Αναζήτηση

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

Ξεκαθάρισμα


ΑΠΟ: http://simplemangreek.blogspot.com

 
Πήγαινε πες στην Δημοκρατία να πάει να πλυθεί γιατί η μπόχα της έχει κολλήσει πια στους τοίχους των σπιτιών μας. Μην εθελοτυφλεί επειδή έχει κάμποσους ακόμα που την κάνουν παρέα. Εκείνοι βρωμάνε περισσότερο από την ίδια και οι στάμπες που αφήνει ο λιπαρός ιδρώτας τους -όταν την αγκαλιάζουν-κάνουν το ακριβοπληρωμένο της ταγιέρ να μοιάζει με τοίχο σφαγείου που δεν καθαρίστηκε ποτέ. Πες της να μην περνάει από την γειτονιά γιατί κάποιοι παλιοί εραστές της, που την λάτρεψαν, ακονίζουν τα μαχαίρια τους έχοντας μπροστά τους μια φωτογραφία του ’70: Αυτή με το σιέλ φορεματάκι της να γελάει και εκείνοι δίπλα της να μην τολμούν ούτε να την αγγίξουν, μη και χαλάσουν την στιγμή, μη και τσαλακώσουν το όνειρο.
Πήγαινε πες στην Αριστερά να μην κορδώνεται όταν περνάει από τα σοκάκια γιατί τα χαμπέρια έφθασαν από καιρό στα αφτιά των παιδιών της. Έχει χρόνια τώρα, που όταν αυτά έβγαιναν από την πόρτα για το σχολείο της ζωής, αυτή έβαζε τους γιους των αφεντικών από το παράθυρο και το γλεντούσαν. Πήγαινε πες της ότι ακόμα πηγαίνουν μαζί της οι ατσαλάκωτοι της ζωής μόνο και μόνο για την παλιά της αίγλη. Κατά τα άλλα κατάντησε σαν γριά πόρνη επαρχιακού μπορδέλου που πας μαζί της όχι από ανάγκη αλλά από οίκτο. Πες της ότι τα παιδιά της, που κρυβόταν πίσω από την φούστα της όταν λυγερή και περήφανη περπατούσε στα συντρίμμια της Ιστορίας, θέλουν να την κουρέψουν γουλί και να την κρεμάσουν από το σχοινί του καμπαναριού. Κάθε φορά που θα τινάζεται το κορμί της να χτυπάει η καμπάνα όχι για αυτήν, αλλά για τα όνειρα που έθαψε με τα ίδια της τα χέρια πριν ακόμα ανδρωθούν.
Πήγαινε πες στην Δικαιοσύνη ότι δεν μπορεί να κρύβεται για πολύ πια. Όσο και να την προστατεύουν οι σωματοφύλακες της ανανδρίας κουτσαίνει από την αριστερή πλευρά και ξεχωρίζει στο πλήθος. Της έμεινε κουσούρι από τότε που έκλεβε από την ζυγαριά και τα’ χωνε στις τσέπες της τα δίκια των ερήμην καταδικασμένων. Πες της ότι έχει μία ευκαιρία να μαχαιρωθεί μόνη της με το σπαθί της. Εκείνο που έκοψε λάθους λαιμούς την ώρα που αυτοί τεντωνόταν με πρησμένες φλέβες φωνάζοντας για δίκιο.
Τέλος, πήγαινε πες στην Ελευθερία ότι θα την βγάλει καθαρή. Όχι γιατί στάθηκε ως έπρεπε αλλά γιατί οι πέτρες που μας έβαζε να κουβαλάμε στον ανήφορο των Αξιών έγιναν μία-μία, οι τοίχοι του σπιτιού που μέσα κοιμάται η Ελπίδα μας.

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

"Κωδικός Μιμή" για τη διάσωση Καναλαρχών-Εκδοτών και λοιπών σεσημασμένων!

Από τον Βασίλη Μπόνιο

Πυκνώνουν οι πληροφορίες που θέλουν την κυβέρνηση Παπανδρέου και προσωπικά τον πρωθυπουργό, με διαμεσολαβητή τον Τηλέμαχο Χυτήρη, να ετοιμάζει δίχτυ ασφαλείας για φαληρισμένους καναλάρχες και εκδότες με άλλοθι την πολυφωνία, τη δημοκρατία κι απίδια μάντολες.

Ποιους; τους καναλάρχες και εκδότες που σερβίρουν σκουπίδια στους πολίτες και τους ναρκώνουν με ηλιθιοδίνη.

Ποιους;  Εκείνα τα σεσημασμένα τσογλάνια που απέκτησαν τεράστιες προσωπικές περιουσίες με εκβιασμούς ...
κάτω από το τραπέζι εξαιτίας των ΜΜΕ που έχουν στην κατοχή τους.

Τους πλέον παρακμιακούς απ αυτούς, έρχεται τώρα να τους διασώσει ο Παπανδρέου με τη βοήθεια του Τηλέμαχου Χυτήρη,- όπως έκαναν ο δειλός Καραμανλής και ο ανεξέλεγκτος Αλογοσκούφης, με τα 28 δις στους Τραπεζίτες.

Ακούγεται ότι ο Παπανδρέου ετοιμάζει αντίστοιχο πακέτο διάσωσης για καναλάρχες και εκδότες!

Μιλάμε για πολύ ξιπασμένη χώρα, με τις πολιτικές ηγεσίες της να συμμετέχουν ενεργά στη διαχρονική ενίσχυση της ολιγομελούς Μαφίας-παρακράτος που την κυβερνά.

Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι αυτοί έγιναν ξαφνικά ΠΑΣΟΚ, μια και με άλλοθι το Μνημόνιο δίνουν στους δημοσιογράφους μηνιάτικο 500 ευρώ –λιγότερα κι από την αμοιβή της Φιλιππινέζας που διατηρούν στις βίλες τους.

Εννοείται ότι τους αστυνομικούς –φρουρούς τους πληρώνουν πολύ παραπάνω γιατί αυτοί αναλαμβάνουν το ιερό καθήκον να πηδάνε και τις γυναίκες τους.

Σ αυτό το ξιπασμένο σχέδιο διάσωσης Εκδοτών και Καναλαρχών κάποιοι από τους συνεργάτες του Χυτήρη, έχουν δώσει την ονομασία «Κωδικός Μιμή».

Κι αυτό γιατί ως γνωστόν ο Τηλέμαχος υπήρξε πρωτοπαλίκαρο της Δήμητρας Λιάνη, όταν εκείνη και οι μάγοι της, κυβερνούσαν το Μαξίμου και οι εκδότες περνούσαν πρώτα από το αρχηγείο της για να δούνε τον Ανδρέα.

Αυτή είναι η διεφθαρμένη Ελλάδα του Σημίτη που είχε υπουργούς τους Ακη Τσοχατζόπουλο και Γιάννο Παπαντωνίου και δεν γνώριζε-κοτζάμ πρωθυπουργός- πως λειτουργούσαν στα υπουργεία τους.

Αυτή είναι η Ελλάδα του Κώστα Σημίτη, ο οποίος δειπνούσε με εκδότες και καναλάρχες στη «Ράτκα» και λίγο μετά οι καταχρεωμένες εταιρίες τους έμπαιναν, ως δια μαγείας στο Χρηματιστήριο, για να λεηλατήσουν τα λεφτά του μαλάκα επενδυτή.

Αυτή είναι η Ελλάδα του Καραμανλή που εξαιτίας του γεγονότος ότι έδωσε γη, ύδωρ και κάτι πιο "προσωπικό" στους εκδότες, τώρα ντρέπεται να βγει από το σπίτι του.

Αυτή είναι η Ελλάδα του Παπανδρέου, ο οποίος για κακή του τύχη επέλεξε να παραδώσει λευκούς στη κοινωνία τα καθάρματα της Siemens και να βγάλει από τη δεινή οικονομική θέση μια χούφτα εκδότες και καναλάρχες, σε βάρος της νοημοσύνης, της αξιοπρέπειας και της αισθητικής μας.

Αυτός ο Παπανδρέου επιβιώνει επειδή ο Σαμαράς αποδεικνύεται καθημερινά απρόσμενα ολίγιστος ακόμη και στα μάτια των χαζοδεξιών.

Τη κάτσαμε τη βάρκα μαλάκα λαέ, που καταπίνεις αμάσητες τις παπαριές τους…

Από το kourdistoportocali

Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

ΜΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ AΛΕΞ ΡΟΝΤΟΣ

 στον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο

Bookmark and Share

*Σύμβουλος, με τη γενική έννοια, του Γιώργου Παπανδρέου, πρωθυπουργού μιας διεφθαρμένης χώρας, παρακαλώ!!! Ψάξτε τώρα εσείς να βρείτε που υπάρχει, που εμφιλοχωρεί εδώ και δεκαετίες η διαφθορά. Ποιοι είναι οι συντονιστές και οι εκφραστές της!!! Πού και πότε δούλεψαν, πως έβγαζαν και πώς, σε ποιανού πλάτη, βγάζουν το ψωμί τους.

Σύμβουλος στο παρελθόν του Γιώργου Παπανδρέου, πρώην διευθυντής αναπτυξιακής συνεργασίας του Υπουργείου Εξωτερικών, επί τιμή πρέσβης της Ελλάδας, ο Αλεξ Ρόντος, ομογενής γεννημένος στην Τανζανία, είχε μια ουσιαστική ανάμειξη στις βαλκανικές, καυκασιανές και μεσανατολικές υποθέσεις στο παρελθόν. Προσφάτως, το όνομά του ήρθε επανειλημμένα στη δημοσιότητα, αποδίδοντάς του διάφορους ρόλους, όπως μυστικοσύμβουλος του Πρωθυπουργού ή άνθρωπος ειδικών αποστολών για “λεπτά” θέματα, όπως το μακεδονικό ή τα ελληνοϊσραηλινά, προκαλώντας μάλιστα και μια σχετική δήλωση του Υπουργού Εξωτερικών.
Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε ο κ. Ρόντος διαψεύδει ότι έχει οποιονδήποτε ρόλο συμβούλου της κυβέρνησης ή του Πρωθυπουργού, υπογραμμίζει όμως ότι διατηρεί τις σχέσεις με τον κ. Παπανδρέου και τους Υπουργούς του. Δεν με ενδιαφέρει το δημόσιο, ούτε η πολιτική, υποστηρίζει, εξηγώντας ότι τον ικανοποιεί πολύ η δουλειά του στον ιδιωτικό τομέα. Μας εξηγεί επίσης τι έγινε στη Γεωργία όπου ήταν σύμβουλος του Προέδρου Σαακασβίλι, όταν ξέσπασε ο πόλεμος, αλλά μοιράζεται μαζί μας και τις εκτιμήσεις του για τα Βαλκάνια και την Κύπρο.

