Αναζήτηση

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

Εσκεμμένα σκυμμένοι, ανεξήγητα σκυφτοί…

του Γιάννη Γούδα


pressinaction.gr | Ιστοσελίδα με άποψη
 
«Το ΙΚΑ έχοντας ήδη εξαντλήσει την ετήσια επιχορήγησή του από τον κρατικό προϋπολογισμό, δανείστηκε 100 εκατομμύρια από το (δικό του) επικουρικό Ταμείο (που λένε ότι είναι προβληματικό) και άλλα 100 από το ασφαλιστικό Ταμείο της ΔΕΗ» (από τις εφημερίδες).
Το σχέδιο των εσκεμμένα σκυμμένων κυβερνητών, εκτελείται κανονικά. Όσο οι άνεργοι και οι «έφεδροι» αυξάνονται και οι μισθοί περικόπτονται, τόσο τα έσοδα του ΙΚΑ θα μειώνονται, όσο αλλόφρονες υπάλληλοι θα υποβάλλουν σωρηδόν αιτήσεις συνταξιοδότησης τόσο οι υποχρεώσεις του θα αυξάνονται και η στιγμή που το Ίδρυμα δεν θα μπορεί να ανταποκριθεί, δεν είναι μια απειλή για το μακρινό μέλλον, είναι πιά ορατή. Και τότε οι πονεμένες φάτσες των υπουργών θα προσπαθούν να εξηγήσουν στον λαό ότι «δυστυχώς δεν γίνεται αλλιώς». Κι όσο ο ανεξήγητα σκυφτός λαός συνεχίζει να συμπεριφέρεται συντεχνιακά και όχι ταξικά, τόσο τα γρανάζια της πρέσας που τον ξεζουμίζει θα λαδώνονται επαρκώς. Με το ίδιο το δικό του λάδι.  Όσο ο ταξιτζής και ο φορτηγατζής, ο δημόσιος υπάλληλος ο γιατρός ο φαρμακοποιός ο συνταξιούχος ο αγρότης ο φοιτητής βγαίνει στο δρόμο καθένας για τα δικά του αιτήματα, τόσο ο διαιτητής θα σφυρίζει ανεξέλεγκτα. Ο μόνος που δεν βγαίνει στο δρόμο είναι ο ιδιωτικός υπάλληλος κι αυτό γιατί φοβάται μη χάσει ακόμα και τα στοιχειώδη που έχει. Αντί να τα πάρει όλα σβάρνα, έχει ανακηρύξει σαν αίτιο της δυστυχίας του τον δημόσιο υπάλληλο. Έτσι του λένε, ο υπουργός, ο Κώνστας, ο Καψής, άρα έτσι θα ‘ναι. Την ίδια στιγμή ΟΛΟΝΩΝ τα παιδιά θα πηγαίνουν σε υποβαθμισμένα σχολεία, ΟΛΟΙ θα έχουν υποτυπώδη περίθαλψη, ΟΛΟΙ θα υφίστανται ποικίλες συνεχείς διαδοχικές αφαιμάξεις, ΟΛΟΙ δεν θα είναι σίγουροι τι μέρα είναι αύριο. Τέτοια μεμψιμοιρία που έχει καταλάβει τη χώρα δεν μπορεί να οδηγήσει σε κάτι καλύτερο. Οι μέρες που έρχονται θα είναι πάντα χειρότερες από αυτές που πέρασαν. Και στο βάθος αχνοφαίνεται το Καστελόριζο που από εκεί ανακοινώθηκε η αρχή των δεινών και που πολύ φοβάμαι ότι εκεί θα κορυφωθούν. Το Καστελόριζο θα είναι το αποκορύφωμα των επιχειρημάτων τους. 

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Τι πρέπει να κάνουμε;

 Απαντά ο Χαϊνης Δημήτρης Αποστολάκης


Οι αιτίες που μας έφεραν ως εδώ και κυρίως «τι πρέπει να κάνουμε;» είναι το αντικείμενο έρευνας της Κρυσταλίας Πατούλη - ερωτήματα στα οποία δίνουν τη δική τους απάντηση γνωστές προσωπικότητες της τέχνης και των γραμμάτων. Σήμερα, δημοσιεύουμε τις απαντήσεις του Χαΐνη Δημήτρη Αποστολάκη.
ΟΙ ΑΠΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ
Καταρχάς πρέπει να καταστήσω σαφές το σημείο από το οποίο βλέπω τα πράγματα. Σ΄ αυτόν τον τόπο είμαι πρόσφυγας κι αυτό έχει δυο όψεις:
α)κοινωνικός αποκλεισμός(ή αυτοεγκλεισμός) και καμιά βοήθεια από την οργανωμένη πολιτεία και
β) μη συμμετοχή στην κρίση αφού δεν εμφανίζω τα συμπτώματα της συγκεκριμένης ασθένειας (δίπολο φοβικότητας-επιθετικότητας, ρατσισμοί όλων των ειδών, μιζέρια, ηττοπάθεια, λαϊκισμός, χλιδή, φαραωνικά έργα, τηλεπραγματικότητα, σπατάλη, ομοιομοιομορφοποίηση, ατομισμός, έλλειμμα παραγωγής και δημιουργίας, απουσία οράματος). Συνεπώς μπορώ να έχω (ή έτσι νομίζω) και μια ματιά μερικώς αποστασιοποιημένη.
Επιγραμματικά: Κρίνονται αυτοί που συγκρίνονται - δεν κρίνονται και δεν συγκρίνονται οι μοναδικοί. Αλλά ας δούμε γιατί οι νεοέλληνες δεν είναι μοναδικοί ,δεν έχουν ιδιοσυχνότητα και το ελληνικό κράτος - συνονθύλευμα βρίσκεται και βρισκόταν σε κρίση από της ιδρύσεως του. Στην ουσία υπάρχομε σαν κρατικό μόρφωμα εξαργυρώνοντας ακόμη την πολισμική κληρονομιά του 5ου π.Χ. αιώνα. Τότε οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες ευνόησαν την ανάδυση του πρώτου σπέρματος κοινωνικής αυτοθέσμισης που έμελλε να επηρεάσει όσο τίποτε άλλο την ιστορία του πλανήτη.
Η Ακρόπολη δεν λατρεύεται για την ομορφιά της αλλά για την αντανάκλαση πάνω της, αυτής της ριζοσπαστικής ιδέας και οι κατασκευαστές του σημαντικού αυτού μνημείου δεν είναι ο Ικτίνος κι ο Καλλικράτης μόνο, αλλά κι ο φιλόσοφος κι ο σιδεράς κι ο τραγωδός κι ο αγγειοπλάστης και γενικά οι δημόσιοι χώροι και χρόνοι που ευνόησαν αυτή την λεπτεπίλεπτη επικοινωνία και πριμοδότησαν την αμφισβήτηση, την έρευνα και την ιερή περιέργεια. Τόσο λαμπρή ήταν αυτή η ιδέα που οι έλληνες δεν μπόρεσαν να την αντέξουν και καταστράφηκαν διολισθαίνοντας στη λαγνεία της και στο ναρκισσισμό τους.
Αυτός είναι λοιπόν ο πρώτος εθνικός μύθος πάνω στον οποίο χτίζεται το ελληνικό κράτος το1828 που αρχίζει και η κρίση. Και δεν ήταν δυνατόν να μην βρισκόταν σε αυτήν την κατάσταση, αφού το έκτρωμα της ιδέας των εθνικών κρατών, τα αποικιοκρατικά παιγνίδια και η λανθασμένη κατανόηση της αρχαιοελληνικής άμεσης δημοκρατίας μεταφρασμένη σε σύγχρονη αστική δημοκρατία δεν άφηναν περιθώρια για τίποτα άλλο. Νέοι μύθοι άρχιζαν να εμφανίζονται στη Βαβυλωνία της Ελλάδας, αφού ο σύνδεσμος με την αρχαία της μεγαλοπρέπεια ήταν -όπως της είπαν οι αστοί που καπηλεύτηκαν τη γαλλική επανάσταση πριν λίγο- η ελληνική γλώσσα.
Κολοκύθια: ο εθνικός ποιητής Δ.Σολωμός δε σκάμπαζε γρι ελληνικά (έμαθε μεγάλος), οι ήρωες της επανάστασης μιλούσαν αρβανίτικα αλλά και παλιότερα το εθνικό μας έπος ‘Ερωτόκριτος’ είχε γραφτεί με λατινικούς χαρακτήρες από το Β. Κορνάρο.

Ο νέος μύθος που κατασκευάζεται τώρα
είναι ο μύθος των ελλήνων (γεννημένων) ηρώων-τον οποίο επικαλέστηκε προσφάτως αναιδώς ελληνίς ντοπελλυμπιονίκις- που ενωμένοι (όπως προπαγάνδιζαν τα σχολεία-κέντα κατασκευής αστικών συνειδήσεων) αποτίναξαν τον τούρκικο ζυγό.

Κολοκύθια στο τετράγωνο:

α)αυτοί που ξεσηκώθηκαν(με κίνητρο τα λάφυρα) δεν ήταν μόνο έλληνες και μάλιστα δεν είχαν στον ήλιο μοίρα (συνεπικουρούμενοι από κάποιους καιροσκόπους προύχοντες),
β) οι επαναστάτες εναντιώθηκαν πρώτα και κύρια στους αδίστακτους κοτζαμπάσηδες,
γ) ποτέ δεν ήταν ενωμένοι (τρεις εμφύλιοι από το ’21 μέχρι το ’28),
δ) οι επαναστάτες είχαν ηττηθεί κι η απελευθέρωση ήρθε από τους αγγλο-γάλλους πιεζόμενοι από το ρωσοτουρκικό πόλεμο.
Στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος-αλαλούμ, από τα δυο πρώτα δάνεια που πάρθηκαν αμέσως έμεινε μια φρεγάτα που τη βούλιαξε ο Μιαούλης. Ο μύθος των ανώτερων εκ γενετής ηρώων, η άποψη ότι είμαστε ο υπερούσιος λαός και όλοι μας χρωστούνε, ο μεγαλοϊδεατισμός (μην ξεχνούμε τα σχολεία) διατηρήθηκε 150 χρόνια αλλεπάλληλων οικονομικών πτωχεύσεων(π.χ. 1897) σε μια χώρα πολιτισμικά πτωχευμένη που περνά από διαδοχικούς πολέμους-εθνικούς, βαλκανικούς, εμφυλίους- και δικτατορίες.
Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και το μετέπειτα εμφύλιο, η Ελλάδα είναι κατεστραμμένη οικονομικά, ηθικά και πνευματικά. Όμως από τις στάχτες του πολέμου αναδύεται η γενιά των παιδιών του πολέμου (σε όλον τον πλανήτη), που για πρώτη φορά αμφισβητεί τους γονείς, τα πατροπαράδοτα, την κοινωνική δόμηση και αυτό το μετουσιώνει σε κινήματα, εξεγέρσεις, κοινωνικές κατακτήσεις και εξαιρετικής πληθώρας και ποικιλίας πολιτισμικά αγαθά.
Η Ελλάδα (χώρα περιφερειακού καπιταλισμού υπ΄ ανάπτυξιν), έχει ένα ισχυρό όπλο: το λαϊκό της πολιτισμό που δίνει το έναυσμα για δημιουργία σε ανθρώπους και ομάδες με θαυμαστά αποτελέσματα. Όμως το σκοταδιστικό και συντηρητικό πολιτικό της σύστημα, της δίνει το ένα χαστούκι μετά το άλλο: δίωξη της αριστερής διανόησης, ερήμωση της υπαίθρου, καταστροφή της ιστορικής μνήμης της πρωτεύουσας με την αντιπαροχή, χούντα.

Ερχόμαστε στη μεταπολίτευση
κι ο μύθος του ήρωα μεγαλώνει, αφού όλοι μαζί διώξαμε τη χούντα (μερικοί εξεγέρθηκαν κι όλοι οι άλλοι τους φώναζαν αλήτες). Ο κόσμος θέλει μια αλλαγή ή μάλλον οι κοινωνικές συνθήκες το ευνοούσαν κι έτσι δέχτηκαν μετά βαϊων και κλάδων τους επερχόμενους «σοσιαλιστές». Αυτό ήταν και το τελειωτικό χτύπημα. Τα χωριά ερήμωσαν στο όνομα της αποκέντρωσης και οι μεγαλουπόλεις αφόρητες.

Το μεγάλο ατού της ελληνικής κοινωνίας,
η λιτότητα, χάθηκε και τη θέση της πήρε μια πλασματική αφθονία τη στιγμή που καινούργια τρομερά φρούτα έκαναν την εμφάνιση τους: τα σκουπίδια και κυρίως το εξάμβλωμα των πυρηνικών οικογενειών. Το τελευταίο σε συνδυασμό με την εξάλειψη των χώρων κοινωνικοποίησης (πλατείες, αλάνες) διέλυσαν κάθε επίφαση κοινωνικής συμπάγειας και κατασκευής υγειών ατομικών συνειδήσεων.
Κατακερματισμένος κοινωνικά ιστός, φοβικά σύνδρομα, απαξίωση, ηττοπάθεια σ΄ένα περιβάλλον διαπλοκής, διαφθοράς, γκλαμουριάς, σκυλάδικου, ρουσφετολογίας, γραφειοκρατίας, αντιπαραγωγικότητας, ανευθυνότητας, στην τηλεδημοκρατία των «ηρώων» του πολυτεχνείου. Η κατηγορία πολίτης αντικαταστάθηκε με την κατηγορία καταναλωτής. Και ήρθε η ώρα που οι «έξυπνοι και ήρωες» έλληνες, κατάλαβαν την κρίση σαν απειλή στην τσέπη τους και τη βολή τους. Και δεν ξέρω αν έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν ότι δεν είναι το οικονομικό αλλά πρωτίστως το πολιτισμικό κεφάλαιο που λείπει.
ΛΥΣΗ
Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται και οποιαδήποτε πρόβλεψη είναι τουλάχιστον φαιδρή. Η κρίση είναι ωφέλιμη γιατί θα μας κάνει να αναπροσδιορίσομε το αναγκαίο. Αν δεν συνειδητοποιήσομε (πλανητικά) ότι η κρίση είναι πολιτισμική, ότι η αστικές δημοκρατίες έχουν πεθάνει, ότι χρειαζόμαστε ήπιες μορφές ενέργειας, ότι οι κοινωνίες χρειάζονται ριζική αναπλαισίωση με άξονα την αυτονομία και την αυτοθέσμιση, θα το καταλάβομε με μια γενικευμένη περιβαλλοντική καταστροφή ή με ένα γενικευμένο πόλεμο.

Προπαντώς να καταλάβομε
ότι η εξουσία δεν απορρέει από κάποιους σκοτεινούς κύκλους αλλά την αναπαράγομε εμείς κάθε μέρα στο γλωσσικό μας κώδικα και τις πράξεις, μας αφού ανατραφήκαμε σε εξουσιαστικές κοινωνίες.
Όσον αφορά την οικονομική κρίση αυτή είναι αντιμετωπίσιμη με τις εξής πρώτες κινήσεις (που εφαρμόζονται όλο κι από περισσότερους ανθρώπους στον πλανήτη):
1) ισοδίκαιο ηθικό εμπόριο,
2) τοποφαγική γεωργία της εγγύτητας,
3) κέντρα ανταλλακτικής οικονομίας,
4) εναλλακτικά νομίσματα.
Πιστεύω ότι χρειαζόμαστε νέα γλώσσα και νέες μικρές ισχυρώς αλληλεπιδρώσες αυτόνομες κοινότητες. Η πορεία της ιστορίας είναι τρελή κι αφάνταστη. Αν θέλομε ένα πλανήτη με άλλο συνειδησιακό επίπεδο πρέπει να τολμήσομε να παίξομε με την ιερή ουτοπία της αυτοθέσμισης, με τη βαθιά κατανόηση ότι κάθε ουτοπία είναι πορεία κι όχι κατάσταση. Ως πρώτο λίθο γι’ αυτό, θα πρότεινα ισότητα μισθών και εισοδημάτων για όλες και όλους.
Μετά τιμής Χαϊνης Δημήτρης Αποστολάκης

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

Μας έβαλε τα γυαλιά η Σουηδέζα (άρθρο που πρέπει να μελετήσετε)




Το άρθρο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στις 8 Αυγούστου 2011 στην σουηδική εφημερίδα Dagens Nyheter, ναυαρχίδας του σουηδικού τύπου, και περιγράφει την κατάσταση στην Ελλάδα αντικειμενικά, κόντρα στην κυρίαρχη προπαγάνδα των ευρωπαϊκών ΜΜΕ (και των σουηδικών ΜΜΕ δυστυχώς μεταξύ αυτών).


Η Ελλάδα βυθίζεται όλο και περισσότερο στην οικονομική κρίση. Η Κάισα Έκις Έκμαν επισκέφτηκε μια παρεξηγημένη χώρα με ένα διερρηγμένο κοινωνικό συμβόλαιο, όπου..
όλοι συμφωνούν μεταξύ τους.


Πώς θα νιώθαμε αν όλα όσα μας ανήκαν πουλιόνταν για να ξεπληρώσουμε δάνεια από τα οποία δεν είδαμε ποτέ όφελος; Αν οι μισθοί μας μειώνονταν στο μισό και τα λεφτά πήγαιναν κατευθείαν σε ξένες τράπεζες; Και αν εμείς, ενώ προετοιμαζόμασταν να ζήσουμε στο όριο διαβίωσης, ως επιστέγασμα όλων αποκαλούμασταν τεμπέληδες και κακομαθημένοι; Αν κάποιος εξοικειωθεί με αυτή την κατάσταση, μπορεί να αποκτήσει μια ιδέα πώς είναι να είσαι Έλληνας αυτή τη στιγμή.


Έχω μόλις επιστρέψει από την Ελλάδα. Σε μία χώρα που βρίσκεται σε κρίση επικρατεί μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Μια καχεξία και απελπισία, αναμεμιγμένη με την πολιτική αφύπνιση που ακολουθεί μεγάλα γεγονότα και προκαλεί ευφορία. Ξαφνικά, οι χαμηλοί μισθοί και η δυσκολία πληρωμής των λογαριασμών, από ατομικό πρόβλημα του καθενός, απέκτησαν κοινό πολιτικό περιεχόμενο. Ορισμένοι σκέφτονται να μεταναστεύσουν. Άλλοι να ρίξουν την κυβέρνηση. Μια αναγκαία αντιασφυξιογόνα μάσκα κρέμεται σε πολλά σπίτια, ως ανάμνηση των διαδηλώσεων των 28 και 29 Ιούνη, οπότε το κοινοβούλιο υπερψήφισε το πακέτο στήριξης προς την Ελλάδα. Δεν νομίζω ότι έχω βρεθεί παλιότερα σε χώρα όπου όλοι μα όλοι που συνάντησα να συμφωνούν. Είναι όλοι αγανακτισμένοι με το ευρώ, με τη Γερμανία, με την κυβέρνησή τους και με τους εαυτούς τους που την ψήφισαν. Ύστερα από μια βδομάδα στην Αθήνα, μπορώ να πω ότι αν ήμουν Ελληνίδα, θα ήμουν κι εγώ αγανακτισμένη.


Αυτά που μαθαίνουμε για την Ελλάδα από τις σουηδικές εφημερίδες είναι πάνω κάτω ότι οι Έλληνες δουλεύουν πολύ λίγο και αμείβονται πολύ καλά. Ο υπουργός Οικονομικών της χώρας μας, Άντρες Μπόρι, έχει δηλώσει ότι «οι Έλληνες βγαίνουν στη σύνταξη στα 40». Στο άρθρο «Ερωτήσεις και Απαντήσεις για την Ελλάδα» της 17/6 στην Dagens Nyheter γραφόταν ότι οι μισθοί στην Ελλάδα έχουν αυξηθεί κατακόρυφα». Η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ έκανε έκκληση στους Έλληνες να δουλεύουν περισσότερο και να μην κάνουν τόσο πολύ καιρό διακοπές. Όλα αυτά καρυκευμένα με τη συνηθισμένη μπούρδα περί ενός τεράστιου και μη αποτελεσματικού κράτους. Τώρα θα αναλάβει η Ευρωπαϊκή Ένωση και θα τους δανείσει ακόμα περισσότερα χρήματα, αυτό θα μπορούσε να βάλει σε μια τάξη τα πράγματα, άρα γιατί διαμαρτύρονται;


Τι τραγικός αχταρμάς παραπληροφόρησης! Και τι τραγική έλλειψη αλληλεγγύης προς μία χώρα που οφείλουμε τώρα να υποστηρίξουμε! Οι Έλληνες εργάζονται τις περισσότερες ώρες στην Ευρώπη – 42 ώρες τη βδομάδα σύμφωνα με τη Eurostat, την στατιστική υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα είναι 803 ευρώ. Το πραγματικό όριο ηλικίας δεν είναι τα 40 χρόνια, όπως ισχυρίζεται ο Άντερς Μπόρι, αλλά τα 61,4.


Πρόκειται δηλαδή για έναν από τους πιο σκληρά εργαζόμενους και ταυτόχρονα πιο χαμηλά αμειβόμενους λαούς της Ευρώπης. Όμως έχουν μια χώρα που εξαρτάται από τον τουρισμό και όχι από κάποια αμιγώς δικιά της μεγάλη παραγωγή. Και μια χώρα με ένα διερρηγμένο κοινωνικό συμβόλαιο. Όπου ο κόσμος δεν εμπιστεύεται το κράτος ενώ το κράτος δεν παρέχει στους πολίτες του ούτε τις βασικές κοινωνικές υπηρεσίες. Και το οποίο, ως επιστέγασμα όλων, βρίσκεται στη θηλιά του ευρώ.


Κάθε εθνικό νόμισμα μπορεί να παρομοιαστεί με ένα ρούχο. Κάθε χώρα φορούσε μέχρι πρότινος το ρούχο που της ταίριαζε. Μπορούσε να το στενέψει και να το φαρδύνει αν ήταν ανάγκη. Για παράδειγμα, μπορούσε να υποτιμήσει το νόμισμά της σε περίοδο κρίσης, ή να αυξομειώνει τα επιτόκια ανάλογα με τι ανάγκες της.


Όταν όμως εισήχθη το ευρώ, όλες οι χώρες έπρεπε ξαφνικά να φορέσουν τα ίδια ρούχα. Μόνο που τα μέτρα των ρούχων πάρθηκαν για να ταιριάζουν σε ορισμένες μόνο χώρες – όπως τη Γερμανία και τη Γαλλία. Για άλλες χώρες, όπως η Ελλάδα, το εν λόγω κουστούμι δεν ταίριαζε.


Η Ελλάδα κυβερνάται για δεκαετίες από δύο «δυναστείες» – τη συντηρητική Νέα Δημοκρατία και το σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ, με δύο οικογένειες στην κορυφή, μία στο κάθε κόμμα. Και οι δύο κυβερνήσεις έχουν πάρει μεγάλα δάνεια, αλλά λίγοι ξέρουν τι δρόμο πήραν τα χρήματα των δανείων. Πολλά από αυτά έχουν εξαφανιστεί στη διαφθορά και σε σκοτεινά συμβόλαια. Λέγεται ότι η κατασκευή ενός δρόμου στην Ελλάδα κοστίζει πολύ περισσότερο απ’ ότι στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς παρεμβάλλονται πάρα πολλοί μεσάζοντες. ΈΟ λαός δεν θέλει να πληρώνει φόρους μιας και δεν παίρνει τίποτα ως ανταπόδοση από το κράτος. Ενα μεγάλο μέρος των φορολογικών εσόδων πηγαίνει στη στήριξη μιας κρατικής γραφειοκρατίας που υπάρχει για να εξυπηρετεί μόνο τον εαυτό της. Ταυτόχρονα οι βασικές κοινωνικές υπηρεσίες αποτελούν πονεμένη ιστορία για τον κόσμο. Ένας ασθενής πρέπει να πληρώσει φακελάκι στο γιατρό για να τον φροντίσει, ενώ οι Έλληνες μαθητές χρειάζονται ιδιαίτερα μαθήματα για να ανταποκριθούν στις σχολικές εξετάσεις. Και μέσα σ’ όλα αυτά, ήρθε η οικονομική κρίση το 2008. Η Ελλάδα, η οικονομία της οποίας εξαρτάται από τον τουρισμό, επλήγη ακόμα πιο σκληρά.


