Γιώργος Σεφέρης «Επί ασπαλάθων ...»Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμούπάλι με την άνοιξη.Λιγοστά πρ...
Posted by Γιώργος Βιδάκης on Δευτέρα, 20 Απριλίου 2015

Η Χαρουπιά είναι το δέντρο εργοστάσιο, είναι ο χαμένος ελληνικός θησαυρός

Χαρουπιά το δέντρο εργοστάσιο: Ο χαμένος ελληνικός θησαυρός

Η χαρουπιά ή Κερωνία η έλλοβος, είναι δέντρο μεγάλο που μπορεί να φτάσει σε ύψος και τα 13 μέτρα. Βρίσκεται αυτοφυής σε πολλές περιοχές της Μεσογείου και στην Ελλάδα, αλλά και καλλιεργείται σε φυτώρια για τον καλλωπισμό δρόμων και πάρκων. Στο λεκανοπέδιο της Αττικής έχουν απομείνει πολλά δέντρα κυρίως για διακοσμητικούς λόγους. Περπατώντας πριν τα Χριστούγεννα επί της Θηβών, σκόνταψα σε αμάζευτα χαρουποκέρατα, και αυτό με έκανε να προσέξω τα πανύψηλα ξεχασμένα δέντρα, αμάζευτα και φορτωμένα με καρπούς.

Τα χαρούπια, οι καρποί του δέντρου είναι μακριά και στριφτά«φασόλια» πράσινου χρώματος όταν είναι άγουρα, που γίνονται καφέ και ξυλώδη όταν είναι ώριμα. Το εσωτερικό τους έχει ευχάριστη γλυκιά γεύση και περιέχει πολλά σκληρά σπόρια.

Οι καλλιεργούμενες ποικιλίες κατατάσσονται σε δύο μεγάλες ομάδες: τα κοντοχάρουπα και τα μακροχάρουπα. Σημαντική όμως είναι η άγρια χαρουπιά (η κερωνία η έλλοβος), όπου οι καρποί της είναι πλούσιοι σε ζάχαρη.

Άλλες ονομασίες: Κερωνιά, Ξυλοκερατιά, Κουντουριδιά, Ψωμί του Άγιου Ιωάννη,κ.ά.
Λατινικό όνομα: Ceratonia siliqua.
Οικογένεια: Φαβίδες ή Χεδρωπά (Leguminosae).

Άνθιση-συλλογή-χρησιμοποιούμενα μέρη:
Τα άνθη βγαίνουν στα μέσα του φθινοπώρου όπου και συλλέγονται μαζί με τα φύλλα, και οι λοβοί στα τέλη Ιουλίου. Η συγκομιδή των καρπών της προηγούμενης χρονιάς στην αρχαιότητα ξεκινούσε με την εμφάνιση του αστερισμού του Κυνός, στα τέλη Ιουλίου. Το αλεσμένο περικάρπιο δίνει αλεύρι πλούσιο σε θρεπτικά συστατικά για ζωοτροφές αλλά και τους ανθρώπους, ενώ το ξύλο της είναι σκληρό και βαρύ, κατάλληλο για πολλές χρήσεις.

Τα πλούσια σε σάκχαρα χαρούπια σήμερα χρησιμοποιούνται κυρίως σαν ζωοτροφή και στη βιομηχανία. Οι καρποί της όμως υπήρξαν κάποτε πολύτιμοι και για τη διατροφή των ανθρώπων.

Διατροφική αξία
Τα χαρούπια είναι γλυκά, εύγευστα και θρεπτικά, και τάισαν πολύ κόσμο κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Κι αυτό γιατί παρά την σκουρόχρωμη και ζαρωμένη σάρκα τους, περιέχουν πρωτεΐνες, βιταμίνες, μέταλλα όπως ασβέστιο και σίδηρο, κ.ά. Δέντρο εργοστάσιο, που θυμόμαστε σε περιόδους πολέμων και λιμών, που η τροφή είναι δυσεύρετη.
Περιέχουν σάκχαρο σε μεγάλη αναλογία (50%) από το οποίο το 30% είναι σταφυλοσάκχαρο, 10% πρωτεΐνη, και 6% λίπος. Επίσης περιέχουν βιταμίνες Α, και D,βιταμίνες της ομάδας Β και καροτίνη, κάλιο, μαγνήσιο, ασβέστιο, φώσφορο, σίδηρο, μαγγάνιο, χαλκό, χρώμιο, νικέλιο, λίγο ισοβουτυρικό οξύ (που ευθύνεται για την ελαφρώς δυσάρεστη μυρωδιά), ταννίνες, ινώδεις ουσίες όπως λιγνίνη (επιδρά κατασταλτικά στηχοληστερίνη, έχει θετικά αποτελέσματα κατά του διαβήτη και της παχυσαρκίας), βλέννα, κυτταρίνη και τουλάχιστον ακόμη 6 αντιοξειδωτικές ουσίες. Είναι εύπεπτα και δεν προκαλούν αλλεργίες.

Τα χαρούπια είναι και σήμερα χρήσιμα καθώς δεν περιέχουν γλουτένη, στην οποία πολλά άτομα είναι αλλεργικά. Επίσης μπορούν να αξιοποιηθούν για τη δημιουργία γλυκών.

Άλλες χρήσεις:
Σαν σακχαρούχος καρπός μετά από ζύμωση και απόσταξη παρέχουν αλκοόλη σε ποσοστό 25%. Οι άγουροι λοβοί περιέχουν δεψικές και χρωστικές ουσίες που χρησιμοποιούνται στη βαφή υφασμάτων. Οι σπόροι των χαρουπιών αποτελούν πολύτιμο βιομηχανικό υλικό. Από αυτούς εξάγεται κυτταρίνη που χρησιμοποιείται στην κατασκευή φωτογραφικών πλακών, στη χαρτοβιομηχανία και αλλού.
Επίσης εξάγεται κόμμι χρήσιμο και τη βιομηχανία τροφίμων, και τη φαρμακευτική. Το κόμμι κυκλοφορεί σαν πρόσθετη ουσία για τα τρόφιμα με την επισήμανση (Ε 410) και χρησιμεύει σαν μέσο πήξης. Από το δέντρο εξάγονται βαφικές και κολλητικές ουσίες κατάλληλες για την βυρσοδεψία, την υφαντουργία και τη βιομηχανία χαρτιού, το έλαιο των καρπών χρησιμοποιείται στη σαπωνοποιία. Η χαρουπιά είναι είδος δασικό, γεωργικό, βιομηχανικό και καλωπιστικό. Το ξύλο της χρησιμοποιείται σε ξύλινες διακοσμήσεις, το καρδιόξυλό της στην επιπλοποιεία, και τη βαρελοποιεία, δίνει ξυλάνθρακες αρίστης ποιότητας, ο φλοιός και τα φύλλα της χρησιμεύουν στη βαφική.

Στην Κύπρο που καλλιεργείται αδιάλειπτα, το 90% της παραγωγής εξάγεται σε διάφορες μορφές (χαρουπάλευρο, ολόκληρος καρπός, χαρουποπυρήνας, αλεσμένα, γόμα). Η χαρουπιά καλλιεργείται εύκολα και ευδοκιμεί σε όλα τα εδάφη εκτός από τα υγρά και τα άπορα, και μπορεί να αντέξει σε έκτακτες χαμηλές θερμοκρασίες 2o-3ο C κάτω από το μηδέν. Το δέντρο προτιμά τις ηλιόλουστες θέσεις γι’αυτό καλλιεργείται συχνότερα σε θερμές εύκρατες ζώνες. Οι σπόροι συγκομίζονται κατά τη θερινή περίοδο. Ένα ώριμο δέντρο που καλλιεργείται σε ευνοϊκές κλιματικές συνθήκες και γόνιμο έδαφος μπορεί να αποδώσει έως και 400 κιλά φασόλια. Η καρποφορία της αρχίζει συνήθως το 6-7 έτος και συνεχίζεται για πολλά χρόνια.