Eρ. Κύριε Ρόντο, το όνομά σας βρίσκεται συνεχώς στη δημοσιότητα, μια αχλύς μυστηρίου μοιάζει να το περιβάλλει. Κάποιοι σας περιγράφουν ως σκιώδη ΥΠΕΞ, άλλοι ως μυστικοσύμβουλο του Πρωθυπουργού, άνθρωπο ειδικών αποστολών, άλλοι ως σχεδόν ύποπτο. Ποιος ακριβώς είστε κ. Ρόντο;
Απάντ. Δεν είμαι τίποτα από αυτά. Είμαι ένας απλός άνθρωπος που είχε την ευκαιρία να βοηθήσει στο παρελθόν τον Πρωθυπουργό, όταν ήταν Υπουργός Εξωτερικών. Μετά το 2004, τα παράτησα όλα και πήγα στον ιδιωτικό τομέα. Κάνω consulting και τέτοια πράγματα. Το 80% του χρόνου μου είναι στο εξωτερικό. Τώρα οι δουλειές μου πάντα είναι τέτοιες, και από το παρελθόν, που κρατάω πολλές επαφές και γνώσεις. Λόγω αυτού, και τα περασμένα χρόνια, πάντα είχα κάποιες επαφές και πάρα πολύ ενδιαφέρον για τα θέματα εξωτερικής πολιτικής, διεθνώς, όχι μόνο τα ελληνικά. Και τώρα, αν θέλει ποτέ ο Πρωθυπουργός ή ο ΥΠΕΞ τη γνώμη μου, είμαι έτοιμος. Αλλά δεν σημαίνει αυτό ότι παίζω κανένα ρόλο. Σήμερα γιορτάζουμε δέκα χρόνια από τα γεγονότα στη Σερβία. Από τότε άρχισαν να λένε ένα σωρό πράγματα για μένα. Η φαντασία κάποιων τους σπρώχνει να γυρεύουν πράγματα που απλώς δεν αληθεύουν. Δεν είμαι σύμβουλος. Γνωρίζω ανθρώπους στην κυβέρνηση, εδώ και δέκα χρόνια, κάποιοι είναι φίλοι.

Ερ. Consulting σε τι;
Απ. Σε πολιτικό κίνδυνο. Aναλύσεις σε άλλες χώρες, που και που, τέτοια πράγματα.

. Βαλκάνια, Καύκασο κλπ.;
Απ. Βαλκάνια, Καύκασο κλπ. Δεν είμαι οικονομολόγος, δεν κάνω τέτοια πράγματα, δεν είμαι σε αυτόν τον τομέα. Eίμαι ευχαριστημένος από αυτό που κάνω και θα το συνεχίσω. Αποφάσισα προ εξαετίας, με την κυβερνητική αλλαγή, να συνεχίσω ως ιδιώτης. Δεν θέλω, δεν με ενδιαφέρει το δημόσιο, η πολιτική, κι αν προσπαθούσα θα αποτύγχανα. Πολύ απλό.

Ερ. Εχετε μια ΜΚΟ;
Απ. ‘Όχι. Ημουν σε ΜΚΟ, ξεκίνησα με αυτές πριν έρθω στην Ελλάδα, στις ανθρωπιστικές αποστολές, κυρίως μεγάλες καταστροφές. Ειδικεύτηκα στην ανταπόκριση σε μεγάλες καταστροφές. Ήμουν στη μεγάλη πείνα της Αιθιοπίας, στη Μέση Ανατολή, έζησα πέντε χρόνια στην Αίγυπτο, με την Κάριτας των Καθολικών. Με βρήκε ο Ιάκωβος στην Αμερική και με κάλεσε να κάνω το ίδιο με τις ορθόδοξες εκκλησίες.

Ερ. Με τον Πρωθυπουργό γνωριστήκατε μέσω του Ιακώβου, του κ. Αθενς;
Απ. Μέσω και των δύο. Γνωρίστηκα όταν βοηθούσα την ελληνική διασπορά στον Καύκασο, τη Ρωσία, στη δύσκολη περίοδο 1994-96.

Ερ. Γράφτηκε ότι πήγατε μια μέρα στην Πάρο από το Ισραήλ με το πρόγραμμα της επίσκεψης Νετανιάχου.
Απ. ‘Όχι. Πήγα στην Πάρο για να συζητήσω κάποια θέματα με τον Πρωθυπουργό. Είναι σχεδόν η μόνη δυνατότητα που διαθέτει κάποιο χρόνο να καθίσουμε μαζί. Συζητήσαμε ένα σωρό θέματα, όχι μόνο για την Ελλάδα και διεθνή.

Ερ. Ο κ. Δρούτσας είπε ότι δεν έχετε θεσμική σχέση με το ΥΠΕΞ. Ετσι διατυπωμένη, η δήλωση αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να έχετε μη θεσμική, άτυπη σχέση.
Απ. Γνωρίζω αρκετούς Υπουργούς. Ο Δρούτσας έφτασε σχεδόν την ίδια στιγμή με μένα στην Ελλάδα. Ενταχθήκαμε στην ομάδα του Γιώργου. Γνωριζόμαστε, τηλεφωνιόμαστε, μια φορά κάθε ένα-δυο μήνες, με ρωτάει την άποψή μου ή του λέω τη δική μου. Ο Δημήτρης προσπάθησε να είναι πολύ ακριβής στη δήλωσή του και ήτανε. Αν άρχιζε «γνωρίζω τον Αλέξη» και το ένα το άλλο, θα άρχιζε άλλο κουτσομπολιό. Δεν παίζω τέτοιο ρόλο, δεν το θέλω. Αλλά έχω τις γνωριμίες μου στα Βαλκάνια, παρακολουθώ τι γίνεται, ξέρω αρκετά.

Ερ. Ήσαστε σύμβουλος του Γεωργιανού Προέδρου Σαακασβίλι. Επί ποίων θεμάτων;
Απ. Κάποιοι φίλοι στην ΕΕ μου ζήτησαν να γίνω σύμβουλός του. Πήγαινα μια-δύο μέρες κάθε τέσσερις-πέντε βδομάδες, να τον βοηθήσω να φτιάξουν καλύτερη σχέση με την Ευρώπη. Η Γεωργία έδινε την εντύπωση ότι την ενδιέφερε μόνο η Αμερική και εγκατέλειψε την Ευρώπη. Έμαθα πολλά και αποφάσισα μια μέρα να γράψω ένα άρθρο, γιατί έβλεπα μπροστά ότι και οι δύο πλευρές πάνε σε πόλεμο, ήταν βεβαιότητα, όχι πιθανότητα. Ήταν μια προσπάθεια δική μου να εκπέμψω ένα SOS στους Ευρωπαίους (σ.σ. το άρθρο δημοσιεύτηκε σε μια από τις μεγαλύτερες εφημερίδες του κόσμου, την Herald Tribune της 8.5.2008, τέσσερις μήνες πριν τη σύρραξη, με τίτλο «Με ποια πλευρά είμαστε;». Υπογράμμιζε τον κίνδυνο μερικής κατάληψης της Γεωργίας από τη Ρωσία, χαρακτήριζε την υπόθεση ηθική δοκιμασία της Δύσης συγκρίνοντάς την με την κρίση του 1938, όταν ο Χίτλερ, επικαλούμενος τους Σουδήτες, κατέλαβε την Τσεχοσλοβακία χωρίς δυτική αντίδραση).

Ερ. Εντυπωσίασε η ακρίβεια της πρόγνωσης…
Απ. Ναι, το ήξερα. Γι’ αυτό είμαι καλός στον πολιτικό κίνδυνο. Γι’ αυτό με πληρώνουν

Ερ. Του Σαακασβίλι πάντως δεν του βγήκε ο κίνδυνος που ανέλαβε.
Απ. Στην Ελλάδα έγινε θέμα ότι ευθύνομαι γιατί ήμουν σύμβουλος του Σαακασβίλι. Δεν είμαι τόσο σημαντικός. Εγώ απλώς έγραψα το άρθρο γιατί προείδα μια πολύ σοβαρή σύγκρουση. Η ουσία δεν είναι τι έκανα ή δεν έκανα εγώ, αλλά γιατί έγινε η σύγκρουση. Για μένα ήταν μεγάλο μάθημα. Η Δύση ταπείνωσε συστηματικά τη Ρωσία και την έκανε να νοιώθει περικυκλωμένη. Οι Αμερικανοί υποσχέθηκαν ότι το ΝΑΤΟ δεν θα διευρυνθεί, αλλά το ΝΑΤΟ διευρυνόταν και έφτανε στη Γεωργία. Ήταν μεγάλη πρόκληση για τη Ρωσία. Δεύτερο, ήταν οι ψευτοσυνομιλίες για το κοσοβάρικο, ψευτοσυνομιλίες γιατί ήταν προαποφασισμένη η ανεξαρτησία. Απέκλεισαν τη Ρωσία από τα Βαλκάνια. ‘Όταν είπαν το Κόσοβο είναι sui generis, o Πούτιν είπε θα σου δείξω εγώ, έχω ένα sui generis, την Αμπχαζία. Μία από τις αιτίες ήταν λοιπόν ότι η Ρωσία ήθελε να δώσει ένα μάθημα, να πει “αρκετά”.

Ερ. Η Ρωσία δεν θάδινε μάθημα, αν οι τόσοι Αμερικανοί και Ισραηλινοί σύμβουλοι του Σαακασβίλι τον προειδοποιούσαν ότι είναι τρέλλα αυτό που πάει να κάνει. Μερικοί ευφάνταστοι λένε ότι ήθελαν να στείλουν στη Μόσχα ένα μήνυμα, κοίτα τι μπορούμε να κάνουμε στη σοβιετική περιφέρεια, αν επιμένεις π.χ. να μας ενοχλείς για το Ιράν κλπ.
Απ. Αν αυτό ήθελαν, δεν πέρασαν το μήνυμα

Ερ. Γιατί; Η Ρωσία ματαίωσε την παράδοση αντιαεροπορικών στο Ιράν.
Απ. Μπορεί νάτανε κι αυτό. Αλλά…

Ερ. Επιπλέον, η Ρωσία, αναγνωρίζοντας Αμπχαζία και Οσσετία, πάγωσε τη Γεωργία στο αντίθετο στρατόπεδο. Η Τιφλίδα δεν ελπίζει τίποτα από τη Μόσχα και δεν έχει τίποτα να χάσει.
Απ. Δεν είμαι σίγουρος αν αυτό ενοχλεί τη Ρωσία. Η Γεωργία δεν θα μπει στο ΝΑΤΟ, δεν πάει καλά οικονομικά, ενεργειακά σου λένε τώρα προσοχή στον Καύκασο. Για τη Ρωσία ήταν μεγάλη στρατηγική νίκη. Απέτρεψαν τη μετατροπή της Γεωργίας σε δυτική γέφυρα Ευξείνου-Κεντρικής Ασίας.