Υπό άλλες συνθήκες, η κυβέρνηση θα μπορούσε να υποτιμήσει το εθνικό νόμισμα για βγει η χώρα από την κρίση. Όμως μετά την εισαγωγή του ευρώ, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Η Ελλάδα περιορίζεται από το κουστούμι της το οποίο δεν μπορεί να βγάλει. Κι έτσι το κουστούμι καταστρέφεται – μόνο που αυτό δεν επιτρέπεται να συμβεί, καθώς το ίδιο φοράνε και οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι προτιμότερο λοιπόν να πετσοκοφτεί αυτός που το φοράει.


Αυτό ονομάζεται «εσωτερική υποτίμηση» και σημαίνει απλά ότι αντί να υποτιμηθεί η αξία του νομίσματος περικόπτεται το εισόδημα του λαού. Κατ’ απαίτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, οι Έλληνες κρατικοί γραφειοκράτες έβαλαν σε εφαρμογή ένα σχέδιο. Οι μισθοί θα συμπιεστούν και μεγάλα τμήματα γης θα ιδιωτικοποιηθούν. Παραλίες, αεροδρόμια, εθνικές οδοί και κατά το ήμισυ όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις θα ξεπουληθούν. Στην πλατεία Συντάγματος κυκλοφορεί μια φήμη ότι η Ακρόπολη θα εξαγοραστεί από μια γερμανική εταιρεία.


Έμενα στο σπίτι κάποιων νέων που ανήκουν στη «γενιά των 700 ευρώ». Σύντομα θα μεταμορφωθούν στη «γενιά των 500 ευρώ». Είναι στην ηλικία μου – 30 χρονών και πάνω – όχι τόσο νέοι τελικά, όπως νιώθουν πιο νέοι απ’ ότι είναι καθώς ακόμα αναρωτιούνται τι θα κάνουν στο μέλλον. Κανείς τους δεν έχει παιδιά. Το να κάνουν παιδιά είναι κάτι αδιανόητο γι’ αυτούς. Είναι μορφωμένοι, έχουν πολλά χρόνια πανεπιστημιακών σπουδών στο ενεργητικό τους, όμως δουλεύουν ευκαιριακά ως διακοσμητές γάμων. Ο ασφαλέστερος τρόπος να βρουν μια σταθερή δουλειά ήταν παλιότερα δια μέσου του κράτους, όμως αυτό πρόκειται τώρα να αλλάξει. Η κατάσταση αυτή δεν είναι εντελώς άγνωστη· το ίδιο ισχύει για τη γενιά μας σε όλη την Ευρώπη. Μόνο που στην Ελλάδα συμπιέζονται επιπλέον οι μισθοί μέχρι το κατώτερο όριο, με πρόσχημα την κρίση.


Στην πλατεία Συντάγματος διοργανώνεται κάθε απόγευμα συνέλευση. Όταν βρέθηκα εκεί στα μέσα του Ιούλη, ο αρχικός ενθουσιασμός είχε κάπως υποχωρήσει. Οι συμμετέχοντες δεν ήταν πια χιλιάδες, παρά εκατοντάδες. Ο καθένας μπορούσε να πάρει το λόγο και να μιλήσει ενώ τα θέματα ήταν διάφορα: από προτάσεις για γενική απεργία μέχρι εκκλήσεις να μην κλέβονται αντικείμενα από τους συγκεντρωμένους στην πλατεία. Ορισμένες ελληνικές λέξεις στριφογυρίζουν επίμονα στο μυαλό μου. Μία από αυτές είναι ο «Ισημερινός», που Σημαίνει Εκουαδόρ. Ο πρόεδρος του Εκουαδόρ, Ραφαέλ Κορέα, ήταν ένας μεγάλος ήρωας για την πλατεία. Τρεις στους τέσσερις Έλληνες επιθυμούν η Ελλάδα να ακολουθήσει το παράδειγμα του Εκουαδόρ και της Αργεντινής: να κηρύξει στάση πληρωμών του χρέους. Ένας στους τέσσερις θέλει να φύγει η χώρα από το ευρώ. Αυτό που πρέπει να καταλάβει κανείς είναι ότι οι Έλληνες δεν είναι εξοργισμένοι με ένα αναγκαίο κακό – παρά με ένα μη αναγκαίο κακό.


Το πακέτο στήριξης που δόθηκε στην Ελλάδα δεν επιλύει την κρίση, παρά αναγκάζει τη χώρα να βυθιστεί βαθύτερα σ’ αυτήν. Αντί να γίνουν επενδύσεις στην ύπαιθρο, να φτιαχτεί κάποια παραγωγή που να μην βασίζεται στον τουρισμό, να χτιστεί κράτος πρόνοιας και να γεμίσει ο λαός αισιοδοξία, περικόπτονται τα εισοδήματα του κόσμου. Το ΔΝΤ, διαβόητο για τις πολιτικές λεηλασίας του στον τρίτο κόσμο, τα μάζεψε και έφυγε από τη Λατινική Αμερική. Τώρα κατασπαράσσει τα άκρα της Ευρώπης. Θα το αφήσουμε αυτό να συμβεί;


Κάισα Έκις Έκμαν


http://www.dn.se/kultur-noje/debatt-essa/kajsa-ekis-ekman-nar-eurokostymen-inte-passar
Απο:

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Τελευταια(;) συντονισμένη παρέμβαση







Αφού δεν μπορούν να συντονίσουν τη δράση τους οι πολιτικοί ώστε να ανακόψουν το δεύτερο μεγάλο κύμα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης που με κέντρο την Ευρωζώνη πλήττει εκ νέου σήμερα την παγκόσμια οικονομία, το επιχειρούν οι κεντρικοί τραπεζίτες.
Οι μεγαλύτερες κεντρικές τράπεζες του κόσμου συντόνισαν χτες τη δράση τους προκειμένου να λύσουν τα χρηματοδοτικά προβλήματα της Ευρώπης κι έστειλαν τα χρηματιστήρια, ιδιαίτερα δε τις μετοχές των τραπεζών, στα ψηλά.

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η Τράπεζα της Αγγλίας και η Κεντρική Τράπεζα της Ελβετίας ανακοίνωσαν ότι θα παράσχουν τρίμηνα δάνεια σε δολάρια στις τράπεζες ως τα τέλη του χρόνου, προκειμένου να χαλαρώσουν τις ήδη μεγάλες πιέσεις στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Η κίνησή τους, πέρα από την άμεση ανακούφιση που πρόσφερε στις ευρωπαϊκές τράπεζες, σηματοδοτεί τον σχηματισμό ενός κοινού μετώπου των παγκόσμιων νομισματικών αρχών με συντονισμένη άσκηση ισχύος που είχε σαν σκοπό να ενισχύσει -και όντως ενίσχυσε -την επενδυτική εμπιστοσύνη.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το ότι η ανακοίνωση και μόνο της κίνησης των κεντρικών τραπεζών οδήγησε στην άμεση εκτόξευση των τραπεζικών μετοχών. Μέσα σε λίγα λεπτά η μετοχή της γαλλικής τράπεζας BNP Paribas ενισχύθηκε κατά 18% ενώ οι μετοχές της ιταλικής UniCredit, της ισπανικής Intesa Sanpaolo και της γαλλικής Societe Generale ενισχύθηκαν άνω του 10%. Τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια κατέγραψαν σοβαρή άνοδο με τον δείκτη FTSE του Λονδίνου να κλείνει με άνοδο 2.11% στις 5.338 μονάδες, τον γερμανικό DAX με άνοδο 3.15% στις 5.508 μονάδες και τον γαλλικό CAC με αύξηση 3.27% στις 3.045 μονάδες. Εξαιτίας της παρέμβασης των κεντρικών τραπεζών με κέρδη περί το 1.50% κινούνταν λίγο πριν το κλείσιμο και η Γουόλ Στριτ, πλησιάζοντας τις 11.415 μονάδες -παρά τις αρνητικές ανακοινώσεις για αύξηση του πληθωρισμού, αύξηση των νέων ανέργων και βουτιά του δείκτη εμπιστοσύνης στην αμερικάνικη οικονομία.