Στην Κύπρο σήμερα κυριαρχούν τρεις ποικιλίες της χαρουπιάς, η Τηλλυρίας, τα κουντούρκα και τα κουμπωτά. Στην Ανώγυρα λειτουργεί Μουσείο Παστελιού, με στόχο την παρουσίαση του παραδοσιακού παστελιού με βασικό συστατικό του το χυμό των χαρουπιών.

Η Χαρουπιά ήταν γνωστή στους αρχαίους Έλληνες οι οποίοι την καλλιεργούσαν για τους καρπούς της. Από τη λέξη κεράτιον όπως ονομαζόταν από παλιά ο καρπός της καθιερώθηκε και η λέξη καράτι, όταν το βάρος του σπόρου των χαρουπιών ορίστηκε σαν η πιο μικρή μονάδα μέτρησης για το χρυσό και τους πολύτιμους λίθους.

Στη λαϊκή ιατρική χρησιμοποιούσαν το τσάι από κοπανισμένα χαρούπια για τα παιδιά που έπασχαν από βρογχίτιδα ή κοκκίτη. Στους δύσκολους καιρούς πολύς κόσμος φούρνιζε τους σπόρους, τους άλεθαν και ανακάτευαν τη σκόνη με το λιγοστό αλεύρι για την παρασκευή του απαραίτητου για την οικογένεια ψωμιού, και ακόμη μ’αυτό το αλεύρι αντικαθιστούσαν τον καφέ.
Βράζοντας τα χαρούπια παρασκεύαζαν “χαρουπόμελο” το οποίο και χρησιμοποιούσαν σαν κύρια γλυκαντική ουσία.
Ο φλοιός του δέντρου έχει ισχυρή στυπτική δράση, και χρησιμοποιήθηκε πολύ στο παρελθόν για την αντιμετώπιση πολλών παθήσεων του πεπτικού όπως διάρροια, δυσεντερία, στον ερεθισμό του στομάχου και στις αλλεργίες, τον επίμονο βήχα, τα κρυώματα και τον πονόλαιμο.
Οι χαρουπιές έχουν ιδιότητες που υποστηρίζουν με πολλούς τρόπους την υγεία.
Τα χαρούπια αποσπώνται με τα χέρια ή με ραβδισμό από τα δέντρα και συγκεντρώνονται σε υπόστεγα ή σε ειδικούς κλιβάνους για να ξεραθούν και αποθηκεύονται. Η χαρουπιά προσβάλλεται από πολλά φυτικά παράσιτα και έντομα που η καταπολέμησή τους είναι αρκετά δύσκολη.

Οφέλη για την υγεία:
Δρα ως στυπτικό, καταπραϋντικό, μαλακτικό και καθαρτικό. Βοηθά σε προβλήματα μειωμένης λίμπιντο και δρα κατά της μείωσης του αριθμού των σπερματοζωαρίων. Βοηθά σε προβλήματα βρογχικού άσθματος. Ο πολτός του φρέσκου λοβού είναι ελαφρά ευκοίλιος, ενώ το αλεύρι από τους λοβούς θεραπεύει τη διάρροια, και ανακουφίζει σε ερεθισμούς της κοιλιάς. Σαν τσάι είναι καταπραϋντικό και μαλακτικό, επίσης στυπτικό. Αυτές οι δράσεις μοιάζουν αντιφατικές. Είναι όμως κλασικό χαρακτηριστικό της δράσης των φυτών όπου, τα μέρη τους επιδρούν διαφορετικά ανάλογα με το σημείο του φυτού και τον τρόπο παρασκευής τους. Οι σπόροι είναι στυπτικοί και καθαρτικοί. Ο φλοιός είναι έντονα στυπτικός. Χρήσιμα ακόμη θεωρούνται τα φύλλα και τα άνθη του φυτού, σε παθήσεις του φάρυγγα. Το αλεύρι χρησιμοποιείται από τη βιομηχανία καλλυντικών για τη σύσφιξη και την ανάπλαση του δέρματος.

Ιδέες
Περιποίηση του δέρματος: Κάνει το δέρμα σφιχτό και στιλπνό, βοηθά στην ανόρθωση του γυναικείου στήθους. Βράζουμε ίση ποσότητα νερού και χαρουπιών (ποσότητα νερού που να σκεπάζει τα χαρούπια) για 30 λεπτά. Το φιλτράρουμε και κρατάμε το νερό. Πλενόμαστε, και λουζόμαστε με αυτό το νερό.

Χαρουπόμελο: Λέγεται το σιρόπι από χαρούπια. Χρησιμοποιείται εκτός από τα γλυκά, και σε προβλήματα του αναπνευστικού συστήματος. Οι διαβητικοί δεν πρέπει να το χρησιμοποιούν, αν και τα προϊόντα από το υπόλοιπο δέντρο τους ωφελούν.

Προοπτικές
Αναδασώσεις: Η χαρουπιά είναι σπουδαίο διακοσμητικό φυτό. Είναι όμως ακόμη σπουδαιότερη σαν δασικό δέντρο. Εμποδίζει την εξάπλωση της φωτιάς, αντίθετα απ’ ό,τι συμβαίνει με το πεύκο και είναι κατάλληλη για αναδασώσεις. Και όσο και αν ο εμπορικός ρόλος της χαρουπιάς στις μέρες μας έχει υποβαθμιστεί, ο περιβαλλοντικός της ρόλος είναι σπουδαίος γιατί μπορεί να επιβιώνει σε άγονα και ξηρικά ασβεστολιθικά εδάφη. Πολλές περιοχές οφείλουν στη χαρουπιά το πράσινο χρώμα τους, ενώ συγχρόνως το πλούσιο ριζικό της σύστημα συγκρατεί και προστατεύει το έδαφος από τη διάβρωση. Η χαρουπιά μπορεί να καλύψει εγκαταλελειμμένες ή άγονες και θαμνώδεις εκτάσεις, ακόμη και βραχώδη εδάφη. Οι αναδασώσεις στις εκτάσεις αυτές, μπορούν να σταματήσουν τις διαβρώσεις, να αλλάξουν τη φυσιογνωμία των περιοχών,να δώσουν νέες δυνατότητες και να κάνουν τα μέρη πιο ελκυστικά για τους επισκέπτες.

Το μεγαλύτερο μέρος της ψίχας των χαρουπιών που παράγονται σήμερα, χρησιμοποιείται για ζωοτροφή. Η αξία του σε αμυλαξία είναι μικρότερη όταν συγκριθεί με άλλες κτηνοτροφές (καλαμπόκι 780 μονάδες, κριθάρι 689 μονάδες και χαρούπι 500 μονάδες). Όμως η τιμή του το κάνει οικονομικότερη κτηνοτροφή, και όταν αναμιγνύεται με άλλες ζωοτροφές βελτιώνει τη γεύση τους με αποτέλεσμα να καταναλώνονται πιο ευχάριστα από τα ζώα.
Διάφορα Εθνικά και Ευρωπαϊκά προγράμματα χρηματοδοτούν και προωθούν κατά καιρούς την επέκταση των φυτειών της χαρουπιάς.
Τα χαρούπια είναι τροφή ικανοποιητικά θρεπτική αφού περιέχει μεγάλο αριθμό μετάλλων, ιχνοστοιχείων, βιταμινών και πρωτεϊνών. Περιέχει ασβέστιο σε τριπλάσια αναλογία από τογάλα, (350 mg ανά 100 gr) σε σύγκριση με το γάλα (120 mg Ca ανά 100 gr), επίσης φώσφορο, σίδηρο, μαγνήσιο, κάλιο, πυρίτιο κ.ά.)

Το παραδοσιακό κρητικό χαρούπι αξιοποιείται ξανά από τη μονάδα *”Creta Carob” που αναπτύσσεται στην περιοχή του Ρεθύμνου. Η επιχείρηση παίρνει τα χαρούπια από τους παραγωγούς της περιοχής και παράγει μια μεγάλη σειρά προϊόντων για την ανθρώπινη διατροφή: Χαρουπάλευρο, σιρόπι χαρουπιού, αλεσμένο χαρούπι για τσάι, υποκατάστατο του καφέ και του κακάο από επεξεργασμένη σκόνη χαρουπιού, παξιμάδια από χαρουπάλευρο. Τα προϊόντα κυκλοφορούν τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Η τιμή τους για τον καταναλωτή είναι εξαιρετικά προσιτή.