Ερ. Μίλησες για ρωσικά αισθήματα ταπείνωσης. Αλλά συνυπέγραψες ένα κείμενο που ζητούσε να μην εορτασθεί στη Μόσχα η 60ή επέτειος της νίκης στον Πόλεμο.
Απ. Μετανιώνω. Όλοι κάνουμε σφάλματα κρίσεως. Δεν με ενοχλούσε ο πόλεμος, αλλά η αγνόηση της καταπίεσης που ακολούθησε στην Ανατολική Ευρώπη. Κακώς το υπέγραψα, ιστορικά δεν ήταν ορθό. Τώρα γνωρίζω πολύ περισσότερο τη ρωσική ιστορία. Χωρίς τη Ρωσία, οι Γερμανοί θα νικούσαν.

Ερ. Έπαιξες σημαντικό ρόλο στην ανατροπή του Μιλόσεβιτς, τη σερβική αλλαγή. Οι Σέρβοι εισέπραξαν όμως σφαλιάρα στο Κόσοβο.
Απ. Η Δύση πήγε στην ανεξαρτησία με πολύ λάθος τρόπο. Δεν είχε ποτέ σερβική, βαλκανική ή πολιτική για το Κόσοβο.

Ερ. Πως δεν είχε; Διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, ανεξαρτησία του Κοσόβου, οτιδήποτε εναντίον των Σέρβων, αποκλεισμός Ρωσίας. Που την “έχασε” βέβαια στο τέλος.
Απ. Ήταν στρατηγικό λάθος. Το Κόσοβο έγινε η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι των ρωσικών παραπόνων. Το Βελιγράδι είναι τώρα έτοιμο να συζητήσει κάποια θέματα Κοσόβου, βαθμό αυτοκυβέρνησης Σέρβων και εκκλησιαστικά, δεν ξέρουμε όμως αν είναι έτοιμη, ουσιαστικά, όχι στα λόγια, η Πρίστινα. Ίσως μάλιστα μπει στον πειρασμό να επιβάλλει μερικά πράγματα στη Μιτρόβιτσα. Αλλά πέντε ευρωπαϊκά κράτη και τα μισά παγκοσμίως δεν την αναγνωρίζουν. Το Δικαστήριο της Χάγης είπε ότι η γλώσσα της ανακήρυξης ήταν σύννομη, αλλά απέφυγε να γνωμοδοτήσει ουσιαστικά επί της ανεξαρτησίας. Οι Αλβανοί πρέπει να συζητήσουν. Στο τέλος, νομίζω ότι πολλοί Σέρβοι μπορούν να συμφωνήσουν με τη διχοτόμηση, παρόλο που θάναι δύσκολο. Δεν ξέρω αν θα συμφωνήσουν οι Αλβανοί. Η διχοτόμηση δεν μπορεί νάναι σημείο εκκίνησης. Τώρα χρειαζόμαστε μια συμφωνία ότι διαφωνούν. Ίσως όμως μια μέρα η διχοτόμηση γίνει κατάληξη.

Ερ. Η Ελλάδα πρέπει να αναγνωρίσει το Κόσοβο;
Απ. Όχι. Δεν είναι προς το συμφέρον μας. Εκτός αν τα δύο μέρη συμφωνήσουν. Αλλά πρέπει νάχουμε καλές σχέσεις με τους Αλβανούς.

Ερ. Τα Σκόπια, ακόμα κι όταν δέχονται σύνθετη ονομασία, δεν παραιτούνται από την άποψη ότι οι Σλαβομακεδόνες είναι αυθεντικοί, μόνοι νόμιμοι Μακεδόνες, άρα η γλώσσα και η εθνικότητά τους πρέπει να ονομάζεται μακεδονική, το σύνταγμά τους να μην αλλάξει.
Απ. Έως ότου συμφωνήσουν να αποποιηθούν διεθνώς όλων των συμβόλων που συνιστούν αλυτρωτισμό, δεν υπάρχουν βάσεις βιώσιμου διακανονισμού. Πρέπει να είμαστε σαφείς προς τα Σκόπια, εξηγώντας καλύτερα και στη διεθνή κοινότητα την αντίθεσή μας στον αλυτρωτισμό.

Ερ. Υποστήριξες αρθρογραφώντας το σχέδιο Ανάν
Απ. Τότε, σήμερα δεν το υποστηρίζω. Είναι αναχρονισμός. Αν οι διαπραγματεύσεις γίνονται στην ίδια βάση είναι αποτυχία της φαντασίας. Αλλά δεν είμαι ειδικός στο κυπριακό. Κάνω τις ίδιες ερωτήσεις που κάνω και στο Κόσοβο. Θέλουν να ζήσουν μαζί;

Ερ. Αμφιβάλλεις για την ύπαρξη θέλησης για λύση;
Απ. Είμαι σκεπτικιστής ακόμα και για το αν υπάρχει λογική βάση για να καταλήξουν στην επιθυμία λύσης.
Φοβάμαι ότι δεν παίρνουν υπόψη τους τι απασχολεί τους απλούς ανθρώπους. Αλλά, επαναλαμβάνω, δεν ξέρω καλά το θέμα. Βασίζομαι στην εμπειρία μου από αλλού.

Κόσμος του Επενδυτή, 9.10.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com


Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/10/blog-post_1047.html#ixzz12E8hJzCX

Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

Ερνέστο Τσε Γκεβάρα: Σαν σήμερα πέθανε πριν 43 χρόνια

Σάββατο, 9 Οκτωβρίου 2010



Ο Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα (Ernesto Guevara de la Serna) (14 Ιουνίου[1][2] 1928 στο Ροζάριο, Αργεντινή; † 9 Οκτωβρίου 1967 στη Λα Χιγκέρα, Βολιβία), γνωστός ως Τσε Γκεβάρα, ήταν Αργεντινός γιατρός, κουμουνιστής Μαρξιστής - Λενινιστής επαναστάτης, ένας από τους αρχηγούς των ανταρτών στην Κούβα και πολιτικός.
Συμμετείχε στο κίνημα της 26ης Ιουλίου που πέτυχε την ανατροπή του δικτατορικού καθεστώτος του Φουλχένσιο Μπατίστα στην Κούβα, αρχικά προσφέροντας τις ιατρικές γνώσεις του και αργότερα ως διοικητής των ανταρτών, ενώ υπήρξε μέλος της επαναστατικής κουβανικής κυβέρνησης προωθώντας ριζικές μεταρρυθμίσεις. Το 1965 πιστός στην νίκη της επανάστασης στην Κούβα έφυγε με στόχο την οργάνωση νέων επαναστατικών κινημάτων στο Κονγκό και αργότερα στην Βολιβία, όπου τραυματίστηκε, συνελήφθη και δολοφονήθηκε ενώ ήταν στο κρεβάτι. [εκκρεμεί παραπομπή]
Όπως και ο Μάο Τσετούνγκ (ο οποίος είχε παραδειγματιστεί απο το αρχαίο συγγραφικό έργο "Η Τέχνη του Πολέμου" του Σουν Τσου) έτσι και ο Ερνέστο Γκεβάρα ανάπτυξε θεωρίες πάνω στην στρατηγική και την τακτική του μοντέρνου ανταρτοπόλεμου και προσπάθησε να εφαρμόσει τις θεωρίες στην πράξη.
Παιδικά χρόνια και εφηβεία


Ο Ερνέστο Γκεβάρα γεννήθηκε στο Ροσάριο της Αργεντινής, γιος της Σέλια ντε λα Σέρνα και του Ερνέστο Γκεβάρα Λιντς, το μεγαλύτερο από τα συνολικά πέντε παιδιά της οικογένειας. Σύμφωνα με το πιστοποιητικό γέννησής του, γεννήθηκε στις 14 Ιουνίου 1928. Κατά τον βιογράφο του, Τζον Λι Άντερσον, η πραγματική ημερομηνία γέννησής του τοποθετείται νωρίτερα, στις 14 Μαΐου του ίδιου έτους. Η άποψη αυτή στηρίζεται σε μαρτυρία μίας αστρολόγου, στην οποία φέρεται να εξομολογήθηκε η μητέρα του πως ήταν ήδη τριών μηνών έγκυος όταν παντρεύτηκε τον Ερνέστο Γκεβάρα Λιντς[2].
Η οικογένεια του ήταν μια από τις οικογένειες της αργεντινής ολιγαρχίας, με ισπανικές και ιρλανδικές καταβολές[3]. Παρόλα αυτά οι γονείς του νεαρού Ερνέστο δεν απέφευγαν καθόλου την επαφή με ανθρώπους χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων. Πολλά μέλη της ολιγαρχίας θεωρούσαν προκλητικό αυτό τον τρόπο ζωής επειδή το ζεύγος Γκεβάρα έδειχνε φανερά ότι σεβόταν και δεχόταν προοδευτικές ιδέες. O πατέρας του χαρακτηρίζεται ως τυχοδιώκτης, που εγκατέλειψε τις αρχικές του σπουδές αρχιτεκτονικής, προκειμένου να δραστηριοποιηθεί στον επιχειρηματικό χώρο, ενώ η μητέρα του υπήρξε ένθερμη καθολική που αργότερα όμως μεταστράφηκε στο φιλελευθερισμό της αριστεράς.

Ο Ερνέστο Γκεβάρα σε ηλικία τριών ετώνΟ Ερνέστο ήταν μόλις δύο ετών όταν διαπιστώθηκε ότι πάσχει από άσθμα. Η ασθένεια αυτή τον συνόδεψε όλη του τη ζωή και συνέβαλε σημαντικά στην εξέλιξη της προσωπικότητάς του. Αντί να προφυλάσσεται, προσπαθούσε να σκληραγωγηθεί μέσω του αθλητισμού. Σε ηλικία εννέα ετών, παρουσίασε βαριά επιπλοκή στο άσθμα που τον ταλαιπωρούσε και διαπιστώθηκε «σπαστικός βήχας». Εξαιτίας της κατάστασης της υγείας του, δεν φοίτησε κανονικά στο σχολείο. Αρχικά, έμαθε να γράφει και να διαβάζει από την μητέρα του, ενώ αργότερα φοίτησε στο δημόσιο σχολείο ολοκληρώνοντας κανονικά μόνο τη δεύτερη και τρίτη τάξη, παρακολουθώντας τα μαθήματα των υπολοίπων όταν του επέτρεπε η υγεία του και μελετώντας κυρίως στο σπίτι.

Στην παιδική του παρέα υπήρχαν παιδιά από διάφορα κοινωνικά στρώματα της περιοχής. Ήδη τότε φανερώθηκε το χάρισμα και η κοινωνικότητα του Γκεβάρα, χαρίσματα τα οποία καλλιεργούσαν συνεχώς οι γονείς του. Ήταν πλέον καθημερινό το φαινόμενο να μπαινοβγαίνουν τα παιδιά της γειτονιάς και της περιοχής συνεχώς στο σπίτι των γονέων του. O Γκεβάρα ήταν παράλληλα σοβαρό και εσωστρεφές αγόρι, το οποίο από νωρίς άρχισε να ενδιαφέρεται για τη λογοτεχνία. Κατά την περίοδο της εφηβείας του, έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ποίηση και ειδικότερα για το έργο του Πάμπλο Νερούδα[4], ενώ συγχρόνως έγραφε και ο ίδιος ποιήματα σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Τα λογοτεχνικά του ενδιαφέροντα εκτείνονταν από κλασικά έργα του Τζακ Λόντον ή του Ιουλίου Βερν μέχρι πραγματείες του Σίγκμουντ Φρόυντ και του Μπέρτραντ Ράσελ. Σύμφωνα με τον πατέρα του, «όταν έγινε δώδεκα χρονών κατείχε μία παιδεία που αναλογούσε σε έναν νέο δεκαοκτώ ετών, ενώ η βιβλιοθήκη του ήταν γεμάτη από κάθε είδους βιβλία περιπέτειας και ταξιδιωτικά μυθιστορήματα»[5]. Σε μεγαλύτερη ηλικία, ανέπτυξε επίσης ενδιαφέρον για τη φωτογραφία.

To 1942 εγγράφηκε στο δημόσιο λύκειο Ντέαν Φούνες της Κόρδοβα. Οι σχολικοί του βαθμοί υπήρξαν πολύ καλοί στη λογοτεχνία, την ιστορία και τη φιλοσοφία, αλλά και πολύ κακοί στην αγγλική γλώσσα, τα μαθηματικά και τη φυσική ιστορία. Την ίδια περίοδο ξεκίνησε να συντάσσει ένα είδος φιλοσοφικού λεξικού, καταγράφοντας τα αναγνώσματά του ή κρατώντας σημειώσεις σχετικά με αυτά[6]. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του στο λύκειο, αποφάσισε να συνεχίσει τις σπουδές του στον τομέα της εφαρμοσμένης μηχανικής. Γράφτηκε στη Σχολή Εφαρμοσμένης Μηχανικής του πανεπιστημίου του Μπουένος Άιρες και για ένα διάστημα εργάστηκε στην κατασκευή δημοσίων έργων, κυρίως σε μικρές πόλεις. Η ασθένεια της γιαγιάς του, Άνας, η οποία είχε υποστεί εγκεφαλική αιμορραγία και κατόπιν ημιπληγία, τον ανάγκασε να εγκαταλείψει την εργασία του προκειμένου να την φροντίσει κατά τις τελευταίες μέρες της ζωής της. Τόσο η δική της κατάσταση, που οδήγησε στο θάνατό της, όσο και η προσωπική του εμπειρία με το άσθμα τον επηρέασαν βαθιά, και πιθανώς συνέβαλαν στην απόφαση του να ασχοληθεί τελικά με την ιατρική.

Το 1948 γράφτηκε στην ιατρική σχολή του πανεπιστημίου του Μπουένος Άιρες όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του το 1953, χωρίς όμως να ακολουθήσει την κλινική πρακτική που απαιτείτο προκειμένου να είναι σε θέση να εξασκήσει το επάγγελμα του γιατρού. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του, στα τέλη του 1950, εξασφάλισε άδεια ώστε να εργαστεί ως νοσοκόμος σε εμπορικά πλοία του αργεντινού στόλου. Τους επόμενους μήνες πραγματοποίησε αρκετά ταξίδια στην νότια και στην κεντρική Αμερική, στη διάρκεια των οποίων έζησε από κοντά της κοινωνικές συνθήκες στις λατινοαμερικανικές χώρες. Επηρεασμένος από τις εμπειρίες αυτές, άρχισε να ασχολείται όλο και περισσότερο με τα πολιτικά ζητήματα και τον Μαρξισμό.

Γουατεμάλα
Μετά την αποφοίτησή του από την ιατρική σχολή του πανεπιστημίου του Μπουένος Άιρες, ο Γκεβάρα ταξίδεψε στη Γουατεμάλα, με ενδιάμεσους σταθμούς τη Βολιβία, το Περού, τον Παναμά, την Κόστα Ρίκα, τη Νικαράγουα και το Ελ Σαλβαδόρ. Εκεί γνώρισε την Περουβιανή οικονομολόγο Ίλδα Γκαδέα, η οποία εργαζόταν στην κρατική υπηρεσία του Ινστιτούτου Προώθησης της Παραγωγής. Η Γκαδέα ήταν εξόριστη εξαιτίας της συμμετοχής της στη Λαϊκή Επαναστατική Αμερικανική Συμμαχία (American Popular Revolutionary Alliance, APRA) του Περού, και διέθετε γνωριμίες με πολιτικά πρόσωπα. Με τη βοήθειά της, ο Γκεβάρα ήρθε σε επαφή με ένα ευρύ κύκλο εξόριστων και αριστερών διανοουμένων. Κατά το δεύτερο μήνα της παραμονής του στη χώρα, και ενώ η πολιτική της κατάσταση εντεινόταν λόγω των μεταρρυθμίσεων του φιλελεύθερου λαϊκού καθεστώτος του προέδρου Χάκομπο Άρμπενς (Jacobo Albenz Guzmán), ο Γκεβάρα πραγματοποίησε τις πρώτες του επαφές με πολιτικούς της κυβέρνησης. Στις 15 Φεβρουαρίου του 1954 ανέφερε σε επιστολή του προς τη θεία του πως είχε λάβει οριστικά θέση υπέρ της κυβέρνησης της Γουατεμάλας, επιλέγοντας το κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα (Partido Guatemalteco de Trabajo) και σχετιζόμενος με άλλους αριστερούς διανοούμενους. Στα τέλη του ίδιου μήνα, κατέγραψε επίσης την πολύ κακή οικονομική του κατάσταση.

Για ένα σύντομο διάστημα, ο Γκεβάρα εγκατέλειψε τη Γουατεμάλα και μετέβη στο Ελ Σαλβαδόρ, προκειμένου να ανανεώσει τη βίζα παραμονής του. Λίγο μετά την επιστροφή του, επιχειρήθηκε από τη CIA ένοπλη δράση, με επικεφαλής το συνταγματάρχη Κάρλος Καστίγιο Άρμας, για την ανατροπή της κυβέρνησης του Άρμπενς και με αφορμή την άφιξη ενός πλοίου με όπλα από την Τσεχοσλοβακία[7][8]. Ο Γκεβάρα συμμετείχε στην ένοπλη πολιτοφυλακή της κομμουνιστικής νεολαίας που αντιστάθηκε, αλλά παρά τη διάθεσή του να αγωνιστεί στο μέτωπο, κατετάγη τελικά ως γιατρός. Στις 27 Ιουνίου, ο Άρμπενς ανακοίνωσε την παραίτησή του και αναζήτησε άσυλο στη μεξικανική πρεσβεία. Ο Γκεβάρα, επίσης καταζητούμενος του νέου καθεστώτος, αναζήτησε άσυλο στην πρεσβεία της Αργεντινής κατόπιν προτροπής του φίλου του, Σάντσες Τοράνσο. Οι πολιτικές εξελίξεις στη Γουατεμάλα σημάδεψαν βαθιά τον Γκεβάρα και η εμπειρία που αποκόμισε στη χώρα χαρακτηρίζεται ως σημείο πολιτικής καμπής για τον ίδιο.

Επανάσταση στην Κούβα
Στα τέλη Σεπτεμβρίου του 1954, ο Γκεβάρα ταξίδεψε στο Μεξικό, που αποτελούσε κοινό προορισμό εξόριστων Λατινοαμερικανών, από χώρες όπως το Πουέρτο Ρίκο, το Περού, η Βενεζουέλα, η Γουατεμάλα και η Κούβα. Στην πόλη του Μεξικού, συνάντησε τον Κουβανό εξόριστο Νίκο Λόπες, γνώριμό του από την περίοδο της παραμονής του στη Γουατεμάλα, ενώ επανασυνδέθηκε και με την Ίλδα Γκαδέα. Προκειμένου να συντηρείται οικονομικά, εργάστηκε ως γιατρός και ως φωτογράφος, εν μέσω πολλαπλών επαγγελματικών κρίσεων και οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπισε κατά διαστήματα. Το καλοκαίρι του 1955, ήρθε σε επαφή με τον αδελφό του Φιντέλ Κάστρο, Ραούλ, από τον οποίο πληροφορήθηκε την επικείμενη άφιξη του Κάστρο στο Μεξικό. Στις αρχές Ιουλίου του 1955[9], o Γκεβάρα συνάντησε για πρώτη φορά τον Φιντέλ Κάστρο, o οποίος ήταν αρχηγός των "Moνκαντίστας", και είχε καταφύγει στο Μεξικό μετά την αποφυλάκισή του, αποτέλεσμα της χάρης που του δόθηκε από τον Μπατίστα. Την πρώτη συνάντησή τους ακολούθησαν πολυάριθμες συναντήσεις και συζητήσεις γύρω από την πολιτική κατάσταση στη Λατινική Αμερική και το ενδεχόμενο της οργάνωσης μίας επανάστασης ενάντια στη δικτατορία του Μπατίστα. Την ίδια περίπου περίοδο, η Γκαδέα του ανακοίνωσε πως ήταν έγκυος και ο Γκεβάρα της πρότεινε γάμο, ο οποίος τελέστηκε τελικά στις 18 Αυγούστου 1955, στο ληξιαρχείο του μεξικανικού χωριού Τεποτσοτλάν.

