Γράμμα σ’έναν Iάπωνα φίλο

Αγαπητέ Τακέσι, Δεν σε γνώρισα ποτέ, αλλά νομίζω πως μπορώ σε κάποιο βαθμό να σε φανταστώ. Έχεις περίπου την ίδια ηλικία με μένα, και μέχρι χθες πίστευες πως είχες οριστικοποιήσει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόσουν τον κόσμο και τη ζωή σου. Μεγάλωσες με την εφιαλτική μνήμη της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, υπήρξες άλλωστε εγγόνι και γιός θυμάτων . Αυτός ήταν και ο βασικότερος λόγος για τον οποίο μετακόμισες νωρίς στο Τόκυο, πολλά χιλιόμετρα μακριά από την πηγή αυτής της ακατάπαυστα οδυνηρής υπενθύμισης. Εκεί σπούδασες, εκεί γνώρισες τη γυναίκα σου, εκεί γεννήθηκαν οι δυο σου κόρες, φοιτήτριες πια. Έζησες, λοιπόν, στην ανθούσα πρωτεύουσα και στήριξες με τη ακάματη εργασία σου την οικοδόμηση του αλήστου μνήμης οικονομικού θαύματος (ακόμα θυμάσαι την κάπως ρεβανσιστική υπερηφάνειά σου για το γεγονός ότι η χώρα σου επούλωνε με τρομακτική ταχύτητα τις πληγές της και φάνταζε σαν η μοναδική οικονομία που μπορούσε να αναμετρηθεί κάποτε με την πανίσχυρη υπερδύναμη που τόσο σας τραυμάτισε). Κατόπιν ήρθε η μακροχρόνια ύφεση, που συρρίκνωσε αρκετά τις προσδοκίες σου. Μικρό το κακό. Ακόμη και διολισθαίνουσα, η Ιαπωνία είχε μονιμοποιηθεί για τα καλά στη θέση μιας από τις σημαντικότερες δυνάμεις του πλανήτη κι εσύ, ένας αρκετά ευκατάστατος υπάλληλος, δεν κινδύνευες πλέον απ’ όσα είχαν συνταράξει τους προηγούμενους. Το οικογενειακό σου παρελθόν, άλλωστε, είχε μπολιάσει με κάμποση γείωση την έτσι κι αλλιώς ανατολική θυμοσοφία σου. Καθηλωμένος τώρα μπροστά στην τηλεόραση, παρακολουθείς με γουρλωμένα μάτια από απόσταση καθόλου ασφαλή, (κι ας σε διαβεβαίωναν στην αρχή για το αντίθερο) τη νέα ραδιενεργό εμφάνιση της Ιστορίας, βασισμένη σε αλλιώτικες αιτίες και απολύτως διαφορετικό σενάριο. Η εγκατάσταση πληθώρας πυρηνικών σταθμών στη χώρα σου, αυτό που πολλοί γεροντότεροι συμπατριώτες σου αποκάλεσαν Ύβρι, αποτέλεσε το πεδίο έκφρασης μια καινούριας τραγωδίας, διόλου μεθοδευμένης αυτή τη φορά από κάποιον ανελέητο εχθρό. Φυσική, φυσικότατη ήταν τώρα η τρομακτική δύναμη που έθεσε σε κίνηση τον νέο πυρηνικό τρόμο. Κι ας δήλωναν οι μεταλλαγμένοι πολιτικοί και επιστήμοντες και οι άπληστοι μεγαλοεπιχειρηματίες σας πως κάτι τέτοιο αποκλείεται στις δικές τους εγκαταστάσεις. Ούτε κι εσύ, άλλωστε, την περίμενες τη συμφορά. Γελούσες μάλιστα με τις αφελείς προειδοποιήσεις των κινδυνολόγων, που έτσι κι αλλιώς λιγόστευαν προιόντος του χρόνου. Συνέβη όμως, πράγμα που αποδεικνύει πως όντως μπορούσε να συμβεί. Κι αυτό με τη σειρά του σημαίνει πως σίγουρα θα επαναληφθεί και στο μέλλον, σε άλλους τόπους και χρόνους. Μέχρι να καταλάβετε- μέχρι να καταλάβουμε- πως τα σκατόψυχα, αγοραία, κερδομανή τέρατα που κυβερνάνε απ’ άκρου σ’ άκρο τον κόσμο μας γίνονται όλο και πιο επικίνδυνα για τον πλανήτη και την ανθρώπινη συνιστώσα του. Μέχρι να αποφασίσετε- μέχρι να αποφασίσουμε- πως αν δεν τα ξεράσουν κάποτε οι δονήσεις του δικού μας οργισμένου Εγκέλαδου, τα κύματα των δικών μας απελευθερωτικών τσουνάμι, η προσδοκία μιας πραγματικής ζωής πριν απ’ το θάνατο δεν θα’ χει πολύ περισσότερο νόημα από την αφελή θεολογική πίστη περί της συνέχισής της μετά απ’ αυτόν. Ν.Κουνενής