Που τα βρίσκουμε;
Στο εμπόριο, θα βρούμε τα χαρούπια σε μορφή πλάκας, σκόνης ή σαν σιρόπι, και λόγω των χαμηλών θερμίδων, σε γλυκά να αντικαθιστούν τη σοκολάτα ή τη ζάχαρη. Τα τελευταία χρόνια στα καταστήματα με είδη φυσικής διατροφής έχουν κάνει ξανά την εμφάνισή τους παράγωγα του χαρουπιού όπως το χαρουπόμελο και το χαρουπάλευρο.

Ξεχασμένοι θησαυροί όπως το χαρούπι υπάρχουν πολλοί, αρκεί να ενδιαφερθούμε να τους ψάξουμε…

ΠΗΓΗ 

ΦΕΤΣΟΛΑΔΑ, ΤΣΙΓΑΡΟΛΑΔΑ, ΚΑΡΑΜΠΟΥΤΖΕΔΕΣ...

της Βασιλικής Παπουτσάκη

Σε πόλεις και χωριά ο φετσάς ή φετσολαδάς έκανε την εμφάνισή του κατά διαστήματα. Ήξερε αυτός πότε θα έχει τελειώσει το σαπούνι της νοικοκυράς, πότε θα έχει μαζέψει τσιγαρόλαδα ( χρησιμοποιημένο ελαιόλαδο) 

Ήξερε πότε οι σταφίδες που δεν μπορούσαν να πουληθούν ή να καταναλωθούν, οι κακοσταφίδες ή καραμπουτζέδες είχαν μπει σε μια άκρη από τη νοικοκυρά του σπιτιού για να τις ανταλλάξει με πράσινες πλάκες σαπούνι για τη σκάφη και την ατομική καθαριότητα ή με άλλα μικρά πραγματάκια που είχε στο κοφίνι του. Ήξερε αυτός πότε θα περάσει να πάρει τη φέτσα ( το κατακάθι ) από το λαδοπύθαρο.. Και άρχιζε το παζάρι. « Βάλε ακόμη μια πλάκα σαπούνι, βάλε και πέντε τσιμπιδάκια για τα μαλλιά, χρυσάφι είναι οι σταφίδες…» 

Τρατάρανε κανένα καφέ, κερνούσαν κανένα ποτήρι νερό και συνέχιζε για άλλη γειτονιά για άλλο χωριό. Η ανακύκλωση που προσπαθούμε να κάνουμε τώρα και δεν μας έχει γίνει συνείδηση είναι αυτή με την οποία στην ουσία μεγαλώσαμε…

Μαθητές της Βιάννου έφτιαξαν δορυφόρο και τιμήθηκαν από την ESA !

Ενώ η πολιτεία απαξιώνει τη γνώση.....

Την ώρα της πτήσης του δορυφόρου, στον πανευρωπαϊκό διαγωνισμό της Νορβηγίας

Μπορεί το υπουργείο Παιδείας, η Πολιτεία γενικότερα, να απαξιώνει την ελληνική περιφέρεια και τη γνώση, όμως αυτά τα εμπόδια δε στάθηκαν αρκετά για τους μαθητές της Βιάννου, που διακρίθηκαν στον πανευρωπαϊκό διαγωνισμό για το διάστημα! Οι μαθητές, με την καθοδήγηση του καθηγητή τους, έφτιαξαν ένα δορυφόρο και βραβεύτηκαν γι αυτό σε πανευρωπαϊκό διαγωνισμό της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Διαστήματος! «Λεπτομέρεια»: στον διαγωνισμό δεν πήραν μέρος όλα τα μέλη της ομάδας καθώς το υπουργείο Παιδείας δεν απάντησε καν στο αίτημα των μαθητών – υποψηφίων να ρυθμιστεί το θέμα της ταυτόχρονης διεξαγωγής του διεθνούς διαγωνισμού, στη Νορβηγία, με αυτό τον πανελλαδικών εξετάσεων… Και μπορεί το υπουργείο να αγνόησε και το αίτημα ή την προσπάθεια, όμως εκπρόσωποι της ομάδας πήγαν στον διαγωνισμό και βραβεύτηκαν, σε πείσμα της μιζέριας του ελληνικού κράτους…

Από αριστερά, ο καθηγητής Αστρινός Τσουτσουδάκης και οι μαθητές, Γιώργος Λουλάκης, Θάλεια Δογκάκη, Δημήτρης Χριστοδουλάκης, Παναγιώτης Ραπτάκης, Μαρία Ραπτάκη

Από το 2010 και μετά η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαστήματος (ESΑ), στην προσπάθεια της να προσελκύσει νέους επιστήμονες, διοργανώνει σε συνεργασία με το Νορβηγικό Κέντρο Διαστημικής Εκπαίδευσης (NAROM) έναν από τους πιο δημοφιλείς διαγωνισμούς ανάμεσα σε μαθητές των τελευταίων τάξεων των σχολείων.

Τα κυριότερα μέλη της ομάδας

Μέσα από τις 50 αιτήσεις συμμετοχής που υποβλήθηκαν από 14 χώρες που είναι μέλη της ESA για τον προσεχή Ευρωπαϊκό Διαγωνισμό Cansat 2014, το Γενικό Λύκειο Βιάννου κατάφερε με την πρωτότυπη πρόταση των μαθητών του να είναι ένα από τα 9 σχολεία που θα ταξιδέψουν στην μακρινή Andoya της Νορβηγίας στις αρχές του Ιουνίου 2014. Οι ομάδες που θα συμμετέχουν στον διαγωνισμό είναι συνολικά 16 με τις υπόλοιπες 7 να είναι αυτές που θα διακριθούν στους αντίστοιχους Εθνικούς Διαγωνισμούς.

Από την προετοιμασία στη διάρκεια της χρονιάς

Από τον 35ο στον 69ο παράλληλο ή αλλιώς από το νοτιότερο στο βορειότερο άκρο της Ευρώπης βρέθηκε την περασμένη βδομάδα το Γενικό Λύκειο της ακριτικής Βιάννου για το διαγωνισμό 2014 European Cansat Competition. Ο Γιώργος Λουλάκης και η Θάλεια Δογκάκη, μαθητές της Β΄ τάξης, με τη συνοδεία του καθηγητή Φυσικής, Αστρινού Τσουτσουδάκη, χρειάστηκαν από 4 πτήσεις και 2 σχεδόν ημέρες για κάθε κατεύθυνση για να παρευρεθούν στο νησί Andoya που βρίσκεται βόρεια της Νορβηγίας.

Μαζί με τους κριτές

Από την ομάδα ViannoSat μεγάλοι απόντες ήταν οι αριστούχοι και πολυτάλαντοι μαθητές της Γ” τάξης Παναγιώτης Ραπτάκης, Μαρία Ραπτάκη και Δημήτρης Χριστοδουλάκης για τους οποίους το Υπουργείο Παιδείας επιφύλαξε δυσάρεστη έκπληξη λίγους μήνες νωρίτερα αφού μετέθεσε την συνηθισμένη ημερομηνία έναρξης των Πανελλαδικών Εξετάσεων με αποτέλεσμα να συμπέσει με αυτή του διαγωνισμού. Μεγάλη η απογοήτευση των παιδιών μετά από τόσους μήνες σκληρής δουλειάς και προετοιμασίας ενώ αποκαρδιωτική ήταν η στάση του απερχόμενου Υπουργού Παιδείας που δεν απάντησε ούτε καν αρνητικά στην επιστολή των παιδιών για οποιαδήποτε πιθανή λύση που δεν θα αδικούσε φυσικά τους συνυποψηφίους τους.