Παρομοίως ενισχύθηκε το ευρώ έναντι του δολαρίου, κατά 1%, φτάνοντας στο 1.38, αντιστρέφοντας μέρος των πρόσφατων ζημιών του. Παράλληλα, αυξήθηκαν οι αποδόσεις των αμερικανικών, των γερμανικών και των βρετανικών ομολόγων ξεκολλώντας -επιτέλους -από τα πολυετή χαμηλά τους. Συγκεκριμένα, η απόδοση του 10ετούς αμερικανικού ομολόγου αυξήθηκε πάνω από 2% στο 2.09%, ενώ του 10ετούς βρετανικού αυξήθηκε κατά 28 μονάδες βάσης στο 2.54%.

Οι αποφάσεις για την κίνηση των κεντρικών τραπεζών της Ευρώπης, σε συνεργασία με την αμερικανική Ομοσπονδιακή Τράπεζα, ελήφθησαν μετά την κλιμάκωση των δυσκολιών, ιδίως των ευρωπαϊκών τραπεζών, κατά τις τελευταίες μέρες να εξασφαλίσουν χρηματοδότηση σε δολάριο, καθώς οι Αμερικανοί επενδυτές, φοβούμενοι την ευρωπαϊκή κρίση χρέους, απέσυραν δολαριακή ρευστότητα από τις τράπεζες της Ευρωζώνης. Η Τράπεζα της Ιαπωνίας, που ήδη προσέφερε τριμηνιαία δάνεια σε δολάριο για τρεις μήνες, ανακοίνωσε από την πλευρά της ότι θα προχωρήσει σε πρόσθετες προσφορές προκειμένου να καλύψει το διάστημα ως τα τέλη του έτους. Ως γνωστόν, το κλείσιμο του έτους είναι μια περίοδος μεγάλης πίεσης για τις τράπεζες επειδή επιδιώκουν να εξασφαλίσουν ισχυρές οικονομικές θέσεις για τους ισολογισμούς τους.

Η κίνηση είχε λίγο ως πολύ προαναγγελθεί από τη Δευτέρα, όταν μετά από συνάντηση των κεντρικών τραπεζιτών στη Βασιλεία, ο πρόεδρος της ΕΚΤ Ζαν Κλοντ Τρισέ είχε δηλώσει ότι οι νομισματικές αρχές της παγκόσμιας κοινότητας ‘είναι έτοιμες να παράσχουν στις τράπεζες όση ρευστότητα απαιτείται’. Η ΕΚΤ, υποστήριξε, έχει τα εργαλεία για να παράσχει ρευστότητα σε ευρώ. Αυτή την εβδομάδα δύο ευρωπαϊκές τράπεζες είχαν αντλήσει 575 εκατ. δολάρια κατά τις τακτικές εβδομαδιαίες δημοπρασίας σε δολάριο -και ήταν η πρώτη φορά που ο μηχανισμός αυτός της ΕΚΤ χρησιμοποιήθηκε στις 4 τελευταίες εβδομάδες. Επειδή λοιπόν το επιτόκιο 1.1% που χρεώνει η ΕΚΤ για την χρηματοδότηση σε δολάριο είναι αρκετά υψηλότερο των επιτοκίων της αγοράς, αυτό σήμαινε ότι τα προβλήματα των τραπεζών γίνονταν ξανά ιδιαίτερα έντονα.


πηγη  banksnews.gr

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2011

Πέθανε ο καπετάν-Κεμάλ του ΔΣΕ, εμβληματική προσωπικότητα σε Ελλάδα και Τουρκία

Σύμβολο και μαχητής της Αριστεράς




Κωνσταντινούπολη, Τουρκία
Την τελευταία του πνοή άφησε ο Τούρκος μαρξιστής πολιτικός και διανοούμενος Μιχρί Μπελί, γνωστός στην Ελλάδα του Εμφυλίου ως ο καπετάν-Κεμάλ του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

Ο Μιχρί Μπελί θεωρείτο η ζώσα ιστορία της τουρκικής Αριστεράς. Η μακρά του πολιτική πορεία συναντήθηκε αρκετά νωρίς με εκείνη της ελληνικής Αριστεράς, στη διάρκεια του Εμφυλίου. Η περίπτωση του καπετάν-Κεμάλ του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, ως σημείο συνάντησης των κομμουνιστικών κινημάτων των δύο χωρών, είναι αναμφισβήτητα μοναδική.

Ο Μπελί γεννήθηκε το 1915 στη Συληβρία της Ανατολικής Θράκης. Αφού αποφοίτησε το 1937 από το Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου, την άλλοτε αμερικανική Ροβέρτειο Σχολή της Κωνσταντινούπολης, μετέβη με υποτροφία στις ΗΠΑ. Το αντικείμενο των σπουδών του ήταν η ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας μετά τo Μικρασιατικό Πόλεμο.
Ως αριστερός διανοούμενος στις ΗΠΑ σύντομα εντάχθηκε στο κίνημα για την προάσπιση των πολιτικών δικαιωμάτων των μαύρων του αμερικανικού Νότου, στο Mισισιπή. Επέστρεψε στην Τουρκία το 1941 μέσω της Ιαπωνίας και τη Κίνας και δραστηριοποιήθηκε στις τάξεις του Τουρκικού Κομμουνιστικού Κόμματος ως μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και ιδρυτής της Ένωσης Προοδευτικής Νεολαίας. Την ίδια περίοδο προσελήφθη ως μέλος της ακαδημαϊκής κοινότητας στην Οικονομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης. Το 1944 καταδικάζεται σε ποινή διετούς φυλάκισης και εξορίας. Το 1947 καταφεύγει παράνομα στην Ελλάδα και εντάσσεται στις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού στη Θράκη, εκδίδοντας αρχικά την τουρκόφωνη εφημερίδα Savas (Πόλεμος) και πολεμώντας ως Καπετάν-Κεμάλ μαζί με ένα μεικτό τάγμα στο οποίο συμμετείχαν μειονοτικά στοιχεία -κυρίως Πομάκοι και Αθίγγανοι- αλλά και πλειονοτικά στοιχεία της ελληνικής Αριστεράς. Τραυματίζεται και μεταφέρεται για νοσηλεία στη Βουλγαρία αρχικά και στη συνέχεια στη Μόσχα. Επιστρέφει στην Ελλάδα και συμμετέχει στις πολεμικές επιχειρήσεις στο πλευρό των κομμουνιστικών δυνάμεων μέχρι την τελική ήττα τού 1949.
Το 1950 επέστρεψε στην Τουρκία για να ακολουθήσει μία μακρά πορεία φυλακίσεων και εξοριών που διήρκεσε μέχρι και το 1992. Η πολιτική του πορεία διασταυρώθηκε με εμβληματικά ονόματα του ένοπλου κινήματος της τουρκικής Αριστεράς. Το 1979 αποτέλεσε στόχο δολοφονικής επίθεσης, από την οποία διέφυγε βαριά τραυματίας. Μετά το πραξικόπημα του 1971 βρέθηκε αρχικά φιλοξενούμενος της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης στη Μέση Ανατολή και στη συνέχεια εξόριστος της Δυτική Ευρώπη.
Ανάλογη ήταν η πορεία του και μετά το πραξικόπημα του στρατηγού Εβρέν το 1980: Διέφυγε στη Μέση Ανατολή και στη συνέχεια μετέβη στη Σουηδία όπου παρέμεινε μέχρι το 1992.
Από το 1975 και ένθεν άρχισε η ενασχόλησή του με το Κουρδικό, καταλήγοντας σε μία πρόταση για λύση του προβλήματος στο πλαίσιο ενός ενιαίου κράτους.

