αυτό το βήμα θα αναλάβει επισήμως υπάλληλος του ΔΝΤ για να κυβερνήσει την Ελλάδα (αποτελεί πάγια τακτική του ΔΝΤ να τοποθετεί υπαλλήλους του ως πρωθυπουργούς σε χώρες που «καταλαμβάνει»). Σε αυτό το νέο «σχήμα», η κατοχική κυβέρνηση μεταλλάσσεται σε πολιτική χούντα, παραγκωνίζοντας την γνώμη του λαού και επικυρώνει με την μέγιστη Συνταγματική άνεση όλες τις παρανομίες της προηγούμενης κυβέρνησης.
Και αυτό θα είναι μόνο η αρχή… Αφού πέρα από τον κόλαφο των νέων μέτρων, ενδέχεται μετά το πολιτικό πραξικόπημα (που έχει ήδη συμβεί από την κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου), να ενεργοποιηθούν «φαντάσματα» του παρελθόντος και να έχουμε διαφόρων μορφών «πραξικοπήματα»…
Το πραγματικό μαρτύριο για τους πολίτες και την Δημοκρατία μόλις τώρα αρχίζει…
πηγή: http://filologos10.wordpress.com