Αναλύοντας στους κριτές τα επιμέρους χαρακτηριστικά του δρουφόρου

Η προετοιμασία για την εκτόξευση

Την ώρα της πτήσης του δορυφόρου, στον πανευρωπαϊκό διαγωνισμό της Νορβηγίας

Ας σημειωθεί ότι η Ελλάδα ήταν η μοναδική χώρα που δεν είχε λάβει υπόψιν της τις ημερομηνίες του δημοφιλούς διαγωνισμού που διοργανώνεται τα 5 τελευταία χρόνια από την Ευρωπαϊκή Διαστημική Υπηρεσία, στην οποία μετέχει σαν ισότιμο μέλος από την ίδρυση της, την ίδια στιγμή που γίνονται εξαγγελίες για την αναβάθμιση του ρόλου του Λυκείου, για την καταπολέμηση της στείρας γνώσης και άλλα βαρύγδουπα.

Το μικρό ακριτικό σχολείο των μόλις 61 μαθητών της πολύπαθης Βιάννου παρευρέθηκε και διαγωνίσθηκε ισότιμα μαζί με κάποια από τα κορυφαία δημόσια σχολεία της Ευρώπη χάρη στο κουράγιο, τη θέληση και το πείσμα δύο εξαιρετικών παιδιών που χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν με δική τους υπέρμετρη προσπάθεια όλα τα γλωσσικά και γνωστικά εμπόδια που εμφανίζονταν. Σαν μέτρο σύγκρισης εδώ μπορεί να χρησιμοποιηθεί το γεγονός ότι για τη σύνθεση όλων των υπόλοιπων ομάδων είχαν χρησιμοποιηθεί τουλάχιστον έξι μαθητές με καθένα τους απόλυτα εξειδικευμένο ως προς τη γνώση του αντικειμένου που είχε να επεξεργαστεί και να παρουσιάσει.

Σκίζοντας τον αέρα με ταχύτητα 550 Km την ώρα

Ο μικροσκοπικός δορυφόρος που μετέφεραν στις αποσκευές τους, εκτοξεύτηκε με πύραυλο σε ύψος που υπολογίστηκε στα περίπου 1032 μέτρα από τους ίδιους τους μαθητές ενώ κατά την κάθοδο του πραγματοποίησε μετρήσεις του μαγνητικού πεδίου της Γης που βρέθηκαν να είναι απόλυτα σύμφωνες με αυτές του γειτονικού Αστεροσκοπείου της πόλης Tromso. Μια σειρά δοκιμών και πειραμάτων κατά τη διάρκεια των προηγούμενων μηνών οδήγησε σε μια εξαιρετικά ανθεκτική σχεδίαση και κατασκευή που άντεξε τις τεράστιες διαδοχικές επιταχύνσεις σε αντίθεση με αυτούς των περισσοτέρων ομάδων που παρουσίασαν προβλήματα και είτε διαλύθηκαν κατά την εκτόξευση είτε δεν κατάφεραν να μεταδώσουν ασύρματα τα δεδομένα της πτήσης στο σταθμό βάσης.

Με την ομάδα Grecosat των Ισπανών από το Τολέδο

Ο έπαινος που απονεμήθηκε στην ομάδα ViannoSat για την μικρότερη ομάδα που κατόρθωσε ποτέ επιτυχημένη εκτόξευση και αποστολή ήταν η ελάχιστη ανταμοιβή για όλα τα παιδιά και ιδιαίτερα για όσα έμειναν πίσω αφού παρόλο που γνώριζαν ότι δεν θα ταξίδευαν στη Νορβηγία εντούτοις δεν έλειψαν ούτε στιγμή από τις πολύ συχνές συναντήσεις μέσα στη βδομάδα, με έμφαση στα Σαββατοκύριακα, θυσιάζοντας όχι μόνο τον ελεύθερο χρόνο τους αλλά και αυτό από το διάβασμα τους ακόμα και τις παραμονές των εξετάσεων.

Μια και η Ευρωπαϊκή Διαστημική Υπηρεσία κάλυψε μόνο τα έξοδα της εκεί διαμονής και διατροφής, το ποσό που απαιτήθηκε για την μετακίνηση της ομάδας προήλθε τόσο από τον τοπικό Δήμο Βιάννου όσο και από χορηγίες επιχειρήσεων αλλά και απλών ανθρώπων της τοπικής κοινωνίας που αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή την προσπάθεια. Στους τελευταίους συμπεριλαμβάνονται ακόμα και οι γονείς των μαθητών που είδαν τα παιδιά τους να μένουν πίσω λόγω εξετάσεων γεγονός που οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα ότι το μεγαλείο της ψυχής αυτής της παραμελημένης και πολύπαθης γωνιάς της Ελλάδας παραμένει αστείρευτο.

Το banner της ομάδας στο facebook

Το ευρωπαϊκό πρόγραμμα

Τα Cansats, ονομασία που προέρχεται από σύντμηση των λέξεων Can (κονσέρβα) και Satellite (δορυφόρος), είναι ομοιώματα πραγματικών δορυφόρων σε μικροκλίμακα που φυσικά δεν προορίζονται να εγκαταλείψουν την ατμόσφαιρα της γης ή να τεθούν σε τροχιά γύρω από αυτήν. Εκτοξεύονται ανά ζεύγη με κατάλληλα διαμορφωμένο πύραυλο που επιταχύνει μέχρι την ταχύτητα των 544 Km/h μέσα σε μόλις 2 δευτερόλεπτα φτάνοντας τελικά σε ύψος περίπου 1000-1200 μέτρων από όπου και απελευθερώνονται.

Φωτογραφία με τις συμμετοχές από όλη την Ευρώπη

Τα Cansats στην απλούστερη μορφή τους μεταφέρουν μια σειρά αισθητήρων προκειμένου να πραγματοποιούν μετρήσεις ατμοσφαιρικών παραμέτρων και να μεταδίδουν ασύρματα τα σχετικά δεδομένα στο σταθμό βάσης. Σε όλη τη διάρκεια εφαρμογής της καινοτόμου αυτής μεθόδου προσέγγισης της γνώσης οι μαθητές αναλαμβάνουν την ευθύνη της επιλογής και συναρμολόγησης των ηλεκτρονικών μερών, τον προγραμματισμό και τον έλεγχο καλής λειτουργίας του μικροϋπολογιστή, το σχεδιασμό και την κατασκευή του συστήματος ασφαλούς προσεδάφισης, την κατασκευή των κεραιών εκπομπής και λήψης καθώς και την έρευνα και ανάπτυξη για τη δευτερεύουσα αποστολή που έχουν επιλέξει.

Η πρωτεύουσα αποστολή που είναι κοινή για όλους τους μαθητές είναι η μέτρηση της θερμοκρασίας και της βαρομετρικής πίεσης, ο υπολογισμός του ύψους και της ταχύτητας καθόδου (η οποία θα έχει επιπλέον υπολογιστεί θεωρητικά με βάση τη θεωρία της Φυσικής, θα έχει προσομοιωθεί σε σχετικό λογισμικό και θα έχει μετρηθεί και πειραματικά αφήνοντας το δορυφόρο να πέσει από το καμπαναριό της εκκλησίας του χωριού) κλπ ενώ οι μαθητές του Γενικού Λυκείου Βιάννου έχουν επιλέξει σαν δευτερεύουσα αποστολή, την απελευθέρωση ενός μικρότερου δέσμιου δορυφόρου που θα πραγματοποιήσει με μεγάλη ακρίβεια την μέτρηση του μαγνητικού πεδίου της Γης ενώ επίσης θα κάνει και μια εκτίμηση της πιθανής σύστασης του εδάφους σε πετρώματα στο σημείο προσεδάφισης.

Η Ελληνική Σημαία στο βορειότερο άκρο της Ευρώπης

Να σημειωθεί ότι όλος ο ηλεκτρονικός και μηχανολογικός εξοπλισμός θα πρέπει να χωρέσει μέσα σε ένα κουτάκι αναψυκτικού ενώ το συνολικό βάρος δεν πρέπει να υπερβαίνει τα 350 γραμμάρια. Τα εργαστήρια, οι κατασκευές και οι δοκιμές πραγματοποιούνται ήδη τα Σαββατοκύριακα και φυσικά πάντοτε εκτός σχολικού ωραρίου.

Πηγή : candianews.gr

Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα Του Φασισμού

ΔημόσιαΦίλοιΜόνο εγώΠροσαρμογήΣτενοί φίλοιΠεριοχή Athens, GreeceΔείτε όλες τις λίστες...Περιοχή Iráklion, Attiki, GreeceΟικογένειαΕπιστροφή

«Την εποχή της ραγδαίας πτώσης της γερμανικής οικονομίας κερδίζει θεαματικά το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα τις μεγάλες του επιτυχίες: από τις 800.000 ψήφους το καλοκαίρι του 1928 φτάνει στα 6,4 εκατομμύρια το φθινόπωρο του 1930, στα 13 εκατομμύρια το καλοκαίρι του 1932 και στα 17 εκατομμύρια το Γενάρη του 1933.»

Η μαζική ψυχολογία του φασισμού, ΒίλχελμΡάιχ


Λίγο περισσότερο από μια τετραετία χρειάστηκε ο Χίτλερ για να μεταμορφωθεί από ένα αμόρφωτο δεκανέα, τον οποίο όλοι περιφρονούσανε, στο σημαντικότερο πολιτικό πρόσωπο της μεσοπολεμικής Γερμανίας.
Οι 800.000 ψήφοι που έλαβε την πρώτη φορά αντιπροσώπευαν ποσοστό του γερμανικού έθνους πολύ μικρότερο από το 6,9% της Χρυσής Αυγής –που τόσο ξάφνιασε τους πολιτικούς αναλυτές και τους αρχηγούς των υπόλοιπων κομμάτων, οι οποίοι σίγουρα δε φημίζονται για τη διορατικότητα τους.

Οι συνθήκες στη Γερμανία της δεκαετίαςτ ου ’30 δε διέφεραν πολύ από τις σημερινές–για την Ελλάδα. Ήταν το αποκορύφωμα του μεγαλύτερου οικονομικού κραχ. Οι Γερμανοί,μετά την ήττα τους είχαν υποχρεωθεί σε ταπεινωτικούς όρους.
Οι πολεμικές αποζημιώσεις είχαν ισοπεδώσει την γερμανική οικονομία,λίγα χρόνια μετά από την εθνική ανύψωση της εποχής του Κάιζερ.

Ουρά ανέργων στη Γερμανία, 1930

Ακριβώς, όμως, όπως συνέβη και στην Ελλάδα, οι πολιτικοί αναλυτές πίστευαν ότι η οικονομική εξαθλίωση, η μεγιστοποιημένη ανεργία,η φτώχια και η εθνική ταπείνωση θα οδηγούσε τον κόσμο στην Αριστερά και στη δικτατορία του προλεταριάτου.
Έσφαλαν παταγωδώς. Ο μόνος κερδισμένος ήταν ο Χίτλερ και το εθνικοσοσιαλιστικό του κόμμα.

Ο Βίλχελμ Ράιχ, προσπαθώντας να εξηγήσει αυτό το φαινόμενο που οδήγησε στη λαίλαπα του ναζισμού και στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, επιρρίπτει μέρος των ευθυνών στο στείρο και αγοραίο μαρξισμό του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας.

Οι Κομμουνιστές δεν απευθύνονταν στην «ψυχή»του Γερμανού προλετάριου και είχαν αγνοήσει τη δύναμη του μικροαστικού χώρου –του χώρου που ουσιαστικά ανάδειξε το Χίτλερ. Αδιαφόρησαν για το θυμικό των ψηφοφόρων και επένδυσαν στην «ταξική τους συνείδηση», χρησιμοποιώντας όρους του διαλεκτικού υλισμού που κανείς –πέρα από τους ίδιους- δεν καταλάβαινε.

Αντίθετα ο Χίτλερ κατέβασε το επίπεδο της ρητορικής του στο επίπεδο του κατώτερου -πνευματικά και διανοητικά- ακροατή του. Και κέρδισε το ακροατήριο του με «φτηνή προπαγάνδα»,«εξωφρενικούς ισχυρισμούς» και «παράλογα επιχειρήματα», τα οποία όμως βρήκαν στόχο στο πληγωμένο συναίσθημα των συμπολιτών του.

Ο Χίτλερ μίλησε για το περήφανο έθνος των Γερμανών και τα δεινά που υποφέρει εξαιτίας των Εβραίων και των υπόλοιπων εξωτερικών και εσωτερικών εχθρών.Επένδυσε στην απογοήτευση τους και την κακοδαιμονία τους, χρησιμοποιώντας μεταφυσικούς όρους που είχαν να κάνουνμε τη «Παγγερμανική Ψυχή» και την «Άρεια Φυλή». Έντυσε τα μέλη του κόμματος του με στολές, οργάνωσε παρελάσεις και προχώρησε σε βίαιες καταστολές του αντιγερμανικού στοιχείου.
Οι αντίπαλοι του γελούσαν μαζί του,αλλά ο γερμανικός λαός ήταν πολύ φτωχός και δυσαρεστημένος για να γελάσει. Οι μάζες δεν αντιδρούν λογικά παρά μονάχα συναισθηματικά.

Η πλειονότητα των δημοσιογράφων, των διανοούμενων και των πολιτικών ζητούν να δοθεί το «βήμα» -τηλεοπτικό, ραδιοφωνικό, έντυπο- στους εκπρόσωπους της Χρυσής Αυγής,πιστεύοντας ότι έτσι θα αποκαλυφτούν, θα δείξουν ποιοι πραγματικά είναι και ο κόσμος θα τους αποδοκιμάσει στις επόμενες εκλογές.

Κάνουν το ίδιο λάθος που έκαναν και οι διανοούμενοι της Γερμανίας ογδόντα χρόνια πριν, όταν θεωρούσαντ ο Χίτλερ έναν κλόουν,έναν λαϊκιστή που θα εξαφανιστεί το ίδιο γρήγορα όπως και εμφανίστηκε στο προσκήνιο της πολιτικής ζωής.
Ο Χίτλερ έμεινε. Οι επικριτές του, όσοι δεν προλάβουν να αυτοεξοριστούν, εξοντώθηκαν.


Ο Μιχαλολιάκος, μέρα με τη μέρα, συνέντευξη με τη συνέντευξη, θα κερδίζει οπαδούς και ψήφους. Γιατί απευθύνεται στο συναίσθημα ενός έθνους σε μόνιμη πλέον μανιοκατάθλιψη.

Ένα απλό παράδειγμα συναισθηματικής προσέγγισης.

Αν γράψω:  «Οι προηγούμενες κυβερνήσεις έκαναν κακή διαχείριση της εξουσίας που έλαβαν από το λαό»,δε θα αγγίξω τόσο τον αναγνώστη όσο αν γράψω:«Ανδρείκελα, δωσίλογοι που παίρνουν εντολές από ανώτερα κέντρα με σκοπό να εκμηδενίσουν τον ελληνικό λαό και την ιστορία του».

Ίσως ένας άνθρωπος που έχει μια κάποια οικονομική σιγουριά, αισθάνεται ευτυχισμένος μέσα στην οικογένεια του, κατέχει πνευματική καλλιέργεια ανώτερη των γηπέδων και των σκυλάδικων, και ατενίζει το μέλλον –το δικό του και των παιδιών του- με αισιοδοξία, να μη δώσει σημασία στη δεύτερη φράση.


Όμως εκείνος που αδυνατεί να πληρώσει τους πάγιους λογαριασμούς, εκείνος που είναι άνεργος και απελπισμένος, εκείνος που τσακώνεται ολημερίς με το/τη σύντροφο του και ποτέ δεν νιώθει την υπέρτατη απελευθέρωση του έρωτα, εκείνος που δεν τολμάει να απαντήσει στο παιδί του όταν τον ρωτάει
γιατί δεν παίζουν πια, εκείνος που δεν έχει ούτε μέλλον ούτε παρόν, εκείνος θα χειροκροτήσει όταν δει να δέρνουν κάποιο από τα «ανδρείκελα» -ή κάποιο πολύ πιο εύκολο στόχο.