«Καπετάν Κεμάλ: Ένας σύντροφος»
Η θυελλώδης ζωή του έγινε προ ετών αντικείμενο του ντοκιμαντέρ «Καπετάν-Κεμάλ, Ένας Σύντροφος», διάρκειας 52 λεπτών, που φέρει της σκηνοθετική υπογραφή του Φώτου Λαμπρινού.
Μέσα από την ταινία, ο Μιχρί Μπελί επισκέφθηκε και πάλι τη Θράκη, για να ξαναβρεί τους εναπομείναντες στη ζωή συντρόφους του, εκείνους που του έδωσαν το όνομα «καπετάν-Κεμάλ» και τον θυμούνται μέχρι και σήμερα ακόμη με αυτό το όνομα.
Η αφήγηση του Μπελί, ο οποίος ξεφυλλίζει το ημερολόγιο των αναμνήσεων του από τη Θράκη του Εμφυλίου, συνδυάζεται με σπάνια κινηματογραγφικά ντοκουμέντα της πολυτάραχης εκείνης περιόδου, αλλά και την παρουσίαση της εξέλιξης μέχρι τη σύγχρονη εποχή των γεγονότων που σημάδεψαν τη ζωή του ήρωα της ταινίας.
Αποσπάσματα από το ντοκιμαντέρ-αφιέρωμα της ΕΤ3:




ΔΗΜΑΡ: Χάθηκε ένα από τα σύμβολα της Αριστεράς
 «Αποχαιρετούμε τον Καπετάν Κεμάλ, φίλο της Ελλάδας και σύντροφο στους αγώνες του ελληνικού λαού. Με τον θάνατό του η τουρκική Αριστερά χάνει ένα από τα σύμβολά της και ο ελληνικός λαός έναν ειλικρινή φίλο» αναφέρει σε ανακοίνωσή της η Δημοκρατική Αριστερά.
«Ο Μιχρί Μπελί αφιέρωσε όλη του τη ζωή στον αγώνα για ειρήνη, δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη. Όπως όλοι οι αγωνιστές της γενιάς του, υπέστη απίστευτες κακουχίες και διώξεις από το τουρκικό κράτος. Περίπου τριάντα χρόνια της ζωής του τα πέρασε σε φυλακές και εξορίες. Στην διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα ήταν αρχηγός τάγματος του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας και τραυματίστηκε δύο φορές. Την περίοδο της χούντας του Εβρέν έφυγε από την Τουρκία, για να επιστρέψει στις αρχές της δεκαετίας του ‘90» υπενθυμίζει η ΔΗΜΑΡ.
Η ΚΕ της Δημοκρατικής Αριστεράς εκφράζει την βαθιά θλίψη της για τον θάνατό του.
ΣΥΡΙΖΑ: Θα συνεχίσουμε τους αγώνες του για μια βαλκανική γειτονιά ειρήνης

Σε ανακοίνωσή του για το θάνατο του Μιχρί Μπελί ο ΣΥΡΙΖΑ αναφέρει: «Ο σύντροφος Μπελί, ένα από τα σύμβολα του διεθνιστικού ταξικού αγώνα για την απελευθέρωση των λαών από την μάστιγα της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, από τα Βαλκάνια μέχρι τις ΗΠΑ, συνεχίζει να παραμένει στο νου και στην καρδιά μας. Υπήρξε παράδειγμα αγώνων ενάντια στον ρατσισμό, δίπλα στους μαύρους της Αμερικής και υπόδειγμα διεθνισμού στον αγώνα του δίπλα στους Έλληνες συντρόφους του κατά του φασισμού, του μιλιταρισμού και της ταξικής καταπίεσης.

»Οι Έλληνες νεώτεροι συναγωνιστές του στον ΣΥΡΙΖΑ θα τον θυμούνται και θα τον τιμούν για την αγωνιστική του πορεία, για την πλούσια και πολύχρονη συμβολή του στον αγώνα της τουρκικής και ελληνικής Αριστεράς. Εμείς θα συνεχίσουμε τους αγώνες του για έναν κόσμο σοσιαλιστικό απαλλαγμένο από την εκμετάλλευση. Για έναν κόσμο και μια βαλκανική γειτονιά ειρήνης, κοινωνικής δικαιοσύνης, ελευθερίας και δημοκρατίας».
Newsroom ΔΟΛ

Αν ο Θεός ξεχνούσε ...

Επίκαιρο όσο ποτέ...



Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δε θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτά που αξίζουν αλλά γι' αυτά που σημαίνουν.

Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πολύ, γιατί κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια χάνουμε 60 δευτερόλεπτα φωτός. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμούνταν, θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν! 

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και τη ψυχή μου. 
Αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος, θα ζωγράφιζα με ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα, ένα ποίημα του Μπενεντέτι και ένα τραγούδι του Σεράτ θα ήταν η σερανάτα που θα χάριζα στη σελήνη, θα πότιζα με τα δάκρυά μου τα τριαντάφυλλα για να νιώσω τον πόνο από τα αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους.

Αν είχα ένα κομμάτι ζωή...δε θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους που αγαπώ.... "ότι τους αγαπώ" .
Θα έκανα κάθε άντρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα. 
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν αν πάψουν να ερωτεύονται. 
Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει.
Στους ηλικιωμένους θα έδειχνα ότι τον θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη.

Έμαθα τόσα πράγματα από τους ανθρώπους...
Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απότομη πλαγιά. 
Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα. 
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. 
Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από εσάς, αλλά δε θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω. 

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. 

Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ 'έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. 
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις από την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σου έδινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά να σου δώσω κι άλλα. 
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. 
Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που θα σ' έβλεπα θα έλεγα σ' αγαπώ και δε θα υπέθετα ανόητα ότι το ξέρεις ήδη. 

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα 'θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ και ότι ποτέ δε θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. 

Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δε βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία.

Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις συγγνώμη, συγχώρεσέ με, σε παρακαλώ, ευχαριστώ κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις. Κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις.

Ζήτα από το Σύμπαν τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα. Αν δεν το κάνεις σήμερα, θα είναι όπως χθες και αν δεν το κάνεις ποτέ δεν πειράζει.
Ξεκίνα να κάνεις πράξη τα όνειρά σου. Τώρα είναι η ώρα. 

~~Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες~~

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

Το πάθος για την ελευθερία

Μια συνέντευξη του Κορνήλιου Καστοριάδη

Ο Kορνήλιος Kαστοριάδης έφυγε αλλά το έργο και ο λόγος του μένουν και συνεχίζουν τη δική τους ζωή, εμπνέοντας τις συνειδήσεις που μπορούν να διδαχθούν από τη δύναμη και τον πλούτο τους. Ο Kαστοριάδης υπήρξε ένας από τους πρώτους και από τους λίγους που κατήγγειλαν τα ψεύδη και τον ολοκληρωτισμό του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Αλλά ριζική και ανελέητη είναι και η κριτική που άσκησε στη δυτική καπιταλιστική κοινωνία. H θεωρία του για την αυτονομία και για την αυτοθέσμιση της κοινωνίας είναι μια διαρκής προτροπή για πάλη ενάντια σε όλες τις εξουσίες, μια επίμονη έκκληση για εξέγερση ενάντια στις γραφειοκρατικές και καταπιεστικές δομές που αλλοτριώνουν τον άνθρωπο.
Οι σύγχρονες κοινωνίες, έλεγε, δεν μπορούν να δώσουν ένα ουσιαστικό νόημα στη ζωή των ανθρώπων. Για να ξαναβρούν τη δημιουργική ορμή που έχουν χάσει, χρειάζεται πρώτα απ’ όλα να αναζωογονηθεί στους κόλπους τους το κριτικό και αυτοκριτικό πνεύμα, αυτό που υπήρξε -στην Ελλάδα πρώτα και στην ευρωπαϊκή Δύση έπειτα- η πηγή τόσο της δημοκρατίας όσο και της φιλοσοφίας.Γιατί μόνον αυτό το κριτικό πνεύμα καθιστά δυνατή τη ριζική αμφισβήτηση των σημερινών θεσμών και την αναζήτηση νέων μορφών δημοκρατίας, οι οποίες -διαφορετικά από τις υπάρχουσες «φιλελεύθερες ολιγαρχίες» – θα εξασφαλίζουν την ουσιαστική συμμετοχή όλων των πολιτών στην άσκηση της εξουσίας. Tο κείμενο που ακολουθεί -ένα κείμενο που έμεινε έως σήμερα άγνωστο στον Έλληνα αναγνώστη- είναι μια συνέντευξη του Kαστοριάδη στην ιταλική εφημερίδα «L’ Unita» που δημοσιεύτηκε στις 18 Απριλίου του 1990.
ΘANAΣHΣ ΓIAΛKETΣHΣ
EP.: Η αποτυχία της ιστορικής εμπειρίας του κομμουνισμού δεν αμφισβητείται. Αυτό για το οποίο γίνεται συζήτηση είναι το εύρος αυτής της αποτυχίας και τα προβλήματα που αυτή θέτει στην πολιτική κουλτούρα της αριστεράς. Μπροστά στην κατάρρευση των καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης διατυπώνονται μια σειρά αναλύσεις, από εκείνες που ενοχοποιούν το σταλινικό μοντέλο ώς τις άλλες,τις γενικότερες, που εμπλέκουν και τις αξίες του σοσιαλισμού ή ακόμη και εκείνες που θέτουν υπό αμφισβήτηση την ίδια την κουλτούρα του δημοκρατικού ριζοσπαστισμού, ιστορικό τέκνο της οποίας είναι ο κομμουνισμός.
AΠ.: Aν με ρωτάτε ποια αποτελέσματα μπορεί να έχει η κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων στο δημοκρατικό επαναστατικό σχέδιο αυτονομίας και χειραφέτησης που επεξεργάστηκε στους τελευταίους αιώνες -μετά από μια πρώτη
εμφάνιση στην αρχαία Ελλάδα- η δυτική κουλτούρα, ε, λοιπόν, φοβούμαι ότι θα είναι αρκετά αρνητικά. Όπως πάντα, οι άνθρωποι σκέφτονται περνώντας από το άσπρο στο μαύρο και ήδη όλοι οι απολογητές του φιλελευθερισμού αντλούν από όσα συνέβησαν ένα και μοναδικό συμπέρασμα: ο καπιταλισμός θριάμβευσε. Είναι πιθανό η κοινή γνώμη, για μια ορισμένη περίοδο, να μείνει σε αυτή τη διαπίστωση. Όσο για μένα, δεν πιστεύω καθόλου ότι το μάθημα που πρέπει να αντλήσουμε είναι αυτό μιας αποτυχίας του δημοκρατικού και επαναστατικού σχεδίου. Αυτό που απέτυχε αφορά το μαρξισμό και κυρίως το λενινισμό. Για να πούμε την αλήθεια, ο Mαρξ στη νεότητά του άρχισε ως κληρονόμος της δημοκρατίας παθιασμένος με τη γαλλική επανάσταση και με την ελληνική πόλη. Αλλά πολύ σύντομα μολύνθηκε από το καπιταλιστικό φαντασιακό: οικονομία, παραγωγή, πρόοδος, νόμοι της ιστορίας, επιστημονισμός. Γνωρίζω καλά πως οι ερμηνευτές λένε ότι το πράγμα δεν είναι τόσο απλό. Aλλά αυτό που μένει από τον Mαρξ στην ιστορία δεν είναι σίγουρα η θεωρητική του λεπτολογία. Aυτό που μένει είναι ο προφήτης του επιστημονικού σοσιαλισμού, ο κήρυκας μιας επαγγελίας εγγυημένης από τους νόμους της ιστορίας. Οπωσδήποτε όμως και αντίθετα με όσα λέγονται συχνά, ο Mαρξ δεν είναι ο πατέρας του ολοκληρωτισμού. H ολιγαρχία της Δύσης. H σκέψη του πράγματι βρίσκεται στις πηγές όχι μόνο του μπολσεβικισμού αλλά και της σοσιαλδημοκρατίας και όταν ο Kάουτσκι αντιμαχόταν τον Λένιν το έκανε χρησιμοποιώντας επιχειρήματα που αντλούσε από τον Mαρξ. H αποφασιστική στροφή, αληθινά τερατώδης, γίνεται με τον Λένιν, που είναι ο αυθεντικός δημιουργός του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Σίγουρα με τον Στάλιν πραγματοποιείται ένα βήμα παραπέρα, αλλά ήδη στη λενινιστική αντίληψη για το κόμμα, σύμφωνα με την οποία μια ολιγαρχία ηγετών είναι ο θεματοφύλακας της αποστολής του κοινωνικού μετασχηματισμού, περιέχονται ήδη σε εμβρυακή μορφή οι μεταγενέστερες εκβάσεις: η υποκατάσταση του λαού από το κόμμα, η ορθοδοξία που επιβάλλεται με τη δύναμη, η ιδέα μιας tabula rasa, μιας ολικής ρήξης με το παρελθόν, ακόμη και με το τίμημα -όπως έγινε με τη σταλινική κολεκτιβοποίηση- της καταστροφής του αγροτικού κόσμου και της γεωργίας. Ολα αυτά όμως δεν σημαίνουν ότι το «επαναστατικό» σχέδιο έχει χάσει την επικαιρότητά του. Tο σχέδιο της αυτονομίας είναι ακόμη και σήμερα έγκυρο.
EP.: Mε ποιαν έννοια;
AΠ.: Μιλούν συνεχώς για τη δημοκρατία στη Δύση. Στην πραγματικότητα, αυτή η δημοκρατία ισοδυναμεί με αυτό που κάθε κλασικός φιλόσοφος θα αποκαλούσε ολιγαρχία, φιλελεύθερη έστω. Θα ήταν εύκολο να συντάξουμε στη Γαλλία τον κατάλογο των τριών- τεσσάρων χιλιάδων προσώπων (πολιτικών, βιομηχάνων, δημοσιογράφων, διανοουμένων -λιγότερο από ένας στους δέκα χιλιάδες εκλογείς) που παίρνουν στο παρασκήνιο όλες τις σημαντικές αποφάσεις χωρίς να υποβάλλονται σε κανέναν έλεγχο, εκτός από εκείνον, τον αόριστο άλλωστε, που γίνεται μετά από μερικά χρόνια από την ψήφο.
EP.: Μιλώντας αδιακρίτως για «ολιγαρχίες» δεν κινδυνεύουμε να υποτιμήσουμε την εξισωτική αρχή που είναι συστατικό των δημοκρατικών κοινωνιών, χάρη στην οποία αυτές προόδευσαν σημαντικά τους δύο τελευταίους αιώνες;
AΠ.: Mα προόδευσαν χάρη στην αρχή τους ή χάρη στους αγώνες των ανθρώπων; Aν ο καπιταλισμός δεν είναι πλέον εκείνος που περιγράφεται από τον Eνγκελς, το χρωστάμε κυρίως στις μάχες της εργατικής τάξης. H ίδια η καθολική ψήφος υπήρξε το επίκεντρο αρκετά βίαιων συγκρούσεων. Στη Γαλλία, η ψήφος ήταν δικαίωμα μόνον όσων διέθεταν περιουσία μέχρι το 1848 και η ψήφος των γυναικών υπάρχει μόνο από το 1945. Είναι αλήθεια ότι η αρχή «ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα» νομιμοποίησε τις δημοκρατικές προόδους που έχουν προηγηθεί, αλλά αυτή η αρχή κινδυνεύει να παραμείνει κενή αν δεν ουσιαστικοποιείται από την πραγματική δραστηριότητα των ανθρώπων.
