ΠΟΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΜΩΡΕ…

           

11/5/2011: Άλλη μια απεργία,

μια πορεία, μια παρωδία

 

     Στο «Μονοδιάστατο Άνθρωπο» τού Χέρμπερτ Μαρκούζε (ένα από τα έργα, που σημάδεψαν την πολιτική και καλλιτεχνική αντικουλτούρα τής δεκαετίας τού 1960) υπάρχει ένα κεφάλαιο με τίτλο «Η νάρκωση της κριτικής: μια κοινωνία χωρίς αντιπολίτευση». Είναι δύσκολο να σκεφτούμε μια χώρα, που να ενσαρκώνει καλύτερα αυτή τη φράση, από τη σημερινή Ελλάδα.

      Για άλλη μια φορά έλαμψαν σήμερα (11/5/2011) τα ανύπαρκτα κοινωνικά αντανακλαστικά της (β)ρωμηοσύνης. Απέναντι στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, που συνεχίζει να απελαύνει παντελώς ανεμπόδιστη σαν κοινωνικός οδοστρωτήρας, το μόνο, που βρήκε να αντιτάξει η ρωμηοκοινωνία είναι η γραφική αριστερά της.

Μια αριστερά, από όπου κι αν την πιάσεις,  καταγέλαστη, αμήχανη και συμπλεγματική, γραφικό απολειφάδι, μουσειακό είδος, ένα άσχημο παιχνίδι της Ιστορίας, το μεγαλύτερο ιστορικό αδιέξοδο και η μεγαλύτερη πλάνη όλων των εποχών, βρωμερή και σιχαμένη, ένας εφιάλτης, που είναι ακόμα παρών, μια αγάμητη μνησίκακη γεροντοκόρη, ένα φάντασμα, ένα ζόμπι.

    Μια αριστερά, που καταρρακώνει το ηθικό ενός κόσμου, ο οποίος, βλέποντάς την να διαλαλεί κομπλεξικά την ασημαντότητά της, συνηθίζει σιγά-σιγά στην ιδέα, ότι δεν υπάρχει πραγματική κοινωνική διέξοδος από το να καταθέσει τα όπλα, «να χαλαρώσει και να απολαύσει» έναν βιασμό, που μοιάζει να μην μπορεί να αποφύγει.

Αν είναι ποτέ δυνατόν ο ιστορικά χρεωκοπημένος να αποτελεί το μόνο ανάχωμα μιας κοινωνίας απέναντι στην οικονομική χρεωκοπία και στον κοινωνικό εκβαρβαρισμό…

     Αν η αριστερά (με οποιοδήποτε ιδεολογικό προσωπείο, ή λίφτινγκ της) είναι η μόνη απάντηση των κοινωνιών στην νεοφιλελευθεροποίηση τού πλανήτη, τότε μπορούμε να αισθανόμαστε βέβαιοι, ότι  ο Μεσαίωνας είναι προ των πυλών (όπως τότε, που οι νεοπλατωνικοί αμπελοφιλόσοφοι ήσαν η μόνη απάντηση τού αρχαίου πολιτισμού στον χριστιανισμό)…

Για άλλη μια φορά στη στημένη σημερινή απεργιακή φιέστα (ΓΣΕΕ, ΠΑΜΕ, ΑΔΕΔΥ κλπ.) ακούσαμε τα ίδια γραφικά συνθήματα και εμβατήρια από τους ίδιους νεκροζώντανους ταγούς τής συγκεκριμένης κουλτούρας. Μια κακόφωνη «συναυλία» γραφικών φαντασμάτων από τον Θεοδωράκη και τον Μπιθικώτση μέχρι το  «έξω η πλουτοκρατία (και μέσα η νομενκλατούρα και η γραφειο- κρατία…)».

     Για άλλη μια φορά τα κομματικά ποίμνια μετέτρεψαν σε ζωοπανήγυρη το κέντρο τής Αθήνας. Για άλλη μια φορά τα ρωμαίικα κομματικά αγήματα πραγματοποίησαν τις προσφιλείς ασκήσεις βηματισμού τους στούς κεντρικούς δρόμους (επιδεικνύοντας ταυτόχρονα τις σαπιοκοιλιές τους, τα πατσόκιλα και τα προγούλια τους και κυρίως την έξιν τους να ανήκουν σε ένα μαντρί και να βελάζουν συντεταγμένα).

     Για άλλη μια φορά, μια απεργία, μια πορεία, μια παρωδία