Σου µιλάω στον ενικό Μίκη, γιατί υπήρξες ίνδαλµα της εφηβείας, όχι µόνο της δικής µου, και ξέρω ότι αυτό θέλεις να είσαι, οικείος σε όλους, πάνω από συµβατικές σχέσεις.
Της Αννας Δαµιανίδη στο thenetwar
Είχες στα χέρια σου την τέχνη της µουσικής, µια τέχνη που δρα στο υποσυνείδητο και το ασυνείδητο και µπορεί να κατευθύνει τις µάζες. Τις συνεπήρες λοιπόν τις µάζες και τις κατηύθυνες.
Εξάλλου το έγραψες κιόλας, «Μουσική για τις µάζες», ένα βιβλίο που έβγαζα τα µάτια µου να καταλάβω σε τρυφερή ηλικία (όχι, δεν λυπάµαι τη σηµερινή νεολαία που δεν χρειάζεται να διαβάζει τέτοια).
Θα µπορούσες να αρχίσεις πολέµους αν ήθελες, ευτυχώς κάπου έχανες τον έλεγχο της ίδιας σου της δύναµης, ευτυχώς η πολιτική είναι πιο πολύπλοκη τελικά, κι ευτυχώς είχες αρκετή φρόνηση να µην το κάνεις.
Φρόνηση είχες σε πολλά, σε θυµάµαι την τελευταία φορά που µε έκανες να κλάψω µε λυγµούς, όταν βγήκες µε τις πιτζάµες στην τηλεόραση να υπερασπιστείς την αξιοπρέπεια της χώρας µας απέναντι σε κείνον τον διασυρµό µε την υπόθεση Οτζαλάν.
Τόση λατρεία, τόση αγάπη από τις µάζες δεν σε χόρτασε ωστόσο, και να που βγαίνεις να ζητάς ξανά υπακοή, διότι αυτό σηµαίνει η ανυπακοή που βροντοφωνάζεις παρέα µε ξοφληµένους ανικανοποίητους πολιτικούς που ελπίζουν ότι αν µας πείσουν πόσο κινδυνεύουµε θα τους προσλάβουµε για σωτήρες.
Αυτή τη φορά λοιπόν Μίκη, ακολουθώντας τον άλλον κήρυκα της Αντίστασης, τον Μιχάλη Κατσαρό που έγραφε, θυµάσαι, «αντισταθείτε σε µένα που σας µιλάω…», θα πάρω κατά γράµµα την προτροπή σου.
Ανυπακοή σε σένα λοιπόν, στη λατρεία που σου είχα, ανυπακοή ατοµική, γιατί µόνο αυτή κοστίζει και µετράει. Ανυπακοή στα περιρρέοντα κλισέ προπάντων, που µας παίρνουν το κεφάλι.
Ανυπακοή στον µηδενισµό σου, ανυπακοή στη στείρα ανυπακοή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου