Αναζήτηση

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012

Αν αυτά είναι αλήθεια θέλουν κρέμασμα!!!


Αν αυτά είναι αλήθεια θέλουν κρέμασμα!!!

Συνασπισμός επτά σκανδιναβικών χωρών πρότειναν στην ελληνική κυβέρνηση πριν υπογράψει το μνημόνιο με την Τρόικα, χρηματική ενίσχυση 250 δισ. ευρώ σε βάθος 5 ετών με δόσεις, με αντιπαροχή να τους δοθεί η έγκριση έρευνας και εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου που βρίσκονται στον ελληνικό χώρο.
Υπενθυμίζουμε ότι η πρόταση στην ελληνική κυβέρνηση έγινε από τον οργανισμό Scandec Org που είναι μία εμπορική - οικονομική - πολιτική ένωση των επτά σκανδιναβικών χωρών Σουηδίας, Νορβηγίας, Δανίας, Φινλανδίας, Εσθονίας, Λετονίας και Λιθουανίας.
Ο Scandec Org πρότεινε δωρεάν μελέτη έρευνα εξόρυξη και εμπορία των κοιτασμάτων με αναλογία κέρδους 80% προς 20% (το 20% στην Ελλάδα, το 80% στον διεθνή οργανισμό), προκειμένου να αποπληρωθεί σε βάθος χρόνου το ποσό των 250 δισ. ευρώ που θα έδινε στην Ελλάδα.
Παράλληλα δεσμευόταν για μεταφορά κάλυψη του 90% των εργασιακών δραστηριοτήτων του μόνο από Έλληνες εργαζόμενους και οποιαδήποτε συμφωνία ναυπήγησης του ορυκτού πλούτου που θα βρίσκονταν να γίνεται αποκλειστικά από την Ελλάδα.
Η κυβέρνηση δεν απάντησε ποτέ στο έγγραφο αυτό του οργανισμού, ενώ λίγο καιρό μετά ο οργανισμός των σκανδιναβικών κρατών έλαβε ειδοποίηση από μια κοινοπραξία ΗΠΑ και Ισραήλ ότι έχουν αναλάβει αυτοί το συγκεκριμένο θέμα.
Τον Ιούνιο του 2010 το Γαλλικό Ινστιτούτο Γεωφυσικών Ερευνών δημοσιοποίησε διεθνώς μια έρευνα - μελέτη του, που αφορά τα κοιτάσματα φυσικού αερίου στην Γαύδο. Η έρευνα έγινε σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Κρήτης.
Η μελέτη αυτή ανέφερε ότι υπάρχει πλούσιο κοίτασμα μεθανίου καθαρού κατά 99%, δηλαδή δεν χρειάζεται καν επεξεργασία, τονίζοντας ότι το πολύτιμο μεθάνιο ρέει ελεύθερο στη θάλασσα, όπου και χάνεται, εδώ και εκατομμύρια χρόνια και όσοι περνάνε από τα συγκεκριμένα σημεία το βλέπουν και με γυμνό οφθαλμό.
Τον Ιούλιο του 2010 το Γαλλικό Ινστιτούτο ζήτησε και πάλι άδεια από την ελληνική κυβέρνηση για θαλάσσιες έρευνες για πιθανή εξόρυξη κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην περιοχή νότια της Πελοποννήσου.
Και πάλι όμως η ελληνική κυβέρνηση ήταν αρνητική τοποθετώντας μάλιστα τις τρεις περιοχές ενδιαφέροντος (Απούλεια Λεκάνη, Λεκάνη Ηροδότου και Λεκάνη Σύρτης) σε γκρίζες ζώνες από μόνη της, βάζοντας όμως έτσι ουσιαστικά χωρίς λόγο στο παιχνίδι εκμετάλλευσης κοιτασμάτων Τούρκους και Λίβυους!
Από όλα αυτά βγαίνει το συμπέρασμα ότι Τούρκοι, Λίβυοι, και Ισραηλινοί κλέβουν φυσικό αέριο από την Ελλάδα, στην οποία ανήκουν μεγάλα κομμάτια των κοιτασμάτων στις Λεκάνες Απούλειας, Ηροδότου και Σύρτης.
Η αναφορά της νορβηγικής εταιρείας TGF-MoR, που κάνει σεισμικές έρευνες για ανεύρεση κοιτασμάτων φυσικού αερίου μιλάει για κοίτασμα 6 δισ. βαρελιών φυσικού αερίου μόνο στην Κρήτη, όσο δηλαδή τρεις φορές της Αλάσκας και μισή φοράς του συνόλου της Σιβηρίας.
Παράλληλα η ίδια εταιρεία μετά από έρευνες που έχει κάνει στο Ιόνιο μιλάει για ύπαρξη 900.000 βαρελιών φυσικού αερίου ετησίως στην περιοχή της Κεφαλονιάς, 1.200.000 βαρελιών ανοικτά του Κατάκολου, 800.000 βαρέλια στη Ζάκυνθο και περίπου 2.500.000 βαρέλια στους Οθωνούς.
Οι αποκαλύψεις αυτές, γνωστές σε ευρωπαϊκές τράπεζες και πετρελαϊκές εταιρείες της Αμερικής δίνουν το προφίλ μιας Ελλάδας, που θα μπορούσε με τον ορυκτό της πλούτο να είναι μια από τις πλουσιότερες χώρες της Ευρώπης.


Δρ. Ευαγγελία Ε. Γκόλια
Χημικός, Γεωπόνος
ΜΔΕ στη Διασφάλιση Ποιότητας
Διδακτορικό Δίπλωμα στη Ρύπανση Εδαφών
ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΕΔΑΦΟΛΟΓΙΑΣ
ΤΜΗΜΑ ΓΦΠ&ΑΠ
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ
Τηλ. 242109 3290, email: egol@uth.gr

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012

100+1 μέρες για τους Δον Κιχώτες του Ασπρόπυργου



Σ' ένα χωριό της επαρχίας Μάντσα, πολλούς αιώνες πριν, ζούσε ένας ιδαλγός (ιδαλγός < ισπανική, hidalgo < hijo de algo που σημαίνει «ο γιός κάποιου», όχι όποιος κι όποιος). Ήταν ένας ψηλός κι αδύνατος πενηντάρης ξερακιανός, με μακρουλό πρόσωπο, άνθρωπος όπως όλοι οι άλλοι με πάθη και αδυναμίες. Συχνά καβαλούσε τ’ άλογό του και χάνονταν για ώρες στα δάση της Καστίλης κυνηγώντας. Το μεγάλο πάθος του όμως ήταν το διάβασμα. Τον μάγευαν οι ιστορίες που μιλούσαν για ιππότες. Του άρεσε τόσο να διαβάζει που σιγά σιγά το πάθος του έγινε μανία. Διάβαζε ατέλειωτες ώρες, ώσπου δεν μπορούσε πια να ξεχωρίσει αν έξω από την πόρτα του ήταν μέρα ή νύχτα. 

Τότε, απ’ τις σελίδες των βιβλίων του πετάχτηκαν αλλόκοτες ιδέες που φώλιασαν στην σκέψη του και την κυρίεψαν. Αποφάσισε να γίνει ο ίδιος ένας ιππότης, ν’ αφήσει τη ζεστασιά του σπιτιού του και να γυρίσει τον κόσμο. Όχι πως καίγονταν από καμιά επιθυμία να γνωρίσει άγνωστα μέρη. Μα, να, όλα αυτά που είχε διαβάσει τον έκαναν να πιστέψει πως μπορούσε να γίνει κι αυτός ένας ιππότης και να παλέψει κάθε μορφής αδικία που ξέφευγε απ’ σύνορα της ισπανικής επαρχίας κι απλώνονταν στα πέρατα του κόσμου. Κι έτσι κάποια μέρα το αποφάσισε. 

 Ξεκρέμασε απ’ το τζάκι ένα παλιό σκουριασμένο τουφέκι του παππού του, το ‘τριψε καλά, το λάδωσε, φόρεσε μια βαριά πανοπλία, πήρε τη λόγχη του κι ανέβηκε στη ράχη της υπομονετικής Ροσινάντης, του αλόγου του. Κίνησε για να σιάξει του κόσμου τις αδικίες. Οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού κοιτάζονταν μεταξύ τους κρυφογελώντας, κι έλεγαν πως «πάει αυτός, του σάλεψε, με ποιον πάει να τα βάλει;» Ο ήρωάς μας όμως ήταν αποφασισμένος να παλέψει, να κονταροχτυπηθεί, αψηφώντας τους κινδύνους που κάθε λογικός άνθρωπος μπορούσε να δει. Κάτι μέσα του του έλεγε πως στο τέλος αυτός θα είναι ο νικητής και κάποια μέρα τ' όνομά του θα μείνει στην ιστορία: Δον Κιχώτης ντε λα Μάντσα!