Ένας «πλούσιος» Εβραίος δέρνεται από τους Ναζί

Και αν κάποιος υποστηρίξει ότι ο ελληνικός λαός του 2012 είναι ωριμότερος συναισθηματικά, ηθικά, πνευματικά, από τους Γερμανούς του ’30, θα πρέπει να μου δώσει ένα δυο παραδείγματα αυτής της ωρίμανσης και τι την έχει προκαλέσει.

Είναι το υψηλό επίπεδο της τηλεόρασης; Η παιδεία των φροντιστηρίων; Η κουλτούρα των γηπέδων ή της μουσικής που ακούει η πλειονότητα των Ελλήνων;Οι τέχνες, τα γράμματα ή μήπως η αλληλεγγύη που καθημερινά επιδεικνύει ο κάθε ένας
από εμάς;

Η άνοδος του φασισμού παγκοσμίως, ας μην ξεχνάμε ότι στη Γαλλία η Λεπέν έφτασε το 22%,είναι ένα από τα συμπτώματα της ασθένειας. Η ασθένεια είναι ο παγκοσμιοποιημένος φιλελευθερισμός, αυτό που στην εποχή του Βίλχελμ Ράιχ ονομαζόταν καπιταλισμός.

Ο φιλελευθερισμός, ο οποίος μέσα από την κουλτούρα που προωθεί, των ριάλιτι σόου όπου καθαγιάζεται η μετριότητα και το εφήμερο της άνοστης διασημότητας, των βιβλίων που σε κάνουν να ξεχνιέσαι και να ξεχνάς, των τραγουδιών και των ταινιών που τραγουδάς και παρακολουθείς χωρίς να συγκινείσαι ή να σκέφτεσαι- σε προετοιμάζει για να αποδεχτείς ό,τι και να σου πασάρουν ως απαραίτητη προϋπόθεση της ζωής σου.

Ο φιλελευθερισμός που σε υποβιβάζει στο επίπεδο του μυρμηγκιού και κάθε τόσο σε τρομοκρατεί με την ιδέα του μυρμηγκοφάγου για να συνεχίσεις να τρέφεις τη βασίλισσα.
Ο φιλελευθερισμός που καταστρέφει αδίστακτα όσους τολμούν να αντιταχθούν στις οδηγίες του οι οποίες είναι πιο πολύ διαταγές. Η ασθένεια του φιλελευθερισμού και τα συμπτώματα του δε θεραπεύεται με το διάλογο. Τίποτα δεν πρόκειται να μας δοθεί, αν εμείς δεν το διεκδικήσουμε.

Και όσοι τώρα γελάνε με τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής ίσως, μετά από πέντε χρόνια,να πάρουν το δρόμο για την αυτοεξορία ή για τα στρατόπεδα εξόντωσης.

Απο: http://sanejoker.info

ΠΟΛΥ ΣΑΒΟΥΡΑ ΣΤΟ «ΠΟΤΑΜΙ»...

Του Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Παρατήρηση πρώτη: Μεταξύ φίλων, είτε υπό την στενή και ουσιαστική έννοια, είτε υπό την ευρεία και τυπική έννοια, οι πιο φιλικές είναι οι καθαρές κουβέντες.

*

Παρατήρηση δεύτερη: Ο κ.Σταύρος Θεοδωράκης σε άρθρο του στα «Νέα» ανάμεσα στους λόγους που εξέθεσε για την απόφασή του να προχωρήσει στην συγκρότηση πολιτικού κόμματος ήταν και η «πολιορκία» που δεχόταν από τους θαυμαστές του: «Μπες μπροστά ρε Σταύρο. Εσένα σε ξέρει ο κόσμος. Μήπως καταφέρουμε να αλλάξουμε κάτι». Έτσι γράφει ότι του είπαν...

Δεν ξέρουμε αν αυτός είναι επαρκής λόγος για τη δημιουργία κόμματος. Να σε ξέρει ο κόσμος. Και τον Σεφερλή τον ξέρει ο κόσμος. Και τον Γιώργο Αυτιά. Και τον Βαμβακούλα. Ίσως πάλι αδικούμε τον κ.Σταύρο Θεοδωράκη δίνοντας υπέρμετρη σημασία σε μια φράση του που τον εμφανίζει τρόπον τινά να ενδίδει στις απαιτήσεις και στις πιέσεις του κόσμου να κατέλθει στον πολιτικό στίβο. Είναι όμως μια εξήγηση που σε συνδυασμό με την ονομασία του φορέα («Ποτάμι») ομολογούμε ότι μας ανακάλεσε στη μνήμη σκηνές από την ταινία «Τύφλα να έχει ο Μάρλον Μπράντο». Εκεί ακουγόταν και το παρακάτω ποιηματάκι :

«Ησυχο – ήσυχο το ποταμάκι/ αργοκυλάει το γαλάζιο το νεράκι/ και τραγουδάει την αγάπη τη χρυσή/ μιας κι ήρθες αγαπούλα μου εσύ».

Η διαφορά είναι ότι στην ταινία ο Θανάσης Βέγγος δεν είχε, τελικά, ενδώσει στην «πολιορκία» που του ασκούσε το «ποταμάκι»:

Παρατήρηση τρίτη: Παρακάμπτουμε το γεγονός ότι το «Ποτάμι» εμφανίστηκε την ακριβώς επόμενη μέρα του μαραζώματος της «Ελιάς» και της επανενατένισης από τις συνιστώσες της των 58 σημείων του θολού τους ορίζοντα.

Παρακάμπτουμε τις αναφορές που βλέπουν στο εγχείρημα από «Μπεπεγκριλισμό» και «τηλεμάρκετινγκ» έως αναπαλαίωση του σημιτικού «εκσυγχρονισμού» σε μεταπολιτική «απολιτίκ» συσκευασία.

Κρατάμε το προφανές: Ο καθένας έχει δικαίωμα να τοποθετείται και να δρα πολιτικά ανά πάσα στιγμή και με όλους τους τρόπους. Να θέτει υποψηφιότητα σε αυτό που ονομάζεται «κεντρική πολιτική σκηνή». Το τί φυτρώνει, φυσικά, στην κεντρική πολιτική σκηνή προσδιορίζεται και σχετίζεται άμεσα με την εκάστοτε εποχή και τις εκάστοτε συνθήκες. Στις μέρες μας πρώτο τραπέζι στην πολιτική πίστα έχουν πιάσει από τον Άδωνι Γεωργιάδη μέχρι τον Γιακουμάτο κι από τον Κωνσταντινοκάτι του ΠΑΣΟΚ μέχρι τους «Καιάδες». Στον Σταύρο Θεοδωράκη θα κολλήσουμε τώρα;

Εν ολίγοις: Στην κεντρική πολιτική σκηνή υπήρξε Ελευθέριος Βενιζέλος. Αλλά αυτό δεν απέτρεψε να υπάρξει ούτε Κλη-κλης ούτε Ευάγγελος Βενιζέλος. Υπήρξε Τρικούπης. Αυτό δεν απέτρεψε να υπάρξει και Γουλιμής. Υπήρξε Αντρέας και Γεώργιος Παπανδρέου. Αυτό δεν απέτρεψε να υπάρξει και Γιώργος Παπανδρέου. Υπήρξε και Μίκης Θεοδωράκης. Γιατί όχι και Σταύρος...