Μετά τη μάχη στη Σάντα Κλάρα, 1η Ιανουαρίου, 1959Πεπεισμένος πως ο Κάστρο είχε τις προϋποθέσεις να αποτελέσει ένα χαρισματικό ηγέτη της κουβανικής επανάστασης[10], ο Γκεβάρα συμμετείχε στο κίνημα της 26ης Ιουλίου (ισπ. Movimiento 26 de Julio, M-26-7), με στόχο την ένοπλη δράση για την ανατροπή του κουβανικού καθεστώτος. Ο Γκεβάρα συμφώνησε να τους συνοδεύσει με την ιδιότητα του γιατρού, ωστόσο έλαβε κανονικά μέρος στην στρατιωτική εκπαίδευση των ανταρτών, το βασικό στάδιο της οποίας ξεκίνησε στις αρχές του 1956, υπό τις οδηγίες του Μεξικανού παλαιστή Αρσάνιο Βαγένας σε ζητήματα εκγύμνασης και αυτοάμυνας, καθώς και του πρώην συνταγματάρχη του Ισπανικού Δημοκρατικού Στρατού, Αλπέρτο Μπάγιο. Στα απομνημονεύματα του Μπάγιο, πληροφορούμαστε πως ο Γκεβάρα επέδειξε μεγάλη θέληση κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης, αποτελώντας τον καλύτερο μαθητή του. Την ίδια περίοδο, θεωρείται πιθανό πως απέκτησε το παρωνύμιο Τσε (Che), εξαιτίας της συχνής χρήσης της λέξης che (φίλος ή και επιφώνημα: Ε εσύ!) που έκανε ο ίδιος μιλώντας, έκφραση που αν και είχε εισαχθεί στη γλώσσα των Αργεντινών, φαινόταν αστεία στους Κουβανούς.

Στις 25 Νοεμβρίου του 1956, 82 επαναστάτες, μεταξύ αυτών και ο Τσε Γκεβάρα, ταξίδεψαν με το πλοιάριο Granma, από τον ποταμό Τούξπαν του Mεξικoύ με προορισμό την Κούβα, στην οποία έφθασαν τελικά στις 2 Δεκεμβρίου. Κατά την απόβασή τους, δέχθηκαν επίθεση από τα στρατεύματα του καθεστώτος, από την οποία επέζησαν 15-20 αντάρτες που κατάφεραν να ανασυνταχθούν και να καταφύγουν στα βουνά της Σιέρα Μαέστρα. Με σημείο εκκίνησης την επίθεση αυτή, ο ρόλος του Τσε Γκεβάρα στον ανταρτοπόλεμο διαφοροποιήθηκε σταδιακά, αντιλαμβανόμενος o ίδιος όλο και λιγότερο ως μοναδικό καθήκον του την ιατρική συμπαράσταση, και λαμβάνοντας ενεργό μέρος στις ένοπλες δραστηριότητες τον επαναστατών. Η αποφασιστικότητά του και οι ικανότητες του, σύντομα οδήγησαν στην άνοδό του στην ιεραρχία του αντάρτικου σώματος, κερδίζοντας το σεβασμό των υπολοίπων ανταρτών, χωρίς να απουσιάζει και το αίσθημα του φόβου που προκαλούσε ενίοτε η σκληρότητά του, υπεύθυνος ο ίδιος για εκτελέσεις ανταρτών που λειτουργούσαν ως πληροφοριοδότες του κουβανικού καθεστώτος[11]. Υπήρξε ο πρώτος αντάρτης, στον οποίο δόθηκε το αξίωμα του Κομαντάντε του Επαναστατικού Στρατού της Κούβας, στις 21 Ιουλίου 1957. Αν και μέχρι τότε αποτελούσε έναν απλό οπλίτη, χωρίς να έχει διακριθεί ιδιαιτέρως σε στρατιωτικό επίπεδο αλλά έχοντας επιδείξει γενναιότητα και αρχηγικές δεξιότητες, ο Κάστρο του εμπιστεύτηκε την ηγεσία της Δεύτερης Φάλαγγας του αντάρτικου στρατού (για λόγους παραλλαγής έφερε τον αριθμό 4), έχοντας έτσι μόνο τον Κομαντάντε εν Σέφε Φιντέλ Κάστρο ως ανώτερό του[12].

Η μεγαλύτερη ίσως στρατιωτική επιτυχία του Τσε Γκεβάρα υπήρξε η κατάκτηση της Σάντα Κλάρα στις 29 Δεκεμβρίου 1958, μία καθοριστική στιγμή στην ιστορία της κουβανικής επανάστασης. Είχαν προηγηθεί δύο χρόνια ανταρτοπολέμου στην Σιέρρα Μαέστρα εναντίον του πολύ μεγαλύτερου στρατού του Μπατίστα, o οποίος δεχόταν και την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών. Με την κατάκτηση της Σάντα Κλάρα, ο δρόμος για την πρωτεύουσα Αβάνα ήταν πλέον ελεύθερος και την 1η Ιανουαρίου του 1959, ο δικτάτορας Μπατίστα εγκατέλειψε την Κούβα, με προορισμό την Δομινικανή Δημοκρατία. Την μάχη στη Σάντα Κλάρα ακολούθησαν και άλλες σημαντικές πολεμικές συγκρούσεις, πριν την τελική επικράτηση των ανταρτών.

Μέλος της κυβέρνησης της Κούβας
Μετά την επιτυχία του αντάρτικου στρατού και κατά τους πρώτους μήνες της κατάληψης της εξουσίας, ο Τσε Γκεβάρα τέθηκε διοικητής του φρουρίου Λα Καμπάνια, με αρμοδιότητα να εξετάζει τις εφέσεις των υποθέσεων των δύο Επαναστατικών Δικαστηρίων (Tribunales Revolucionarios, TR) που λειτουργούσαν δικάζοντας στρατιωτικούς και αστυνομικούς ή πολίτες. Στις 7 Φεβρουαρίου 1959, ψηφίστηκε ένα διάταγμα μέσω του οποίου αποκτούσαν την κουβανική υπηκοότητα όλοι οι αλλοδαποί διοικητές του αντάρτικου στρατού. Ο νόμος αυτός, επρόκειτο εμφανώς να εφαρμοστεί αποκλειστικά στην περίπτωση του Τσε Γκεβάρα, αποτελώντας ένα είδος φόρου τιμής και αναγνώρισης στο πρόσωπό του και τη συμβολή του στην κουβανική επανάσταση[13].

Μαζί με τους Φιντέλ Κάστρο, Ραούλ Κάστρο και Καμίλο Σιενφουέγος, αποτέλεσε μετά την επανάσταση σημαντικό μέλος της νέας κουβανικής κυβέρνησης, η οποία σύντομα ξεκίνησε να πραγματοποιεί ριζικές μεταρρυθμίσεις, καθιερώνοντας για παράδειγμα δωρεάν σύστημα υγείας, όπως και ένα εκπαιδευτικό σύστημα που εξασφάλιζε και στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα (μέχρι τότε κυρίως αναλφάβητα) σχολική μόρφωση. Στην κυβέρνηση, ο Γκεβάρα υποστήριξε περισσότερο τις κομμουνιστικές ιδέες απ' όσο ο Φιντέλ Κάστρο. Αν και ήταν ένθερμος υποστηρικτής μίας ριζικής αγροτικής μεταρρύθμισης στη χώρα, χαρακτήρισε τον πρώτο σχετικό νόμο της κυβέρνησης ως μετριοπαθή, «που δεν αποτολμούσε να υπεισέλθει στα ουσιαστικότερα ζητήματα, όπως ήταν η κατάργηση της μεγάλης γαιοκτησίας». Στις 7 Οκτωβρίου, ο Κάστρο του ανέθεσε την αρχηγία του Τομέα Βιομηχανίας του Εθνικού Ινστιτούτου της Αγροτικής Μεταρρύθμισης (Insituto Nacional de la Reforma Agragia, INRA), ρόλος που προστέθηκε στα καθήκοντά του ως διοικητής της Λα Καμπάνια αλλά και αρχηγός του Τμήματος Εκπαίδευσης των Ενόπλων Δυνάμεων. Για να ανταποκριθεί στις ανάγκες του έργου του, ο Γκεβάρα απευθύνθηκε στον οικονομολόγο Σαλβαδόρ Βιλασέκα, ξεκινώντας μαζί του μία σειρά από μαθήματα ανώτερων μαθηματικών.

Ο Ερνέστο Γκεβάρα και ο Φιντέλ Κάστρο στην Αβάνα, 1961Στην ακμή της πολιτικής του δραστηριότητας ως μέλος της κυβέρνησης, ο Τσε διορίστηκε διευθυντής της Εθνικής Τράπεζας της Κούβας, στις 26 Νοεμβρίου 1959, διατηρώντας παράλληλα την ευθύνη για το τμήμα βιομηχανίας του INRA και την πολιτιστική επιμόρφωση του στρατού. Ανάμεσα στις πρώτες του ενέργειες, ήταν μία σειρά μέτρων με στόχο τον έλεγχο του αποθέματος συναλλάγματος, καθώς και η ρευστοποίηση των τραπεζών του καθεστώτος του Μπατίστα. Στα τέλη του έτους, και ενώ οι τράπεζες των Ηνωμένων Πολιτειών είχαν ήδη αναστείλει τις πιστώσεις των εισαγωγών, άρχισε να διερευνά, σε συνεργασία με τον Φιντέλ Κάστρο και άλλους κομμουνιστές ηγέτες, το ενδεχόμενο της σοβιετικής στήριξης. Το Φεβρουάριο του 1960, υποδέχθηκε τον Αναστάς Μικογιάν, μέλος του πολιτικού γραφείου του κομμουνιστικού κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης και ένθερμο υποστηρικτή της προσέγγισης με την Κούβα, όπως άλλωστε ήταν αρχικά και ο ίδιος ο Τσε. Το επόμενο διάστημα, εντάθηκε η αντιπαράθεση μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της κουβανικής κυβέρνησης, ενώ στις 13 Οκτωβρίου κηρύχθηκε εμπάργκο σε όλα τα εμπορεύματα με προορισμό την Κούβα, αποκλείοντας τη χώρα από κάθε οικονομική δραστηριότητα. Μία εβδομάδα αργότερα, ο Τσε Γκεβάρα σχολίασε τον αποκλεισμό, αναφερόμενος σε ελλείψεις που δεν θα ήταν δυνατό να καλυφθούν, αλλά και εκφράζοντας αισιοδοξία για την πορεία της κρατικοποιημένης πλέον βιομηχανίας. Παράλληλα, έκανε γνωστό πως δεν ήταν πλέον πρόεδρος της τράπεζας, αναλαμβάνοντας νέα καθήκοντα.

Στα τέλη Οκτωβρίου του 1960, συμμετείχε ως επικεφαλής μίας διπλωματικής αποστολής, με στόχο την εξασφάλιση της στήριξης του σοβιετικού μπλοκ, με τις κύριες διαπραγματεύσεις να πραγματοποιούνται στη Σοβιετική Ένωση. Συναντήθηκε με τον Χρουστσόφ στη Μόσχα ενώ αργότερα επισκέφτηκε το Πεκίνο όπου συνάντησε τον Μάο Τσετούνγκ και έγινε γενικά θερμά δεκτός. H περιοδεία του περιλάμβανε ακόμα την Κορέα και τη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας. H αποστολή εξασφάλισε τελικά ευνοϊκές συμφωνίες, για την εξαγωγή τεσσάρων εκατομμυρίων τόνων ζάχαρης, σε τιμή υψηλότερη από εκείνη της παγκόσμιας αγοράς, εξασφαλίζοντας παράλληλα τον εφοδιασμό της Κούβας με πετρέλαιο και αγορές βιομηχανικών μονάδων με ευέλικτες πιστώσεις. Στις 23 Φεβρουαρίου 1961 διορίστηκε υπουργός του νεοσύστατου Υπουργείου Βιομηχανίας της Κούβας, σκοπός του οποίου ήταν η οργάνωση των πολυάριθμων βιομηχανικών μονάδων που είχαν αποκτηθεί, καθώς και των κρατικοποιημένων επιχειρήσεων που υπάγονταν στο Τμήμα Βιομηχανίας του INRA.
Τον Απρίλιο του 1961, κατά τη διάρκεια της αμερικανικής εισβολής του Κόλπου των Χοίρων, ο Τσε Γκεβάρα τέθηκε επικεφαλής των κουβανικών στρατευμάτων που θα υπερασπίζονταν την επαρχία Πινάρ ντελ Ρίο, όπου σύμφωνα με ενδείξεις των μυστικών υπηρεσιών, αναμενόταν η πρώτη επίθεση. Χάρη στην αποτελεσματική αντίδραση της κουβανικής αεροπορίας και την αντίσταση της πολιτοφυλακής, η αμερικανική εισβολή απέτυχε, ενώ το στράτευμα του Γκεβάρα παρέμεινε σε αμυντική διάταξη και ανενεργό, καθώς η συγκέντρωση αμερικανικών ναυτικών δυνάμεων κοντά στο Πινάρ ντελ Ρίο αποτέλεσε τελικά προσπάθεια αντιπερισπασμού.
Συνεχίζοντας το έργο του ως υπουργός βιομηχανίας, επεδίωξε να προωθήσει την ταχεία εκβιομηχάνιση της χώρας, πρόγραμμα που υπήρξε όμως πρόωρο, αντιμετωπίζοντας πολλές δυσκολίες στην εφαρμογή του και καταλήγοντας σε αποτυχία[14]. Τον Αύγουστο του 1961 συμμετείχε στις συνεδριάσεις της ολομέλειας του Διαμερικανικού Οικονομικού και Κοινωνικού Συμβουλίου, καταψηφίζοντας το δεκαετές σχέδιο του Τζον Φ. Κένεντι «Συμμαχία για την Πρόοδο» (Alliance for Progress), το οποίο χαρακτήριζε ως μία προσπάθεια αναχαίτισης των επαναστατικών κινημάτων στη Λατινική Αμερική και κατασκεύασμα κατά της Κούβας. Την ίδια περίπου περίοδο, διαδραμάτισε ενεργό ρόλο στην απόφαση εγκατάστασης σοβιετικών πυραύλων στο έδαφος της Κούβας, γεγονός που δεν πέρασε απαρατήρητο από τις μυστικές υπηρεσίες των Ηνωμένων Πολιτειών, οδηγώντας τελικά στην Κρίση των πυραύλων, τον Οκτώβριο του 1962.
Σε ότι αφορά την οικονομική πολιτική, ο Τσε Γκεβάρα ήταν αντίθετος στην αντιγραφή του σοβιετικού οικονομικού μοντέλου της «οικονομικής αυτοδιαχείρισης», καθώς θεωρούσε πως οι ιδιαίτερες συνθήκες της Κούβας απαιτούσαν διαφορετικές πρακτικές και υπερασπιζόταν το συγκεντρωτισμό στον τομέα της βιομηχανίας.

Απομάκρυνση από την Κούβα
Στις 11 Δεκεμβρίου του 1964 εκπροσώπησε την Κούβα στη Συνδιάσκεψη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών[15]. Στην ομιλία του ξεχωρίζει η έντονη διαμαρτυρία του ενάντια στην πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών και τις λατινοαμερικανικές δικτατορίες, η συμπαράταξή του στο θέμα του πυρηνικού αφοπλισμού και το ειρηνευτικό σχέδιο που προτείνει για την Καραϊβική. Λίγες ημέρες αργότερα, ξεκίνησε μία τρίμηνη διεθνή περιοδεία, κατά την οποία επισκέφτηκε την Αλγερία, την Κίνα, τη Γκάνα, τη Γουινέα, το Μάλι, το Κονγκό, την Τανζανία, με μικρές στάσεις στο Παρίσι, την Ιρλανδία και την Πράγα. Στις 24 Φεβρουαρίου, έλαβε μέρος στη διάσκεψη του δεύτερου Οικονομικού Σεμιναρίου Αφροασιατικής Αλληλεγγύης, πραγματοποιώντας την τελευταία δημόσια παρουσία στο διεθνές προσκήνιο. Η ομιλία του προκάλεσε αρκετές εντάσεις στο σοβιετικό μπλοκ, δηλώνοντας πως οι σοσιαλιστικές χώρες όφειλαν να επωμιστούν το κόστος των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων[16], ενώ θεωρείται πιθανό πως προκάλεσε επίσης ρήξη στη σχέση του με τον Κάστρο, αν και δεν υπάρχει καμία σχετική αναφορά στα απομνημονεύματα του ίδιου του Γκεβάρα. Τον Μάρτιο του 1964, επέστρεψε στην Αβάνα.
Οι διαφορές του με τον Κάστρο σε ό,τι αφορά τις σχέσεις της Κούβας με την Σοβιετική Ένωση ή την οικονομική πολιτική πιθανώς συνέβαλαν στην απόφαση του Τσε να εγκαταλείψει την Κούβα, σκοπεύοντας να μεταφέρει την επανάσταση σε όλον τον κόσμο[17]. Την 1η Απριλίου συνέταξε το αποχαιρετιστήριο γράμμα του προς τον Φιντέλ Κάστρο[18].

Κονγκό
Ο Ερνέστο Γκεβάρα σε ηλικία 37 ετών στο Κονγκό, 1965.Πρώτος σταθμός του Τσε Γκεβάρα, μετά τη φυγή του από την Κούβα υπήρξε το Κονγκό (σημερινή Λαϊκή Δημοκρατία του Κογκό), ενισχύοντας και βοηθώντας οργανωτικά τον Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό. Μαζί με τον δεύτερο στην ιεραρχία Βικτόρ Ντρέκε και δώδεκα ακόμα Κουβανούς πολεμιστές, έφθασε εκεί στις 24 Απριλίου του 1965, ενώ λίγο αργότερα ακολούθησαν και άλλοι Κουβανοί, συνθέτοντας συνολικά μία φάλαγγα με περισσότερα από εκατό μέλη. Σύμφωνα με τον πρόεδρο της Αλγερίας εκείνη την περίοδο και φίλο του, Αχμέντ Μπεν Μπέλα, «η κατάσταση που κυριαρχούσε στην Αφρική, η οποία φαινόταν να διαθέτει μεγάλη δυναμική για μία επανάσταση, οδήγησε τον Τσε στο συμπέρασμα πως η Αφρική αποτελούσε τον αδύναμο κρίκο του ιμπεριαλισμού. Ήταν λοιπόν στην Αφρική που αποφάσιζε να αφιερώσει τις προσπάθειές του».[19]. Η έλλειψη οργάνωσης και συνοχής των κονγκολέζικων δυνάμεων καταγράφεται στα ημερολόγια του Τσε Γκεβάρα ως ο κύριος λόγος της αποτυχίας της επανάστασης.
Στα τέλη του έτους, εγκατέλειψε το Κονγκό, μαζί με τους επιζώντες της κουβανικής ομάδας (έξι μέλη της είχαν πεθάνει σε μάχη) και πέρασε τους επόμενους έξι μήνες στο Νταρ ες Σαλάμ της Τανζανίας. Στο διάστημα αυτό, ολοκλήρωσε μία σειρά χειρόγραφων σημειώσεων σχετικά με την εμπειρία του στο Κονγκό, ενώ εργάστηκε επίσης πάνω σε δύο ακόμα βιβλία, φιλοσοφικών και οικονομικών σημειώσεων. Το Φεβρουάριο του 1966 ταξίδεψε μεταμφιεσμένος και με πλαστό διαβατήριο, με προορισμό την Πράγα. Εκεί άρχισε να επεξεργάζεται την ιδέα ενός νέου αντάρτικου στη Λατινική Αμερική, με αρχικό στόχο το Περού και αργότερα εστιάζοντας στη Βολιβία.