Εδώ και λίγα χρόνια, σε μια μικρή πόλη της Αττικής, σ’ ένα εργοστάσιο που έφτιαχνε σίδερα, δούλευαν 400 εργάτες. Το καμίνι του δεν έσβηνε ποτέ κι όποια μέρα ή νύχτα περνούσες έξω από την πύλη, έβλεπες το φουγάρο να βγάζει φωτιά. Οι εργάτες αγαπούσαν πολύ τη δουλειά τους. Πάλευαν μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες για το μεροκάματό τους, χύνοντας αμέτρητο ιδρώτα, πολλές φορές κυριολεκτικά μέσα στη φωτιά, για να αυξάνουν συνεχώς την παραγωγή και να γεμίζουν τις φαρδιές τσέπες του αφεντικού τους με λεφτά. 

Κι ενώ κάθε λογικός άνθρωπος θα περίμενε πως το αφεντικό βλέποντας τους εργάτες του ν’ αγαπούν τη δουλειά τους, τόσο, που πολλές φορές να ματώνουν οι ίδιοι μέσα στο εργοστάσιο, κι ενώ κάθε λογικός άνθρωπος θα περίμενε το αφεντικό να κάνει τα πάντα ώστε οι εργάτες του, ευχαριστημένοι να συνεχίσουν να κάνουν κι αυτοί τα πάντα γι’ αυτόν και το εργοστάσιό του –κάποιος μάλιστα άφησε τη ζωή του μέσα στο πυρωμένο ατσάλι- αυτός αποφάσισε να διώξει μερικούς και όσους κρατήσει να τους αναγκάσει να δουλέψουν ακόμα σκληρότερα, όποτε και όσο αυτός θέλει και με ακόμα μικρότερο μεροκάματο. 

Ένα πρωί λοιπόν, οι εργάτες συγκεντρώνονται στο εργοστάσιο και αποφασίζουν να «φορέσουν τις πανοπλίες τους». Να διεκδικήσουν όσα προσπαθεί να τους κλέψει το αφεντικό. Αποφασίζουν να σβήσουν το καμίνι, να βγάλουν τις φόρμες της δουλειάς και να κλείσουν την πύλη του εργοστασίου. Να μην δουλέψουν ξανά, να κάνουν απεργία. Ξέρουν πως αυτό που πάνε να κάνουν είναι δύσκολο. Ξέρουν πως το αφεντικό έχει δύναμη, έχει πολλά λεφτά, σ’ έναν αγώνα με το χρόνο αυτός μπορεί να περιμένει. Επίσης το αφεντικό έχει κι άλλο εργοστάσιο, σε μια άλλη πόλη και οι εργάτες εκεί δέχτηκαν αυτά που τους επέβαλε. Ο φόβος σε κείνη τη μικρή πόλη ήταν πιο δυνατός από την αίσθηση του δίκιου… 

Ο Δον Κιχώτης ξεπήδησε απ’ τις λέξεις που έβαλε σε σειρά πάνω στο χαρτί ένας συγγραφέας. Ύστερα, ένα μολύβι σχεδίασε γραμμές και το πινέλο ενός ζωγράφου του έδωσε μορφή και χρώμα. Οι χαλυβουργοί είναι άνθρωποι σαν εμάς, ζωντανοί, αυτό που λένε «της διπλανής πόρτας». Ένιωσαν –σε αντίθεση με μας- το αίμα να κοχλάζει, να μην χωρά στις φλέβες τους. Κάποιοι ήδη αναγνωρίζουν μέσα σ’ αυτούς τους ήρωες της καθημερινότητας τους εαυτούς τους, τους δικούς τους ανθρώπους, τους δικούς τους χώρους δουλειάς, τη δική τους καταπίεση. Κάποιοι τους κατέκριναν από την πρώτη στιγμή σαν παράφρονες «μα, με ποιον πάνε να τα βάλουν;». Άλλοι, φορώντας τις παντόφλες καθώς βυθίζονταν στον καναπέ τους, τους έχρισαν ονειροπόλους, προσπαθώντας να κρύψουν στην άκρη των ματιών τους μια σκιά φθόνου ή φόβου, λίγο πριν εκφράσουν την οργή τους στην οθόνη του δελτίου των οχτώ.

Πολλοί όμως ήταν αυτοί που έτρεξαν στην πύλη, κι όσο περνούσε ο καιρός γίνονταν και περσότεροι. Έσφιξαν το χέρι των απεργών, τους αγκάλιασαν, τους υποστήριξαν ηθικά και υλικά. Οι απεργοί πήραν δύναμη απ’ την συμπαράσταση και την αλληλεγγύη αυτών των ανθρώπων, αποφάσισαν να συνεχίσουν. Ο αγώνας τους έφτασε στα πέρατα του κόσμου. Τα μηνύματα αλληλεγγύης έφταναν από παντού. Ακόμα κι όταν τα πρώτα μικρά σύννεφα εμφανίστηκαν στο γαλανό ουρανό της αισιοδοξίας, αυτοί αποφάσισαν να συνεχίσουν. Που είναι οι συνάδελφοί τους; Που είναι οι εργάτες των άλλων εργοστασίων; Που είναι η τάξη τους, τ’ αδέρφια τους; Πόσο θ’ αντέχουν να είναι μόνοι; 

Ξέρουν καλά πως δεν έχουν κάτι να περιμένουν από το αφεντικό, που τους την έχει στήσει στη γωνία κοιτάζοντας το ρολόι του. Δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τους «θεσμούς» που …υπηρετούν το αφεντικό χωρίς καν να τηρούν τα προσχήματα. Ούτε περιμένουν στήριξη μέσα από μια πλατιά προβολή του αγώνα τους. Είναι πιασμένα τα περάσματα, απ’ τους άλλους. Αυτό που τους δίνει κουράγιο για να συνεχίσουν, είναι η γνώση του πως κερδίζεται το δίκιο, η πίστη στην αποτελεσματικότητα του αγώνα, η ενότητα στις γραμμές τους, η συμπαγής σχέση με τις οικογένειές τους, η αλληλεγγύη μέρους του λαού που εκφράζεται με τρόπο πολλές φορές συγκινητικό. Ξέρουν πού «πατάνε», πού ανήκουν, ξέρουν τη δύναμη της τάξης τους. Σε αντίθεση με τον κλασικό ήρωα που δεν ένιωσε ο ίδιος την καταπίεση, οι χαλυβουργοί έχουν στο πετσί τους τα σημάδια της ανεξίτηλα χαραγμένα. 

Ο στόχος είναι ξεκάθαρος, και ξέρουν τον τρόπο για να τον πετύχουν. Γι’ αυτό βγήκαν από την πύλη του εργοστασίου στον Ασπρόπυργο. Ξεχύθηκαν στ’ άλλα εργοστάσια, πλησίασαν τους εργάτες -στο Βόλο έδωσαν μάχη για να το καταφέρουν- τους μίλησαν για τη σπουδαιότητα της ενότητας όλων των εργατών, για τα πιο μαζικά χαρακτηριστικά που πρέπει ν’ αποκτήσει ο αγώνας. Δεν διακυβεύονται μόνο τα συμφέροντα των χαλυβουργών σ’ αυτόν τον αγώνα, αλλά όλων των εργαζομένων. 

Οι χαλυβουργοί προσπαθούν να πείσουν πως χαμένος αγώνας είναι μόνο αυτός που ποτέ δεν δόθηκε. Ενέπνευσαν εργάτες σε μια σειρά χώρων δουλειάς, εργοστάσια, βιοτεχνίες, υπηρεσίες. Άναψαν πολλές φλόγες αντίστασης που καίνε διάσπαρτες στις αχανείς εκτάσεις της απάθειας και της αδιαφορίας μας. Πόσο θ’ αντέξουν άραγε αυτές οι μικρές φωτίτσες κόντρα στη βαρυχειμωνιά της μιζέριας και του ξεπεσμού που η κοινωνία μας δείχνει να έχει περιέλθει; 

Ο παγκόσμιος ήρωας του Θερβάντες απαρνήθηκε τις σειρήνες της ευδαιμονίας, ακολούθησε τον μοναχικό του δρόμο, αγωνίστηκε με ηρωισμό για το «πιστεύω» του, κονταροχτυπήθηκε με τους ανεμόμυλους της αδικίας χωρίς ποτέ να κερδίσει τον πόλεμο που τους κήρυξε. Δεν ζήτησε και δεν κέρδισε την καταξίωση κανενός. 

Ο αγώνας των χαλυβουργών μοιάζει σήμερα πιο μοναχικός παρά ποτέ. Η αποφασιστικότητα δεν τους έχει εγκαταλείψει. Η καταξίωσή τους στη συνείδηση πολλών από μας, δεν είναι αρκετή. Ο αγώνας τους πρέπει να γιγαντωθεί, η φλόγα να μη σβήσει. Οι «ανεμόμυλοι» δεν θα πέσουν από ένα κοντάρι. Όση δύναμη κι αν έχουν τα χέρια που το κρατούν, αν μείνουν μόνα για πολύ, θα λυγίσουν και το κοντάρι θα τσακιστεί. Ακόμα κι αυτοί που δεν πέρασαν απ’ τον Ασπρόπυργο, ακόμα κι όσοι δεν γνώρισαν από κοντά τα πρόσωπα των αγωνιστών της χαλυβουργίας, τους αναγνωρίζουν από τα συνθήματα που φωνάζουν στις πορείες, στους δρόμους αυτής της πόλης, στις πλατείες. Χαλυβουργοί! Συνώνυμο της ταξικής συνείδησης, του πάθους, της δύναμης, της αισιοδοξίας, της υπομονής. 

Ο Δον Κιχώτης τάραξε τα στάσιμα νερά της υψηλής κοινωνίας της εποχής του. Όσο κι αν κάποιους βόλευε να τον αντιμετωπίζουν σαν μια γραφική καρικατούρα, όσο κι αν κάποιους άλλους τους γοήτευε σαν ο «τρελός του χωριού», αυτός φώτισε τα όνειρα όσων –τσακισμένοι από την κοινωνική αδικία- έβρισκαν τη δύναμη να ονειρευτούν έναν κόσμο δίκαιο που να χωράει κι αυτούς. 

Σήμερα που οι «ανεμόμυλοι» της καπιταλιστικής βαρβαρότητας αλέθουν τις κατακτήσεις και τα δικαιώματά μας, ας μην αφήσουμε άλλο τον χρόνο να κυλά. Σε λίγο θα διαλύσουν ότι μας απέμεινε, θα διαλύσουν κι εμάς. Αν τελικά είμαστε ιδαλγοί (ξεχάσατε τι σημαίνει;) ήρθε η ώρα να το δείξουμε. Ας φορέσουμε τις πανοπλίες των παππούδων και των πατεράδων μας. Ας σπάσουμε τις αλυσίδες που μας κρατούν φυλακισμένους στην αδράνεια, το φόβο, την υποταγή. Ας ενώσουμε τα κοντάρια μας μ’ αυτά των χαλυβουργών, με όλους όσους βγαίνουν στους δρόμους της δικής μας «Μάντσα». Μπορούμε να κερδίσουμε τον πόλεμο που ο ήρωας των παιδικών μας χρόνων, ποτέ δεν κέρδισε. 

Οι χαλυβουργοί έβαλαν την βόμβα στα θεμέλια της πλαδαρότητας και της απαισιοδοξίας μας. Ας ανάψουμε εμείς το φυτίλι της έκρηξης που θα συμπαρασύρει τη σαπίλα και τη βρωμιά και θα φωτίσει τις σκοτεινές νύχτες όσων ακόμα μπορούν να ονειρεύονται. Καλή αντάμωση στους «ανεμόμυλους»!