*

Παρατήρηση τέταρτη: Στην πολιτική (και όχι μόνο) τίποτα, είτε μιλάμε για «ποτάμια» είτε για «λίμνες», είτε για «βουνά» είτε για «λαγκάδια», δεν προκύπτει από παρθενογέννεση. Κατά τεκμήριο, δε, όσοι επαγγέλλονται με όρους διαφημιστικής εμμονής τη «νιότη», τη «φρεσκάδα» το «άφθαρτο» και τον «αντικομφορμισμό» τους, συλλαμβάνονται επ’ αυτοφόρω να κουβαλάνε επάνω τους όλη τη σκουριά  ενός παρελθόντος που προσπαθεί να μεταμφιεστεί για να επιβιώσει και στο μέλλον.

Θεωρίες, για παράδειγμα, του τύπου «είμαστε και αριστεροί αλλά ασπαζόμαστε και φιλελεύθερες ιδέες» έχουν ξανακουστεί από τον κ.Γιώργο Παπανδρέου όταν έλεγε ότι «έφερα το ΔΝΤ στην Ελλάδα και τώρα είμαι περισσότερο σοσιαλιστής»!

Θεωρίες για το Μνημόνιο που το παρουσιάζουν σαν «αναγκαίο κακό», ακόμα κι αν ηχούν διαφορετικάόταν τις λέει ο Στουρνάρας με γραβάτα απ’ όταν τις λέει ο Σταύρος με σακίδιο, στην ουσία τους, όμως, είναι μεταξύ τους ίδιες...

*

Παρατήρηση πέμπτη: Ο κ.Σταύρος Θεοδωράκης κουβαλάει – εξ αντικειμένου – ως εφόδιο της πολιτικής του σταδιοδρομίας την δημοσιογραφική του διαδρομή. Μάλιστα ακούσαμε (στην «Ελληνοφρένεια») ότι διακατέχεται από την άποψη πως η δημοσιογραφία πρέπει να βρίσκεται απέναντι στους ισχυρούς, στις εξουσίες, στους εξουσιαστές. Έχει πει επιπλέον ότι αν τέτοια ήταν η δημοσιογραφία τη δεκαετία του ’90, σήμερα αλλιώς θα ήταν τα πράγματα στη χώρα.

Αν αυτό συνιστά αυτοκριτική για το γεγονός ότι το 1999, κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας, ο κ.Σταύρος Θεοδωράκης εξέδωσε το περιοδικό που διεύθυνε, το ΚΛΙΚ», με εξώφυλλο την αμερικανική σημαία ως πρόταση «αριστερής» ενατένισης του «αντιεξουσιαστικού» ΝΑΤΟ, τότε πάει καλά...

Πάντως το ποια είναι η στάση ενός δημοσιογράφου απέναντι στην εξουσία δεν προσδιορίζεται από (τις πολύ ωραίες) εκπομπές για την Κούνεβα ή για τον χαμό του Παύλου Φύσσα.  Προσδιορίζεται από άλλες εκπομπές. Για να θυμηθούμε μία, θα αναφέρουμε σαν παράδειγμα εκείνη τον Νοέμβρη του 2011 που δεν απείχε και πολύ από αυτό που θα αποκαλούσαμε «μακιγιάζ» της κυβέρνησης του τραπεζίτη Παπαδήμου.

Επιμένουμε, μάλιστα, διπλά σε εκπομπές όπως εκείνη, γιατί σε τέτοιες εκπομπές αναδεικνύεται και κάτι ακόμα: Ποια «Αριστερά» επιλέγει κανείς να θεωρεί «πρωταγωνιστή». Δεν θα συμφωνήσουμε ότι προδιαθέτει για κάποια «αλλαγή» το είδος της «Αριστεράς», όπως την εννοεί ο κύριος Ψαριανός, που κλήθηκε τότε να συμβάλει στην ανάδειξη σαν υπέρτατου αγαθού εκείνης της «εθνικής ενότητας» στην κολυμπήθρα της οποίας «εξαγνίζονται» τα πάντα: Από τα Μνημόνια μέχρι η ακροδεξιά (που τότε συγκυβερνούσε μέσω του ΛΑΟΣ)...

*

Παρατήρηση έκτη: Κάθε πολιτική πρόταση προσδιορίζεται και από τα πρόσωπα που την υπηρετούν.  Αυτό το αναγνωρίζει ο ίδιος ο κ.Σταύρος Θεοδωράκης παρουσιάζοντας τους συνεργάτες και υποστηρικτές της προσπάθειάς του. Δεδομένου ότι το «Ποτάμι» έχει μια θολή ιδεολογική κοίτη, αυτό είναι ένα γεγονός που επιβάλει να ψάχνει κανείς όλες τις εκδοχές για το ποια θα μπορούσε να είναι η κατάληξή του.

Δεν λέμε ότι η κατάληξή του θα προσδιοριστεί από όσα θα αναφέρουμε παρακάτω. Λέμε όμως ότι αφού το «Ποτάμι» έχει κωπηλάτες πρέπει να ξέρουμε τι σόι κουπί τραβάνε μερικοί από αυτούς. Η΄ πόσο επιρρεπείς είναι στην ρότα του καιρού. Η΄ πόσο έχουν μεταβάλει απόψεις για προηγούμενες σκέψεις τους σε σχέση με την τωρινή πολιτική τους πρόταση.

Θεωρούμε αναγκαίο, επίσης, να επισημάνουμε εκ προοιμίου ότι το κείμενο που θα ακολουθήσει θα σας προκαλέσει ανατριχίλα. Το αναδημοσιεύουμε γιατί πιστεύουμε βαθιά ότι όπως - κατά τον Μαρξ - το έγκλημα πρέπει να καθίσταται όσο πιο ατιμωτικό γίνεται μέσω της δημοσίευσης και της ανακοίνωσής του, το ίδιο ακριβώς ισχύει με την ξεφτίλα και με τη «μαυρίλα». Το αναδημοσιεύουμε γιατί πιστεύουμε, επιπλέον, ότι είναι απαραίτητο να θυμόμαστε το πώς διαμορφώθηκε η κυρίαρχη προπαγάνδα του συστήματος την περίοδο της επιβολής του Μνημονίου. Σημείωση πρώτη: Το κείμενο αυτό γράφτηκε τον Απρίλη του 2010, λίγα 24ωρα πριν από την ψήφιση του Μνημονίου. Σημείωση δεύτερη: Πρόθεση του συντάκτη του ήταν να κοινοποιήσει σκέψεις (ή μήπως και συστάσεις;) σχετικά με το «πώς» το πολιτικό σύστημα έπρεπε να κινηθεί «για τα μέτρα που θα ανακοινωθούν τα επόμενα 24ωρα». Μετά την αναγκαία εισαγωγή, πάμε στο συγκεκριμένο κείμενο  (σ.σ.: Παρακαλούμε την προσοχή σας):

«Να κάνουμε εκλογές; Δεν είμαστε αυτόχειρες. Άρα τι μένει; Μια κυβέρνηση σαν εκείνη του Κωνσταντίνου Καραμανλή τον Ιούλιο του 1974, από όλους τους πολιτικούς χώρους. Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να έχει έκτακτες εξουσίες, για να το πω πιο απλάη χώρα είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης χωρίς δικτατορία αλλά ορισμένα άρθρα του συντάγματος πρέπει να βγουν "εκτός" ή να ερμηνευτούν ανάλογα. Εκδηλώσεις σαν κι εκείνες του ΠΑΜΕ στον Πειραιά πρέπει να δίνεται η δυνατότητα να κηρύσσονται αμέσως παράνομες με διαδικασίες αυτοφώρου, πρέπει να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας αλλά και της διαμαρτυρίας σε ευαίσθητους τομείς(...). Στο Βέλγιο πριν μερικά χρόνια μια τέτοια κυβέρνηση συνασπισμού προχώρησε σε αναστολή ορισμένων συνταγματικών διατάξεων για ένα διάστημα (...)»...

Η ελεγεία υπέρ της επιβολής του ...δημοκρατικού «γύψου», που μόλις διαβάσατε, φέρει την υπογραφή «Τάσος Τέλογλου». Δημοσιεύτηκε με ημερομηνία «28/4/2010» και ώρα «10:20:31 π.μ.» στο ηλεκτρονικό σάιτ «Protagon.gr» που αποτελεί την ιντερνετική εκδοχή της τηλεοπτικής εκπομπής «Πρωταγωνιστές» του κ. Σταύρου Θεοδωράκη (MEGA).

Στο άνωθεν «μανιφέστο», βλέπετε πόσο περίτεχνα είχε εισαχθεί η λέξη «δικτατορία» στο κομψό λεξιλόγιο περί της «σωτηρίας» του τόπου; Είναι ακριβώς το σημείο όπου χάσκει η δημοκρατική χρεοκοπία των εισηγητών ενός καθεστώτος όπου «ορισμένα άρθρα του συντάγματος πρέπει να βγουν "εκτός"», και να τεθούν σε«αναστολή»! Όπως η απεργία, αλλά ακόμα και η διαμαρτυρία (!)...

Είναι αναγκαίο – λέγαμε τότε – σε τέτοια κείμενα να δίδεται η δέουσα προσοχή. Το επαναλαμβάνουμε και τώρα. Όχι λόγω του ειδικού βάρους του συντάκτη του. Ούτε διότι η εκείνη του η άποψη δείχνει να έχει ισχυρά ερείσματα μεταξύ των (υπόλοιπων) «σωτήρων» του τόπου. Αλλά γιατί το όλο πνεύμα του κειμένου απέδιδε περίφημα τι κρύβεται πίσω από το μανδύα της «αντικειμενικότητας», του «πλουραλισμού», του «ρεαλισμού» και της «νομιμότητας», με τον οποίο κυκλοφορούν επιφανείς διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Σαν μερικούς από αυτούς που έχουν καβαλήσει το «Ποτάμι»...

*

Παρατήρηση έβδομη: Μεταξύ των υπολοίπων επιφανών συνεργατών του κ.Σταύρου Θεοδωράκη είναι και ο κ.Νίκος Μαραντζίδης. Ο κ.Μαραντζίδης και ο συνεργάτης του εξ Ηνωμένων Πολιτειών καθηγητής του Πανεπιστημίου του Yale κ. Καλύβας, από την εκπνοή του προηγούμενου αιώνα- και από τις αρχές του νέου πιο μαχητικά- ανέλαβαν την αναθεώρηση της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Ασφαλώς δεν είναι του παρόντος να ανατρέξει κανείς σε όλες τις πλευρές του εγχειρήματός τους. Δυο τρεις επισημάνσεις όμως είναι απαραίτητες για να φανεί η κατεύθυνση και ο προσανατολισμός τους.

Το 2004 οι δύο αυτοί κύριοι εγκαινίασαν έναν διάλογο μέσα από την εφημερίδα τα «Νέα» όπου προέβαλαν επιτακτικά την ανάγκη η σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας να αναθεωρηθεί. Το εναρκτήριο λάκτισμα το έδωσαν με κοινό άρθρο στο φύλλο της 20-03-2004 όπου μεταξύ άλλων έγραφαν:

«Ώριμη για διερεύνηση είναι πλέον και η ιδέα πως η συνεργασία με τον εχθρό δεν ήταν πραγματικά ελληνικό φαινόμενο, πως μόνο λίγοι ΄΄καιροσκόποι΄΄ έπαιρναν εντολές από τους Γερμανούς. Το όλο ζήτημα της ελληνικής συνεργασίας θα αποτελέσει αντικείμενο συνεδρίου που θα πραγματοποιηθεί το ερχόμενο καλοκαίρι. Είναι σαφές όμως ότι οι Έλληνες εργάστηκαν πλάι στους Γερμανούς για πολλούς λόγους: ένας είναι το κοινό αντικομμουνιστικό μένος, ένας άλλος ο φόβος των Βουλγάρων (στον Βορρά) και ένας τρίτος το μίσος και ο φόβος του EAM/ΕΛΑΣ».

Δηλαδή: Όλες αυτές οι προδοτικές συμμορίες- κι ανάμεσά τους η κορυφαία, τα Τάγματα Ασφαλείας- που... «εργάστηκαν» πλάι στους ναζί, δεν είχαν καμία σχέση με την προδοσία της πατρίδας και του ελληνικού λαού. Δεν ήταν προδότες και δωσίλογοι. Ήταν «απλώς» αντικομμουνιστές, ήταν «απλώς» αντιεαμίτες και- γιατί όχι- πατριώτες αφού ήθελαν να αντιμετωπίσουν τον Βούλγαρο κατακτητή!!! Άλλωστε μπροστά στο Βούλγαρο κατακτητή γιατί να μη συνεργάζεται κανείς με τον Γερμανός ναζί κατακτητή; (!!!).

Το συνέδριο που προανήγγειλαν αυτοί οι κύριοι έγινε και τα πρακτικά του κυκλοφόρησαν σε βιβλίο με τον τίτλο «Οι άλλοι καπετάνιοι». Τι ήταν οι άλλοι καπετάνιοι; Μας το λέει ο κ. Μαραντζίδης στην εισαγωγή του βιβλίου:

«Στον όρο άλλοι καπετάνιοι- γράφει- συμπεριλαμβάνονται όσοι κατά τα χρόνια της Κατοχής ηγούνται κάποιας μικρής ή μεγάλης ομάδας ένοπλων ανδρών και ήρθαν αντιμέτωποι με το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ με τη στάση και τη δράση τους. Κάτω από τον τίτλο του αντικομουνιστή ενόπλου παρουσιάζονται τρεις βασικές κατηγορίες καπεταναίων: α) αυτοί οι οποίοι συμμετείχαν σε αντιστασιακές οργανώσεις πολεμώντας μέχρι το τέλος της Κατοχής σε έναν διμέτωπο αγώνα ενάντια στους στρατούς κατοχής και από το 1943 ενάντια στο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ  β) όσοι συνεργάσθηκαν αμέσως με τις δυνάμεις κατοχής συγκροτώντας ένοπλα σώματα, όπως ο Πούλος και γ) αυτοί που, ξεκινώντας να δημιουργήσουν αντιστασιακές ομάδες, οδηγήθηκαν μέσω της εμφύλιας σύγκρουσης του 1943-1944 σε σταδιακή συνεργασία με τους Γερμανούς, αναγορεύοντας σε σημαντικότερο παράγοντα τον κίνδυνο κυριαρχίας του ΕΑΜ και του ΚΚΕ στο μεταπολεμικό πολιτικό σκηνικό».

Με άλλα λόγια: Όσοι πρόδωσαν δεν πρόδωσαν γιατί ήταν φασίστες, ή γιατί θέλησαν να ωφεληθούν από τις δυνάμεις κατοχής. Όλοι αυτοί δεν ήταν προδότες. Ήταν «απλώς» αντικομουνιστές! Κι όσοι δεν ξεκίνησαν από την αρχή με σκοπό να συνεργαστούν με τον κατακτητή, στη συνέχεια... υποχρεώθηκαν να συνεργαστούν με ευθύνη του ΕΑΜ!!!

*

Αυτή η σαβούρα του έσχατου αντικομμουνισμού, μέσω του οποίου - όπως σημειώνει ο ιστορικός Γιώργος Μαργαρίτης -  «ο ναζισμός όχι μόνο αθωώνεται αλλά αξίζει να ακολουθήσει κανείς τα ίχνη του», που φτάνει στο σημείο να αθωώνει και τα ναζιστικά ολοκαυτώματα και τους ντόπιους συνεργάτες των ναζί, μιας και κατά ορισμένους όλα αυτά δεν ήταν παρά ...αντίποινα και αντανακλαστικές κινήσεις την ευθύνη των οποίων φέρει η δράση του ΕΛΑΣ (!), ελπίζουμε και πιστεύουμε ότι δεν έχει σχέση με τον «αριστερό» κ.Σταύρο Θεοδωράκη.

Αλλά εκείνο που ξέρουμε είναι ότι, μέσα στον αχταρμά που λέγεται «Ποτάμι», η σαβούρα αυτή κολυμπάει μαζί του...

 *Δημοσιεύθηκε στο "enikos.gr" την Πέμπτη 6 Μαρτίου 2014