Βολιβία
Μετά από μία σύντομη παραμονή στην Αβάνα, ο Γκεβάρα εγκαταστάθηκε στην Βολιβία και ειδικότερα στην ορεινή περιοχή Νιανκαουασού (Ñancahuazú), όπου επρόκειτο να οργανωθεί ο πυρήνας του αντάρτικου στρατού, του οποίου τα μέλη είχαν εκπαιδευτεί νωρίτερα στην Κούβα. Ο Τσε κατέγραψε τα βιώματά του εκείνο το διάστημα, στον ελεύθερο χρόνο που διέθετε, κρατώντας τις σημειώσεις που αργότερα εκδόθηκαν σε βιβλίο. Οι συγκρούσεις με τον βολιβιανό στρατό ήταν τακτικές. O Τσε Γκεβάρα και οι αντάρτες του δεν κατάφεραν να προσελκύσουν τους φτωχούς Βολιβιανούς αγρότες και η προσπάθειά του να φέρει την επανάσταση και στην Βολιβία κατέληξε σε αποτυχία. Ένας σημαντικός λόγος για την αποτυχία αυτή ήταν το γεγονός ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα της Βολιβίας δεν τον υποστήριξε στην προσπάθειά του. Επιπλέον, ιδιαίτερης σημασίας υπήρξε και η ενίσχυση του βολιβιανού στρατού από τις Ηνωμένες Πολιτείες[20]
Ο Ερνέστο Γκεβάρα στη Βολιβία λίγο πριν το θάνατο του, 1967Στις 8 Οκτωβρίου, η ομάδα των ανταρτών καθοδηγούμενη από τον Τσε Γκεβάρα, περικυκλώθηκε. Κατά τη διάρκεια της τελικής μάχης, στην περιοχή του φαραγγιού του Τσούρο, η ομάδα αναγκάστηκε να διασκορπιστεί και ο Γκεβάρα τραυματίστηκε στη δεξιά κνήμη, ενώ συγχρόνως το όπλο του αχρηστεύτηκε από έναν πυροβολισμό. Τελικά συνελήφθη και αργότερα μεταφέρθηκε στον πλησιέστερο οικισμό Λα Χιγκέρα. Την καταδίωξη του Τσε Γκεβάρα στη Βολιβία παρακολουθούσε επίσης η CIA, με επικεφαλής τον πράκτορα Φέλιξ Ροντρίγκεζ (Félix Rodríguez), ο οποίος μετέφερε την πληροφορία της σύλληψής του στο αρχηγείο της υπηρεσίας του και σύντομα μετέβη ο ίδιος στη Λα Χιγκέρα.
Μετά από μερικές ανακρίσεις στο σχολείο του χωριού, ο αιχμάλωτος Γκεβάρα δολοφονήθηκε[21], στις 9 Οκτωβρίου 1967, από τον υπαξιωματικό του βολιβιανού στρατού Μάριο Τεράν (Mario Terán). Ο συγκεκριμένος αρχικά δίστασε να εκτελέσει την εντολή για τη δολοφονία του[22] αλλά τελικά πυροβόλησε τον αιχμάλωτο, ο οποίος φέρεται να του είπε «Ήρθατε να με σκοτώσετε. Ρίξε, δειλέ, έναν άντρα θα σκοτώσεις»[23]. Ο θάνατός του σημειώθηκε λίγο μετά τη 1.00 το μεσημέρι. Στην Κούβα, ο Φιντέλ Κάστρο κράτησε αρχικά επιφυλακτική στάση απέναντι στην είδηση του θανάτου του, ωστόσο στις 15 Οκτωβρίου, αποδέχτηκε το γεγονός, μετά από την εμφάνιση φωτογραφικών αποδείξεων.
Το πτώμα του Γκεβάρα μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Σαν Χοσέ ντε Μάλτα όπου έγινε και νεκροψία, στο πρακτικό της οποίας καταγράφτηκαν συνολικά εννέα πληγές που είχαν προκληθεί από σφαίρες. Σύμφωνα με τη νεκροψία, ο θάνατός του προκλήθηκε από τα τραύματα που έφερε στο θώρακα και την αιμορραγία. Το πτώμα του έπρεπε για τους στρατιωτικούς να χαθεί δίχως κανένα ίχνος και θάφτηκε κρυφά κοντά στο αεροδρόμιο, 30 χλμ. από την Λα Χιγκέρα. Νωρίτερα, στο νοσοκομείο, είχαν κοπεί τα χέρια του, τα οποία διατηρήθηκαν σε φορμόλη προκειμένου να γίνει αργότερα η οριστική αναγνώρισή του. Το πτώμα του έμεινε στον μυστικό του τάφο μέχρι που ανακαλύφθηκε στις 12 Ιουλίου 1997 στο Βαγιεγκράντε της Βολιβίας. Αφού μεταφέρθηκε στην Κούβα, κηδεύτηκε στη Σάντα Κλάρα, την πόλη που ο ίδιος είχε κατακτήσει το 1958 ανοίγοντας το δρόμο για την τελική νίκη του Κάστρο.

Ανάμεσα στα αντικείμενα του Τσε Γκεβάρα που διέθεταν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους διώκτες του, ανήκε και το ημερολόγιό του, στο οποίο καταγράφονταν τα γεγονότα που σχετίζονταν με τη δράση του αντάρτικου σώματος στο έδαφος της Βολιβίας[24]. Η πρώτη καταχώρηση σε αυτό έγινε στις 7 Νοεμβρίου του 1966, λίγο καιρό μετά την εγκατάσταση του Τσε Γκεβάρα στην περιοχή Νιανκαουασού, ενώ η τελευταία καταγραφή σημειώθηκε στις 7 Οκτωβρίου 1967, μία ημέρα πριν την σύλληψή του. Στο ημερολόγιο αναφέρεται πώς οι αντάρτες αναγκάστηκαν να προβούν σε επιχειρήσεις πρόωρα, εξαιτίας της ανακάλυψής τους από τον βολιβιανό στρατό, όπως και οι λόγοι για τους οποίος ο Γκεβάρα αποφάσισε να διαχωριστεί η φάλαγγα σε δύο μονάδες, χωρίς να καταφέρουν έκτοτε να έρθουν σε επαφή, περιγράφοντας συνολικά τα αίτια της αποτυχίας του αντάρτικου στρατού. Το ημερολόγιο τυπώθηκε μετά από ελέγχους της γνησιότητάς του, στις 22 Ιουνίου 1968 στην Κούβα[25]. Η διανομή του έγινε δωρεάν και συγχρόνως δημοσιεύτηκε σε άλλα έντυπα ανά τον κόσμο.
http://el.wikipedia.org/

Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

ΠΕΜΠΤΗ, 07 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2010

Ο Εφιάλτης στον δρόμο με τις… συκωταριές!

thumb
ΞΕΝΟΦΩΝ Α. ΜΠΡΟΥΝΤΖΑΚΗΣ
Πόσο απελπισμένο θεωρούν τον Λαό; Πόσο βαθιά περιφρόνηση μπορεί να νιώθει κανείς για τον τόπο και τους πολίτες για να προτείνει την επάνοδο του Κώστα Καραμανλή, του ανθρώπου που κατέστρεψε τη χώρα; Ενός πολιτικού που χρέωσε την παράταξή του με τη μεγαλύτερη ήττα τής (αμαρτωλής της) ιστορίας; Ενός πολιτικού που απαξίωσε την έννοια του πρωθυπουργού; Ενός αποδεδειγμένα ανίκανου ανδρός; Πόσο μισούνε αυτόν τον τόπο; Πόσο προκλητικά καθάρματα είναι όλα εκείνα που τολμούν να προτείνουν ένα ανδρείκελο της πολιτικής που με την παροιμιώδη του απραγία άφηνε τη χώρα να βουλιάζει δυο τετραετίες χαζολογώντας βαριεστημένα και, για να περάσει την ώρα του, εκφωνούσε μπουκωμένος μανιφέστα με φόντο τις συκωταριές;…
…Τι εγκληματική πρακτική είναι αυτή που κατασκευάζει νομικίστικα αισχρά και τρισάθλια επιχειρήματα για να καλύψει ένα από τα πολλά σκάνδαλα της θλιβερής του διακυβέρνησης, το Βατοπέδι; Ένα σκάνδαλο για το οποίο ο ίδιος από το βήμα της Βουλής δήλωσε δημοσίως ότι αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη, καθαίρεσε όλους τους αναμεμειγμένους με το αυτό πολιτικούς από την κυβέρνηση και τώρα ρίχνει λάσπη στο πρόσωπο του λαού που δεινοπαθεί για τα εγκλήματά του. Ποιοι είναι αυτοί που βάζουν την τύχη της χώρας σε άμεσο κίνδυνο, στο όνομα κομματικών ή προσωπικών συμφερόντων; Ποιοι είναι αυτοί που περιφρονούν τη λογική μας, την αξιοπρέπειά μας, την ατομική και κοινωνική μας υπόσταση, με αυτήν την αθλιότητα για το Βατοπέδι, που τολμούν να το παρουσιάσουν και σαν κατόρθωμα; Και κυρίως, ποιοι είναι αυτοί που όταν μιλάμε για ένα συγκεκριμένο θέμα… θυμούνται την Ιστορία της Ελλάδας από συστάσεως για να δημιουργήσουν χάος στο όνομα της δικαιοσύνης, των ίσων – τάχα μου – αποστάσεων και της – επικίνδυνης – λογικής τού «όλοι ίδιοι είναι»;

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

ΝΑΟΜΙ ΚΛΑΪΝ "Σας εκπαιδεύουν να αισθάνεστε ένοχοι"


  - «Σώσατε το ΔΝΤ από τη χρεοκοπία».

«Η Ελλάδα θυσιάστηκε για να σωθεί η ευρωζώνη. Και για να γίνει, σας εκπαιδεύουν να αισθάνεστε ένοχοι γι΄ αυτό που είστε. Εχουν ήδη διαγνώσει ότι είστε άρρωστοι... O σκοπός είναι η απενοχοποίηση των τραπεζών,η μεταφορά του βάρους της αποτυχίας από τους ώμους των ελίτ σε εκείνους των απλών ανθρώπων»

Η Ναόμι Κλάιν μιλάει με μια τόσο απαλή φωνή που δεν μπορείς να φανταστείς ότι κρύβει μέσα της τόσο δυναμισμό. Και επίσης, ούτε ότι αυτή η 40χρονη Καναδέζα θεωρείται από πολλούς μία από τις πιο μαχητικές δημοσιογράφους της εποχής μας, με τέτοια απήχηση στην αμερικανική Αριστερά που πολλοί να τη θεωρούν ακόμη και διάδοχο του Νόαμ Τσόμσκι.

Οταν λοιπόν τη ρωτήσαμε ποια είναι η άποψή της για την εμπλοκή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) στην Ελλάδα, υπήρξε καταπέλτης:
«Η Ελλάδα θυσιάστηκε για να σωθεί η ευρωζώνη. Και για να γίνει, σας εκπαιδεύουν να αισθάνεστε ένοχοι γι΄ αυτό που είστε. Εχουν ήδη διαγνώσει ότι είστε άρρωστοι». Η κυρία Κλάιν μένει μόνιμα στο Τορόντο του Καναδά, μαζί με τον σύζυγό της Αβι Λιούις.
Σε λίγο καιρό θα κυκλοφορήσει στην ελληνική γλώσσα το τελευταίο βιβλίο της με τίτλο «Το δόγμα του σοκ» («Τhe Shock Doctrine»), το οποίο αποτελεί μια σκληρή πολεμική εναντίον του «καπιταλισμού της καταστροφής», όπως η ίδια τον...