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012

Είκοσι χρόνια χωρίς τη Σοβιετική Ένωση


H δικαίωση του Πλεχάνωφ, του Κροπότκιν και της Λούξεμπουργκ

Πέρασαν ήδη 20 χρόνια από την οριστική διάλυση μιας μεγάλης αυτοκρατορίας, που σφράγισε την ιστορία του 20ού αιώνα, καθόρισε τη μορφή της ευρύτερης περιοχής μας, απείλησε τις έως τότε κυρίαρχες δυνάμεις του κόσμου, προσπάθησε να αλλάξει τις καθιερωμένες νοοτροπίες και διακήρυξε τη δημιουργία μιας νέας κοινωνίας «απαλλαγμένης από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο».
Τελικά απέτυχε σ’ όλους τους στόχους που έθεσαν οι αρχικοί επαναστάτες του 1917, που πίστεψαν ότι μπορούν να υπερπηδηθούν κάποια στάδια της κοινωνικής εξέλιξης. Υλοποίησαν εντέλει τα πιο τρελά όνειρα των μεταφυσικών φιλοσόφων που πίστευαν ότι το πνεύμα προηγείται του όντος και ότι αρκεί η βούληση για να αλλάξει τον ρου των πραγμάτων και να ανατρέψει τους νόμους της φύσης…
Μόνο που γι’ αυτό απαραίτητη ήταν η σκληρή κυριαρχία μιας νέας τάξης ανθρώπων -συσπειρωμένων γύρω από το Κόμμα, απολαμβάνοντας τα πλείστα όσα οφέλη από τη συσπείρωση αυτή- που πίστευαν ότι αποτελούν την τελείωση του ανθρώπινου είδους, ότι οι ιδέες τους εκφράζουν την ενσάρκωση της έως τότε ουτοπίας και ότι η πολιτική πρακτική τους εγγυάται τον δρόμο για την κατάκτηση του επίγειου παράδεισου.
Κατάφεραν εντέλει να μετατρέψουν μια φιλοσοφική άποψη που προερχόταν από την καρδιά της νεωτερικότητας σε προνεωτερικό θρησκευτικό φαινόμενο. Και ακριβώς γι’ αυτό ανταγωνίστηκαν τις προηγούμενες θρησκευτικές εκφράσεις, προσπαθώντας να αντικαταστήσουν το παλιό τελετουργικό με το νέο, όπως και τα σύμβολα και τις «Ιερές Γραφές» των παλαιότερων δοξασιών. Η πρόσφατη κηδεία του Βορειοκορεάτη ηγέτη είχε την ίδια ακριβώς γεύση αυτού του νέου κομμουνιστικού τελετουργικού, που εισήχθη στην ιστορία από τον Στάλιν και την ομάδα του.
Toν Δεκέμβρη του 1991 το σοβιετικό πείραμα έφτασε στο τέλος του. Στις 25 Δεκεμβρίου ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ παραιτήθηκε από την προεδρία της Ένωσης. Την επόμενη ημέρα το Ανώτατο Σοβιέτ αναγνώρισε την πτώχευση και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και αυτοδιαλύθηκε. Ο Ψυχρός Πόλεμος -που η πρώτη του συνέπεια υπήρξε η Μικρασιατική Καταστροφή- τελείωσε με δραματικό τρόπο. Μαζί του τελείωσε και η ισορροπία τρόμου που είχε έως τότε δημιουργηθεί, δρομολογώντας εξελίξεις και παγκόσμιες ανακατατάξεις, των οποίων το τέλος είναι ακόμα άδηλο.
Για τους Έλληνες -ειδικά τις πολυάνθρωπες κοινότητες που κατοικούσαν στην ΕΣΣΔ- η κατάρρευση είχε μοιραία αποτελέσματα. Πολλοί βρέθηκαν ανάμεσα στα πυρά των αντιμαχόμενων εθνών, στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, στην Τσετσενία και στην Αμπχαζία, και αναγκάστηκαν να καταφύγουν ως πρόσφυγες πολέμου σε μια Ελλάδα που ελάχιστα κατανοούσε τις κοσμοϊστορικές αλλαγές.
Ένα προδιαγεγραμμένο τέλος
Η εξέλιξη αυτή, που μπορεί να εξέπληξε ακόμα και τους γνωρίζοντες στη Δύση, είχε ήδη προβλεφθεί από τους ηγέτες εκείνους της ευρωπαϊκής αριστεράς που διαφωνούσαν με τον ολοκληρωτισμό που εισήγαγε για πρώτη φορά στην ευρωπαϊκή σοσιαλιστική σκέψη ο Β.Ι. Λένιν. Διαφωνούσαν πλήρως με την αντίληψη της ύπαρξης ενός ιεραρχικά δομημένου, συγκεντρωτικού «κόμματος νέου τύπου», το οποίο θα λειτουργούσε ως μηχανισμός άσκησης εξουσίας, στο όνομα και ερήμην των «αφώτιστων» εργαζομένων.