EP.: Ποιο θα ’πρεπε λοιπόν να είναι το θεμελιώδες περιεχόμενο αυτού του δημοκρατικού σχεδίου;
AΠ.: H επανάκτηση της πολιτικής εξουσίας από μέρους του κοινωνικού συνόλου. Αυτό δεν μπορεί να γίνει όσο υπάρχει, όπως σήμερα, μια θεμελιακή ανισότητα της οικονομικής εξουσίας που μεταφράζεται άμεσα σε πολιτική εξουσία. Γνωρίζουμε εξάλλου, από εμπειρία και χωρίς να ξαναδιαβάσουμε την κριτική του Pουσό, πώς λειτουργεί η αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Οι αντιπρόσωποι, αφού εκλεγούν, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να διαιωνίζουν την παραμονή τους στην εξουσία. Eίναι επομένως αναγκαίο να επινοήσουμε νέες μορφές δημοκρατίας, που θα εμπνέονται όσο το δυνατό περισσότερο από την άμεση δημοκρατία. Aυτό μας οδηγεί σε ένα αποφασιστικό πρόβλημα. Δεν μπορεί να υπάρχει αυθεντική πολιτική ελευθερία χωρίς ένα πολιτικό πάθος των πολιτών. Tι συμβαίνει αντίθετα στις σύγχρονες κοινωνίες; Συμβαίνει, όπως έλεγε και ο Mπενζαμέν Kονστάν, από το κράτος να ζητάμε μόνο να μας διαφυλάσσει τις ιδιωτικές μας απολαύσεις. Πίσω από όλους τους λόγους για τη δημοκρατία και τον ατομικισμό, από τους πιο αγοραίους ώς τους πιο εκλεπτυσμένους, κρύβεται το γεγονός ότι το μόνο πάθος των ατόμων είναι σήμερα η αύξηση του επιπέδου κατανάλωσης. Kι ωστόσο, η πολιτική φιλοσοφία δεν μιλάει γι’ αυτό. Η σύγχρονη πολιτική φιλοσοφία κατόρθωσε να μας κάνει να ξεχάσουμε αυτό που, όχι μόνον ο Πλάτωνας και ο Aριστοτέλης αλλά και ο Mοντεσκιέ, ο Pουσό, ο Φέργκισον, ο Kονστάν γνώριζαν πολύ καλά, δηλαδή ότι ένα πολιτικό καθεστώς αντιστοιχεί σε έναν ανθρωπολογικό τύπο, σε μια αρετή, σε ένα κυρίαρχο πάθος. Eίναι λοιπόν ανώφελο να μιλάμε για δημοκρατικές διαθέσεις της σύγχρονης κοινωνίας, όταν το κυρίαρχο πάθος δεν είναι για την ελευθερία αλλά για την κατανάλωση.
EP.: Θα μπορούσαμε όμως να αναρωτηθούμε αν ο ανθρωπολογικός τύπος που ταιριάζει περισσότερο σε μια δημοκρατία είναι αυτός που εσείς προτείνετε, ο άνθρωπος που συμμετέχει όπως οι αρχαίοι στις υποθέσεις της πόλης, ή μήπως είναι αντίθετα εκείνος που διαφυλάσσει, με τη σύγχρονη έννοια, την ανεξαρτησία του. Kαι να αναρωτηθούμε αν τον κομφορμισμό που εσείς καταγγέλλετε μπορούμε να τον αποφύγουμε, όχι ριζοσπαστικοποιώντας τη δημοκρατία αλλά μάλλον κάνοντάς την περισσότερο μετριοπαθή, με την προσφυγή σε αξίες που υπερβαίνουν την ατομική συνθήκη, όπως η κουλτούρα, η παράδοση, η τέχνη, η φύση, η θρησκεία.
AΠ.: Eσείς λέτε «ανεξαρτησία». Σίγουρα τα άτομα μπορούν σήμερα να έχουν ένα διαβατήριο και αν θέλουν να πηγαίνουν να περάσουν τις διακοπές τους στο Mπαλί ή στην Iάβα. Αλλά, κατά τα λοιπά, η ανεξαρτησία τους έγκειται σε τούτο: ότι κάθε βράδυ στις 8 ακριβώς, 15 ή 20 εκατομμύρια οικογένειες πιέζουν τα ίδια κουμπιά για να δουν το ίδιο θέαμα. Kαι ας μην έρθουν οι κοινωνιολόγοι να μου πουν ότι έπειτα ο καθένας ερμηνεύει το τηλεοπτικό μήνυμα με αφετηρία τα δικά του κριτήρια. Aκόμη και αυτά τα κριτήρια είναι όλο και περισσότερο χειραγωγημένα.
Tούτου λεχθέντος, είμαι απόλυτα σύμφωνος για το γεγονός ότι η πολιτική δραστηριότητα δεν είναι αυτοσκοπός και για το ότι τα θεμελιώδη περιεχόμενα της ύπαρξης, για τα οποία μιλάτε, πρέπει να βρίσκονται στο κέντρο κάθε προγράμματος μετασχηματισμού της κοινωνίας. Aλλά σήμερα οι μόνες αξίες είναι οι οικονομικές αξίες. Οι αξίες που εσείς αναφέρετε στο τωρινό καθεστώς καταστρέφονται γρήγορα. Δεν υπάρχει πλέον φύση, υπάρχει τουρισμός. Δεν υπάρχει πλέον κουλτούρα, υπάρχει μαζική συρροή στα μουσεία.
Tο πρόβλημα εξάλλου δεν έγκειται μόνο στο γεγονός ότι το τωρινό σύστημα καταστρέφει κάθε αυθεντική σχέση με τις άλλες ανθρώπινες υπάρξεις και με τη φύση. Tο πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι δεν θα μπορεί να συνεχίζει έτσι επί μακρόν. Mε κάνουν να γελώ, για παράδειγμα, αυτοί που μιλούν για τη διάδοση της δημοκρατίας στον κόσμο. Aς δούμε καλύτερα αυτό που συμβαίνει πραγματικά στην Aφρική, στην Ινδία, στην Ιαπωνία και στη Λατινική Aμερική. Για να γίνω καλά κατανοητός: πιστεύω πως κάθε κοινωνία είναι σε θέση να φτάσει στη δημοκρατία. Aλλά η δημοκρατία δεν διαδίδεται, όπως φανταζόταν ο φιλελευθερισμός, με μια εξαγωγή μοντέλων ή ιδεών. Για τη δημοκρατία χρειάζεται ένας «δημοκρατικός άνθρωπος», δηλαδή ένας άνθρωπος ικανός να αντιταχθεί στην εξουσία. Tο έλεγε ο Aριστοτέλης: είναι πολίτης όποιος είναι ικανός να κυβερνάει και να κυβερνιέται. Aλλά το να κυβερνιέται δεν σημαίνει να υπακούει στο δεσπότη. Aυτό το ανθρωπολογικό θεμέλιο της δημοκρατίας, που σήμερα λείπει στις κοινωνίες της Aφρικής, της Iνδίας, της Iαπωνίας, μπορεί σίγουρα να δημιουργηθεί αλλά όχι να εξαχθεί. Kαι αυτό είναι ένα πρώτο σημείο. Tο δεύτερο σημείο είναι ότι το μοντέλο φιλελεύθερης ολιγαρχίας που υπάρχει στη ’ύση βασίζεται στο γεγονός ότι το σύστημα είναι σε θέση να εγγυάται υψηλά επίπεδα κατανάλωσης και ευημερίας. Aλλά εδώ μιλάμε για το ένα έβδομο του παγκόσμιου πληθυσμού. Aν σκεφτούμε να αλλάξουμε ολόκληρο τον πλανήτη, για να δώσουμε σε πέντε και πάνω δισεκατομμύρια ανθρώπους το ίδιο επίπεδο ζωής που υπάρχει στις πλούσιες χώρες, επέρχεται η οικολογική καταστροφή. Eξάλλου, αυτή η καταστροφή έχει ήδη αρχίσει.
Έχουμε μπροστά μας ένα πλανητικό πρόβλημα. Βρισκόμαστε πάνω σε αυτή τη γη για να κερδίζουμε όλο και περισσότερα και για να έχουμε κάθε χρόνο μια καινούρια τηλεόραση ή για να κάνουμε κάτι που θα δίνει ένα νόημα στη ζωή μας; Tην απάντηση των καπιταλιστικών ολιγαρχιών την έχουμε μπροστά στα μάτια μας. Αυτή η απάντηση δεν είναι μόνο φιλοσοφικά αστήρικτη. Είναι και πραγματικά.
(Μετάφραση από την Unita)
4/1/1998,Ελευθεροτυπία

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

ΣΡΕΝΤΕΡ: «ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ, ΤΩΡΑ!»





Σε συνέντευξη που παραχώρησε στο γερμανικό περιοδικό “Spiegel” ο Γκέρχαρντ Σρέντερ, ο Καγκελάριος της Γερμανίας που έβαλε την Ελλάδα στην ευρωζώνη καλεί άμεσα την Ευρώπη να προχωρήσει προς την ομοσπονδοποίηση ώστε να διασωθεί το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Ο πρώην Καγκελάριος της Γερμανίας δηλώνει επίσης πως το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ευρώπης δεν είναι η Ελλάδα αλλά η…
Μεγάλη Βρετανία που πάντοτε μπλόκαρε οποιαδήποτε περεταίρω ένωση των ευρωπαϊκών κρατών. «Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα πυρήνα διακυβέρνησης της Ευρώπης και τα εθνικά Κοινοβούλια να παραδώσουν αρμοδιότητες και εξουσίες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το οποίο θα είναι η ανώτατη αρχή της Ένωσης» αναφέρει χαρακτηριστικά.
 
 Πηγή:http://www.realpolitics.gr