αποκαλεί. Στο βιβλίο «Το δόγμα του σοκ» της Ναόμι Κλάιν υπάρχει μια λεπτομερέστατη καταγραφή της δράσης του ΔΝΤ σε διάφορες χώρες την τελευταία 30ετία, όπου αποτυπώνονται οι δραματικές επιπτώσεις της παρέμβασής του, κυρίως στη Λατινική Αμερική (Αργεντινή, Βολιβία), αλλά επίσης στη Ρωσία.

«Παρακολουθώ από πολύ κοντά την ελληνική κρίση και φυσικά την παρέμβαση της τρόικας του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας» λέει στη συνέντευξη που παραχώρησε στο «Βήμα» η κυρία Κλάιν. «Αυτό που με εντυπωσίασε» σημειώνει, «ιδιαίτερα στην αρχή της κρίσης, ήταν ότι οι Ελληνες αντιστάθηκαν στα όσα πήγαιναν να τους επιβληθούν. Οταν μάλιστα και στις Ηνωμένες Πολιτείες είχαμε την κρίση με τις τράπεζες, επεσήμαινα το γεγονός αυτό σε αμερικανούς συνομιλητές μου».
Μετά βέβαια το κλίμα σταδιακά άλλαξε. «Οταν τα πράγματα δυσκόλεψαν,άρχισε η “εκπαίδευση”. Κατ΄ αρχάς,το ΔΝΤ διέγνωσε ότι είστε άρρωστοι,ότι ο χαρακτήρας των Ελλήνων είναι άρρωστος. Και τώρα σας εκπαιδεύουν να αισθάνεστε ένοχοι γι΄ αυτό που είστε. Πρόκειται για μια τακτική κοινωνικής παθολογίαςη οποία δεν περιορίζεται στην Ελλάδα. Επεκτείνεται και στις υπόλοιπες χώρες του μεσογειακού Νότου».«Πρόκειται» τονίζει η γνωστή συγγραφέας «για μια κλασική περίπτωση όπου οι κυβερνήσεις βρίσκουν το........ κατάλληλο άλλοθι. Αφού εμείς είμαστε ανίκανοι να τα καταφέρουμε μόνοι μας, ας φέρουμε κάποιους άλλους να το κάνουν για εμάς».

Κατά μία έννοια, «η περίπτωση της Ελλάδας είναι εμβληματική. Στην πορεία,ο στόχος από την παρέμβαση της τρόικας άλλαξε» υπογραμμίζει. «Αν το δει κανείς σε παγκόσμιο επίπεδο,δεν μιλάμε πλέον απλώς για την ιδιωτικοποίηση μεγάλων τομέων της οικονομίας. O σκοπός είναι η απενοχοποίηση των τραπεζών,η μεταφορά του βάρους της αποτυχίας από τους ώμους των ελίτ σε εκείνους των απλών ανθρώπων» λέει η κυρία Κλάιν.
«Σώσατε το ΔΝΤ από τη χρεοκοπία»
«Στην Ουάσιγκτον υπάρχουν ορισμένα θέματα ταμπού και ο Ομπάμα δεν μπόρεσε να το ξεπεράσει αυτό» λέει η κυρία Κλάιν για τον αμερικανό πρόεδρο «Γιατί το κοστούμι του ΔΝΤ δεν προσαρμόζεται στις ανάγκες κάθε χώρας και είναι ίδιο για όλες;» ήταν μία από τις ερωτήσεις προς την κυρία Κλάιν. «Πραγματικάδεν μπορώ να σας δώσω ξεκάθαρη απάντηση» παραδέχεται με μια μικρή δόση ενοχής. «Είναι απορίας άξιο πώς δεν κατάλαβαν ας πούμε ότι, καθώς η Ελλάδα δεν μπορούσε να προχωρήσει σε υποτίμηση, ο πληθωρισμός λογικά θα ανέβαινε.Υπάρχει επίσης και κάτι άλλο» προσθέτει. «Μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης το 2008,οι περισσότεροι ανέμεναν ότι το ΔΝΤ θα άλλαζε μυαλά. Περιμέναμε ότι το ευρωπαϊκό μοντέλο θα υπερίσχυε του αμερικανικού.Τώρα γιατί δεν έγινε κάτι τέτοιοπαραμένει άγνωστο.Ισως οι άνθρωποι του ΔΝΤ να έχουν πέσει όλα αυτά τα χρόνια σε μια ιδεολογική παγίδα».

Ωστόσο, όπως εξηγεί η κυρία Κλάιν, μετά και την εμπειρία της Αργεντινής, «το ΔΝΤ ήταν έτοιμο κυριολεκτικά να χρεοκοπήσει,τόσο ιδεολογικά όσο και χρηματικά. Σε αυτό είχε βοηθήσει και η οικονομική κρίση μετά το 2008. Μην ξεχνάτε ότι το ΔΝΤ είχε αναγκαστεί να πουλήσει ακόμη και χρυσό από τα αποθέματά του. Και βέβαιαη εικόνα του στον αναπτυσσόμενο κόσμο ήταν τόσο κακή που οι ηγεσίες των χωρών αυτών δεν ήθελαν να το δουν μπροστά τους». «Τώρα όμως» επισημαίνει «το ΔΝΤ βρήκε μια νέα “αγορά”:την Ευρώπη.Κατά έναν περίεργο τρόπο,σώσατε το ΔΝΤ από τη χρεοκοπία».

Τι λέει για τον Ομπάμα
«Οι νέοι άνθρωποι έχουν χάσει πλέον τον ενθουσιασμό που είχαν για τον Μπαράκ Ομπάμα » δηλώνει η κυρία Κλάιν. «Ο Ομπάμα ήταν εκπληκτικός στην προεκλογική εκστρατεία του. Εκανε τους Αμερικανούς να αισθάνονται ότι μπορούν να γίνουν καλύτεροι. Ωστόσο, στην Ουάσιγκτον υπάρχουν ορισμένα θέματα που είναι ταμπού,όπως η Γουόλ Στριτ ή το Ισραήλ.Και ο Ομπάμα δεν μπόρεσε να το ξεπεράσει αυτό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι Δημοκρατικοί να χάσουν την εμπιστοσύνη της βάσης τους.Πάρτε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Τώρα που έφυγε από τον Λευκό Οίκο ο Λάρι Σάμερς οι φήμες λένε ότι θα τον αντικαταστήσει ένα στέλεχος της Γουόλ Στριτ.Ολα αυτά θα κριθούν στις επικείμενες εκλογές για το Κογκρέσο» καταλήγει.

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

Οι κλέφτες απειλούν να μας φυλακίσουν...!




Η παράνοια έχει χτυπήσει σίγουρα την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Τολμούν αυτοί που κατάντησαν την χώρα στο σημείο που σήμερα βρίσκεται, να απειλούν πως θα φυλακίσουν τους πολίτες που δεν θα συνετιστούν με τις υποδείξεις τους.
Επειδή ή έχουνε χάσει κάτι στο δρόμο, μήπως κάποιος θα έπρεπε να πει στα πρώιμα φασιστοειδή πως δεν έχουν κανένα δικαίωμα να απειλούν τους πολίτες; Μήπως θα έπρεπε κάποιος να τους θυμίσει πως είναι αδύνατο να "καθαρίσουν" εκείνοι οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για τη βρωμιά;
Τολμούν και απειλούν οι Νέρωνες της χώρας, με φυλάκιση, οποιονδήποτε παραβαίνει το νόμο που οι ίδιοι φτιάχνουν...! Δηλαδή, θα φυλακίζονται όλοι εκείνοι οι πολίτες που δεν αποδέχονται ως νόμιμους τους νόμους των παρανομησάντων...
Δυστυχώς, όμως, εμείς οι πολίτες είμαστε υπαίτιοι αυτής της απειλής. Εμείς δώσαμε το θράσος στους αποτυχημένους να κομπορημονούν πως κατέχουν την επιτυχία και έχουν το δικαίωμα της παρέμβασης στην προσωπική μας ζωή, σε κάθε πτυχή των κοινωνικών, οικονομικών και εργασιακών μας δραστηριοτήτων.
Και αφού εμείς τους ανεχόμαστε, καλά μας κάνουν... Ναι, καλά μας κάνουν, αφού ανεχόμαστε, αφού επιτρέπουμε τους κλέφτες να μας απειλούν. Καλά μας κάνουν, αφού δεν τους τοποθετούμε εκεί που τους αξίζει... Καλά μας κάνουν, αφού δεν θέλουμε να σηκώσουμε το κεφάλι μας για να τους κοιτάξουμε στα μάτια και να τους πούμε "φτάνει, ως εδώ"... Καλά μας κάνουν... Και σε όσα ακόμη μας ετοιμάζουν, πολύ καλά θα μας κάνουν... Ακόμη και να μας ξεπουλήσουν σαν δούλους, για να εισπράξουν, καλά θα μας κάνουν. Αφού η ψυχή μας δεν τολμά, μας αξίζουν όλα όσα γίνονται και όλα όσα θα γίνουν...
Πολύ καλά μας κάνουν... αφού δεν τολμάμε να διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν, πολύ καλά θα κάνουν να μας πάρουν τα πάντα...
Θυμώνετε με αυτά που διαβάζετε; Περίεργο...! Θα έπρεπε να θυμώνετε με αυτά που σας κάνουν... Εσείς όμως προτιμάτε να είστε στην "ασφάλεια" του σπιτιού σας και να ελπίζετε πως η καταστροφή δεν θα χτυπήσει τη δική σας πόρτα. Ελπίζετε... και περιμένετε... Πολύ καλά σας κάνουν...
Σας έκλεψαν τις οικονομίες σας, δεν έχετε περίθαλψη, δεν έχετε ασφάλιση, δεν έχετε εργασία... αύριο δεν θα έχετε να φάτε και ίσως να έχετε και μία πατρίδα μικρότερη... Καλά σας κάνουν... αφού συμπεριφέρεστε σαν να μην σας ανήκει η ζωή σας, σαν να μην σας ανήκει το δικαίωμα να αποφασίσετε εσείς για το σήμερα και το αύριο... Καλά σας κάνουν... Και, μεταξύ μας... και λίγα σας κάνουν...