Γ.ΠλεχάνοφΟ Πλεχάνοφ ήταν ένας από τους ηγέτες των μενσεβίκων (μειοψηφικών) του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Ρωσίας, που από το 1903 έκανε σκληρή κριτική στις απόψεις του Λένιν, υποστηρίζοντας ότι πρώτα θα γινόταν η αστική δημοκρατική επανάσταση, στην οποία θα οδηγούσε η φιλελεύθερη μεσαία τάξη. Διαφώνησε με την μπολσεβίκικη άποψη για το Κόμμα και κατηγόρησε τον Λένιν ότι με τις απόψεις του δημιουργεί «κατάσταση πολιορκίας» και επιβάλλει στον σοσιαλισμό την «πειθαρχία των στρατώνων». Ακόμη κατηγόρησε τον Λένιν ότι κάνει σύγχυση μεταξύ της δικτατορίας του προλεταριάτου και της δικτατορίας πάνω στο προλεταριάτο, καταγγέλλοντας τις μεθόδους του ως «κακέκτυπο της τραγικής αδιαλλαξίας του γιακωβινισμού» και προέβλεψε ότι οι απόψεις του ανοίγουν τον δρόμο στους επίδοξους δικτάτορες.
Με τις απόψεις του Πλεχάνοφ συντάχθηκε και ο Τρότσκι, ο οποίος έγραψε: «Η οργάνωση του Κόμματος θα πάρει τη θέση του ίδιου του Κόμματος, η Κεντρική Επιτροπή τη θέση της Οργάνωσης και τέλος ο δικτάτορας θα πάρει τη θέση της Κεντρικής Επιτροπής». Όμως ο Τρότσκι, στα κρίσιμα χρόνια που ακολούθησαν το 1917, συντάχθηκε απόλυτα με τους επαγγελματίες επαναστάτες, επωμιζόμενος με αυτό τον τρόπο μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τις εξελίξεις που οδήγησαν λίγο αργότερα στη σκληρή σταλινική τυραννία, στην εξόντωση της πλειοψηφίας των πρώτων μπολσεβίκων και τελικά στη δολοφονία του ίδιου.
Συμφώνησε τον Σεπτέμβριο του 1918 με τους Λένιν και Στάλιν για την απαγόρευση των αντιπολιτευτικών οργανώσεων. Ως αρχηγός του Κόκκινου Στρατού κατέστειλε την εξέγερση των ναυτών της Κροστάνδης, καθώς και το μαχνοβίτικο αναρχικό κίνημα των φτωχών αγροτών της περιοχής της Μαριούπολης (Ν. Ουκρανία) και επέβαλε με τη βία τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις του «πολεμικού κομμουνισμού», που κατέστρεψαν την αγροτική παραγωγή και οδήγησαν τη Ρωσία στον λιμό.
Δριμεία κριτική στην πολιτική αυτή άσκησε και ο Π.Α. Κροπότκιν. Έγραφε: «…Έγιναν τεράστια λάθη, που πληρώθηκαν με τον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων και με την καταστροφή ολόκληρων περιοχών» και αναρωτιόταν: «Πώς οι κήρυκες μιας νέας ζωής και μιας νέας κοινωνίας μπορεί να καταφεύγουν σε τέτοια όπλα για να αμυνθούν απέναντι στους εχθρούς τους;» Ο Κροπότκιν προειδοποιούσε: «Η προσπάθεια να θεμελιώσετε μια καινούργια κοινωνία με μέσο τη δικτατορία είναι μοιραία καταδικασμένη σε αποτυχία… Αν συνεχιστεί η σημερινή κατάσταση, ακόμα και η λέξη ‘σοσιαλισμός’ θα καταντήσει κατάρα…».
Επίσης η Ρόζα Λούξεμπουργκ κατήγγειλε «τον υπερσυγκεντρωτισμό που υπερασπίζεται ο Λένιν» και παραλλήλιζε το πνεύμα που επικράτησε με «το στείρο πνεύμα του νυχτοφύλακα». Έγραφε: «Χωρίς γενικές εκλογές, απεριόριστη ελευθερία του τύπου και των συγκεντρώσεων, ελεύθερη πάλη των ιδεών, γίνεται μια ζωή επιφανειακή, όπου η γραφειοκρατία είναι το μόνο ενεργό στοιχείο… Υπάρχει λοιπόν στο βάθος μια κυβέρνηση κλίκας, μια δικτατορία είναι αλήθεια, …η δικτατορία μιας χούφτας πολιτικών».
O Πλεχάνοφ, ο Κροπότκιν, η Λούξεμπουργκ δικαιώθηκαν πολύ γρήγορα. Η υποταγή της εργατικής τάξης στους, ιδεαλιστές αρχικά, επαγγελματίες επαναστάτες γρήγορα εξελίχθηκε σε στυγνή δικτατορία μιας γραφειοκρατικής τάξης πάνω στον λαό, που βρήκε την απόλυτη αποθέωσή της στα χρόνια της σταλινικής τρομοκρατίας.

Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012

Ας καταρριφθεί ο μεγαλύτερος μύθος της μεταπολίτευσης


Απογοήτευση. Τρόμος. Δόγμα του Σοκ... Ότι καλύτερο για όλους τους επαναστάτες του καναπέ. Η οργή διοχετεύτηκε στο facebook και στα blogs. Πήραν φωτιά τα πληκτρολόγια και όχι οι δρόμοι.

Μπροστά σε ότι συμβαίνει το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας στρουθοκαμηλίζει. Νομίζει ότι έτσι θα ξεφύγει από το πρόβλημα. Δηλαδή δεν το κοιτώ άρα δεν υπάρχει.

Και όμως το πρόβλημα είναι εκεί χρόνια ολόκληρα. Έκαψε τα σωθικά μιας γενιάς. Ψευτοαριστερά ιδεολογήματα κυριάρχησαν σε κάθε μορφής έκφανση της κοινωνικής ζωής. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τι να πρωτογράψει.

Και από την άλλη μεριά μια ενοχική δεξιά να προσπαθεί να προσδιοριστεί πάντα με ένα συνθετικό μπροστά. Φιλελεύθερη, Πατριωτική, Κεντρώα, Ότι να ναι…

όπου κάτσει αρκεί να πείσει ότι δεν είναι αυτό που θα ‘πρεπε να είναι…

Ακολούθησε και αυτή με από τη μεριά της όλα τα πιθανά και απίθανα γκρουμπούσκουλα του εκάστοτε lifestyle.

Έτσι λοιπόν μπήκαν όλα στο μπλέντερ. Ή μάλλον στο πλυντήριο. Και τα ρούχα έγιναν εμπριμέ. Τι καλά… Όλοι μια μεγάλη παρέα. Κάποιοι, οι λίγοι, από την παρέα έτρωγαν και κάποιοι άλλοι, οι πολλοί, άλλοι πίστευαν ότι θα μπορούσαν και αυτοί να φάνε από τα έτοιμα κι αδούλευτα.

Πρότυπο ζωής.

Φτάσαμε λοιπόν στο δια ταύτα.

Χρεοκοπήσαμε. Όχι μόνο οικονομικά.
Όσο και αν δεν θέλουμε να το δούμε είναι έτσι ακριβώς.

ΧΡΕΟΚΟΠΗΣΑΜΕ. Και δυστυχώς μας αξίζει. Μην περιμένετε να δείτε να γεμίζουν οι δρόμοι της οργής. Μην περιμένετε να δείτε αποφασισμένους. Ο αποφασισμένος ξέρει ΠΟΥ και ΠΩΣ θέλει να πάει.

Το πολύ πολύ να δείτε μια ακόμη γενικόλογη αγανάκτηση για φραπέ στο Σύνταγμα, αν ο καιρός είναι καλός. Για να δούμε να ξανα-διαδηλώνουν πλάι πλάι η κυρία με το μαλλί από το κομμωτήριο των 50 Ευρώ την επίσκεψη, με τον/την εργαζόμενο/η των 500 Ευρώ και τον/την άνεργο/η με το πετσοκομμένο επίδομα ανεργίας. Βραχυκυκλωμένους νοικοκυραίους μαζί με αφασιακούς (και όχι μόνο....) μπαχαλάκηδες.

Οι οικονομικές αποφάσεις δυστυχώς πλέον δεν παίρνονται εντός των τειχών.
Με ή χωρίς επιτροπεία το παιχνίδι το κάνουν άλλοι. Υπάρχουν όμως και αποφάσεις που δεν αντιβαίνουν σε καμία απολύτως υποχρέωση αναληφθεί από τη χώρα και δεν είναι άλλες από την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων. Όλων αυτών που έφεραν τη χώρα στο σημερινό τέλμα. Όλων. Ανεξαιρέτως. Αυτό θα είναι το πραγματικό ΣΟΚ. Έτσι θα σταλεί το μήνυμα ότι τα πράγματα αλλάζουν.

Τότε θα πάρει μπροστά η υγιής εξωστρεφής επιχειρηματικότητα και θα εξαφανιστούν οι διαδρομιστές των πολιτικών γραφείων.

Ναι χρειάζεται flat rate στην φορολογία.
Ναι χρειάζεται ένα απλοποιημένο Δημόσιο, φιλικό στο επιχειρείν.
Ναι χρειάζονται κίνητρα για επενδύσεις.
Ναι η ΑΟΖ αποτελεί απόλυτη προτεραιότητα.

Όλα χρειάζονται.

Αλλά πάνω από όλα χρειάζεται να καταρριφθεί ο μεγαλύτερος μύθος της μεταπολίτευσης. Επιτέλους να καταλάβουν όλοι, ότι και στην Ελλάδα, ΟΙ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ ΤΟΥΣ, ΠΑΝΕ ΦΥΛΑΚΗ.

Μόνο τότε θα αλλάξουν τα κόζια…

Αλλιώς ας ετοιμάσουμε διαβατήρια. "Και στο Σιγάγο μέσα" ας ζήσουμε τη λεφτεριά, που έλεγε και ο Νίκος...

 Απο: ΤΟ ΓΡΕΚΙ